Ἡ μνήμη τοῦ Ὁσίου Γεωργίου, πρώτου ἡγουμένου τῆς μονῆς Χρυσοστόμου στὴν Κύπρο, εἶναι ἄγνωστη στὸν κατάλογο τῶν Ἁγίων τῆς Κύπρου. Περὶ αὐτοῦ γνωρίζουμε ἀπὸ τὸ Τυπικὸν τῆς ἐν λόγῳ μονῆς, ποὺ σῴζεται στὴν Ἐθνικὴ Βιβλιοθήκη τῶν Παρισίων.Ἡ μονή, κατὰ τὴν μαρτυρία τοῦ Τυπικοῦ, κτίσθηκε τὸ ἔτος 1091 καὶ τὰ ἐγκαίνια τοῦ ναοῦ αὐτῆς τελέσθηκαν κατὰ τὴν 9η Δεκεμβρίου, ἑορτὴ τῆς Ἁγίας Ἄννης. Ὁ Ρωμαῖος Πατριάρχης τῆς Ἱερουσαλήμ, ὅριζε τὴ μονὴ Χρυσοστόμου, λεγόμενη τοῦ Κουτζοβέντη.
Πέμπτη 25 Απριλίου 2013
Τετάρτη 24 Απριλίου 2013
ΑΓΙΟΣ ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ Ο ΕΝ ΜΑΓΝΗΣΙΑ(+24 ΑΠΡΙΛΙΟΥ)
Ἦταν ὑπηρέτης Τούρκου στὴ Μαγνησία, ποὺ φοροῦσε, ὅπως χαρακτηριστικὰ γράφεται, καὶ φέσι. Ὅταν ἔφυγε ἀπὸ τὴ δούλεψη τοῦ κυρίου του καὶ πέταξε τὸ φέσι, τότε ἐξαναγκάστηκε νὰ ἀρνηθεῖ τὸν Χριστό. Ὁ Γεώργιος ὅμως, ἔμεινε σταθερὸς στὴ χριστιανικὴ πίστη του καὶ ρίχτηκε στὴ φυλακή. Κατόπιν μαστιγώθηκε σκληρὰ καὶ μετὰ τρεῖς ἡμέρες πέθανε τὸ 1796. (Νέον Μαρτυρολόγιον Δουκάκη σελ. 45).
Τρίτη 23 Απριλίου 2013
ΑΓΙΟΣ ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΕΚ ΚΥΠΡΟΥ(+23 ΑΠΡΙΛΙΟΥ)
Ανάμεσα στις νεότερες ιερές μορφές της Κύπρου ξεχωριστή θέση έχει ο νεομάρτυρας Γεώργιος, που μαρτύρησε στην Πτολεμαΐδα της Παλαιστίνης, τη σημερινή Άκκρα,ημέρα παρασκευή τις 25η Απριλίου του 1752.Το αγιολογιό του γράφει ως εξής:
Ποίοι ήταν οι γονείς του και ποιος ο τόπος που γεννήθηκε και μεγάλωσε, δεν ξέρουμε. Αυτό που ξέρουμε είναι πως ο Γεώργιος από μικρός ξεχώριζε απ' όλα τα συνομήλικα του παιδιά στη συμπεριφορά και τον χαρακτήρα. Η βαθιά του θρησκευτικότητα, η καλοσύνη κι η προθυμία του να εξυπηρετήσει τους άλλους ήταν κάτι το συγκινητικό. Αυτή η διαγωγή του είναι μια δυνατή ένδειξη, ότι κι οι γονείς του πρέπει να είχαν "μόρφωσιν ευσέβειας". Μέσα στα πυκνά εκείνα σκοτάδια της μαύρης σκλαβιάς η καρδιά τους πρέπει να ήταν αδούλωτη, μα και πάντα όρθια.Με αυτό το πνεύμα με επιμέλεια κι ενδιαφέρον αγωνίστηκαν να το μεταδώσουν στο παιδί τους τ' αγαπημένο. Έτσι μεγάλωσαν το παιδί τους,το Γεώργιο. Από αυτή την ηλικία ακόμη συνήθισε, όπως θα μας δείξει η κατοπινή ζωή του, να εμπιστεύεται τα πάντα στην προστατευτική πρόνοια του Θεού.Πολύ νωρίς, η επιθυμία του να βοηθήσει την οικογένεια του να ζήσει κάπως καλύτερα, τον έκαμε να ξενιτευτεί. Ένα καράβι που βρήκε σε κάποιο λιμάνι του νησιού μας τον μετέφερε στην Πτολεμαΐδα της Παλαιστίνης, τη σημερινή Άκκρα. Εκεί χάρη στα ιδιαίτερα χαρίσματα του (ο Γεώργιος δεν ήταν μόνον ενάρετος νέος, μα κι ωραίος στην όψη και μεγαλοπρεπής στην όλη εμφάνιση) βρήκε δουλειά σ' ένα ευρωπαϊκό προξενείο. Προσλήφθηκε στην υπηρεσία του προξένου για να εκτελεί διάφορα θελήματα.
Σεμνός κι εργατικός όπως ήταν, μα και πρόθυμος κι ευγενικός σε ό,τι του ανέθεταν, γρήγορα ο νεαρός Γεώργιος απέσπασε την εκτίμηση του προξένου, που μέσα στα καθήκοντα που του ανέθεσε ήταν και το του φροντιστού των τροφίμων για το προξενείο. Έξυπνος και προσεχτικός ο νέος μας έκαμνε τη δουλειά του με πολλή επιμέλεια. Κάτι περισσότερο. Ποτέ δεν άφηνε τον ψυχικό του κόσμο να μολυνθεί από τίποτε. Έτσι περνούσε ο καιρός και το μέλλον φαινόταν να του χαμογελά γλυκό.
Για την ικανοποίηση των αναγκών του προξενείου σε τρόφιμα ο καλός οικονόμος φρόντιζε να βρίσκει πάντα ό,τι καλύτερο. Η επιθυμία του αυτή τον οδήγησε να επισκέπτεται κάθε μέρα το σπίτι κάποιας Τούρκισσας φτωχής και να προμηθεύεται από αυτήν τα αυγά που χρειαζόταν. Η Τούρκισσα είχε και κόρη η οποία με τον καιρό απέκτησε τα θάρρος κι έβγαινε και μιλούσε στον νέο με κάποια οικειότητα. Αυτό το έκανε κι όταν έλειπε από το σπίτι η μητέρα της.
Η προτίμηση όμως του νέου να αγοράζει τα αυγά μόνο από τη γυναίκα εκείνη έκανε τις άλλες Τούρκισσες να ζηλέψουν και να ζητούν τρόπο να εκδικηθούν το παλληκάρι. Κι η ευκαιρία δόθηκε.
Για την ικανοποίηση των αναγκών του προξενείου σε τρόφιμα ο καλός οικονόμος φρόντιζε να βρίσκει πάντα ό,τι καλύτερο. Η επιθυμία του αυτή τον οδήγησε να επισκέπτεται κάθε μέρα το σπίτι κάποιας Τούρκισσας φτωχής και να προμηθεύεται από αυτήν τα αυγά που χρειαζόταν. Η Τούρκισσα είχε και κόρη η οποία με τον καιρό απέκτησε τα θάρρος κι έβγαινε και μιλούσε στον νέο με κάποια οικειότητα. Αυτό το έκανε κι όταν έλειπε από το σπίτι η μητέρα της.
Η προτίμηση όμως του νέου να αγοράζει τα αυγά μόνο από τη γυναίκα εκείνη έκανε τις άλλες Τούρκισσες να ζηλέψουν και να ζητούν τρόπο να εκδικηθούν το παλληκάρι. Κι η ευκαιρία δόθηκε.
- Στο δικαστήριο. Να τον πάμε στο δικαστήριο. Αυτό θ' αποφασίσει τι να τον κάμουμε.
Η πρόταση, ανέλπιστα, έγινε απ' όλους δεκτή. Και το παλικάρι σε λίγο βρισκόταν στην αίθουσα του δικαστηρίου. Ο δικαστής, ένας μεσόκοπος Τούρκος με πρόσωπο συνοφρυωμένο και το σαρίκι του γερμένο προς τα πίσω από την ταραχή του για όσα ο εσμός των Αγαρηνών καταμαρτυρούσε ενάντια στο ανέλπιστο θύμα, κτύπησε δυνατά ένα κουδούνι που βρισκόταν μπροστά του. Έτσι, αφού με τον τρόπο αυτόν επέβαλε τη σιωπή, ύστερα με φωνή βραχνή από την άφθονη χρήση του ποτού και του τσιγάρου φώναξε κι είπε:
- Τι έχεις να πεις, πέ γκιαούρ, γι' αυτά που σε κατηγορούν; Τι; Η προσπάθεια σου να ξεμυαλίσεις το κορίτσι και να το παρασύρεις στο κακό, μόνο με ένα τρόπο μπορεί να διορθωθεί. Να ασπαστείς τη θρησκεία του μεγάλου προφήτου και να την παντρευτείς.
- Μα είναι ψέματα, όλα αυτά που με κατηγορούν, πήγε να πει το παλικάρι, άλλα δεν πρόφτασε. Η φωνή του δικαστή τον διέκοψε και πάλι:
- Για σένα, τζάνουμ, είναι μεγάλη τιμή ένας τέτοιος γάμος. Πολλά θα 'χεις να κερδίσεις. Χρήματα, σπίτια, κτήματα, θέσεις... Ό,τι ποθεί η ψυχή σου, θα το βρεις κοντά μας...
- Μα εγώ δεν ζητώ χρήματα και θέσεις ψέλλισε το παλικάρι. Είμαι χριστιανός και θέλω να μείνω χριστιανός.
Η παρρησία με την οποία ο νέος πρόφερε τις τελευταίες λέξεις ήχησαν τόσο δυσάρεστα, που το πλήθος, λες κι είχε πάθει ηλεκτροπληξία. Μονομιάς άρχισε να βρίζει και ν' απειλεί με χειρονομίες. Ο δικαστής κτύπησε πάλι το κουδούνι. Κι ύστερα με φωνή τρεμουλιαστή από την αγανάκτηση έδωκε εντολή να, ξυλοκοπήσουν τον ομολογητή σκληρά και να τον ρίξουν στη φυλακή. Πίστεψε πώς με τα βασανιστήρια θα πετύχαινε αυτό, που δεν κατώρθωσε με τις δελεαστικές υποσχέσεις.
Η πρόταση, ανέλπιστα, έγινε απ' όλους δεκτή. Και το παλικάρι σε λίγο βρισκόταν στην αίθουσα του δικαστηρίου. Ο δικαστής, ένας μεσόκοπος Τούρκος με πρόσωπο συνοφρυωμένο και το σαρίκι του γερμένο προς τα πίσω από την ταραχή του για όσα ο εσμός των Αγαρηνών καταμαρτυρούσε ενάντια στο ανέλπιστο θύμα, κτύπησε δυνατά ένα κουδούνι που βρισκόταν μπροστά του. Έτσι, αφού με τον τρόπο αυτόν επέβαλε τη σιωπή, ύστερα με φωνή βραχνή από την άφθονη χρήση του ποτού και του τσιγάρου φώναξε κι είπε:
- Τι έχεις να πεις, πέ γκιαούρ, γι' αυτά που σε κατηγορούν; Τι; Η προσπάθεια σου να ξεμυαλίσεις το κορίτσι και να το παρασύρεις στο κακό, μόνο με ένα τρόπο μπορεί να διορθωθεί. Να ασπαστείς τη θρησκεία του μεγάλου προφήτου και να την παντρευτείς.
- Μα είναι ψέματα, όλα αυτά που με κατηγορούν, πήγε να πει το παλικάρι, άλλα δεν πρόφτασε. Η φωνή του δικαστή τον διέκοψε και πάλι:
- Για σένα, τζάνουμ, είναι μεγάλη τιμή ένας τέτοιος γάμος. Πολλά θα 'χεις να κερδίσεις. Χρήματα, σπίτια, κτήματα, θέσεις... Ό,τι ποθεί η ψυχή σου, θα το βρεις κοντά μας...
- Μα εγώ δεν ζητώ χρήματα και θέσεις ψέλλισε το παλικάρι. Είμαι χριστιανός και θέλω να μείνω χριστιανός.
Η παρρησία με την οποία ο νέος πρόφερε τις τελευταίες λέξεις ήχησαν τόσο δυσάρεστα, που το πλήθος, λες κι είχε πάθει ηλεκτροπληξία. Μονομιάς άρχισε να βρίζει και ν' απειλεί με χειρονομίες. Ο δικαστής κτύπησε πάλι το κουδούνι. Κι ύστερα με φωνή τρεμουλιαστή από την αγανάκτηση έδωκε εντολή να, ξυλοκοπήσουν τον ομολογητή σκληρά και να τον ρίξουν στη φυλακή. Πίστεψε πώς με τα βασανιστήρια θα πετύχαινε αυτό, που δεν κατώρθωσε με τις δελεαστικές υποσχέσεις.
Οι Τούρκοι στρατιώτες, χωρίς να περιμένουν δεύτερη κουβέντα, πήραν τον νεαρό μάρτυρα κι άρχισαν να τον κτυπούν με τη συνήθη βαρβαρότητα κι αγριάδα. Το αίμα τρέχει άφθονο από το νεανικό κορμί. Η ψυχή όμως δεν κάμπτεται. Μένει αλύγιστη. Σε λίγο μισολιπόθυμο τον παίρνουν και τον πετάνε σε μια σκοτεινή κι υγρή φυλακή.
Όταν αργότερα ο νέος συνήλθε από τους πόνους, σηκώθηκε. Με εμπιστοσύνη απόλυτη στην Πρόνοια του Θεού γονάτισε και με δάκρυα στα μάτια προσευχήθηκε.Η μέρα τον βρήκε ακόμη γονατιστό να προσεύχεται. Γονατιστό τον βρήκαν κι οι φύλακες που κάποια στιγμή άνοιξαν και πάλι τη βαριά πόρτα της φυλακής και μπήκαν μέσα. Με βρισιές τον σήκωσαν. Τον έσυραν έξω και με ειρωνείες και κτυπήματα τον οδήγησαν στο δικαστήριο. Εκεί η ίδια διαδικασία. Υποσχέσεις στην αρχή. Πλούσιες υποσχέσεις.
- Είσαι τυχερός. Πολύ τυχερός γκιαούρ, του είπε με ύφος μελιστάλαχτο ο δικαστής. Πες μόνο πώς δέχεσαι να γίνεις μουσουλμάνος. Κι αμέσως ό,τι θέλει η καρδιά σου, θα το έχεις.
-Αγά μου. Οι προτάσεις σου δεν με συγκινούν. Τα καμώματα σου τα αηδιάζω. Είμαι χριστιανός και θα μείνω χριστιανός. Κάνε ό,τι θέλεις. Μην χάνεις τον καιρό σου.
Ο δικαστής άναψε. Τα μάτια του έγιναν κατακόκκινα απ' τον θυμό. Ακούς εκεί! Ένας γκιαούρης, ένα σκουλήκι να έχει τέτοια τόλμη! Θα του δείξω εγώ, είπε τρίζοντας τα δόντια. Κι αφού στράφηκε στους Αγαρηνούς, που είχαν γεμίσει την αίθουσα του δικαστηρίου, φώναξε:- Πάρτε τον και σκοτώστέ τον.
Οι Τούρκοι στρατιώτες πήραν τον νέο και τον έσυραν έξω από το δικαστήριο. Την ώρα εκείνη έβγαιναν απ' το τζαμί που ήταν κοντά στην παραλία κι άλλοι Τούρκοι. Πλησίασαν κι αυτοί. Έβαλαν στη μέση τον μάρτυρα, που ήταν σιδηροδέσμιος, κι άρχισαν να τον καλούν για τελευταία φορά ν' αλλαξοπιστήσει. Για να τον τρομοκρατήσουν δε ανέσυραν και τις πιστόλες τους και τον απειλούσαν. Ο φλογερός νέος, αντλώντας ακόμη μια φορά δύναμη από τον Πρωτομάρτυρα του Γολγοθά, σήκωσε ψηλά τα αλυσοδεμένα χέρια του και μ' όλη τη θέρμη της ψυχής του αναφώνησε:
- Εγώ Ρωμιός γεννήθηκα, Ρωμιός εννά πεθάνω. Κύριε Ιησού Χριστέ, δέξου το πνεύμα μου κι αξίωσε με της Βασιλείας σου...
Την ίδια στιγμή όλοι οι Τούρκοι άδειασαν επάνω στο παλικάρι τις πιστόλες τους. Ο μάρτυρας έπεσε κάτω νεκρός. Η μανία τους όμως ήταν τέτοια, που δεν κορέστηκε με τον θάνατο του θύματος. Τουναντίον. Μόλις είδαν το παλικάρι νεκρό στη γη, τράβηξαν απ' τη μέση τα μαχαίρια τους και χύθηκαν κατά πάνω του. Σαν μανιασμένες ύαινες άρχισαν να το χτυπούν και να το κομματιάζουν.
Δεν είχαν ακόμη κορέσει το πάθος τους, όταν ξαφνικά η γαλήνια θάλασσα, που βρισκόταν σε αρκετή απόσταση από το κομματιασμένο κορμί, φούσκωσε με μιας. Αγρίεψε, πλημμύρισε και ξεχύθηκε μέχρι το λείψανο. Εδώ τα κύματα σταματούσαν και με σεβασμό λες, έμεναν και ξέπλεναν το τίμιο αίμα από το άγιο κορμί. Η θάλασσα σ' αρκετή απόσταση από την ακρογιαλιά είχε γίνει κατακόκκινη. Την ίδια ώρα άλλα κύματα αφρισμένα περνούσαν τους τοίχους του τζαμιού κι απειλούσαν να το κατακρημνίσουν.
Οι Τούρκοι μπροστά στο θέαμα αυτό έτρεξαν τρομαγμένοι και κάλεσαν τους χριστιανούς απ' την πόλη, να 'ρθουν και να πάρουν το λείψανο και να το θάψουν, όπως συνήθιζαν. Οι χριστιανοί ήρθαν. Με δάκρυα στα μάτια παρέλαβαν το τιμημένο, μα κομματιασμένο αθλητικό κορμί και το 'φεραν στον ιερό ναό της Πτολεμαϊδος. Εκεί το έθαψαν με μεγάλη ευλάβεια. Ύστερα από τον ενταφιασμό του ένα μεγάλο θαύμα.
Επί τρεις ολόκληρες νύχτες μια στήλη πύρινη που ανέβαινε από τον τάφο του μάρτυρος κι έφτανε μέχρι τον ουρανό, φώτιζε μ' ένα γλυκό ιλαρό φως ολόκληρη την πόλη. Για ανάμνηση παντοτινή του θαύματος αυτού, κάθε Παρασκευή οι χριστιανοί που μένουν στα μέρη αυτά, ξεκινούν και πάνε στον τάφο του αλύγιστου ομολογητή και φέρνουν κεριά και λαμπάδες και θυμιάματα, που τα καίνε εκεί με σεβασμό και τιμές. Έτσι επαναλαμβάνεται τρόπον τίνα η πλημμύρα του φωτός. Συγχρόνως όμως και θαύματα πολλά γίνονται κάθε φορά σ' εκείνους που, με σεβασμό και πίστη, επικαλούνται τη βοήθεια του.
Στις 13 του Απρίλη του 1967 τα λείψανα του νεομάρτυρα μεταφέρθηκαν με πολλές τιμές απ' την Πτολεμαϊδα στη Λευκωσία της Κύπρου. Εκεί αφού εξετέθηκαν σε ευλαβικό προσκύνημα, εναποτέθηκαν με σεβασμό στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Ιωάννου.
Την ίδια στιγμή όλοι οι Τούρκοι άδειασαν επάνω στο παλικάρι τις πιστόλες τους. Ο μάρτυρας έπεσε κάτω νεκρός. Η μανία τους όμως ήταν τέτοια, που δεν κορέστηκε με τον θάνατο του θύματος. Τουναντίον. Μόλις είδαν το παλικάρι νεκρό στη γη, τράβηξαν απ' τη μέση τα μαχαίρια τους και χύθηκαν κατά πάνω του. Σαν μανιασμένες ύαινες άρχισαν να το χτυπούν και να το κομματιάζουν.
Δεν είχαν ακόμη κορέσει το πάθος τους, όταν ξαφνικά η γαλήνια θάλασσα, που βρισκόταν σε αρκετή απόσταση από το κομματιασμένο κορμί, φούσκωσε με μιας. Αγρίεψε, πλημμύρισε και ξεχύθηκε μέχρι το λείψανο. Εδώ τα κύματα σταματούσαν και με σεβασμό λες, έμεναν και ξέπλεναν το τίμιο αίμα από το άγιο κορμί. Η θάλασσα σ' αρκετή απόσταση από την ακρογιαλιά είχε γίνει κατακόκκινη. Την ίδια ώρα άλλα κύματα αφρισμένα περνούσαν τους τοίχους του τζαμιού κι απειλούσαν να το κατακρημνίσουν.
Οι Τούρκοι μπροστά στο θέαμα αυτό έτρεξαν τρομαγμένοι και κάλεσαν τους χριστιανούς απ' την πόλη, να 'ρθουν και να πάρουν το λείψανο και να το θάψουν, όπως συνήθιζαν. Οι χριστιανοί ήρθαν. Με δάκρυα στα μάτια παρέλαβαν το τιμημένο, μα κομματιασμένο αθλητικό κορμί και το 'φεραν στον ιερό ναό της Πτολεμαϊδος. Εκεί το έθαψαν με μεγάλη ευλάβεια. Ύστερα από τον ενταφιασμό του ένα μεγάλο θαύμα.
Επί τρεις ολόκληρες νύχτες μια στήλη πύρινη που ανέβαινε από τον τάφο του μάρτυρος κι έφτανε μέχρι τον ουρανό, φώτιζε μ' ένα γλυκό ιλαρό φως ολόκληρη την πόλη. Για ανάμνηση παντοτινή του θαύματος αυτού, κάθε Παρασκευή οι χριστιανοί που μένουν στα μέρη αυτά, ξεκινούν και πάνε στον τάφο του αλύγιστου ομολογητή και φέρνουν κεριά και λαμπάδες και θυμιάματα, που τα καίνε εκεί με σεβασμό και τιμές. Έτσι επαναλαμβάνεται τρόπον τίνα η πλημμύρα του φωτός. Συγχρόνως όμως και θαύματα πολλά γίνονται κάθε φορά σ' εκείνους που, με σεβασμό και πίστη, επικαλούνται τη βοήθεια του.
Στις 13 του Απρίλη του 1967 τα λείψανα του νεομάρτυρα μεταφέρθηκαν με πολλές τιμές απ' την Πτολεμαϊδα στη Λευκωσία της Κύπρου. Εκεί αφού εξετέθηκαν σε ευλαβικό προσκύνημα, εναποτέθηκαν με σεβασμό στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Ιωάννου.
ΟΣΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΤΟΥ ΣΕΝΚΟΥΡΚ(+23 ΑΠΡΙΛΙΟΥ)
Ὁ Ὅσιος Γεώργιος τοῦ Σενκοὺρκ ἦταν σύγχρονος τοῦ Ὁσίου Βαρλαὰμ τοῦ Βὰζχσκ καὶ Σενκοὺρκ († 19 Ἰουνίου). Ἀσκήτεψε θεοφιλῶς καὶ σύμφωνα μὲ τὴν παράδοση κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὴν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τοῦ προστάτου του Μεγαλομάρτυρα Γεωργίου.Ὁ Ὅσιος ἀπεικονίζεται μὲ κουρελιασμένα ἐνδύματα, ἀνυπόδητος καὶ μὲ τὰ χέρια ὑψωμένα σὲ προσευχή.
Στην εικόνα είναι ο όσιος Βαρλάμ του Βαζχσκ και ο Αγ.Προκόπιος του Ουστιούγκ(σύγχρονοι του Αγίου)
Δευτέρα 22 Απριλίου 2013
Ας αφήσουμε το μεγάλο Γεωργό, όπως γεώργησε τον άγιο Γεώργιο, να γεωργήση και τη ψυχή μας
του Αρχιμ. Δανιήλ Αεράκη
Ο άγιος Γεώργιος απετέλεσε και αποτελεί για τον εαυτό του και για μας εκείνο πού λέγει το όνομα του: Γεωργός, «Θεού γεώργιον», ονομάζει τους χριστιανούς ο απόστολος Παύλος (Α’ Κορ. 3,9). Και ο άγιος Γεώργιος υπήρξε εκλεκτό γεώργιο του θεού. Η αγνή νεανική του ψυχή υπήρξε χωράφι εκλεκτό, πού έπεσε και καρποφόρησε ο σπόρος του λόγου του Θεού, ο σπόρος των εντολών του Θεού.Και υστέρα από γεώργιο έγινε γεωργός. Από χωράφι έγινε σποριάς. Από δέκτης έγινε πομπός.
Ευλογημένος σπόρος είναι η μαρτυρία του, η ομολογία του. Τρισευλογημένος σπόρος είναι το αίμα του.
Το αίμα των μαρτύρων είναι η ωραιότερη σπορά κάτω στη γη. Λέγει το κοντάκιο της εορτής: «Γεωργηθείς υπό Θεού ανεδείχθης της ευσέβειας γεωργός τιμιώτατος, των αρετών τα δράγματα συλλέξας σεαυτού».
Λόγος και αίμα! Ιδού οι δύο σπόροι, πού έχει ανάγκη το χωράφι της ψυχής μας, το χωράφι της κοινωνίας. Χερσώθηκε το χωράφι της ψυχής μας. Και μόνο χερσώθηκε; Γέμισε από τα αγκάθια των παθών. Χερσώθηκε το χωράφι της κοινωνίας. Και μόνο χερσώθηκε; Όλοι οι φθόροι σπόροι με όλα τα σύγχρονα μέσα σπέρνονται. Και τώρα θερίζουμε τους καρπούς της σποράς της αθεΐας και διαφθοράς. Και είναι πικροί: Ατιμίες, μίση, εγκλήματα, τρομοκρατικές ενέργειες, πόλεμοι.Αγαπητοί! Ας αφήσουμε το μεγάλο Γεωργό, όπως γεώργησε τον άγιο Γεώργιο, να γεωργήση και τη ψυχή μας και τη κοινωνία μας. Να σπείρη το λόγο του· το σπόρο της Αναστάσεως του. Ν’ ανθήσουν τα λουλούδια της αρετής. Να ζήσουμε την αιωνία άνοιξη της Αναστάσεως.
ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΓΕΩΡΓΙΟ(+Επισκόπου Αυγουστίνου)
Eκεί είχαν μαζευτεί όλοι. Kαι διατάσσουν ότι· Όποιος δεν προσκυνήσει τα είδωλα, όποιος δεν κάψει λιβάνι μπροστά στά είδωλα τα χρυσά, τα αργυρά, τα σιδηρά, τα πολύτιμα· όποιος δεν φιλήσει τα πόδια των αγαλμάτων, θα πεθάνει αμέσως.Πολλοί προσκύνησαν τα είδωλα. Aλλά νά, ήρθε η σειρά και του αγίου Γεωργίου. Kοιτάζει με πρόσωπον αγγέλου και αρχαγγέλου. Kοιτάζει επάνω τα είδωλα τα υψηλά, τα είδωλα τα χρυσά, τα είδωλα τα ασημένια, και ρωτάει με φωνή μεγάλη· «Eν ονόματι Iησού του Nαζωραίου σας ερωτώ· αγάλματα και είδωλα, τι είσθε;». Kαι απήντησαν· «Δεν είμαστε εμείς αληθινοί θεοί· είμεθα δαίμονες, είμεθα ο σατανάς». O άγιος Γεώργιος εγονάτισε και έκανε την προσευχή του. Kαι αμέσως σεισμός ετράνταξε ολόκληρον τον ναόν, και έπεσαν κάτω τα αγάλματα και έγιναν κομμάτια και σκόνη!Kαι μόνον αυτό; Kαι το άλλο θαύμα του αγίου Γεωργίου είναι αξιοθαύμαστο. Έξω από την Kαισάρεια σε μιά ρεματιά υπήρχε μία πηγή, μία βρύση, που έβγαζε ωραιότατο νερό, γλυκύτατο νερό, όπως ήταν όλα τα νερά της Mικράς Aσίας. Ποταμάκια δροσερά, δροσερώτατα έτρεχαν στην Άγκυρα, στην Tραπεζούντα, στον Πόντο… Λοιπόν εκεί απ’ έξω, σε μια ρεματιά της Kαισαρείας, έτρεχε ένα ποταμάκι. Aλλά στο ποταμάκι αυτό, όποιος και αν διψούσε, δεν τολμούσε να πλησιάσει. Γιατί δίπλα του ήτο μιά σπηλιά, και μέσα στή σπηλιά είχε φωλιάσει χρόνια και χρόνια ένα απαίσιο θηρίο, ένας δράκοντας μεγάλος, ένας όφις πελώριος, ο οποίος έβγαινε και έτρωγε τους ανθρώπους, μικρά παιδιά και ζώα. Kανείς δεν μπορούσε να περάσει από το μέρος εκείνο, διότι ήτο το θηρίο το μεγάλο.Tότε λοιπόν ο άγιος Γεώργιος πάει στο ποτάμι αυτό. Mη, του λένε, θα σε φάει το θηρίο! Aλλ’ εκείνος ατρόμητος. Kαι όταν επλησίασε με το κοντάρι του ο άγιος Γεώργιος προς την πηγήν εκείνην, εμούγκρισε το θηρίο, σαν να μουγκρίζανε χιλιάδες ζώα, και έκανε θόρυβο μεγάλο. Tο βουνό εσείετο ολόκληρο. O άγιος Γεώργιος όμως είχε καρδιά λιονταριού. Eπλησίασε. Bγήκε το θηρίο με ορμή μέσα από τη σπηλιά και άνοιξε πελώριο το στόμα του, για να καταπιεί τον άγιο. Aλλά ο άγιος Γεώργιος τι κάνει; ―ας μην πιστεύουν οι άπιστοι, εμείς πιστεύουμε· τι κάνει; Pίχνει με πίστι ένα σταυρουδάκι ξύλινο στο ανοιχτό στόμα του πελωρίου φιδιού. Tο ρίπτει μέσα στά σπλάχνα του. Kαι το θηρίον εσπάραξε, έσκασε, εφονεύθη. Aυτό ήταν το θαύμα του δράκοντος. Γι’ αυτό βλέπετε πάνω στην εικόνα να ζωγραφίζεται καβαλλάρης ο άγιος Γεώργιος με το κοντάρι του να έχει στο άκρο, στη σημαία, το σταυρό του Kυρίου, να φονεύει το δράκοντα.Aπίστευτα είναι αυτά σήμερα. Παραμύθια τα λένε οι άνθρωποι του κόσμου. Aλλά εμείς γνωρίζουμε, ότι όχι μόνο αυτά που έκανε ο άγιος Γεώργιος, χίλιες φορές ανώτερα γίνονται. Eίναι γεμάτη η ιστορία από θαύματα, που έκαναν οι άγιοι της πίστεώς μας με τη δύναμι του Xριστού. Έχουμε μιά θρησκεία ζωντανή, ολοζώντανη, και πρέπει να την αγαπούμε και να ανήκωμε εξ ολοκλήρου σ’ αυτήν.Iδού λοιπόν, αγαπητοί μου, δι’ ολίγων ο βίος του αγίου Γεωργίου, σύμφωνα με το συναξάριον και τις παραδόσεις της αγίας μας Eκκλησίας. Δι’ αυτόν τον λόγον ο άγιος Γεώργιος είναι ένας από τους πλέον δημοφιλείς αγίους της Oρθοδοξίας μας.
Tον αγαπάνε πολύ τον άγιο Γεώργιο όπου να πας. Aν πας επάνω στην Πίνδο, επάνω στή Σαμαρίνα, επάνω στά ψηλά βουνά πού είναι οι τσοπάνηδες και οι βοσκοί μας, αγαπούν τον άγιο Γεώργιο. Γιατί τέτοιες μέρες αφήνουν τις μάντρες των και ανεβαίνουν στα ψηλά βουνά, στα βοσκοτόπια, και γιορτάζουν τον άγιο. Tον αγαπούνε σαν πατέρα τους. Aν κατεβείς κάτω από τα ψηλά βουνά και πας μέσα στους κάμπους και μέσα στις πολιτείες, θα δεις ότι οι περισσότερες εκκλησίες είναι εις το όνομα του αγίου Γεωργίου του τροπαιοφόρου. Kι αν πας μέσα στα παλάτια, θα δεις ότι πολλοί βασιλιάδες έχουν ως τιμή τους το όνομα του αγίου Γεωργίου.
Eμείς οι Έλληνες έχουμε δύο βασιλείς υπασπιστάς του κράτους, υπερόχους άνδρας, τον Γεώργιο τον A΄, ο οποίος εφονεύθη ως μάρτυς και έβαψε με το αίμα του την Θεσσαλονίκη το 1912 και υπέγραψε με το αίμα του την ελευθερία της Mακεδονίας. Kαι ο δεύτερος ο Γεώργιος ο B΄, εγγονός του, υπεροχώτερος του A΄, τον οποίο αξίωσε ο Θεός να είπει το ιστορικό «Oχι» που εδόξασε την πατρίδα μας.Γεώργιοι στα βουνά, Γεώργιοι στους τσοπαναραίους, Γεώργιοι στις καλύβες, Γεώργιοι στα παλάτια, Γεώργιοι παντού. Γεώργιοι ακόμα, αν θέλετε, και αυτοί οι Tούρκοι. Όπως ξέρετε εσείς οι Mικρασιάται, τον άγιο Γεώργιο τον έχουν περί πολλού. Kαι όχι μόνο Tούρκοι. Kαι Eγγλέζοι. Aλλά Eγγλέζοι φιλάργυροι, τσιφούτηδες. Aυτοί κατ’ άλλον τρόπον εορτάζουν τον άγιο Γεώργιο. Δεν έχουν μέσα στις εκκλησιές των τον άγιο Γεώργιο, όπως τον έχουμε ημείς τα φτωχαδάκια και τον ζωγραφίζουμε στις εικόνες μας, αλλά οι Eγγλέζοι οι φιλάργυροι, οι οποίοι είναι πολύ υπεύθυνοι γιά τα δράματα της φυλής μας, οι τσιφούτηδες και φιλάργυροι αυτοί δεν τον ζωγραφίζουν τον άγιο Γεώργιο μέσα στις εικόνες, αλλά τον ζωγραφίζουν επάνω στο χρυσάφι. Tον έχουν επάνω στις λίρες. Eσείς βέβαια, φτωχαδάκια του Iησού Xριστού, δεν αγαπάτε τις λίρες· και αμφιβάλλω, αν μέσ’ στη Λακκιά υπάρχουν λίρες. Γιατί παραπάνω από τις λίρες έχετε την αγάπη του Iησού Xριστού. Oι Άγγλοι λοιπόν, που είναι υπεύθυνοι ενός μεγάλου δράματος της ανθρωπότητος και της καταστροφής της Mικράς Aσίας, οι Άγγλοι δεν ζωγραφίζουνε τον άγιο Γεώργιο μέσα στις εικόνες, αλλά τον ζωγραφίζουν επάνω στις λίρες. Γι’ αυτό λέγουν οι φιλάργυροι στα χρηματιστήρια· Πόσους «αϊ – Γεώργηδες» καβαλλάρηδες έχεις;…΄
Nαι, είναι το μήνυμα του σατανά κ’ εκεί επάνω ζωγραφίσανε τον άγιο Γεώργιο με το δράκοντά του. Παντού λοιπόν ο άγιος Γεώργιος· όπου να πάμε, τον άγιο Γεώργιο θα δούμε.Aλλά ξέχασα! Aν πάμε και στους στρατώνες μας, θα δούμε επάνω στη σημαία των ηρωϊκών μας συνταγμάτων να είναι αποτυπωμένη η εικόνα του αγίου Γεώργιου. Ποιός λ.χ. μπορεί να ξεχάσει το σύνταγμα του Πλαστήρα; O θρυλικός αυτός στρατηγός, που με το πόδι του επάτησε στή Σμύρνη και έφθασε μέχρι την Άγκυρα, οσάκις άκουγε το όνομα του αγίου Γεωργίου δάκρυζε. Kαι πριν από κάθε μάχη έλεγε ο Πλαστήρας· Aγιε Γεώργιε, βοήθα μας. Kαι μετά· σαν αετοί τα παιδιά του πετούσαν από κάμπο σε κάμπο και από βουνό σε βουνό και έφθαναν μέχρι το Kαλέ-Γκρότο, και από εκεί ψηλά με τα κυάλια ο Πλαστήρας έβλεπε την Άγκυρα και έλεγε· σε λίγο θα μπούμε στην Άγκυρα!…Δεν μπήκαμε, αδέλφια μου. Γιατί; Ποιός μας σταμάτησε; Kακή μοίρα; Άγγλοι; Pώσοι; Γάλλοι; Όλοι έπαιξαν το ρόλο τον αισχρόν απέναντι στην μικρά μας ηρωϊκή πατρίδα. Mας σταμάτησαν ―το πιστεύω αυτό―, μας σταμάτησαν οι βλαστήμιες! Oι βλαστήμιες των στρατιωτών μας, που μόλις βγήκαν από τη Σμύρνη παντού σκορπίσανε τη βλαστήμια· στο Aφιόν-Kαρα-Xισάρ, στο Kορδελλιό, στην Προύσα, στο Eσκί-Σεχίρ, σε όλα τα πεδία των μαχών. Eκεί μέσα, παρ’ όλο τον ηρωϊσμό τους, βλαστημούσαν το Xριστό. Kαι ακούγανε οι Mικρασιάται, οι πατέρες σας, ακούγανε τους Έλληνες στρατιώτες να βλαστημούνε και κλαίγανε. Kαι λέγανε· θα μας έρθει μεγάλη συμφορά στη Mικρά Aσία. Kαι ήρθε μεγάλη συμφορά. Kρίμα στα αίματά μας, κρίμα στους ηρωϊσμούς μας, κρίμα στη λεβεντιά μας, κρίμα στην ιστορία μας. Tο πιστεύω, ότι παρωργίσαμε το Θεό. Kαι έτσι δύο εκατομμύρια Έλληνες εκπατρισθήκανε και βρεθήκανε εδώ στα άγια ταύτα μέρη.Ω παιδιά του Ποντού, ω παιδιά της Mικράς Aσίας, ω ευγενής ράτσα, μέσα εις τας φλέβας σας ρέει αίμα ηρώων.Σήμερα ήρθα εδώ στη Λακκιά. Mπορούσα να βρίσκωμαι στη Φλώρινα. Σήμερα όλη η Φλώρινα εορτάζει. Πέσανε στα πόδια μου όλοι, μικροί και μεγάλοι, να κάνω εορτή μέσα στον Aγιο Γεώργιο. Oχι, λέω, θα πάω στή Λακκιά· γιατί κάθε πέτρα της Λακκιάς αξίζει περισσότερο από κάθε άλλο μέρος. Eδώ λοιπόν, που ήρθα, σας ερωτώ ενώπιον των εικόνων του Xριστού, ενώπιον του αγίου Γεωργίου, σας ερωτώ και να μου απαντήσετε ευθέως και ειλικρινώς και τιμίως· Mέσ’ στη Λακκιά ακούεται βλαστήμια;(Aπαντούν από το εκκλησίασμα· όχι).Eίναι γεγονός;(βεβαιώνουν πάλι· όχι).Έ, λοιπόν χαίρω δια τούτο, ότι δεν ακούεται μέσα εις την Λακκιά βλαστήμια. Aλλά άν ποτε κανείς βλαστημήσει το Xριστό και τον άγιο Γεώργιο, όποιος έχει χέρια να τον χτυπήσει. Όποιος χτυπήσει βλάστημο, θ’ αγιάσει το χέρι του. Eδώ στη Λακκιά να μην υπάρχει ποτέ ούτε ένας βλάστημος, αλλά όλη η Λακκιά να ευλογεί και να δοξάζει το Θεό.Kαι κάτι άλλο ακόμα ήθελα να σας είπω και τελειώνω. Ότι στον βίο του αγίου είδαμε έναν δράκοντα, έναν πελώριο δράκοντα, που επήγε στην πηγή και δεν άφηνε κανένα παιδί να δροσιστεί. Aλλ’ εκτός από τον δράκοντα αυτόν που αναφέρει ο βίος του αγίου Γεωργίου, που τον εσκότωσε με το κοντάρι του και με το σταυρό του ο άγιος Γεώργιος, στις ημέρες μας επέπρωτο να παρουσιασθεί άλλος δράκων, χειρότερος, εκατομμύρια φορές χειρότερος από τον δράκοντα που εφόνευσε ο άγιος Γεώργος. Kαι ο δράκων ο χειρότερος, ο οποίος πνίγει ολόκληρη την ανθρωπότητα, ο οποίος απειλεί με μεγαλυτέραν καταστροφήν, είναι η αθεΐα.Kάποιοι προδώσανε την πίστι, προδώσανε τα ιδανικά. Kάποιοι αισχροί πλουτοκράται των Aθηνών επρόδωσαν τα όσια και τα ιερά. Eσείς τα φτωχαδάκια, τα ηρωϊκά παιδιά της πατρίδος, μείνατε πιστοί στο Θεό και αγωνισθήτε στήθος με στήθος, λεβέντια με λεβεντιά, γιά ό,τι ιερώτερο έχει ο τόπος μας. Σ’ εσάς ανήκει πας έπαινος.Σας επαινώ δημοσίως. Aλλά ο έπαινος δημιουργεί σ’ εσάς υποχρεώσεις. Θέλω να είστε το νούμερο 1! Nούμερο 1 στην παρθενία, νούμερο 1 στην τιμιότητα, νούμερο 1 εις την αγάπη πρός τον πλησίον, νούμερο 1 εις την αγάπη πρός τον Θεό!… Πάντοτε μπροστά, πάντοτε πρώτοι!Mε τη βοήθεια του αγίου Γεωργίου θα προχωρήσωμεν, θα νικήσωμεν τα εμπόδια. Kαι η γη μας αυτή, που είναι ποτισμένη με τα αίματα των αγίων, θα προχωρήσει.Mε την πίστιν αυτήν σας χαιρετώ και υψώνω τα χέρια μου στον ουρανό και ευλογώ τα χωράφια σας, που είναι ζυμωμένα με τον ιδρώτα σας. Eυλογώ τα εργαλεία σας, ευλογώ τα σπίτια σας, ευλογώ τις στάνες σας, ευλογώ τα δέντρα σας, ευλογώ τaς οικογενείας σας, τις γυναίκες και τα παιδιά σας, ευλογώ ολόκληρο το χωριό σας. Kαι εύχομαι, να μείνετε πάντοτε εδραίοι και αμετακίνητοι στην πίστι σας, δια πρεσβειών της υπεραγίας Θεοτόκου και πάντων των αγίων. Aμήν.
Tον αγαπάνε πολύ τον άγιο Γεώργιο όπου να πας. Aν πας επάνω στην Πίνδο, επάνω στή Σαμαρίνα, επάνω στά ψηλά βουνά πού είναι οι τσοπάνηδες και οι βοσκοί μας, αγαπούν τον άγιο Γεώργιο. Γιατί τέτοιες μέρες αφήνουν τις μάντρες των και ανεβαίνουν στα ψηλά βουνά, στα βοσκοτόπια, και γιορτάζουν τον άγιο. Tον αγαπούνε σαν πατέρα τους. Aν κατεβείς κάτω από τα ψηλά βουνά και πας μέσα στους κάμπους και μέσα στις πολιτείες, θα δεις ότι οι περισσότερες εκκλησίες είναι εις το όνομα του αγίου Γεωργίου του τροπαιοφόρου. Kι αν πας μέσα στα παλάτια, θα δεις ότι πολλοί βασιλιάδες έχουν ως τιμή τους το όνομα του αγίου Γεωργίου.
Eμείς οι Έλληνες έχουμε δύο βασιλείς υπασπιστάς του κράτους, υπερόχους άνδρας, τον Γεώργιο τον A΄, ο οποίος εφονεύθη ως μάρτυς και έβαψε με το αίμα του την Θεσσαλονίκη το 1912 και υπέγραψε με το αίμα του την ελευθερία της Mακεδονίας. Kαι ο δεύτερος ο Γεώργιος ο B΄, εγγονός του, υπεροχώτερος του A΄, τον οποίο αξίωσε ο Θεός να είπει το ιστορικό «Oχι» που εδόξασε την πατρίδα μας.Γεώργιοι στα βουνά, Γεώργιοι στους τσοπαναραίους, Γεώργιοι στις καλύβες, Γεώργιοι στα παλάτια, Γεώργιοι παντού. Γεώργιοι ακόμα, αν θέλετε, και αυτοί οι Tούρκοι. Όπως ξέρετε εσείς οι Mικρασιάται, τον άγιο Γεώργιο τον έχουν περί πολλού. Kαι όχι μόνο Tούρκοι. Kαι Eγγλέζοι. Aλλά Eγγλέζοι φιλάργυροι, τσιφούτηδες. Aυτοί κατ’ άλλον τρόπον εορτάζουν τον άγιο Γεώργιο. Δεν έχουν μέσα στις εκκλησιές των τον άγιο Γεώργιο, όπως τον έχουμε ημείς τα φτωχαδάκια και τον ζωγραφίζουμε στις εικόνες μας, αλλά οι Eγγλέζοι οι φιλάργυροι, οι οποίοι είναι πολύ υπεύθυνοι γιά τα δράματα της φυλής μας, οι τσιφούτηδες και φιλάργυροι αυτοί δεν τον ζωγραφίζουν τον άγιο Γεώργιο μέσα στις εικόνες, αλλά τον ζωγραφίζουν επάνω στο χρυσάφι. Tον έχουν επάνω στις λίρες. Eσείς βέβαια, φτωχαδάκια του Iησού Xριστού, δεν αγαπάτε τις λίρες· και αμφιβάλλω, αν μέσ’ στη Λακκιά υπάρχουν λίρες. Γιατί παραπάνω από τις λίρες έχετε την αγάπη του Iησού Xριστού. Oι Άγγλοι λοιπόν, που είναι υπεύθυνοι ενός μεγάλου δράματος της ανθρωπότητος και της καταστροφής της Mικράς Aσίας, οι Άγγλοι δεν ζωγραφίζουνε τον άγιο Γεώργιο μέσα στις εικόνες, αλλά τον ζωγραφίζουν επάνω στις λίρες. Γι’ αυτό λέγουν οι φιλάργυροι στα χρηματιστήρια· Πόσους «αϊ – Γεώργηδες» καβαλλάρηδες έχεις;…΄
(Oμιλία του π. Aυγουστίνου Kαντιώτου στον ιερό ναό Aγίου Γεωργίου Λακκιάς, 23-4-1968) Πηγή:http://www.augoustinos-kantiotis.gr/
Παρασκευή 19 Απριλίου 2013
ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΠΙΣΙΔΙΑΣ +19 ΑΠΡΙΛΙΟΥ
Ερείπια στην Αντιόχεια της Πισιδίας σήμερα
Τετάρτη 17 Απριλίου 2013
ΤΙΜΗ ΣΤΟΝ ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΡΑ ΙΕΡΕΑ ΓΕΩΡΓΙΟ
Εφονεύθη εντός του Ιερού Βήματος
υπό των Aγαρηνών την 3-4-1821
ενώ ετέλει ττην Θείαν Μυσταγωγίαν"
Ο παπα-Γιώργης, άνευ επωνύμου, ήτο άγνωστος εις την Εκκλησιαστικήν Ιστορία των Πατρών μέχρι του έτους 1964 οπότε τον ανέσυραν εκ της λήθης, ερευνών τα Γενικά Αρχεία του Κράτους, ο διακεκριμένος ιστοριοδίφης πρωθιερεύς Νικόλαος Παπαδόπουλος εφημέριος του Ιερού Ναού Αγίου Γεωργίου Καρύκη Αθηνών.
Εξέδωκεν ξεχωριστό τομίδιον, ανάτυπον εκ του περιοδικού "ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΑΙ", εις το οποίο κατεχώρησε τα αποδεικτικά εγγραφα της θυσίας του Εθνομάρτυρος - Ιερομάρτυρος Ιερέως Γεωργίου που επορφύρωσε το Θυσιαστήριο του Ιερού Ναού της Παναγίας Αλεξιωτίσσης την Κυριακη των Βαΐων του 1821.
Υπήρξε ο πρώτος ιερεύς εις τας απαρχάς της Επαναστάσεως του 1821 που εθελουσίως, και μη θέλων να διακόψει την Θείαν Λειτουργίαν και να διαφύγει, προσέφερε εαυτόν ιερόν σφαγίον υπέρ πίστεως και Ελευθερίας της Πατρίδος.
Οι προύχοντες και οπλαρχηγοί της Αχαΐας έγραψαν και υπέγραψαν το εξής συναξάρι δια την θυσίαν του Παπαγεώργη.
ΠΙΣΤΟΠΟΙΟΥΜΕΝ
Οι υπογραφόμενοι μεθ' όρκου οτι κατα το έτος 1821 καθ' ην εποχήν οι Έλληνες έλαβον τα όπλα, ο συμπολίτης μας ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΙΕΡΕΥΣ εκτελών την Θείαν Μυσταγωγίαν εν τω Ναώ της Αγίας Αλεξιωτίσσης ΕΦΟΝΕΥΘΗ παρα των αγαρηνών, αιχμαλωτισθέντων και τριών (3) τέκνων του, προς απολύτρωσιν των οποίων ονόματι ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΝ, των δυο ετέρων μενόντων εν αιχμαλωσία και αγνοούμενης της διαμονής των.
Κατ' αίτησιν οθεν του απελευθερώθεντος Κωνσταντίνου δίδεται το παρόν αυτό ίνα χρησιμεύσει όπου δεί, και υποσημειούμεθα.
Εν Πατραις την α' Ιουνίου
Μ(πενιζέλος) Ρούφος
Κ. Μπουκαούρης
Γεώργιος Γιαννακόπουλος
Ζ. Νεράγκαθος
Κ. Θωμόπουλος
Άναστάσιος Ηλιόπουλος
Άγγελος Ξηρομερίτης
Άναγ. Ανδρικόπουλος
Ο διασωθείς Κωνσταντίνος υιός του μαρτυρήσαντος ιερέως Γεωργίου, γράφει την επομένη αίτησιν
Εν Πάτραις τη 4η Ιουνίου 1865
ΠΡΟΣ
Την επι των αγώνων σην Επιτροπήν, δια του Κυρίου Νομάρχου Αχαιοήλιδος Ο ευσεβάστως υποσημειούμενος Κωνστανίνος ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ, αναφέρω ταπεινώς οτι, κατά το έτος 1821, καθ' ην εποχήν οι Έλληνες έλαβον τα όπλα κατα των Οθωμανών, ο πατήρ του υποφαινομένου ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΙΕΡΕΥΣ εφονεύθη παρα των αγαρηνών, ενω ετέλει την Θείαν Μυσταγωγίαν, εν τω ενταύθα Ιερώ Ναω της Αλεξιωτίσσης, οτι ο υποφαινόμενος και έτεροι δυο (2) αδελφοί μου αιχμαλωτίσθηκαν παρα των Αγαρηνών και οτι τρέξασα η μήτηρ ημών εις διάφορα του Οθωμανικού Κράτους μέρη, μόλις ηδυνήθη να σώση και να λάβη τον υποφαινόμενον, μη δυνηθείσα ουδόλως ν' ανεύρη τους έτερους δυο αδελφούς μου και εισέτι μένουσι εν αιχμαλωσία αγνοούμενου του τόπου της διαμονής των, ως προκύπτει εκ του συνημμένου πιστοποιητικού πολιτών μαρτυρούντων τ' ανωτέρω.
Τα δυστυχήματα ταύτα είναι αξια λόγου όπως ληφθή και ο υποφαινόμενος εν καιρώ υπ' όψιν και λάβω την δέουσαν και απαιτούμενην αμοιβήν.
Δια ταύτα παρακαλώ θερμώς την Σην Επιτροπήν, όπως ευαρεστουμένη λάβη υπ' όψιν της εν καιρώ και τον υποφαινόμενον, αποδίδουσα ότι νόμιμον και δίκαιον.
Ο Κύριος Νομάρχης Αχαιοήλιδος παρακαλείται να διαβιβάση την παρούσαν όπου δει.
Υπό της Επιτροπής Ελήφθη υπ' όψιν η αίτησις και κατετάχθη η οικογένεια εις την δευτέραν τάξιν των υπαξιωματικών.
Τα δυστυχήματα ταύτα είναι αξια λόγου όπως ληφθή και ο υποφαινόμενος εν καιρώ υπ' όψιν και λάβω την δέουσαν και απαιτούμενην αμοιβήν.
Δια ταύτα παρακαλώ θερμώς την Σην Επιτροπήν, όπως ευαρεστουμένη λάβη υπ' όψιν της εν καιρώ και τον υποφαινόμενον, αποδίδουσα ότι νόμιμον και δίκαιον.
Ο Κύριος Νομάρχης Αχαιοήλιδος παρακαλείται να διαβιβάση την παρούσαν όπου δει.
Ευπεπειθέστατος
Κωνσταντίνος Παπαγεωργίου
Υπό της Επιτροπής Ελήφθη υπ' όψιν η αίτησις και κατετάχθη η οικογένεια εις την δευτέραν τάξιν των υπαξιωματικών.
Δευτέρα 15 Απριλίου 2013
Η Ιερά Μητρόπολις Πισιδίας θα εορτάσει φέτος το Πάσχα στον Άγιο Γεώργιο Αλάγιας στη Μικρά Ασία
Αγαπητοί μας αδελφοί, φίλοι καί συμπαραστάτες τής Ι. Μητροπόλεως Πισιδίας-Ατταλείας, όπως μαθαίνετε μετά τον Άγιο Αλύπιο, ο Κύριος ανοίγει τήν θύρα καί ενός ακόμη ιερού Ναού μας στήν ιστορική Επαρχία μας, του Αγίου Γεωργίου Αλάγιας (Alanya).
Τήν πρώτη εκεί θ. Λειτουργία μας τελέσαμε τα περασμένα Χριστούγεννα. Έκτοτε τελούνται θ. Λειτουργίες κάθε μήνα, γιά όσους από τίς χιλιάδες τών εκεί εγκατεστημένων Ορθοδόξων-κυρίως σλαβοφώνων- επιθυμούν.
Ο ιστορικός αυτός ιερός Ναός εφέτος τήν 6η Μαΐου συμπληρώνει 140 ακριβώς χρόνια από τήν ημέρα τών Θυρανοιξίων του.Εφέτος δέ, θα εορταστεί η μνήμη του Αγίου Γεωργίου, ως γνωστόν, καί με το παλαιό καί με το νέο ημερολόγιο ακριβώς τήν ημέρα αυτή, (Δευτέρα ημέρα του Πάσχα)! Γιά όλους αυτούς τούς λόγους, αλλά καί γιά να ξαναακουστεί τό “ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ” μετά από 90 χρόνια ημέρα του Πάσχα στόν μαρτυρικόν αυτόν ναόν, του Κυρίου συνεργούντος, προγραμματίζουμε Πάσχα εφέτος να γιορτάσουμε “εις το βουνό ψηλά εκεί” στόν Άγιο Γεώργιο του βουνού.
Σάς προσκαλούμε όλους σας, όσους μπορείτε, να συμμετάσχετε στη μεγάλη αυτή χαρά τής Εκκλησίας μας, να διαλαλήσουμε από εκεί ψηλά, σέ όλο τόν κόλπο τής Αττάλειας,που φθάνει μέχρι εκεί, τό θριαμβευτικό ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!- ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!
Με θερμές ευχές καί πολλή αγάπη
† Ο Πισιδίας Σωτήριος
† Ο Πισιδίας Σωτήριος
Παρασκευή 5 Απριλίου 2013
Βίος Αγίων Γεωργίου-Μανουήλ-Θεόδωρου-Γεωργίου-Μιχαήλ από τη Σαμοθράκη
Οι Άγιοι Νεομάρτυρες Μανουήλ, Θεόδωρος, Γεώργιος και ο νεότερος Γεώργιος κατάγονταν από την Σαμοθράκη, ο δε Μιχαήλ από την Κύπρο.
Κατά την επανάσταση του 1821 μ.Χ. η νήσος Σαμοθράκη κατελήφθη από Αγαρηνούς, που ήλθαν από την Άβυδο και την Τένεδο και φόνευσαν τους Χριστιανούς κατοίκους,
τις δε γυναίκες και τα παιδιά διεμοίρασαν στην Ανατολή και στην Αίγυπτο. Τότε συνέλαβαν και τους τέσσερις μάρτυρες μαζί με τον Μιχαήλ, ο οποίος όμως φοβήθηκε και
αλλαξοπίστησε, και τους πούλησαν σε Τούρκους σε διάφορα μέρη. Απ' αυτούς ο Μανουήλ, πουλήθηκε στην Αίγυπτο, έμαθε την αραβική γλώσσα και επιδόθηκε στη μελέτη
του Κορανίου.
Όταν η Ελλάδα ελευθερώθηκε, οι πέντε Νεομάρτυρες επέστρεψαν στη Σαμοθράκη και ακολούθησαν το χριστιανικό βίο. Εκείνη την περίοδο διορίσθηκε στο υπούργημα του
Καδή της Μάκρης κάποιος σκληρός Απτουρραχμάν αφέντης λεγόμενος, απάνθρωπος και ζηλωτής της θρησκείας του Μωάμεθ. Αυτός, συνέλαβε τους Μάρτυρες, τους οποίους
φυλάκισε και βασάνισε. Παρά τις κολακείες και τα φρικώδη βασανιστήρια οι Μάρτυρες ομολογούσαν την πίστη τους στον Χριστό. Τότε ο καδής έγραψε στην Κωνσταντινούπολη
προς τον αφέντη της Βασάφ, ο οποίος ήταν μυστικός γραμματεύς του σουλτάνου Μαχμούτ, τα σχετικά με τους Μάρτυρες και ότι αρνήθηκαν τη θρησκεία του Μωάμεθ. Η απόφαση
που ήλθε ήταν καταδικαστική.
Πρώτος εμαρτύρησε ο γέροντας Μιχαήλ που τον κατέκοψαν σε κομμάτια με τα ξίφη τους.Οι Άγιοι Θεόδωρος και Γεώργιος εκρεμάσθησαν και έτσι έλαβαν τον στέφανο της αθλήσεως.
Τον δε πολυπαθή Μανουήλ τον έριξαν επάνω σε σιδερένια τσιγκέλια και εκαρφώθηκε σταυροειδώς. Έτσι έριξαν και τον μακάριο μικρό Γεώργιο, αλλά, ω του θαύματος!
Τα καρφιά λύγισαν και δεν καρφώθηκε κανένα στο σώμα του Αγίου. Μετά από αυτό τον έριξαν πάνω σε σιδερένια σουβλιά και τον πατούσαν για να καρφωθεί το σώμα του.
Με αυτόν τον τρόπο ο Μάρτυς Μανουήλ σύντομα παρέδωσε την αγία του ψυχή στα χέρια του Θεού, ο δε Μάρτυς Γεώργιος έμεινε καρφωμένος είκοσι τέσσερις ώρες με οδύνη
αφόρητη. Οι Αγαρηνοί, όταν είδαν ότι ακόμη μετά από τόσο διάστημα ζει, τον πυροβόλησαν στην κεφαλή κι έτσι τελείωσε το βίο του κι αυτός ο αοίδιμος.
Οι Χριστιανοί, αφού έλαβαν την άδεια, ενταφίασαν τα λείψανα των Μαρτύρων στο τόπο του μαρτυρίου αυτών.
Όλων τα μαρτύρια έγιναν στη Μάκρη της Αλεξανδρούπολης στις 6 Απριλίου 1835 μ.Χ.Οι Άγιοι Γεώργιος, Μανουήλ, Θεόδωρος, Γεώργιος και Μιχαήλ από τη Σαμοθράκη τιμούνται στις 6 Απριλίου
Η Σύναξή τους εορτάζεται και την Κυριακή του Θωμά.
Ἀπολυτίκιον Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης
Σαμοθράκης λαμπτῆρες καὶ τῆς Μάκρης ἀγλάισμα, Νεομάρτυρες θεῖοι ἀληθῶς ἀνεδείχθητε, ἀθλήσαντες στερρῶς ὑπὲρ Χριστοῦ, καὶ λύσαντες τὴν πλάνην τοῦ ἐχθροῦ,
Μανουὴλ σὺν Θεοδώρω καὶ Μιχαήλ, καὶ οἱ διττοὶ Γεώργιοι, δόξα τῷ ἐνισχύσαντι ὑμᾶς, δόξα τῷ στεφανώσαντι, δόξα τῷ χορηγούντι δι' ὑμῶν, ἠμὶν χάριν καὶ ἔλεος.
τις δε γυναίκες και τα παιδιά διεμοίρασαν στην Ανατολή και στην Αίγυπτο. Τότε συνέλαβαν και τους τέσσερις μάρτυρες μαζί με τον Μιχαήλ, ο οποίος όμως φοβήθηκε και
αλλαξοπίστησε, και τους πούλησαν σε Τούρκους σε διάφορα μέρη. Απ' αυτούς ο Μανουήλ, πουλήθηκε στην Αίγυπτο, έμαθε την αραβική γλώσσα και επιδόθηκε στη μελέτη
του Κορανίου.
Καδή της Μάκρης κάποιος σκληρός Απτουρραχμάν αφέντης λεγόμενος, απάνθρωπος και ζηλωτής της θρησκείας του Μωάμεθ. Αυτός, συνέλαβε τους Μάρτυρες, τους οποίους
φυλάκισε και βασάνισε. Παρά τις κολακείες και τα φρικώδη βασανιστήρια οι Μάρτυρες ομολογούσαν την πίστη τους στον Χριστό. Τότε ο καδής έγραψε στην Κωνσταντινούπολη
προς τον αφέντη της Βασάφ, ο οποίος ήταν μυστικός γραμματεύς του σουλτάνου Μαχμούτ, τα σχετικά με τους Μάρτυρες και ότι αρνήθηκαν τη θρησκεία του Μωάμεθ. Η απόφαση
που ήλθε ήταν καταδικαστική.
Τον δε πολυπαθή Μανουήλ τον έριξαν επάνω σε σιδερένια τσιγκέλια και εκαρφώθηκε σταυροειδώς. Έτσι έριξαν και τον μακάριο μικρό Γεώργιο, αλλά, ω του θαύματος!
Τα καρφιά λύγισαν και δεν καρφώθηκε κανένα στο σώμα του Αγίου. Μετά από αυτό τον έριξαν πάνω σε σιδερένια σουβλιά και τον πατούσαν για να καρφωθεί το σώμα του.
Με αυτόν τον τρόπο ο Μάρτυς Μανουήλ σύντομα παρέδωσε την αγία του ψυχή στα χέρια του Θεού, ο δε Μάρτυς Γεώργιος έμεινε καρφωμένος είκοσι τέσσερις ώρες με οδύνη
αφόρητη. Οι Αγαρηνοί, όταν είδαν ότι ακόμη μετά από τόσο διάστημα ζει, τον πυροβόλησαν στην κεφαλή κι έτσι τελείωσε το βίο του κι αυτός ο αοίδιμος.
Οι Χριστιανοί, αφού έλαβαν την άδεια, ενταφίασαν τα λείψανα των Μαρτύρων στο τόπο του μαρτυρίου αυτών.
Όλων τα μαρτύρια έγιναν στη Μάκρη της Αλεξανδρούπολης στις 6 Απριλίου 1835 μ.Χ.Οι Άγιοι Γεώργιος, Μανουήλ, Θεόδωρος, Γεώργιος και Μιχαήλ από τη Σαμοθράκη τιμούνται στις 6 Απριλίου
Η Σύναξή τους εορτάζεται και την Κυριακή του Θωμά.
Ἀπολυτίκιον Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης
Σαμοθράκης λαμπτῆρες καὶ τῆς Μάκρης ἀγλάισμα, Νεομάρτυρες θεῖοι ἀληθῶς ἀνεδείχθητε, ἀθλήσαντες στερρῶς ὑπὲρ Χριστοῦ, καὶ λύσαντες τὴν πλάνην τοῦ ἐχθροῦ,
Μανουὴλ σὺν Θεοδώρω καὶ Μιχαήλ, καὶ οἱ διττοὶ Γεώργιοι, δόξα τῷ ἐνισχύσαντι ὑμᾶς, δόξα τῷ στεφανώσαντι, δόξα τῷ χορηγούντι δι' ὑμῶν, ἠμὶν χάριν καὶ ἔλεος.
Πέμπτη 4 Απριλίου 2013
Ο Αγιος Γεώργιος ο εξ Εφέσου (1756 - 1801) +5 Απριλίου. Ο τιμώμενος στη Σάμο ένδοξος νεομάρτυς της ιστορικής Εφέσου
Ο ένδοξος νεομάρτυς του Χριστού Γεώργιος Διζλάλογλου, του οποίου ο πατέρας ονομαζόταν Νικόλαος, γεννήθηκε το 1756 στη Νέα Έφεσο, που είναι γνωστή και με το όνομα Κουσάντασι. Όταν ενηλικιώθηκε, παντρεύτηκε και απόκτησε παιδιά. Άρχισε όμως να ζει ακατάστατα και χωρίς να έχει τον έλεγχο της αυτοσυγκράτησης, επιδόθηκε ακατάσχετα στην κραιπάλη και την ασωτία και κυριευμένος από το πάθος της μέθης οδηγήθηκε με τη δική του
θέληση στην προδοσία της χριστιανικής του πίστεως. Έτσι τον Ιούλιο του 1798 και σε ηλικία σαράντα δύο ετών ευρισκόμενος κάτω από την ακατάσχετη επήρεια της μέθης, παρουσιάσθηκε αυτόκλητα στον Τούρκο κριτή και δήλωσε τόσο σ’ εκείνον όσο και στους άλλους παριστάμενους ότι αρνείται τον Χριστό και ότι επιθυμεί να ασπασθεί τη μουσουλμανική θρησκεία. Μετά την άρνηση της χριστιανικής του ιδιότητος και την ομολογία της μουσουλμανικής πίστεως και προτού υποβληθεί σε περιτομή, επέστρεψε στο σπίτι του και αφού συνήλθε από το μεθύσι, συνειδητοποίησε το τρομερό αμάρτημά του. Γι’ αυτό και αποφάσισε να μετανοήσει και να επανορθώσει την προδοσία που είχε διαπράξει.
θέληση στην προδοσία της χριστιανικής του πίστεως. Έτσι τον Ιούλιο του 1798 και σε ηλικία σαράντα δύο ετών ευρισκόμενος κάτω από την ακατάσχετη επήρεια της μέθης, παρουσιάσθηκε αυτόκλητα στον Τούρκο κριτή και δήλωσε τόσο σ’ εκείνον όσο και στους άλλους παριστάμενους ότι αρνείται τον Χριστό και ότι επιθυμεί να ασπασθεί τη μουσουλμανική θρησκεία. Μετά την άρνηση της χριστιανικής του ιδιότητος και την ομολογία της μουσουλμανικής πίστεως και προτού υποβληθεί σε περιτομή, επέστρεψε στο σπίτι του και αφού συνήλθε από το μεθύσι, συνειδητοποίησε το τρομερό αμάρτημά του. Γι’ αυτό και αποφάσισε να μετανοήσει και να επανορθώσει την προδοσία που είχε διαπράξει.
Ο συνειδησιακός του έλεγχος τον ανάγκασε να εγκαταλείψει τη Νέα Έφεσο και να καταφύγει στη Σάμο και συγκεκριμένα στην ιστορική κωμόπολη της Χώρας. Όμως ο Γεώργιος συνελήφθηκε και οδηγήθηκε και πάλι στη Νέα Έφεσο, όπου και φυλακίστηκε. Το γεγονός αυτό συνέβη, διότι την εποχή αυτή είχε αρχίσει στη Νέα Έφεσο η ανέγερση μεγαλοπρεπούς χριστιανικού ναού επ’ ονόματι του Αγίου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του Τροπαιοφόρου. Το θεάρεστο αυτό έργο δεν ήταν όμως αρεστό στους μουσουλμάνους, οι οποίοι διέδωσαν την ψεύτικη είδηση ότι οι χριστιανοί σκότωσαν τον Γεώργιο, επειδή αρνήθηκε τη χριστιανική του πίστη, και τον έθαψαν στα θεμέλια του νεοανεγειρόμενου ναού. Η διάδοση αυτής της συκοφαντικής κατηγορίας, με την οποία δικαιολογούνταν η εξαφάνιση του Γεωργίου στη Νέα Έφεσο, θα μπορούσε να οδηγήσει στην κατεδάφιση του ναού και στην παραδειγματική τιμωρία των χριστιανών. Για να αποφευχθεί μια τέτοια δραματική εξέλιξη, οι χριστιανοί έστειλαν τους δημογέροντες στον Τούρκο κριτή και στους διοικητές της περιοχής και τους διαβεβαίωσαν ότι ο Γεώργιος βρίσκεται στη Σάμο και μάλιστα μπορούν να στείλουν ανθρώπους για να το εξακριβώσουν. Έτσι μετά τη σύλληψη του Γεωργίου και τον εγκλεισμό του στη φυλακή επί τρεις ημέρες, υποβλήθηκε με τη βία σε περιτομή και στη συνέχεια τον διόρισαν επιστάτη και φύλακα σ’ ένα τζαμί, όπου έμεινε εκεί δέκα μήνες. Μέσα στο μουσουλμανικό τέμενος επιδόθηκε με τέτοια μανία στο πάθος της μέθης, ώστε κόντεψε να μετατρέψει τον χώρο σε οινοπωλείο.
Όμως η επιθυμία του να εξομολογηθεί και να μετανοήσει για το βαρύτατο αμάρτημά του, τον οδήγησε στο να βρει την κατάλληλη ευκαιρία για να δραπετεύσει. Έτσι κρυφά μεταβαίνει στη Σάμο και περνά τον καιρό του άλλοτε εκεί και άλλοτε στην Πάτμο, ενώ παράλληλα εξομολογείται το θανάσιμο αμάρτημά του και ζει συντετριμμένος σε ειλικρινή μετάνοια. Ο γενναίος αθλητής του Χριστού λαμβάνει τότε την απόφαση να ομολογήσει με παρρησία τον Ιησού Χριστό και να εξαλείψει το αμάρτημά του, θυσιάζοντας και την ίδια του ακόμη τη ζωή. Γι’ αυτό τον λόγο παρουσιάσθηκε στον Βοεβόδα της Σάμου και ομολόγησε με ξεχωριστή γενναιότητα τον Χριστό ως τον μόνο και αληθινό Θεό. Η ακλόνητη και σταθερή πίστη του Γεωργίου εξαγρίωσε τόσο πολύ τον Βοεβόδα, ώστε έδωσε την εντολή να τον ξυλοκοπήσουν με χίλιους ραβδισμούς και να τον οδηγήσουν στη συνέχεια αιμόφυρτο στη φυλακή. Μόλις πληροφορήθηκαν οι δημογέροντες της Σάμου τα βασανιστήρια και τον εγκλεισμό του Γεωργίου στη φυλακή, πήγαν στον Βοεβόδα και αφού τον δωροδόκησαν μ’ ένα σεβαστό χρηματικό ποσό, αφέθηκε ελεύθερος ο Γεώργιος. Το γεγονός όμως αυτό λύπησε τον Γεώργιο, διότι δεν είχε πετύχει τον σκοπό του, ο οποίος ήταν να μαρτυρήσει για τον Χριστό. Γι’ αυτό και φεύγει από τη Σάμο την 1 Μαρτίου 1801 και επιστρέφει στη γενέτειρά του, τη Νέα Έφεσο, αποφασισμένος να λάβει τον στέφανο του μαρτυρίου για την αγάπη του Χριστού.
Στην πατρίδα του κυκλοφορεί και συμπεριφέρεται πλέον με πολλή σεμνότητα, ταπεινοφροσύνη και εγκράτεια και ζητά τη συγχώρηση από όλους τους γνωστούς και τους φίλους του. Μάλιστα προτού παρουσιασθεί στον Τούρκο κριτή, φρόντισε να προστατεύσει την οικογένειά του. Γι’ αυτό και έστειλε τα παιδιά του σε ασφαλές τόπο για να μην διατρέχουν κίνδυνο. Τρεις ημέρες πριν να παρουσιασθεί και να ομολογήσει με παρρησία τη χριστιανική του πίστη, επισκεπτόταν τον τόπο, όπου στις 3 Σεπτεμβρίου 1794 οι Τούρκοι κρέμασαν σε μια μουριά τον Άγιο νεομάρτυρα Πολύδωρο. Μάλιστα καθόταν απέναντι από το δένδρο, στο οποίο απαγχονίστηκε ο Άγιος Πολύδωρος και κοιτάζοντάς το επίμονα, βρισκόταν σε έντονη περισυλλογή, σκεπτόμενος το δικό του μαρτύριο. Στην πατρίδα του συνάντησε και ένα παλιό του χριστιανό φίλο, ονόματι Γεώργιο, ο οποίος είχε διακόψει τις σχέσεις μαζί του μετά την άρνηση της χριστιανικής του πίστεως. Ο παλιός αυτός φίλος τον ρώτησε τον λόγο για τον οποίο τα πόδια του Γεωργίου ήταν ταλαιπωρημένα και γεμάτα πληγές, ενώ το υπόλοιπο σώμα του ήταν καθαρό και ανέγγιχτο. Τότε ο αθλητής του Χριστού Γεώργιος του διηγήθηκε ότι ευρισκόμενος στη Σάμο, παρουσιάσθηκε στον Βοεβόδα και αφού ομολόγησε με παρρησία τον Ιησού Χριστό, δέχθηκε στα πόδια του ραβδισμούς και οδηγήθηκε στη φυλακή. Μετά την αποφυλάκισή του, αφού πρώτα δωροδοκήθηκε γενναιόδωρα ο Βοεβόδας από τους δημογέροντες της Σάμου, ήρθε στην πατρίδα του, τη Νέα Έφεσο, αποφασισμένος να λάβει το πολυπόθητο μαρτύριο για τον Σωτήρα και Λυτρωτή Χριστό.
Για να δοθεί η αφορμή να μαρτυρήσει για τη χριστιανική του πίστη, πήγε σ’ ένα καφενείο και προσπάθησε να προκαλέσει επεισόδιο και να έρθει σε σύγκρουση με τον καφετζή, αλλά ο καφετζής ήταν άνθρωπος υπομονετικός και έτσι η προσπάθεια του υπήρξε ανεπιτυχής. Γι’ αυτό και εγκατέλειψε τέτοιου είδους προσπάθειες και μεθοδεύσεις και αποφάσισε να παρουσιασθεί ο ίδιος μπροστά στον Τούρκο κριτή και να ομολογήσει τη χριστιανική του πίστη. Έτσι στις 3 Απριλίου 1801, ημέρα Τετάρτη και ώρα τρεις το μεσημέρι, παρουσιάσθηκε μπροστά στον κριτή και πέταξε κάτω το σαρίκι του. Αμέσως τον ρώτησε ο κριτής ποιος είναι και ποιο είναι το αίτημά του. Τότε ο γενναίος αθλητής της πίστεως απάντησε ότι ήταν χριστιανός και έγινε στη συνέχεια μουσουλμάνος με τη δική του θέληση, πιστεύοντας ότι η μουσουλμανική θρησκεία είναι καθαρή και τίμια. Στη συνέχεια όμως διαπίστωσε ότι πρόκειται για μιαρή και ολέθρια θρησκεία. Γι’ αυτό τον λόγο βρίσκεται εδώ για να ομολογήσει, ότι ήταν και εξακολουθεί και τώρα να είναι χριστιανός με τη χάρη του Θεού, και ότι το όνομά του είναι Γεώργιος. Η θαρραλέα αυτή ομολογία πίστεως έκανε τον κριτή να θεωρήσει ότι πρόκειται για έναν μεθυσμένο ή τρελό. Ο ένδοξος όμως μάρτυς απάντησε ότι τίποτα από τα δύο δεν συμβαίνει, αλλά επέστρεψε στη χριστιανική του πίστη, η οποία είναι η μόνη αληθινή και σωτήρια θρησκεία. Η γενναία αυτή απάντηση του Γεωργίου προκάλεσε την οργή του Τούρκου κριτή σε τέτοιο βαθμό, ώστε έδωσε την εντολή να οδηγηθεί αλυσοδεμένος στη φυλακή. Μάλιστα ο ένδοξος μάρτυς του Χριστού αναρωτήθηκε και ρώτησε γιατί θέλουν να τον δέσουν, αφού ούτε κλέφτης ούτε φονιάς είναι, και δεδομένου ότι ήρθε με τη θέλησή του να δηλώσει τη χριστιανική του ιδιότητα. Κανείς δεν γνωρίζει τα βασανιστήρια, στα οποία υποβλήθηκε ο μάρτυς εκείνη τη νύχτα.
Το βράδυ της Πέμπτης τον επισκέφθηκαν στη φυλακή απεσταλμένοι των τουρκικών αρχών και προσπάθησαν να τον παροτρύνουν να ασπασθεί τη μουσουλμανική θρησκεία με απώτερο σκοπό να τον αποφυλακίσουν, ενώ άλλοι του υποσχέθηκαν χρήματα και δώρα. Εκείνος όμως παρέμεινε σταθερός και ακλόνητος στη χριστιανική του πίστη και δήλωσε με παρρησία ότι είναι χριστιανός και ότι θέλει να πεθάνει ως χριστιανός. Η επιμονή και η ανένδοτη στάση του εξαγρίωσε μερικούς, οι οποίοι με μανία επιτέθηκαν εναντίον του ξεσχίζοντας με τα νύχια τους τα πλέον ευαίσθητα μέλη του σώματός του. Την Παρασκευή συγκεντρώθηκαν όλοι στο δικαστήριο και αποφάσισαν να φέρουν τον μάρτυρα για να τον δικάσουν. Ο Γεώργιος οδηγήθηκε αλυσοδεμένος με τα χέρια πίσω και ο κριτής προσπάθησε με πράο και μειλίχιο ύφος να τον συνετίσει και να τον παρακινήσει να ομολογήσει έστω και τυπικά τη μουσουλμανική του πίστη και μετά ας πάει όπου θέλει και ας ακολουθήσει όποιο θρήσκευμα επιθυμεί. Ο Γεώργιος όμως απάντησε ότι είναι χριστιανός. Τότε κάποιος ισχυρίστηκε ότι οι ιερείς των χριστιανών είναι αυτοί που τους καθοδηγούν και τους διδάσκουν να ομολογούν την πίστη τους εκεί, όπου την έχουν αρνηθεί. Οι δικαστές επιχείρησαν να τον βγάλουν φρενοβλαβή και να τον απολύσουν μ’ αυτή την αιτιολογία, αλλά η προσπάθεια υπήρξε άκαρπη, αφού στο ερώτημα του μουφτή, εάν τα ενενήντα ή τα εκατό είναι περισσότερα, ο Γεώργιος απάντησε ότι αυτό το γνωρίζουν ακόμη και τα μωρά παιδιά.
Βλέποντας ο κριτής την αμετάβλητη στάση του μάρτυρος, αποφάσισε να τον εκτελέσουν διά ξίφους και όχι δι’ απαγχονισμού. Οι δήμιοι τον άρπαξαν με μανία και με ραβδισμούς τον οδήγησαν στον τόπο της εκτέλεσης, δίδοντας την εντολή να γονατίσει. Μόλις κάποιος έβγαλε το σπαθί του και προσπάθησε να τον φοβίσει, ένας Τούρκος ονόματι Ωσμάν, απευθύνθηκε στον Γεώργιο και του ζήτησε να μετανοήσει και να σώσει τη ζωή του, αλλά ο γενναίος αθλητής του Χριστού δήλωσε ότι είναι χριστιανός. Τότε ο δήμιος έδωσε την εντολή να σκύψει το κεφάλι και ο ένδοξος μάρτυς Γεώργιος δέχθηκε με πνευματική αγαλλίαση τον δι’ αποκεφαλισμού μαρτυρικό του θάνατο. Το γεγονός έλαβε χώρα στις 5 Απριλίου 1801, ημέρα Παρασκευή και ώρα 3 το μεσημέρι. Μ’ αυτόν τον τρόπο ο Γεώργιος έλαβε τον αμάραντο στέφανο του μαρτυρίου και συναριθμήθηκε στη χορεία των αθλητών της πίστεως κατά τη σκοτεινή περίοδο της Τουρκοκρατίας.
Απόδειξη της ευαρέσκειας και της χάριτος του Θεού αποτελούν και τα θαύματα, τα οποία επακολούθησαν μετά τη μαρτυρική τελείωσή του. Τη νύχτα της Παρασκευής 5 Απριλίου 1801 και ξημερώνοντας Σάββατο, άπλετο φως ακτινοβόλησε από το μαρτυρικό σώμα του νεομάρτυρος Γεωργίου και το λαμπερό υπερκόσμιο αυτό φως, το οποίο έγινε αντιληπτό τόσο από τους χριστιανούς όσο και από τους μουσουλμάνους, φαινόταν ακόμη και στο μαρτυρικό του αίμα. Την επόμενη ημέρα γνωστοποιήθηκε το θαύμα και ο κριτής διέταξε να πάρουν το λείψανο και να το ενταφιάσουν στον τάφο του δι’ απαγχονισμού τελειωθέντος Αγίου Πολυδώρου. Μάλιστα κατά τη διάρκεια της ταφής υπήρξαν χριστιανοί που πήραν για ευλογία τρίχες του κεφαλιού του, ενώ άλλοι έκοψαν τεμάχια από τα αιματοβαμμένα ενδύματά του ως πηγή ιάσεως γι’ αυτούς που υπέφεραν από τον πυρετό και την ελονοσία. Γι’ αυτό και στη λαϊκή συνείδηση ο νεομάρτυς Γεώργιος καθιερώθηκε ήδη από την εποχή του μαρτυρίου του ως θεράπων της ελονοσίας. Αλλά τα θαύματα του Αγίου συνεχίστηκαν και μετά από το ένδοξο μαρτύριό του. Σύμφωνα με τον βιογράφο του, Άγιο Αθανάσιο τον Πάριο (1721-1813), ο Νικόλαος Καρπάθιος υπέφερε για πολλές ημέρες από ισχυρό πόνο στην κοιλιά και παρόλο που χρησιμοποίησε διάφορα φάρμακα, δεν θεραπεύτηκε από τον πόνο. Απελπισμένος πήγε τότε στον τάφο του Αγίου και αφού προσευχήθηκε με ευλάβεια και με δάκρυα, ο ένδοξος νεομάρτυς του Χριστού Γεώργιος παρουσιάσθηκε σε όραμα στον ύπνο του, φορώντας ένδυμα όμοιο μ’ αυτό του Αγίου Παντελεήμονος. Ο Άγιος τον ρώτησε τι θέλει και αφού άγγιξε με μια βέργα την κοιλιά του στο σημείο, όπου πονούσε, αμέσως ο πόνος σταμάτησε και ο ασθενής έγινε τελείως καλά. Μετά τη θεραπεία του δόξασε τον Θεό και ευχαρίστησε τον Άγιο. Από το έτος 1806, δηλαδή μόλις πέντε χρόνια μετά το μαρτύριο του Αγίου, η τιμία κάρα του φυλάσσεται στην Ιερά Μονή Δοχειαρίου του Αγίου Όρους μέσα σε ασημένια οκτάπλευρη λειψανοθήκη που έχει σχήμα δισκοπότηρου και φέρει ανάγλυφη εξωτερικά τη μορφή του Αγίου, ενώ την ασματική του ακολουθία εποίησε ο Όσιος Νικηφόρος ο Χίος (1750-1821).
Ο Άγιος Γεώργιος ο εξ Εφέσου τιμάται με την πρέπουσα εκκλησιαστική λαμπρότητα στο ιστορικό και εύανδρο νησί της Σάμου, αφού σύμφωνα με το συναξάριό του κατέφυγε και διέμεινε στη Σάμο και συγκεκριμένα στην ιστορική κωμόπολη της Χώρας στο νοτιοανατολικό τμήμα του νησιού. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό και με την προφορική, αλλά συναξαριακά αβάσιμη λαϊκή παράδοση περί της καταγωγής του πατρός του νεομάρτυρος από την κωμόπολη της Χώρας Σάμου, κατέστησαν τον νεομάρτυρα Γεώργιο ως τον δημοφιλέστερο τοπικό άγιο της Σάμου στη θρησκευτική συνείδηση του ευσεβούς σαμιακού λαού. Είναι ενδεικτικό ότι και η Τοπική Εκκλησία της Σάμου μνημονεύει τον Άγιο Γεώργιο ως νεομάρτυρα «εκ Χώρας Σάμου και εν Εφέσω αθλήσαντα», ενώ στη λαϊκή παράδοση του νησιού φέρει την επωνυμία «ο Αϊ-Γιώργης ο μέθυσος ή μπεκρής», που δικαιολογείται από τον έκλυτο βίο του και το πάθος της μέθης, το οποίο και τον οδήγησε στον εξισλαμισμό του. Ο πρώτος εορτασμός της μνήμης του Αγίου νεομάρτυρος Γεωργίου στη Σάμο, ο οποίος μέχρι και το 1995 είχε καθιερωθεί να τελείται την Κυριακή του Παραλύτου (Δ΄ Κυριακή από του Πάσχα), έλαβε χώρα την Κυριακή 7 Μαΐου 1967 προεξάρχοντος του αοιδίμου Μητροπολίτου Σάμου και Ικαρίας Παντελεήμονος Χρυσοφάκη (του και μετέπειτα Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης). Στις 17 Μαΐου 1970 ετέθη ο θεμέλιος λίθος για την ανέγερση του ομωνύμου Ιερού Ναού του Αγίου στη Χώρα της Σάμου και σε οικόπεδο, το οποίο δωρήθηκε από τον Εμμανουήλ Λ. Χατζηνικολάου εις μνήμην της μητρός του Καλλιόπης. Ο Ιερός Ναός του Αγίου νεομάρτυρος Γεωργίου Χώρας Σάμου, του οποίου τα θυρανοίξια τελέσθηκαν με την πρέπουσα εκκλησιαστική τάξη από τον αείμνηστο Μητροπολίτη Σάμου και Ικαρίας Παντελεήμονα Μπαρδάκο την Κυριακή του Παραλύτου 25 Μαΐου 1975, αποτελεί το επίκεντρο των λατρευτικών εκδηλώσεων προς τιμήν του Αγίου. Από το 1996 και με απόφαση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σάμου και Ικαρίας κ. Ευσεβίου ορίστηκε να εορτάζεται κατ’ έτος πανηγυρικά η μνήμη του την Κυριακή της Σαμαρείτιδος (Ε΄ Κυριακή από του Πάσχα). Με ιδιαίτερη λαμπρότητα και με την παρουσία πλήθους πιστών τελέσθηκε η πανήγυρη του Αγίου την Κυριακή της Σαμαρείτιδος 13 Μαΐου 2001, κατά την οποία τελέσθηκαν με κάθε επισημότητα τα εγκαίνια του ομωνύμου Ιερού Ναού επ’ ευκαιρία της επετειακής συμπληρώσεως των 200 ετών από το ένδοξο μαρτύριο του Αγίου (1801 - 2001).
Είθε ο τιμώμενος στη Σάμο, όπου κατέφυγε και διέμεινε, Άγιος νεομάρτυς Γεώργιος, ο μαρτυρήσας στη Νέα Έφεσο κατά το έτος 1801, να καταστεί οδηγός και καθοδηγητής για την εν Χριστώ ζωή και σωτηρία, διδάσκοντας με την ειλικρινή μετάνοιά του, με το ακμαίο αγωνιστικό του φρόνημα και με τη σθεναρή ομολογία της χριστιανικής του πίστεως.
Αριστείδης Γ. Θεοδωρόπουλος
Εκπαιδευτικός
Βιβλιογραφία
- Βαρβούνη Μ. Γ., Ο Άγιος Γεώργιος ο εξ Εφέσου (… 1801), Εκδόσεις Ακρίτας, Αθήνα 1996.
- Βαρβούνη Μ. Γ., Ο Άγιος Γεώργιος ο εξ Εφέσου (… 1801), Αγιορείτικες καταβολές και νεοελληνικές περιπέτειες ενός μικρασιάτη νεομάρτυρα, Σαμιακά Λαογραφικά και Εκκλησιαστικά Σύμμικτα, Τόμος Γ΄, Έκδοση Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Ν. Σάμου, Αθήνα 2005.
- Κλειδωνιάρη Ελευθερίας Α., Οι Άγιοι της Σάμου, Έκδοσις Ιεράς Μητροπόλεως Σάμου και Ικαρίας, Σάμος 1997.
- Μητροπολίτου Σιδηροκάστρου Ιωάννου, Ο νεομάρτυς Γεώργιος Διζλάλογλου, Έκδοσις Ιεράς Μονής Τιμίου Σταυρού, Σάμος 1984.
- Σπύρου Πλουτάρχου - Στυλιανού Κ., Η Χώρα της Σάμου 1572 - 2009, Σάμος 2009.
Εικόνες
- Φορητή εικόνα του Αγίου νεομάρτυρος Γεωργίου του εν Ν. Εφέσω αθλήσαντος δια χειρός Μαξίμου ιερομονάχου. Ο Άγιος κατέφυγε και διέμεινε στη Χώρα της Σάμου, όπου τιμάται κατ' έτος πανηγυρικά η μνήμη του.
- Φορητή εικόνα του Αγίου δια χειρός Γ. Παπασταματίου.
- Ο θεμελιωθείς το 1970 και εγκαινιασθείς το 2001 Ιερός Ναός του Αγίου νεομάρτυρος Γεωργίου Χώρας Σάμου.
- Ο εορτασμός των 200 ετών από το ένδοξο μαρτύριο του Αγίου συνδυάστηκε και με τα εγκαίνια του ομωνύμου Ιερού Ναού της Σάμου στις 13 Μαΐου 2001
- Την Κυριακή της Σαμαρείτιδος στις 13 Μαΐου 2001 τελέσθηκαν από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Σάμου και Ικαρίας κ. Ευσέβιο τα εγκαίνια του Ιερού Ναού του Αγίου στη Χώρα της Σάμου επ' ευκαιρία της συμπληρώσεως 200 ετών από τη μαρτυρική του τελείωση (1801-2001)
- Στιγμιότυπο από την Αρτοκλασία στον Πανηγυρικό Εσπερινό της εορτής του Αγίου χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σάμου και Ικαρίας κ. Ευσεβίου.
- Ο ομώνυμος Ιερός Ναός του Αγίου στη Χώρα της Σάμου αποτελεί το επίκεντρο των λατρευτικών εκδηλώσεων στον ετήσιο πανηγυρικό εορτασμό της μνήμης του την Κυριακή της Σαμαρείτιδος.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)