Ο ναός του Αγίου Γεωργίου στους Αποστόλους με τις όμορφες και σπάνιες τοιχογραφίες του

Η ιστορία του ναού στο e-storieskritis

Δίπλα στον Άγιο Γεώργιο, δεξιά διαρίνονται ολόσωμη η μητέρα του Αγία Πολυχρονία αριβώς από πάνω ο πατέρας του Άγιος Γερόντιος

Άγιος Γεώργιος.Βυζαντινή τοιχογραφία (12oς αιώνας)

O Άγιος Γεώργιος.Βυζαντινή τοιχογραφία στο πρώην ελληνορθόδοξο μοναστήρι της Παναγίας του Cerrate στο Λέτσε της Απουλίας. (12oς αιώνας).

πηγή

Άκουσαν Αγγελική υμνωδία από την Μονή του αγίου Γεωργίου!

Συγκλονιστικό είναι και το ακόλουθο θαύμα αφού για άλλη μια φορά αποδεικνύεται περίτρανα ότι ο Άγιος είναι παρόν στο μοναστήρι του στην Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου Μαυρομματίου (Αλίαρτος Βοιωτίας).

Στις αρχές του 2016 ένα ζευγάρι από κάποια κοντινή επαρχία του νομού έρχεται στο μοναστήρι κατόπιν συνεννόησης με τον Γέροντα για να εξομολογηθεί. Το ραντεβού είναι στις τέσσερις το απόγευμα.

Το ζευγάρι φτάνει στο μοναστήρι περίπου είκοσι πέντε λεπτά νωρίτερα και κατεβαίνει ο σύζυγος μιας και έφτασαν νωρίτερα από την καθορισμένη ώρα για να κάνει έναν μικρό περίπατο, ενώ η σύζυγος παραμένει στο αυτοκίνητο.

Κατεβαίνοντας από το αυτοκίνητο όμως ακούει ψαλμωδία δυνατά και καθαρά και σκέφτεται ότι οι πατέρες έχουν ήδη αρχίσει τον εσπερινό και έχουν μάλιστα τα μικρόφωνα ανοιχτά. Η αρχική του σκέψη είναι να μην ενοχλήσει τους πατέρες, το λέει στην γυναίκα του και αποφασίζει να κάνει τον γύρο της Μονής για να περάσει η ώρα.

Πράγματι περπάτησε γύρω από την Μονή εξακολουθώντας να ακούει την ψαλμωδία.

Όταν έφτασε ξανά στην είσοδο της Μονής βλέπει να τον χαιρετούν κάποιοι πατέρες που διέρχονταν με το αυτοκίνητο που ωστόσο δεν συνειδητοποίησε καλά ποιοι ήταν. Η ώρα έχει πάει τέσσερις και ακούει τον θόρυβο του μάνταλου στην πόρτα.

«Καλώς τους, ακούει τον Γέροντα να τους λέει και εκείνος απαντά: «Eυλογείτε, να μας συγχωρείτε σας βγάλαμε από τον εσπερινό».

 «Ποιον εσπερινό»απαντά ο Γέροντας

 «Μόλις μπήκαμε στο Μοναστήρι, είχαμε κατεβεί στην Αλίαρτο για σούπερ μάρκετ, μα σας χαιρετήσαμε κιόλας πριν λίγα δευτερόλεπτα από το αυτοκίνητο, και μας χαιρετήσατε και σεις».

Ο άνθρωπος ακούει τον Γέροντα και δεν μπορεί να καταλάβει τι έχει συμβεί, και ξαναλέει κοιτώντας και την γυναίκα του: 

«Συγνώμη νομίζαμε πως ο εσπερινός αρχίζει αργότερα» και η έκπληξη γίνεται ακόμη μεγαλύτερη όταν ακούει για δεύτερη φορά τον Γέροντα να του λέει: 

«Μα γιατί ζητάτε συγνώμη, σας είπα ότι δεν είχαμε εσπερινό, δεν ήμασταν καν εδώ, περάστε να ξεκλειδώσω το Καθολικό να προσκυνήσετε».

Πέρασαν και μπήκαν στο αρχονταρίκι, παρακολουθώντας ταυτόχρονα τον Γέροντα που ξεκλείδωνε το Καθολικό και τον άλλον πατέρα μαζί του.

Μπήκαμε όλοι στο αρχονταρίκι και άρχισε να μας διηγείται τότε τι είχε προηγηθεί. Κατάλαβε ότι μόλις είχαμε μπει στο μοναστήρι και δεν υπήρχε τίποτα και κανείς που να μπορεί να παίζει ύμνους.

Άρχισε τότε να συνειδητοποιεί ότι η ψαλμωδία δεν προερχόταν από τους πατέρες της Μονής αλλά ούτε από κάποιο κασετόφωνο ή διερχόμενο όχημα, αλλά ο Θεός επέτρεψε να ακούσει άνωθεν υμνωδία, για τους λόγους που Εκείνος γνωρίζει, αλλά και για να αποδειχθεί για άλλη μια φορά ότι οι τόποι λατρείας του Θεού και τιμής στον Μεγαλομάρτυρα είναι τόποι θεοσκέπαστοι και με συνεχή την παρουσία της Θείας παντοδυναμίας Του.

Από την ιστοσελίδα της Ιεράς Μονής Αγίου Γεωργίου Μαυροματίου (Αλίαρτος Βοιωτίας),

http://imagiougeorgioualiartos.gr/

Άγιε μου Γιώργη βοηθά με...

Τη Γ' του αυτού μηνός μνήμη της ανακομιδής των λειψάνων του Αγίου Γεωργίου και Εγκαινίων του ναού του στην Λύδδα.

Άγιε μου Γιώργη
Άγιε μου Γιώργη βοηθά με
ν’ ανέβω στ’ άλογό σου!

Να παίρνω από το θάρρος σου
σαν είμαι στο πλευρό σου.
Λιγάκι το κοντάρι σου να πιάνω τ’ αργυρό,
όταν με δύναμη Θεού
σκοτώνεις το θεριό.

Κι όταν στους δρόμους περπατάς
λεβέντης παλληκάρι
από κοντά ν’ ακολουθώ με τη δική σου χάρη.!
Και στη σκιά που γύρω σου ξεχύνεται χρυσή
να παίρνω από τη Δόξα σου
που κέρδισες εσύ.!

Και στης Παράδεισος κοντά
σα φτάσουμε την Πύλη..
Να πεις στον κλειδοκράτορα πως είμαστε δυό φίλοι!
Και μπαίνοντας να μου κρατάς το χέρι τρυφερά,
μη και σαστίσω και χαθώ
στην άφατη χαρά.!

 Ελευθερίου Μάϊνα

Αγιος Γεώργιος ο εν Τυρνάβω: Ενας έφηβος στη χορεία των νεομαρτύρων

Από τον Γεώργιο Κ. Μακαγιό, φοιτητή Νομικής Α.Π.Θ.

«Ἐν Τυρνάβῳ ἀνθήσας νεομάρτυς Γεώργιε,
τούτῳ τὰ τροφεῖα τοῦ βίου,
μαρτυρίῳ ἀπέδωκας. Τα
ῇ βίᾳ ἀντιστὰς ἀγαρηνῶν,
τὴν πλάνην τούτων ἤλεγξας σοφῶς,
καὶ ἀδίκως δικασθεὶς διὰ τοῦ πυρός,
ἐνδόξως τετελείωσαι»
Τελευταίος στον χορό των Νεομαρτύρων της πόλης του Τυρνάβου είναι ο Άγιος Γεώργιος ο Νέος, ο εν Τυρνάβω μαρτυρήσας, του οποίου η ύπαρξη και το μαρτύριο έγιναν γνωστά πριν λίγους μόλις μήνες, από το άρθρο του μοναχού Συμεών Νεζερίτη στο 3ο τεύχος του περιοδικού
«ΑΧΙΛΛΙΟΥ ΠΟΛΙΣ», τη γνωστή πλέον αυτή έκδοση Μητροπόλεως Λαρίσης και Τυρνάβου. 

Έτσι, χάρη στις άοκνες προσπάθειες του σεβασμιότατου Μητροπολίτου Λαρίσης και Τυρνάβου κ.κ. Ιερωνύμου, ο Τύρναβος απέκτησε ένα πολύτιμο δώρο, έναν ακόμα πνευματικό θησαυρό και άλλη μια αιτία για να καυχάται. Η έρευνα έφερε στο φως άλλον έναν μάρτυρα της πίστεως, ο οποίος παραδόθηκε και ομολόγησε την Ορθοδοξία στα αγιασμένα Τυρναβίτικα χώματα, όπως άλλωστε και οι δύο ήδη γνωστοί Άγιοι Νεομάρτυρες Γεδεών (ο πολιούχος της πόλης) και Γεώργιος (ο διδάσκαλος της Ραψάνης).

Τις πληροφορίες για τον βίο και το μαρτυρικό τέλος του νεοφανούς αυτού Αγίου λαμβάνουμε από μονόφυλλο έγγραφο-επιστολή εντός φακέλου νεομαρτυρολογικών κειμένων της Ιεράς και Σεβασμίας Αγιορείτικης Μονής Παντελεήμωνος (Ρωσικού). Η εν λόγω επιστολή απευθύνεται στον τότε Ηγούμενο της Μονής, π. Γεράσιμο, με σκοπό την πληροφόρησή του περί του μάρτυρος. Για να γίνει δε κατανοητό και το χρονολογικό πλαίσιο συγγραφής του εγγράφου, θα πρέπει να αναφέρουμε πως αυτό σαφώς ενεγράφη κατά την περίοδο Ηγουμενίας του π. Γερασίμου, δηλαδή μεταξύ των ετών 1830 και 1875.

Σύμφωνα με την προαναφερθείσα επιστολή, ο Γεώργιος φέρεται να γεννήθηκε περίπου το 1794 σε κάποιο από τα επτά ή εννέα χωριά, τα οποία βρίσκονταν γύρω από τον Τύρναβο, τα επονομαζόμενα «Κισιρλιά», και κατοικούνταν κυρίως από βάρβαρους Τούρκους. Σε μικρή ηλικία (περίπου δεκαπέντε ετών) αιχμαλωτίστηκε από Οθωμανούς της περιοχής και εξισλαμίσθηκε παρά τη θέλησή του. Από την αιχμαλωσία του, ο Γεώργιος απομακρύνθηκε με τη βοήθεια των γονιών του, οι οποίοι αφού ερεύνησαν και έμαθαν την τύχη του υιού τους, παρακολούθησαν τους Οθωμανούς διώκτες, τον φυγάδευσαν και τον μετέφεραν και πάλι στο χωριό τους.

Ο φόβος, όμως, και πάλι ήταν μεγάλος, καθώς ήταν επικίνδυνο για την τύχη όλου του χωριού να μαθευτεί πως ο Γεώργιος φυγαδεύτηκε στην περιοχή. Στην περίπτωση αυτήν, η καύση ολόκληρου του χωριού ως αντίποινα ήταν κάτι το ιδιαιτέρως πιθανό. Για τον λόγο αυτόν, οι Χριστιανοί γονείς του τον οδήγησαν στον Τύρναβο ελπίζοντας σε ευνοϊκή μεταχείριση από τον Βελή Πασά, γιο του γνωστού Αλή Πασά των Ιωαννίνων, λόγω της αρβανίτικης καταγωγής του.

  Πράγματι, ο Πασάς δέχθηκε να βοηθήσει τον μικρό Ρωμιό, τον κράτησε κοντά του ως «βασιλικόν ῥαγιᾶν» και έδωσε ρητή εντολή να μην τον πειράξει κανείς από τους πρώην διώκτες του. Άμα τη αφίξει αυτών στην πόλη προς αναζήτηση του παιδιού, ο Πασάς «ἀτίμως τούς ἀπεδίωξεν», όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται και στην επιστολή.

 Εκείνοι, κινούμενοι πάντοτε από μένος και θυμό για το χριστιανόπουλο, αφού συγκέντρωσαν το μεγάλο πλήθος των Οθωμανών από τα χωριά της περιοχής, απείλησαν τον Βελή πως αν δεν τους απέδιδε τον Γεώργιο, θα τον κατηγορούσαν ως προδότη στον Σουλτάνο, κατηγορία βαρύτατη για έναν υψηλόβαθμο αξιωματικό του Οθωμανικού Κράτους. Ο Πασάς, προσπαθώντας διπλωματικά να κατευνάσει τον θυμό τους, αποφάσισε να οδηγήσει το νεαρό ελληνόπουλο σε δίκη («βασιλικόν κριτήριον»). 

Εκεί ο Μάρτυρας ομολόγησε την πίστη του στον Ιησού Χριστό και καταφρόνησε γενναιόψυχα τη μωαμεθανική λατρεία προκαλώντας μεγαλύτερο μένος στους αλλόθρησκους που ζητούσαν τη θανατική διά της πυράς καταδίκη του. Ο Βελή Πασάς, μην μπορώντας να αντιταχθεί στο δίκαιο της εποχής που επέβαλε την καύση όποιου καταφρονούσε ή καθύβριζε την πίστη τους ενώπιον του δικαστηρίου, είπε χαρακτηριστικά στον Γεώργιο: «Ἄντε, μωρὲ Γεώργη! Ἔτζι σοῦ ἦτον γραμμένον, νὰ γένῃς Μάρτυρας, νὰ ‘πάγῃς, μωρέ, μὲ τὸν ἅγιόν σας Γεώργη».

 Ο δεκαπενταετής μάρτυρας οδηγείται εν μέσω εμψυχώσεων από τους Αρβανίτες Οθωμανούς προς τον παρακείμενο ποταμό της πόλης, τον λεγόμενο Τιταρήσιο ή Ξηριά (λόγω των μεγάλων χρονικών περιόδων ξηρασίας) ή Σαλαμπριά. Εκεί στήνεται ο στύλος του μαρτυρίου και ο νέος ερωτάται για τελευταία φορά εάν επιλέγει την πίστη στον Αλλάχ ή το μαρτύριο, με τον Γεώργιο να κραυγάζει με τη στεντόρεια φωνή του «Χριστιανός εἶμαι». 

Αμέσως, ο μάρτυρας ασπάζεται τον στύλο και οι Οθωμανοί ανάβουν τα προευπρεπισμένα ξερά θαμνώδη φυτά που υπήρχαν κάτω από αυτόν υπό το βλέμμα τριών «φυλών»: των Οθωμανών εχθρών του Γεωργίου, των Αρβανιτών Τούρκων της περιοχής και των Χριστιανών. Η φωτιά ανάβει για τα καλά και ο γενναίος έφηβος στέκεται εν μέσω των φλογών, αλλ’ ω του θαύματος! Η φωτιά των αλλοθρήσκων δεν τόλμησε να αγγίξει τα μακριά μαλλιά του μάρτυρα, τα οποία υψώθηκαν προς τον ουρανό και όλοι θαύμασαν το μέγα και θαυμαστό γεγονός, κάτι το οποίο επιβεβαιώνεται πλήρως στην επιστολή με την αναφορά πως «οἱ πιστοὶ σκιρτῶντες ἐδόξαζον τὸν Θεόν· ᾯ πρέπει δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν».

Σήμερα, διακόσια δεκατρία χρόνια μετά την ημέρα εκείνην που ο ουρανός δέχθηκε έναν ακόμα στεφανηφόρο μάρτυρα, τιμούμε για πρώτη φορά τον Άγιο Γεώργιο τον Νέο στην πόλη που έμελλε να αγιάσει με το αίμα του. Ο Τύρναβος αποκτά έτσι ένα ακόμα καύχημα και οι πιστοί έναν νέο πρεσβευτή προς τον Θεό!`

πηγή

Αμφιπρόσωπη εικόνα.Κωνσταντινούπολη. Ο Αγιος Γεώργιος και οι γονείς του Γερόντιος και Πολυχρονία

 

Αμφιπρόσωπη εικονα.Κωνσταντινούπολη. Ο Αγιος Γεώργιος και οι γονείς του Γερόντιος και Πολυχρονία

Για τον άγιο Μεγαλομάρτυρα του Χριστού Γεώργιο

† Αρχ. Γεωργίου Καψάνη

Ευχαριστούμε τον άγιο Γεώργιο, διότι μας έδειξε τι μεγάλο πράγμα είναι να δοθεί ο άνθρωπος ολοκληρωτικά στον Θεό και να του δώσει και την ίδια τη ζωή του. Και πώς ο Θεός δέχεται αυτή τη θυσία, και πώς η θυσία αυτών που δίδονται έτσι στον Θεό γίνεται πηγή αγιασμού για όλο τον κόσμο. Αισθανθήκαμε και πάλι σήμερα ότι ο Μεγαλομάρτυρας του Χριστού προΐστατο της ιεράς μας αγρυπνίας και πανηγύρεως.



Τον ευφημεί η Εκκλησία μεταξύ των άλλων και «ως των αιχμαλώτων ελευθερωτήν». Και, νομίζω, ότι είναι εύκαιρο σήμερα να τον παρακαλέσουμε να μας θεραπεύσει και να μας βοηθήσει να ελευθερωθούμε από δύο αιχμαλωσίες, οι οποίες δυσκολεύουν την πνευματική μας πορεία.

Και η μεν πρώτη αιχμαλωσία είναι η αιχμαλωσία των παθών, η αιχμαλωσία του εγωισμού μας, η οποία δεν μας αφήνει να δοθούμε ολοκληρωτικά στον Θεό, όπως δόθηκε ο άγιος Γεώργιος, και για την οποία αιχμαλωσία χρειάζεται ένας αγώνας ολόκληρης ζωής με ηρωικό πνεύμα. Διότι δεν είναι εύκολο να δεχτεί κανείς τον εαυτό του εμπαθή, ούτε είναι εύκολο να κάνει ένα συνεχή αγώνα για να ξεπεράσει τα πάθη του και να θεραπευτεί από αυτά.

Και η δεύτερη αιχμαλωσία, για την οποία νομίζω ότι αισθανόμαστε την ανάγκη να προσευχηθούμε εμείς οι Ορθόδοξοι Έλληνες, είναι η αιχμαλωσία του αθεϊσμού, ο οποίος σήμερα με θρασύτητα προσπαθεί να αιχμαλωτίσει με ανελεύθερους τρόπους τον Ορθόδοξο λαό μας και να τον αποχριστιανοποιήσει, ώστε να πάψει να είναι λαός του Χριστού, της Παναγίας, του αγίου Γεωργίου και όλων των Αγίων της Πίστεώς μας, και να γίνει ένας λαός άθεος και άθρησκος.

Και μαθαίνουμε με πολλή πικρία ότι αυτές οι προσπάθειες του αθεϊσμού να αποχριστιανοποιήσουν τον λαό μας συνεχίζονται εντατικές, με αποκορύφωμα μία εκπομπή θρασύτατη στην Τηλεόραση την προηγουμένη Κυριακή κατά του Ορθοδόξου Μοναχισμού. Βλέπετε πού χτυπούν οι αθεϊστές; Χτυπούν εκεί που είναι οι πηγές της πνευματικής ανανεώσεως του λαού μας. Εκεί που είναι τα κέντρα της πίστεως και της ευσεβείας.

Αλλά πιστεύουμε ότι η Χάρις του Θεού δεν θα επιτρέψει. Και οι πρεσβείες της Παναγίας και των Αγίων, οι οποίοι φρουρούν αυτόν τον τόπο, δεν θα επιτρέψουν τα άνομα σχέδιά των να επιτύχουν, αλλά αυτά στο αντίθετο μάλλον αποτέλεσμα θα καταλήξουν, διότι ο ευσεβής λαός περισσότερο θα πονέσει την Εκκλησία, περισσότερο θα συσπειρωθεί γύρω από την Εκκλησία του και περισσότερο θα αγωνιστεί υπέρ της Εκκλησίας του.

***

Γι’ αυτό λοιπόν, ας παρακαλέσουμε τον άγιο Γεώργιο σήμερα, που είναι και προστάτης όλων των Ορθοδόξων αλλά και της Ορθοδόξου Ελλάδος, και του οποίου παντού υπάρχουν Εκκλησίες και παρεκκλήσια και εικόνες του, και πανηγύρια του γίνονται. Αλλά και του Αγίου Όρους είναι προστάτης και οροφύλαξ.

Να παρακαλέσουμε να βοηθήσει την Εκκλησία μας, τον πιστό λαό του Κυρίου, να διασκεδάσει βουλάς αθέων, να υψώσει κέρας Χριστιανών Ορθοδόξων και να εμπνεύσει και σε μας πνεύμα αγωνιστικό. Πρώτον μεν στον αγώνα κατά των παθών μας και δεύτερον στον αγώνα για την ομολογία και τη μαρτυρία της Ορθοδόξου Πίστεως, την οποία όλοι μας, και κληρικοί και μοναχοί και λαϊκοί, ιδιαιτέρως στην εποχή μας, έχομε υποχρέωση να φέρουμε ενώπιον Εθνών και αρχόντων του κόσμου τούτου.

Από το βιβλίο: † Αρχιμανδρίτου Γεωργίου, Ομιλίες σε Εορτές Αγίων (των ετών 1981-1991) Β’. Έκδ. Ι.Μ. Οσίου Γρηγορίου, Άγιον Όρος 2016, σελ. 199

Κοινωνία Ορθοδοξίας/αντιγραφή

Στον Αϊ-Γιώργη τον Κουδουνά

 

Πηγαίνοντας στα Ιεροσόλυμα, διαπιστώνουμε ότι πολλά σπίτια έχουν τοποθετήσει πάνω από την κεντρική θύρα, χαραγμένο σε πέτρα, τον Άγιο Γεώργιο.

Αυτό εξηγείται από το γεγονός ότι σε όλη τη χριστιανική οικουμένη, ο άγιος Γεώργιος είναι ο αγαπημένος άγιος του λαού, αλλά και γιατί καταγόταν η μητέρα του από τη Λύδα της Παλαιστίνης, όπου βρίσκεται ο τάφος του, στα θεμέλια μιας μεγαλόπρεπης Εκκλησίας, αφιερωμένης στο όνομά του. Αυτό είναι το πρώτο προσκύνημα των χριστιανών, που επισκέπτονται τους Αγίους Τόπους.

Εκείνο όμως που ιδιαίτερα μας εκπλήσσει και μας συγκινεί, είναι η "ευλάβεια" που δείχνουν στον Άγιο Γεώργιο οι Μουσουλμάνοι.

 Μια ευλάβεια που ασφαλώς δεν στηρίζεται στη χριστιανική πίστη, αλλά στο δέος και την ελπίδα, ότι είναι ο Άγιος που κάνει πολλά θαύματα και βοηθά όλο τον κόσμο που τον παρακαλεί κι εκείνους ακόμη που δεν είναι χριστιανοί.

Κυρίως λοιπόν τα θαύματα, είναι που κάνουν τόσο προσφιλή και δυνατό σε πνευματική χάρη τον Άγιο Γεώργιο και γι αυτό καταφεύγουν σ' αυτόν, με τόση εμπιστοσύνη οι Μουσουλμάνοι.

Δεν είναι όμως μόνο η Παλαιστίνη, ο τόπος που σέβονται τον Άγιο Γεώργιο οι Μουσουλμάνοι. Είναι και η Κωνσταντινούπολη.

Από τον Αλέξανδρο Μασσαβέτα που είναι δημοσιογράφος, συγγραφέας και ζει στην Κωνσταντινούπολη, παραθέτω μερικά αποσπάσματα, για την εορτή του Αγίου Γεωργίου στις 23 Απριλίου στη Μονή του Αγίου Γεωργίου Κουδουνά.

  Ανήμερα του Αγίου Γεωργίου, στο καράβι για τα Πριγκιπόνησα, ταξίδευαν πολλοί μουσουλμάνοι, για την εορτή του Αγίου Γεωργίου. Ένα αγοράκι που καθόταν δίπλα μου, με ρώτησε σοβαρά προβληματισμένο: 

"Πείτε μου, στον Άκη Γιώργη μιλάμε στον ενικό ή στον πληθυντικό; Πώς είναι το σωστό;"

 "Μπορείς να του μιλήσεις όπως θες και να του ζητήσεις ό,τι θες" είπα στο παιδάκι και του χαμογέλασα. 

"Ανησυχεί πολύ για τη γιαγιά του που είναι άρρωστη και για την αδελφούλα του που πρέπει να εγχειρισθεί" μου είπε η μητέρα του παιδιού. Η οικογένεια άκουσε και μάλιστα στο τζαμί, ότι ο Άη Γιώργης είναι θαυματουργός και έσπευσε να ζητήσει τη βοήθειά του.

Κάθε 23 Απριλίου, συρρέουν χιλιάδες μουσουλμάνοι προσκυνητές στη Μονή του Άη Γιώργη Κουδουνά στην Πρίγκηπο. Μεταξύ έντεκα και δέκα πέντε χιλιάδες την επισκέπτονται ανήμερα της εορτής του. Συνολικά μαζί με τη Μεγάλη Εβδομάδα και τον 15αύγουστο, φτάνουν τις 30.000.

Στην Τουρκία η 23η Απριλίου αποτελεί επίσημη αργία, αφιερωμένη στα παιδιά. Έτσι το πλήθος μπορεί να προσέλθει στο νησί, χωρίς να χρειασθεί να πάρει άδεια από την εργασία του.

Ο ηλικιωμένος Πριγκηπιανός Δημήτρης Μαντατζήογλου, που χαίρει μεγάλης εκτίμησης στη Δημαρχία των Πριγκιποννήσων, μας εξηγεί:

"Σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή, οι Μουσουλμάνοι συρρέουν σε χριστιανικές εκκλησίες και αγιάσματα να προσκυνήσουν. Έχουν δε ιδιαίτερη αγάπη στον Άγιο Γεώργιο". "Το φαινόμενο Μουσουλμάνοι να προσκυνούν τον άγιο Γεώργιο, δεν απαντάται μόνο στην Πόλη. Τα μοναστήρια του στην Αίγυπτο, τη Συρία και την Παλαιστίνη, προσελκύουν χιλιάδες"

Για τους πολλούς από τους Μουσουλμάνους αυτούς πιστούς, ο Άη Γιώργης αποτελεί τη μορφή ενός ήρωα, ενός πολεμιστή ενάντια στο κακό και δεν συνδέεται απαραίτητα με τη χριστιανική πίστη. Στην ίδια την Τουρκία, η εορτή του Άη Γιώργη της Πριγκήπου, αποτελεί το μαζικότερο προσκύνημα της χώρας. Χιλιάδες συρρέουν από όλη την Πόλη, αλλά και από την Ανατολία. Πολλά πινακίδια στην είσοδο του ναού, προφυλάσσουν από την ειδωλολατρία.

 Ένα απ αυτά γράφει στα τουρκικά:

"Για να δεχθεί ο Θεός τις προσευχές μας, αρκεί να προσευχηθούμε με καθαρή καρδιά και με αγάπη".  Οι σκηνές μέσα στην εκκλησία είναι πάντα συγκινητικές. Μητέρες με παιδιά, τυφλά ή παράλυτα, ζευγάρια που κρατούνται αμήχανα από το χέρι, νέοι που φιλούν τις εικόνες ευλαβικά και στη συνέχεια σηκώνουν τα χέρια τους σε προσευχή, κατά το μουσουλμανικό τυπικό.

Ιερείς δέχονται τους προσκυνητές, ακούν την ευχή ή την παράκλησή τους, τους βάζουν να σκύψουν κάτω από το Πετραχήλι τους και τους διαβάζουν μια ευχή:

"Την δούλη του Θεού Αϊσέ... τον δούλον του Θεού Χαλίλ... εις το όνομα του Πατρός..."   Ο κ. Απόστολος που σήμερα ζει στη Θεσσαλονίκη κι έρχεται δύο τρεις φορές το χρόνο, για να βοηθήσει τη μονή, μας λέει:

"Πολλοί Ιμάμηδες (Τούρκοι Ιερείς) προτρέπουν τους πιστούς τους να έρθουν να τους διαβάσει ο παπάς, ιδίως αν τα παιδιά τους είναι άρρωστα. Πιστεύουν ότι ο Άγιος είναι θαυματουργός".

"Ήρθαμε να προσευχηθούμε", είπαν η Μιράι και η Νουρ, δασκάλες σε γερμανικό σχολείο της Πόλης.

Πρωτ. Γεώργιος Ατσαλάκης

πηγή