Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2018

Φωτογραφία από την ημέρα της Κουράς του Αγίου Γεωργίου Καρσλίδη το 1919

Η εικόνα ίσως περιέχει: 1 άτομο

Φωτογραφία από την ημέρα της Κουράς του Αγίου Γεωργίου Καρσλίδη το 1919

Ἔκθεσις περί τῶν Ἱερῶν Λειψάνων τοῦ ἁγ. Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου

Καθηγητοῦ Ἀντ. Μάρκου

Αποτέλεσμα εικόνας για λειψανα αγιου γεωργιου τροπαιοφορου

Σέ ἀπάντηση σχετικοῦ αἰτήματος τοῦ Ἱδρύματος «Χριστοφόρος Παπουλᾶκος».
Ὁ ἅγ. Μεγαλομάρτυς Γεώργιος μαρτύρησε μέ ἀποκεφαλισμό, τήν Παρασκευή 23η Ἀπριλίου τοῦ ἔτους 303, κατά τόν διωγμό τοῦ Διο-κλητιανοῦ. Σύμφωνα μέ τήν μαρτυρία τοῦ Ἱστορικοῦ Εὐσεβίου, ἡ ἡμέρα αὐτή ἀντιστοιχοῦσε στήν Παρασκευή τῆς Διακαινησίμου τοῦ ἔτους 303. 
Ἡ συναξαριστική παράδοση δέχεται, ὅτι ὁ πιστός ὑπηρέτης τοῦ Ἁγίου Πασικράτης, κατά τήν ἐπιθυμία τοῦ Ἁγίου, μετέφερε τό Λεί-ψανο τοῦ Μεγαλομάρτυρος, μαζί μέ ἐκεῖνο τῆς μητέρας του ἁγ. Πολυχρονίας πού μαρτύρησε μαζί του, στή Λύδδα τῆς Παλαιστίνης, ὅπου καί τά ἐνταφίασε. (Σήμερα στήν Λύδδα σώζεται ὁ τάφος τοῦ Ἁγίου). 

Περί τῶν Λειψάνων τοῦ ἁγ. Γεωργίου ἐπικρατοῦν δύο παραδόσεις:

 Σύμφωνα μέ αὐτή τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολῆς, δέν εἶναι γνωστό πότε ἀνακομίσθηκαν τά Λείψανα τοῦ Μεγαλομάρτυρος ἀπό τήν Λύδδα στήν ΚΠολη, μέχρι τό 1207 πάντως στήν ὁμώνυμη Μονή τῶν Μαγγάνων ΚΠόλεως ὑπῆρχε ἡ Κάρα του. Ὅταν τό 1207 ἐγκαταστάθηκαν ἐκεῖ Λατίνοι Μοναχοί, ἡ Κάρα μεταφέρθηκε ἀπό τούς Καταλανούς στό φρούριο τῆς Λειβαδιᾶς, ἀπ’ ὅπου τό 1393, μέ τήν ἐκδίωξη τῶν Κατά-λανῶν ἀπό τό Φραγκικό Δουκάτο τῶν Ἀθηνῶν, μεταφέρθηκαν στήν Αἴγινα, τότε Καταλανική κτήση. Στή Βοιωτία πάντως πρέπει νά ἔμεινε μέρος Κάρας καί κάποια Λείψανα, διότι: α΄. Σύμφωνα μέ τά Δίπτυχα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, σήμερα στή Μητρόπολη Θηβῶν καί Λεβα-δείας, φυλάσσονται μέρος Κάρας καί ἄλλα Λείψανα πού ἀποδίδονται στόν ἅγ. Γεώργιο· καί β΄. Στήν Ἱερά Μονή ὁσ. Μελετίου Κιθαιρῶνος, φυλάσσεται παλαιά, περίτεχνη ἀργυρή Λειψανοθήκη πού περιέχει τήν Κάρα τοῦ ὁσ. Μελετίου (Ἁγίου τοῦ 11ου αἰ.), μέ ἐπιγραφή ὅμως πού τήν ἀποδίδει στόν Μεγαλομάρτυρα Γεώργιο.
Τό 1462, ὅταν οἱ Βενετοί ἀντικατέστησαν τούς Καταλανούς στήν κατοχή τῆς Αἴγινα, πέτυχαν τήν κλοπή τῆς Κάρας τοῦ Ἁγίου καί τήν μεταφορά της στή Βενετία, ὅπου κατατέθηκε στό Ναό τοῦ ἁγ. Γεωργίου τοῦ Μείζονος, ὅπου σήμερα φυλάσσεται μέρος της.
Στή Βενετία ἐπίσης, στό Κοινόβιο τῶν Βενεδικτίνων τοῦ ἁγ. Νικολάου Lido, φυλάσσεται ἕνας βραχίονας τοῦ Ἁγίου, μερικῶς ἀδιά-φθορος, πού ἔφθασε ἐκεῖ τό 1296 ἀπό τήν Μονή ἁγ. Γεωργίου da Fiore τῆς Καλαβρίας. Τό Λείψανο αὐτό προσκύνησε τό Σαββάτο τῆς Τυρινῆς τοῦ 1438 ὁ Πατριάρχης ΚΠόλεως Ἰωσήφ, παρά τίς ἀμφιβολίες τοῦ Χαρτοφύλακος Μιχαήλ Βαλσαμῶνος γιά τήν γνησιότητά του. 

Σύμφωνα μέ μία δεύτερη παράδοση πού ἐπικρατεῖ στή Δύση (τήν λεγόμενη Ρωμαϊκή), τά Λείψανα τοῦ Μεγαλομάρτυρος δωρήθηκαν ἀπό τήν ἁγ. Ἰσαπόστολο Ἑλένη στήν Ἐκκλησία τῆς Ρώμης, ἀμέσως μετά τήν εὕρεσή τους (μέσα 4ου αἰ.). Τά Λείψανα αὐτά κατατέθηκαν στήν Παπική Καθέδρα τοῦ Λατερανοῦ, ἀπ’ ὅπου ἀργότερα μεταφέρθηκαν στό Ναό ἁγ. Γεωργίου Velabro. Τό 1600 ὁ Πάπας Κλήμης Η΄ δώρησε μέρος τῶν Λειψάνων αὐτῶν στόν Καθεδρικό Ναό τῆς Φερράρας. Ἐκεῖ φυλάσσεται καί τό μέρος τοῦ ἀδιαφθόρου βραχίονος πού προσκύνησε ὁ Πατριάρχης Ἰωσήφ και το ὁποῖο μετέφερε ἀπό τήν Παλαιστίνη κατά τίς Σταυροφορίες ὁ Κόμης Ροβέρτος τῆς Φλάνδρας. Τό Λείψανο αὐτό δωρήθηκε στό Ναό τό 1100 ἀπό τήν σύζυγό του Ματθίλδη. 
Αποτέλεσμα εικόνας για λειψανα αγιου γεωργιου τροπαιοφορου
 Τό ἔτος 1999, προστέθηκαν στά γνωστά Λείψανα τοῦ Τροπαιοφόρου Μεγαλομάρτυρος, ἕνα ἀδημοσίευτο μέχρι τότε τμῆμα Κάρας. Ὁ Ἀρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος Πέττας (Ἱεροκήρυκας τῆς Ἱερᾶς Μητροπό-λεως Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως, Θεολόγος καί Δρ. Φιλολογίας, Ἱδρυτής καί Πρόεδρος τοῦ Ἱδρύματος «Χριστοφόρος Παπουλᾶκος»), μᾶς ὑπέδειξε παλαιά Λειψανοθήκη ἐξαιρετικῆς τέχνης καί ἔθεσε στή διάθεσή μας τά στοιχεῖα πού ἀφοροῦν τήν ὕπαρξη στήν Συλλογή τοῦ Ἱδρύματος, τμήματος τῆς Κάρας τοῦ ἁγ. Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου. Ὅπως προέκυψε ἀπό τήν σχολαστική μελέτη καί διασταύρωση τῶν στοιχείων, ἡ Λειψανοθήκη πού περιεῖχε τό τμήμα τῆς Κάρας, ἦρθε στήν κατοχή τῆς Λευϊτικῆς Οἰκογενείας Πέττα, κάτω ἀπό τίς ἀκόλουθες συνθῆκες:

 Μέ τήν ἀνταλλαγή τῶν πληθυσμῶν μεταξύ Ἑλλάδος καί Τουρκίας, τοῦ ἔτους 1923, ἱκανός ἀριθμός προσφύγων κατέλειξε στήν περιοχή τῶν Πατρῶν, ὅπου δημιούργησε τόν συνοικισμό τῶν Προσφυγικῶν καί ἔζησε κάτω ἀπό πολύ ἄσχημες συνθῆκες. Τήν ἐποχή ἐκείνη ὁ παππούς τοῦ ἀρχιμ. Νεκταρίου, ἀείμνηστος Ἀνδρέας Ν. Πέττας, ἦταν ἰδιοκτήτης ἑνός ἐργοστασίου σαπωνοποιΐας, καθώς καί ἐξαγωγέας φρούτων πρός τήν Εὐρώπη. Ὡς φύσει φιλάνθρωπος, ὅπως καί ὁ γιός του Νικόλαος (ἔπειτα Ἱερεύς, πατέρας τοῦ ἀρχιμ. Νεκταρίου), ἔχοντας οἰκονομική εὐχέρεια, βοηθοῦσαν μέ διάθεση τροφίμων καί χρημάτων πολλές ἐμπερίστατες οἰκογένειες προσφύγων. Μία ἀπό αὐτές, σάν ἀντίδωρο εὐχαριστίας, δώρισε στόν ἔπειτα π. Νικόλαο, μία Λειψανοθήκη. Ἡ Λειψανοθήκη ἔχει μορφή βιβλίου, εἶναι ξύλινη, ἐπενδεδυμένη ἐξωτερικά μέ δέρμα καί διακοσμημένη ἐσωτερικά μέ ἁγιογραφίες πού εἰκονίζουν τήν Ζωοδόχο Πηγή καί 6 Ἁγίους, τῶν ὁποίων περιέχει Λείψανα. 

 Τό ἔτος 1999, μέ τήν χειροτονία τοῦ π. Νεκταρίου σέ Διάκονο, ζῶντος τοῦ ἀειμνήστου πατέρα του π. Νικολάου, ἀνοίχθηκε ἡ Λειψανοθήκη καί διαπιστώθηκε, ὅτι περιεῖχε Λείψανα 6 Ἁγίων, καθώς καί Τίμιο Ξύλο, ἐντός καλαισθήτου ἀργυροῦ Σταυροῦ εὐλογίας. Ἀπό τά 6 Λείψανα πού περιέχει, ἀναγνωρίσθηκαν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλου Θωμᾶ, Ἱερομάρτυρος Χαραλάμπους καί Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου (τῶν ἄλλων 3 Ἁγίων τά ὀνόματα εἶναι δυσανάγνωστα). 

 Τό Λείψανο τοῦ ἁγ. Γεωργίου ἦταν τοποθετημένο στό κάτω ἀριστερό τμῆμα τῆς ὅλης συνθέσεως καί ἦταν τό ἄνω τμῆμα τῆς Κάρας, μέ ἐπιγραφή (σέ μεγαλογράμματη γραφή) καί χρονολογία «ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ, 1816». Μάλιστα, τό τμῆμα φέρει ἀνέπαφο καί τό δέρμα! (Αὐτό ἐνισχύει τήν θέση, ὅτι τό Λείψανο τοῦ Ἁγίου παρέμεινε ἀδιάφθορο, ἐφ’ ὅσον καί στήν Βενετία, στό Κοινόβιο τῶν Βενεδικτίνων τοῦ ἁγ. Νικολάου Lido, φυλάσσεται ἕνας βραχίονας τοῦ Ἁγίου, τμηματικά ἀδιάφθορος).

 Μετά τήν πολύ σοβαρή αὐτή ἀνακάλυψη, γιά νά ἀναδειχθεῖ αὐτός ὁ πνευματικός καί κειμηλιακός θησαυρός, ἀποφασίσθηκε νά τοποθετηθεῖ τό τμῆμα τῆς Κάρας σέ ἰδιαίτερη Λειψανοθήκη. Κατασκευάσθηκε ἔτσι σέ ἐργαστήριο ἀργυροχοΐας τῶν Ἰωαννίνων, λειψανοθήκη τύπου Κάρας, μέ σκαλιστές παραστάσεις ἀπό τόν Βίο τοῦ ἁγ. Γεωργίου. Συγκεκριμένα, οἱ παραστάσεις εἶναι οἱ ἑξῆς: Ἐσωτερικῶς, στό κάλυμμα τοῦ ἀνοίγματος, εἰκονίζεται ἡ κεφαλή τοῦ Ἁγίου. Στήν ἐμπρόσθια πλευρά ἱστορεῖται ὁ Ἅγιος μέ στρατιωτική ἐνδυμασία ὡς κεφαλοφόρος (φέρει δηλαδή τήν κεφαλή του, κατά τήν γνωστή παράσταση τῆς Κρητικῆς Σχολῆς) καί κυκλικῶς ἡ δρακοκτονία καί τέλος ἡ ἀποτομή τῆς τιμίας Κάρας του.

Τό ἀπότμημα αὐτό φυλάσσεται σήμερα στήν ἱστορική οἰκία τοῦ Διδασκάλου τοῦ Γένους Ὁσίου Χριστοφόρου τοῦ Παπουλάκου, στά Ἄρμπουνα Καλαβρύτων. Γιά τήν γνησιότητα αὐτοῦ τοῦ τμήματος τῆς Κάρας τοῦ Ἁγίου, ὑπάρχουν ἔγγραφες ἀποφάνσεις διαφόρων Ἐκκλησια-στικῶν Ἀρχῶν. 
Αποτέλεσμα εικόνας για λειψανα αγιου γεωργιου τροπαιοφορου
Μετά τήν ἀποκάλυψη αὐτή, ἡ γνώση μας περί τῶν Λειψάνων τοῦ ἁγ. Μεγαλομ. Γεωργίου, διαμορφώνεται ὡς ἑξῆς:
 Μέρη τῆς Κάρας φυλάσσονται στήν Ἱερά Μητρόπολη Θηβῶν καί Λεβαδείας, στόν Ρωμαιοκαθολικό Ναό τοῦ ἁγ. Γεωργίου τοῦ Μείζονος Βενετίας, στόν ὁμώνυμο Ρωμαιοκαθολικό Ναό Velabro Ρώμης καί στήν Συλλογή τοῦ Ἱδρύματος «Χριστοφόρος Παπουλᾶκος». Ἀπό τά λοιπά δέ Λείψανα τοῦ Ἁγίου, ἕνας βραχίονας φυλάσσεται στό Ρωμαιοκαθολικό Κοινόβιο τῶν Βενεδικτίνων τοῦ ἁγ. Νικολάου Lido Βενετίας καί μέρος βραχίονος κ. ἄ. Λείψανα στόν Ρωμαιοκαθολικό Καθεδρικό Ναό τῆς Φερράρας Ἰταλίας. 

Στήν καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολή ἀποτμήματα Λειψάνων τοῦ ἁγ. Γεωργίου σώζονται στίς Μονές Ἰβήρων, Διονυσίου, Ξενοφῶντος καί Ζωγράφου Ἁγίου Ὄρους, ἁγ. Γεωργίου Φενεοῦ Κορινθίας, στίς Λαύρες Ἁγίας Τριάδος - ἁγ. Σεργίου Μόσχας καί ἁγ. Ἀλεξάνδρου Νέβσκι Ἁγίας Πετρουπόλεως καί στό Ναό τοῦ ἁγ. Γεωργίου τῶν Ἑλλήνων Βενετίας (ἐνδεχομένως καί ἀλλαχοῦ).

Κέντρον Ἁγιολογικῶν Μελετῶν
«Ὅσιος Συμεών ὁ Μεταφραστής»
1η Ὀκτωβρίου 2018

Μας εστάλη με ηλεκτρονικό μήνυμα

Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2018

Ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΡΣΛΙΔΗΣ ΑΝΑΚΥΡΗΣΕΤΑΙ ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΚΑΙ ΚΑΘΟΔΗΓΗΤΗΣ ΤΗΣ Ε.Σ.ΠΕ.Α.Μ/Θ

Η Ένωση Στρατιωτικών Περιφέρειας Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης (Ε.Σ.ΠΕ.Α.Μ/Θ), μετά από πρόταση του Προέδρου της, κ. Νικολάου Παναγιωτίδη και την λήψη ομόφωνης απόφασης του Διοικητικού της Συμβουλίου, ανακυρήσει τον Άγιο Γεώργιο Καρσλίδη τον Ομολογητή, ως Προστάτη και Καθοδηγητή της Ένωσης.

Είχε προηγηθεί επίσκεψη του Διοικητικού Συμβουλίου της (Ε.Σ.ΠΕ.Α.Μ/Θ),στον Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Δράμας κ.κ. Παύλο όπου ζητήθηκε και ελήφθη η ευλογία του και η σύμφωνη γνώμη του, για την ανακήρυξη του Αγίου Γεωργίου Καρσλίδη του Ομολογητή ως Προστάτη της Ένωσής μας. Στην συνέχεια τα μέλη του Δ.Σ. επισκέφθησαν την Ιερά Μονή Αναλήψεως του Σωτήρα (ΣΙΨΑ) στο συνοικισμό των Ταξιαρχών Δράμας και προσκύνησαν το σεπτό Σκήνωμα του Αγίου.

Ο πολυπαθής βίος του Αγίου που από μικρό παιδί, βασανίστηκε και ταλαιπωρήθηκε σκληρά, μέσα από πρωτόφαντους διωγμούς προσφυγιάς, σωματικούς τραυματισμούς, στερήσεις και πόνους, καθώς επίσης ο πνευματικός του αγώνας και η αγάπη του για τους συνανθρώπους μας, αποτελεί για όλους εμάς πηγή έμπνευσης και ηθικό παράδειγμα προκειμένου να συνεχίσουμε τις προσπάθειες μας για την ανάδειξη των προβλημάτων των Ελλήνων Στρατιωτικών.

Με ταπεινότητα και πολλή αγάπη, ζητάμε από τον Άγιο Γεώργιο Καρσλίδη τον Ομολογητή, τον Προστάτη και Πνευματικό Καθοδηγητή, της Ένωσης Στρατιωτικών Περιφέρειας Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης (Ε.Σ.ΠΕ.Α.Μ/Θ), να μας συντροφεύει σε αυτή μας την προσπάθεια, να επισημαίνει τα λάθη και τις παραλείψεις μας και να μας καθοδηγεί πνευματικά.

Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2018

Πατέρες, περπατάω τα ογδόντα μου, δεν θα ξαναγιορτάσω στη γη τον άηΓιώργη μου και θέλω να τον ευαρεστήσω φέτος περισσότερο…

[…]Θα μας μείνη όμως αλησμόνητη η περίπτωσις της κατ’ έτος χαράς και λάμψεως του πολύ εναρέτου πατρός Γεωργίου (Καζάκος Δήμος εκ Σουφλίου Θράκης, γεν. 1902, προς. 1925, κουρ. 1928, κοιμ 1982), Γέροντος του κελλίου του Αγίου Γεωργίου του «Φανερωμένου», στα βορειοδυτικά των Καρυών, που, στην πανήγυρι του έτους 1982, μπαινόβγαινε στην εκκλησία του φτωχού κελλιού του και παρακαλούσε τους ψάλτες «να ψάλουν πιο καλά»∙ και έκανε και ξόδεψε τα πάντα του για εκείνη την τράπεζα, για να ευχαριστηθούν οι αδελφοί περισσότερο από κάθε άλλη φορά, γιατί ο αυστηρότατος νηστευτής και προορατικός Γέροντάς του του είχε προείπει, τότε που ήταν καλογέρι ακόμα:
«Θα πεθάνης όταν γίνης ογδόντα χρονών». 
Μας πληροφόρησαν ότι επρόκειτο περί αγίου ανδρός. Απεφάσιζε και διήνυε (Ευλόγιος το όνομά του, εκοιμήθη δε το 1948) δεκαετίες ολόκληρες αυστηράς νηστείας, απέχων, ο αείμνηστος, από κατάλυσι και αυτού του λαδιού ακόμη.
- Πατέρες, περπατάω τα ογδόντα μου, δεν θα ξαναγιορτάσω στη γη τον άηΓιώργη μου και θέλω να τον ευαρεστήσω φέτος περισσότερο απ’ όλες τις άλλες φορές∙ γι αυτό, σας παρακαλώ, ψάλτε και ευχαριστηθήτεκαι σεις μαζί μου∙ συγχωρέστεμε και Θεός σχωρέσ’ σας…
Πράγματι, το ίδιο έτος 1982, ημέρα Κυριακή και ώρα 11η προμεσιμβρινή, ο ευλαβέστατος και πολύ ενάρετος «ΓεροΓιώργης» παρέδωκε το πνεύμα του στον Σωτήρα Κύριο, έξι μήνες, δηλαδή, μετά απ’ εκείνη την πανήγυρι του αγίου Γεωργίου και την πανηγυρική τράπεζα, που είχε παραθέσει προς ευχαρίστησι των συμπανηγυριστών πατέρων.
Αποτέλεσμα εικόνας για αγιος γεωργιος φανερωμενος αγιο ορος
Όσοι παραβρέθηκαν στην κηδεία του -και είχαν σπεύσει πάρα πολλοί, γιατί ήταν πασίγνωστος και πολύ αγαπητός-, όλοι συγκινημένοι σχολίαζαν τόσο το προορατικό χάρισμα του Γέροντός του όσο και την πεποίθησι, την προσδοκία και την διαβεβαίωση του ιδίου, του χαριτωμένου μας Γέροντος Γεωργίου, του οποίου η απλότης, η ταπείνωσις και οι κατ’ εξοχήν μοναχικές αρετές ήταν γνωστές και ομολογούμενε απ’ όλους, και ο οποίος το να πεθάνη όταν θα γινόταν 80 ετών, όπως προείπε ο Γέροντά του στα χρόνια της νεότητός του, το εξελάμβανε σαν θέσφατο και δεδομένο και περίπου σαν θέμα… υπακοής.[…]
Από το βιβλίο
Γράμματα και Άρματα στον Άθωνα
του Επισκόπου Ροδοστόλου Χρυσοστόμου
σελ. 188-189

Ενθυμήσεις από τον Γερο Γεώργη του Φανερωμένου

Ὁ Γερο Γεώργης(Γεώργιος μοναχός Παντοκρατορινός (1902 - 1982) ἐρχόταν συχνὰ στὸ μοναστήρι γιὰ νὰ διανυκτερεύση καὶ νὰ λειτουργηθῆ, καὶ εἴχαμε εὐκαιρία νὰ γνωρίσουμε τὴν σοφία, τὴν ἁπλότητα, τὴν εὐλάβεια καὶ τὴν μεγάλη ἀγάπη ποὺ τὸν χαρακτήριζαν -γνωρίσματα τοῦ ἀληθινὰ πνευματικοῦ ἀνθρώπου.
Ἦταν τὸ ἔτος 1979, δύο χρόνια ἀφότου ἀνέλαβα καθήκοντα ἡγουμένου σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ πλέον πολυπαθῆ μοναστήρια τοῦ Ἄθωνα, ὅταν ὁ Γερο-Γεώργης μᾶς ἐπισκέφθηκε τὴν παραμονὴ τῆς μνήμης τοῦ Ἁγίου Γεωργίου. Κεκοπιακώς, περίλυπος καὶ ἀπαρηγόρητος μοῦ ἀνακοίνωσε τὴν αἰτία τῆς στενοχωρίας του.
Ὁ καιρὸς ἐμπόδισε τὸ καράβι νὰ φέρη ψάρια γιὰ τὴν πανήγυρι καὶ ἔτσι δὲν θὰ εἶχε νὰ φιλέψη τοὺς πανηγυριστὲς τοῦ Κελλιοῦ καὶ νὰ τιμήση τὸν Ἅγιο.

Τότε, τοῦ προσφέραμε ὅσα ψάρια ἔτυχε νὰ ἔχουμε γιὰ τὴν ἑορταστικὴ τράπεζα τῆς μονῆς. Καὶ ἐκεῖνος τὰ δέχθηκε, γονάτισε μπροστὰ στὴν πύλη τῆς μονῆς, εὐχαρίστησε καὶ εὐχήθηκε. Ἀμέσως μετὰ τὴν ἀναχώρησή του, καὶ ἐνῶ δὲν εἶχε διασχίσει τὰ ὅρια τῆς μονῆς, κατέφθασε ὁ μ. Γ. καὶ ἔφερε ψάρια, ποὺ εἶχε μόλις πιάσει ἀπὸ τὴν Καληάγρα, γιὰ νὰ τὰ προσφέρη εὐλογία —ἀκριβῶς τόσες μερίδες, ὅσες εἴχαμε δώσει στὸν Γερο-Γεώργη. Ὅταν τὶς ἑπόμενες μέρες ὁ γέροντας ἦρθε πάλι νὰ εὐχαριστήση, ἄναψε κερὶ στὴν Μεταμόρφωση καὶ εὐχήθηκε νὰ μὴ λείψη τίποτε ἀπὸ τὸ Κοινόβιο.

Ἄλλοτε, εἶχε στείλει ὁ ἴδιος ἕναν ἄγνωστο φτωχό, γιὰ νὰ πάρη ἐλεημοσύνη ἀπὸ τὴν μονή. Τότε, ποὺ τὸ μοναστήρι περνοῦσε τὴν πιὸ δύσκολη ἴσως περίοδο τῆς ζωῆς του μετὰ ἀπὸ μεγάλο διάστημα λειψανδρίας καὶ λεηλασίας, ἔτυχε νὰ βρίσκωνται ὄχι πάνω ἀπὸ ἑκατὸ δραχμὲς στὸ ταμεῖο. Ὁ ἐπίτροπος τῆς μονῆς διαμαρτυρήθηκε, ἀλλὰ τελικῶς τὰ χρήματα δόθηκαν μὲ τὴν πεποίθηση ὅτι ἡ ἐλεημοσύνη θὰ ἑλκύση τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ὅταν ὁ φτωχὸς ἀναχώρησε, ἕνας ἄγνωστος προσκυνητὴς μὲ ζήτησε στὸ προρταρίκι καὶ παρέδωσε βιαστικὸς ἕνα φάκελο. Περιεῖχε χίλιες ἑκατὸ δραχμές! Ἐντυπωσιασμένος ἀπὸ τὸ ποσό, ἀφαίρεσα τὶς ἑκατὸ δραχμὲς καὶ ἔστειλα ἕναν ἀδελφὸ νὰ τρέξη πίσω ἀπὸ τὸν φτωχὸ γιὰ νὰ τοῦ προσφέρη καὶ τοῦτο τὸ περίσσευμα. Συνειδηποποιήσαμε τότε πόσο ταχεῖα εἶναι ἡ ἀνταπόδοση τῆς Παναγίας. Ἀλλά, ὅταν ὁ ἴδιος ὁ Γερο- Γεώργης ἔφθασε τὸ Σάββατο γιὰ νὰ λειτουργηθῆ, χωρὶς νὰ ἔχει πληροφορηθῆ ἀπὸ κάποιον γιὰ τὰ γενόμενα, μὲ πλησίασε ὅλο χαρὰ καὶ μοῦ εἶπε:
«Εἶδες, ὅταν δίνη τὸ ἕνα χέρι, ἡ Παναγία προσφέρει πενταπλάσια στὸ ἄλλο.»
Ἡ τελευταία φράση ποὺ μοῦ εἶπε κατὰ τὴν τελευταία ἐπίσκεψή του στὸ μοναστήρι ἦταν «Καλὴ ἀντάμωση. Τώρα δὲν θὰ ξαναϊδωθοῦμε.»
Καλὴ ἀντάμωση στὴν ἄνω Ἱερουσαλήμ. Μὲ τὴν εὐχή του.
Ἀρχιμανδρίτης Χριστόδουλος
Καθηγούμενος Ἱερᾶς Μονῆς Κουτλουμουσίου

Κυριακή 8 Ιουλίου 2018

Άγιος Γεώργιος ο Προσκυνητής

Στις 25 Μαρτίου 2018 έγινε από το Πατριαρχείο Ρουμανίας η επίσημη αγιοκατάταξη του Γέρο- Γεωργίου Λαζάρ (Άγ.Γεώργιος ο Προσκυνητής)

 (1846-1916)
Αποτέλεσμα εικόνας για GHEORGHE LAZAR PELERINUL
Α) Η ζωή του

Ο πιστός λαϊκός χριστιανός Γεώργιος Λαζάρ είναι το πρότυπο του αληθινού ρουμάνου προσκυνητού. Η ενάρετη γενικά ζωή του τον αναδεικνύει ένα μοναδικό φαινόμενο στην πνευματική ζωή της Εκκλησίας μας κατά την τελευταία αυτή εκατονταετηρίδα.

Ο γέρο-Γεώργιος Λαζάρ, όπως λέγεται μέχρι σήμερα, γεννήθηκε στην κοινότητα Σουγκάγκ της επαρχίας Άλμπα το έτος 1846. Όταν ήταν 24 ετών, οι γονείς του τον ενύμφευσαν και τον άφησαν κληρονόμο της περιουσίας των. Και έζησε με την γυναίκα του περίπου 20 χρόνια, αφού ευλογήθηκε από τον Θεό με πέντε παιδιά. Ζούσε αγία χριστιανική ζωή, με ευσυνειδησία στην εργασία, με προσευχή, με νηστεία και ελεημοσύνη. Η ενασχόλησή του ήταν η απόκτηση των αρετών.
Το έτος 1884 μετέβη να προσκυνήση τον Πανάγιο Τάφο του Κυρίου και παρέμεινε στα μοναστήρια της ερήμου του Ιορδάνου και του Σινά επί ένα χρόνο. Ύστερα ασκήθηκε επί ενάμισυ χρόνο στον Άθωνα και επέστρεψε στην πατρίδα του. Ακόμη έζησε πολλά χρόνια με την οικογένειά του και τακτοποίησε τα παιδιά του, ενώ το έτος 1890 ανεχώρησε ως προσκυνητής για τα μοναστήρια της Μολδαβίας.

Αφού προσκύνησε όλους τους ιερούς Τόπους, εγκαταστάθηκε οριστικά στην πόλη Πιάτρα Νεάμτς της περιοχής Νεάμτς. Εκεί κατοίκησε ο γέρο-Γεώργιος Λαζάρ σαν ένας αληθινός ερημίτης στο κωδωνοστάσιο του Αγίου Στεφάνου, που είναι στο μέσο της πόλεως, επί 26 χρόνια δηλ. μέχρι την μακαρία κοίμησή του. Εκεί περνούσε μόνος του με νηστεία και προσευχή, αψηφώντας τις διάφορες καιρικές συνθήκες.
Αποτέλεσμα εικόνας για Pelerinul desculț / Locatarul din Turnul
Το κωδωνοστάσιο του Ι.Ν.Αγ.Στεφάνου όπου έζησε για 26 χρόνια ο Άγ.Γεώργιος ο Προσκυνητής

Έτσι λοιπόν, δοξάζοντας με ευγνωμοσύνη τον Θεό, προεγνώρισε τον θάνατό του και ετελειώθη εν ειρήνη στο κελλί του, στις 15 Αυγούστου 1916, και ετάφη στο Κοιμητήρι της πόλεως. Το καλοκαίρι του 1934 τα λείψανά του τοποθετήθηκαν στο προαύλιο του μοναστηριού Βαρατέκ.

Β) Έργα και λόγοι διδασκαλίας

1) Ο πιστός χριστιανός Γεώργιος Λαζάρ ήταν στην ζωή του ένας άνθρωπος προσευχής. Πάρα πολύ συχνά διάβαζε το Ψαλτήρι. Από τη μικρή του ηλικία το έφερνε πάντα μαζί του και μιμούμενος την ζωή των πατέρων της ερήμου διάβαζε πάντοτε τους ψαλμούς, μέχρι που τους έλεγε όλους από στήθους.

2) Επιθυμώντας πολύ να προσκυνήσει τον Πανάγιο Τάφο του Κυρίου, την άνοιξη του 1884 έβαλε το Ευαγγέλιο και το ψαλτήρι στο ντορβά του, τακτοποίησε τις δουλειές του σπιτιού του, πήρε το ραβδί του στο χέρι και ανεχώρησε για τα Ιεροσόλυμα. Μέχρι την Κωνστάντζα πήγε με τα πόδια και ύστερα με το πλοίο, ψιθυρίζοντας ακατάπαυστα τους ψαλμούς του Δαβίδ. Τέλος, όταν έφθασε στον Πανάγιο Τάφο, προσευχήθηκε με τόση πίστη και δάκρυα, ώστε επροκάλεσε τον θαυμασμό στους πάντας. Και παρέμεινε στα Ιεροσόλυμα 40 ημέρες.

3) Έλεγαν αργότερα οι μαθηταί του, ότι φλογιζόμενος από τον πόθο να γνωρίση την άσκηση των μοναχών του Ιορδάνου, πήγε να προσκυνήση όλα τα μοναστήρια της ερήμου της Ιουδαίας και της κοιλάδος του Ιορδάνου. Πρωτύτερα μετέβη με πολλούς προσκυνητάς σ’ ένα φημισμένο ησυχαστή, που αγωνιζόταν στη σπηλιά του αγίου Ξενοφώντος. Ο ησυχαστής τότε έδινε τροφή σ’ ένα λιοντάρι στην είσοδο της σπηλιάς. Κατόπιν, αφήνοντας ελεύθερο για την έρημο το λιοντάρι, εφώναξε με τ’ όνομά του τον γέρο-Γεώργιο, λέγοντάς του:

― Αδελφέ Γεώργιε, έλα και μη φοβάσαι. Εύχομαι να έχης πάντα την πίστη σου προς τον Χριστό και την ακοή σου στα αυτιά του Κυρίου Σαββαώθ. Γνωρίζω την αγάπη σου και τον ζήλο της καρδιάς σου, με τον οποίο υπηρετείς τον Κύριο σε όλη τη ζωή σου. Λοιπόν, προσκύνησε για ένα διάστημα τα μοναστήρια της Παλαιστίνης με νηστεία και προσευχή και όταν το Άγιο Πνεύμα θα σε πληροφορήση, έρχεσαι πάλι προς εμένα.


4) Με την ευλογία αυτού του ησυχαστού επέρασε ο γέρο-Γεώργιος στα μοναστήρια της Παλαιστίνης ένα χρόνο. Σε κάθε μοναστήρι παρέμεινε επί ένα μήνα. Την ημέρα βοηθούσε στο πότισμα των κήπων και την νύκτα διάβαζε το Ψαλτήρι στην εκκλησίας και έλεγε την νοερά προσευχή. Κατόπιν αναχωρούσε σ’ άλλο μοναστήρι. Έτσι ασκήθηκε ο γέροντας στη νηστεία, την προσευχή και την σιωπή, άγνωστος σ’ όλους. Ύστερα επέστρεψε στον καλό του διδάσκαλο τον ησυχαστή.
Αποτέλεσμα εικόνας για GHEORGHE LAZAR PELERINUL
5) Τον υποδέχτηκε με αγάπη ο ησυχαστής και τον ρώτησε:
― Αδελφέ Γεώργιε, πώς αισθάνεται το πνεύμα σου;
― Καλά, με την ευχή σου, πάτερ.
― Να ξέρης, αδελφέ, ότι εσύ δεν είσαι καλεσμένος να γίνης καλόγερος, αλλά θα κάνης μια άσκηση δυσκολώτερη από ένα μοναχό. Διότι θα ζήσης πηγαίνοντας από τόπο σε τόπο με προσευχή, νηστεία και πολλή κακοπάθεια. Αλλά θα έχης αδιάκοπα την μνήμη του Θεού. Η Χάρις του θα είναι πάντα μαζί σου και θα νικάς όλους τους πειρασμούς των δαιμόνων. Περιουσία στον κόσμο να μη αποκτήσης. Να τιμάς τους ιερείς και τους μοναχούς, να συμβουλεύης τους λαϊκούς, να βοηθάς όσο μπορείς τους πτωχούς, να προσεύχεσαι στην εκκλησία ημέρα-νύκτα και έτσι θα σωθής.
― Και πώς θα μπορέσω να εκτελώ όλα αυτά, ενώ είμαι αδύνατος;
― Πήγαινε στην έρημο, όπου δεν υπάρχει ανθρώπινο πρόσωπο να σε ιδή και νήστευε 40 ημέρες. Και για την αδυναμία της φύσεώς σου να πάρης μαζί σου λίγο ψωμί και νερό. Αλλά να έχης πολλή προσοχή, διότι πολλούς πειρασμούς και διαβολικές φαντασίες θα πάθης. Όταν με το καλό τελειώσης αυτές τις ημέρες θα λάβης μεγάλη χάρη από τον Θεό και θα νικήσης όλες τις παγίδες του πονηρού διαβόλου.
Αποτέλεσμα εικόνας για GHEORGHE LAZAR PELERINUL
6) Αφού διαπέρασε ο καλός ασκητής τον Ιορδάνη μόνο με το Ευαγγέλιο και το ψαλτήρι στον ντορβά του, νήστευσε στην έρημο 40 ημέρες, με προσευχή αδιάλειπτη και με ενίσχυση στο σώμα πότε-πότε με λίγη τροφή. Αλλά αυτές τις ημέρες έπαθε πολλούς πειρασμούς. 
Μερικές φορές τον τρόμαζε ο εχθρός με φανταστικά θηρία και φαρμακερά φίδια. Άλλοτε τον ταλαιπωρούσαν με την πείνα, την δίψα, με τον καύσωνα και ιδιαίτερα με τα κουνούπια και με κάθε είδους έντομα. Όμως αυτός με την βοήθεια του Θεού απ’ όλα αυτά λυτρωνόταν.
Κάποια ημέρα του πέταξε ο εχθρός τον σκούφο που φορούσε, για να του θολώσει την προσευχή. Τότε αυτός υποσχέθηκε στον Θεό ότι θα ζήση το υπόλοιπο της ζωής του με το κεφάλι ακάλυπτο. 
Μια άλλη ημέρα του πήρε τις αρβύλες και τις εξαφάνισε. Από τότε ο γενναίος αγωνιστής βάδιζε σ’ όλη την ζωή του ξυπόλυτος. Μια άλλη φορά του εμφανίστηκε ο σατανάς με την μορφή ανθρώπου, του έδειχνε και του έλεγε:
― Γέρο-Γεώργιε, βλέπεις την αυλακιά αυτή;
― Ναι, την βλέπω, απάντησε ο ασκητής.
― Είναι ευθεία; 
― Ναι, είναι ευθεία.
Να! Έτσι είναι και η πίστις σου προς τον Θεό, του είπε ο εχθρός, θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να τον ρίξη στο αμάρτημα της υπερηφανείας. 
Αλλά ο γέρο-Γεώργιος σφραγίσθηκε με το σημείο του Τιμίου Σταυρού, και ο διάβολος έγινε άφαντος από κοντά του.

7) Αφού συμπληρώθηκαν 40 ημέρες, ο γέρο-Γεώργιος επήγε πάλι στον ησυχαστή της ερήμου. Τότε ο ερημίτης τον ασπάσθηκε και του είπε:
― Αδελφέ Γεώργιε, επειδή νίκησες τον εχθρό και δεν σε πλάνησε με τις παγίδες του, ιδού σου δίνει ο Θεός το χάρισμα της καθαράς προσευχής και την πνευματική δύναμη στον αγώνα σου. Διότι σε όλη την ζωή σου θα βαδίζης ξυπόλυτος και χωρίς καπέλλο στο κεφάλι, αλλά ούτε από κρύο ούτε από ζέστη ούτε από ασθένεια θα υποφέρης.
Κατόπιν ο γέρο-ασκητής έβαλε μετάνοια στον διδάσκαλό του, επέστρεψε στην Ιερουσαλήμ, προσκύνησε τον Πανάγιο Τάφο του Κυρίου, έλαβε τα Πανάχραντα Μυστήρια και ανεχώρησε για τοΆγιον Όρος του Άθωνος. Εδώ διέτριψε ακόμη ένα διάστημα, προσκυνώντας όλα τα ιερά σκηνώματα και αναζητώντας οσίους μοναχούς από τα κοινόβια και τις σπηλιές. Κατόπιν αφού πήρε απ’ όλους ευλογία, επέστρεψε στην οικογένειά του.
Αποτέλεσμα εικόνας για GHEORGHE LAZAR PELERINUL
8) Έλεγαν οι μαθηταί του ότι ο γέρο-Γεώργιος δεν έμεινε πολύ καιρό στο Σουγκάγκ, στην πατρίδα του. Αφού εκανόνισε τις οικογενειακές του υποχρεώσεις, έφυγε ως προσκυνητής για τα μοναστήρια και τις σκήτες. Σκεπασμένος με μια προβειά, ξυπόλυτος, χωρίς σκούφο, με το Ψαλτήρι στην μασχάλη και το ραβδί στο χέρι, ο καλός προσκυνητής μετέβαινε από χωριό σε χωριό, από μοναστήρι σε μοναστήρι, λέγοντας την καρδιακή ευχή και τους ψαλμούς του Δαβίδ. Την ημέρα οδοιπορούσε ενώ το βράδυ, έμενε σ’ ένα τόπο, κοντά στην εκκλησία του χωριού. Αφού αναπαυόταν μερικές ώρες, έμπαινε στην εκκλησία και προσευχόταν εκεί μόνος του με την νοερά προσευχή μέχρι το πρωί. Κατόπιν αναχωρούσε για πιο πέρα. Έτσι αγωνίσθηκε ο γέρο-Γεώργιος τρία χρόνια, διερχόμενος την Τρανσυλβανία και την Μουντένια, προσευχόμενος στις εκκλησίες και τα μοναστήρια ως ένας αληθινός προσκυνητής της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας.

9) Το έτος 1890 ο γέρο-Γεώργιος πήγε να προσκυνήση και τα μοναστήρια της Μολδαβίας και παρέμεινε λίγο καιρό σε κάθε ένα τόπο. Κατόπιν εγκαταστάθηκε οριστικά στην εκκλησία του αγίου Ιωάννου του Βαπτιστού, που είναι στην πόλη Πιάτρα Νεάμτς της περιοχής Νεάμτς, κτισμένη από τον ηγεμόνα (Άγιο)Στέφανο τον Μέγα. Έζησε στο καμπαναριό της εκκλησίας 26 χρόνια με σκληρή άσκηση, ως ένας πραγματικός στυλίτης και ησυχαστής στο κέντρο της κοσμικής κοινωνίας, αγαπώμενος απ’ όλους και προσευχόμενος για όλους.

10) Η άσκηση του γέροντα Γεωργίου, κατά τις μαρτυρίες των μαθητών του, αρχιμ. Μηνά και Πρωτοσυγκέλλου Δαμασκηνού Τροφίν από το μοναστήρι Νεάμτς, ήταν η εξής:
  Το πρωί αναχωρούσε με το ραβδί στο χέρι και με το Ψαλτήρι στην μασχάλη και πήγαινε σε μερικές οικογένειες που τον καλούσαν να τους επισκεφθή, λέγοντας απέξω τους ψαλμούς. Από τα χρήματα που του έδιναν για ελεημοσύνη, αγόραζε πάρα πολλά ζεστά ψωμιά από τους φούρνους και το απόγευμα, όταν επέστρεφε, τα εμοίραζε στους πτωχούς και ζητιάνους της πόλεως που τον περίμεναν μπροστά στο καμπαναριό. Σε μερικούς έδινε ψωμί, σε άλλους χρήματα, και δεχόταν όλους τους πιστούς με πολύ αγάπη. Κατόπιν ανέβαινε στο καμπαναριό μόνος του με το Ψαλτήρι του. Εκεί ασχολείτο με την προσευχή του Ιησού μέχρι το βράδυ. Μετά την δύση του ηλίου έτρωγε λάχανα βραστά και αναπαυόταν.
 Στις 11 την νύκτα ο γέροντας κατέβαινε από τον πύργο, κλεινόταν μέσα στην εκκλησία και προσευχόταν εκεί μόνος, άγνωστος απ’ όλους, μέχρι τα χαράματα. Κατόπιν έβγαινε από την εκκλησία και πήγαινε να εύρη χρήματα για να αγοράση ψωμί για τους πτωχούς.

11) Το Ψαλτήρι ήταν το προσφιλέστερο βιβλίο της προσευχής του. Το ήξερε όλο απέξω και το έλεγε τακτικά κάθε ημέρα. Στον δρόμο απήγγελε τους ψαλμούς με φωνή δυνατή και αργά, λέγοντας:
― Τώρα ν’ αρχίσουμε, αγαπητοί, με την προσευχή του πρώτου καθίσματος. Αφού τελείωνε, πρόσθετε: Τώρα ας αρχίσουμε, αγαπητοί, με την προσευχή του δευτέρου καθίσματος! Έτσι συνέχιζε μέχρι τέλους το Ψαλτήρι του. Κατόπιν εμοίραζε ελεημοσύνες και ανέβαινε πάλι στον πύργο του.
Αποτέλεσμα εικόνας για GHEORGHE LAZAR PELERINUL
12) Έλεγαν οι μαθητές του γέροντα ότι όλοι οι άνθρωποι της πόλεως και των περιχώρων τον γνώριζαν και ωφελούντο από την αγία ζωή του. Νέοι και γέροντες, πτωχοί και πλούσιοι, όλοι μαζί τον αποκαλούσαν από κοινού «Ο παππούς Γεώργιος». Όταν περνούσε από το χωριό ή τον δρόμο, μερικοί του ασπάζοντο το Ψαλτήρι, άλλοι του έδιναν ελεημοσύνη για να προσεύχεται γι’ αυτούς, τα παιδιά σταματούσαν από τα παιγνίδια των, τα ζώα του κάμπου στέκονταν για λίγο λόγω της συρροής του κόσμου, ενώ τα σκυλιά ουδέποτε γάβγιζαν μπροστά του. Πολλοί χριστιανοί τον ξεπροβοδούσαν, πηγαίνοντας με ευλάβεια πίσω του και ακούοντας τους ψαλμούς που έψαλλε.

13) Έλεγαν οι μαθηταί του γέροντα ότι η κατανυκτικώτερη προσευχή του ήταν η νυκτερινή, την οποία έκανε στην εκκλησία επί 30 χρόνια. Την τάξη αυτή την διατήρησε οπουδήποτε πήγαινε με πολλή ευλάβεια. Ήταν πύρινη η προσευχή του και την επιτελούσε μυστικά χωρίς να το γνωρίζη ο κόσμος.

14) Ο μαθητής του, ο πρωτοσύγκελος Δαμασκηνός Τροφίν από το μοναστήρι Νεάμτς, έλεγε τα εξής:
― Επειδή καταγόμουν από το ίδιο χωριό με τον γέρο-Γεώργιο, ερχόταν αυτός συχνά στο σπίτι μας. Μια ημέρα, τότε που ήμουν 15 ετών, είπε ο γέροντας στον πατέρα μου:
― Αγαπητέ, άφησε το παιδί να προσεύχεται στην εκκλησία μαζί μου.
― Το αφήνω, γέροντα Γεώργιε. Και πηγαίνουμε μαζί στην ηγεμονική εκκλησία του αγίου Ιωάννου.
Την νύκτα στις 11 άνοιγε την εκκλησία και εμείς την κλειδώναμε από μέσα. Εμένα μ’ έστελνε στο αναλόγιο να διαβάζω το Ωρολόγιο, ενώ αυτός έμενε στον νάρθηκα. Στεκόταν εκεί ακίνητος, ξυπόλητος στο πέτρινο δάπεδο, με τα χέρια υψωμένα και προσευχόταν επί δύο ώρες. Εγώ κοίταζα κρυφά να ιδώ πώς προσευχόταν, αλλά δεν καταλάβαινα τι έλεγε. Ύστερα έλεγε δυνατά μερικά καθίσματα του Ψαλτηρίου, κατόπιν άφηνε το Ψαλτήρι και σε κάθε άγιο του Ωρολογίου, έλεγε αυτή την σύντομη προσευχή:
― Άγιε οσιώτατε πάτερ…πρέσβευε τω Θεώ, υπέρ εμού του αμαρτωλού.
Στην συνέχεια άρχισε να μνημονεύη τους ανθρώπους που του έδωσαν ελεημοσύνες την προηγούμενη ημέρα, χωρίς να λησμονή κανέναν, δεδομένου ότι τους εμνημόνευε απέξω. Για κάθε ένα όνομα έκανε μια μετάνοια και έλεγε αυτή την προσευχή.
― Παναγία Τριάς, ελέησον τον τάδε, που ελέησε εμένα τον αμαρτωλό!
Κατόπιν έβαζε την προβειά, το Ψαλτήρι και το ραβδί του στο αναλόγιο κοντά και άρχιζε να κάνη μετάνοιες με την ευχή του Ιησού περισσότερο από μια ώρα. Και όταν επλησίαζε να φωτίση η ημέρα, ερχόταν κοντά μου και μου έλεγε:
― Τώρα άιντε να πηγαίνουμε, αγαπητέ!

15) Τον χειμώνα το χιόνι και οι παγετοί του έλειωναν τα γυμνά πόδια του ενώ το καλοκαίρι υπέφερε από την τρομερή ζέστη. Και όμως ο γέρο-Γεώργιος, καθώς έλεγαν οι πατέρες, δεν αρρώστησε ποτέ, διότι η Χάρις του Κυρίου ήταν πάντοτε μαζί του.

16) Όταν ήταν στην Τρανσυλβανία, ανέβηκε τον χειμώνα στα Καρπάθια όρη, στην σκήτη Ιλαμομιτσιοάρα. Όταν είδε ότι η εκκλησία δεν είχε θερμάστρα, είπε στον ηγούμενο:
― Πώς μένετε στην εκκλησία χωρίς φωτιά;
― Δεν έχουμε χρήματα να αγοράσουμε σόμπα, απάντησε ο ηγούμενος, θαυμάζοντας την άσκησή του. Τότε αμέσως ο γέρο-Γεώργιος αγόρασε μια σόμπα, εσωτερικά χτισμένη με πηλό, από την Σινάια και την επήγε στην σκήτη.

17) Σαν πέρασε κάποτε από ένα χωριό σε καιρό χειμώνος, τον είδαν οι άνθρωποι ξυπόλυτον και του είπαν:
― Γέρο-Γεώργιε, θέλεις να σου αγοράσουμε εμείς ένα ζευγάρι τσαρούχια;
― Αφήστε, αγαπητοί, απάντησε ο γέροντας, διότι τα πόδια μου είναι πολύ ζεστά σαν τα δικά σας.

18) Σε κάθε μοναστήρι που επισκεπτόταν, έμενε μια εβδομάδα, κρατώντας το ιερό τυπικό του απαράλλακτο και ασχολούμενος με πνευματικές συνομιλίες με οσίους πατέρας. Τα προσφιλέστερα μοναστήρια που μετέβαινε ήταν: Η Μπιστρίτσα, το Νεάμτς, η Συχάστρια, η Σύχλα, η Αγαπία, το Βαράτεκ και το Νεκίτ.

19) Η φήμη της ασκήσεώς του είχε φθάσει μέχρι το άλλο μέρος των συνόρων της Μολδαβίας. Γι’ αυτό έρχονταν πολλοί να του ζητήσουν ωφέλιμες συμβουλές, άλλοι να τον παρακαλέσουν να προσευχηθή γι’ αυτούς και άλλοι του ζητούσαν ελεημοσύνη. Και ο γέροντας, πράος στο πρόσωπο, γλυκύς στη φωνή, σοφός στα λόγια και ταπεινός στην καρδιά όλους τους ανέπαυε και τους οικοδομούσε πνευματικά.

20) Έρχονταν ακόμη στον γέρο-Γεώργιο νέοι από την Τρανσυλβανία και Μολδαβία που επιθυμούσαν να υπηρετήσουν τον Χριστό. Και αυτός, προικισμένος με το προορατικό χάρισμα, μερικούς τους έστελνε στα μοναστήρια της Μολδαβίας ή στο Άγιον Όρος, ενώ άλλους τους έστελνε στα σπίτια των. Τους περισσοτέρους από τους μαθητάς του τους είχε στο μοναστήρι Νεάμτς, ενώ από τις μοναχές στα μοναστήρια Αγαπία και Βαρατέκ. Και όλα τα πνευματικά του παιδιά έγιναν αγιασμένοι μοναχοί.

21) Κάποτε τον ερώτησε ένας νέος από το Ζάρνεστ:
― Γέρο-Γεώργιε, θέλω να γίνω μοναχός. Σε ποιο μοναστήρι να πάω;
― Άκουσε, αγαπητέ, εάν θέλης να σωθής, πήγαινε εκεί όπου υπάρχουν πολλοί πειρασμοί.
68100_manastirea-varatec-co
Η Μονή Βαράτεκ

22) Μία άλλη φορά, τον ερώτησε ο μαθητής του Δημήτριος Τροφίν από το Πιάτρα-Νεάμτς:
― Γέρο-Γέωργιε, αποφάσισα να πάω στο Άγιον Όρος. Τι συμβουλή μου δίνεις;
― Αγαπητέ, μην πηγαίνης στο Άγιον Όρος. Μπορείς να είσαι και εδώ καλός μοναχός. Πήγαινε στην σκήτη Συχάστρια. Εκεί είναι ένας ενάρετος ηγούμενος και οι αδελφοί κάνουν μεγάλους πνευματικούς αγώνας. Τον άκουσε ο μαθητής και αξιώθηκε αργότερα να γίνη περίφημος Πνευματικός.

23) Άλλοι δύο μαθηταί του γέροντα, ονόματι Ιωάννης και Κων/νος Παβαλούκα, που ήταν εργάται από την κοινότητα Μπρέτσκου, τον ερώτησαν:
― Γέρο-Γεώργιε, θέλουμε να γίνουμε και οι δύο μοναχοί. Δωρίζουμε στα μοναστήρια και την περιουσία μας που αποτελείται από 500 πρόβατα. Σε ποιο μοναστήρι να πάμε;
― Αγαπητοί, πηγαίνετε στο μοναστήρι Νεάμτς. Εκεί θα βρήτε την σωτηρία σας.

24-25) Μερικές φορές αποσυρόταν στο μοναστήρι Συχάστρια, όπου ηγούμενος ήταν ένας από τους μαθητάς του, ο πρωτοσύγκελος Ιωαννίκιος Μορόι. Την νύκτα προσευχόταν και διάβαζε το Ψαλτήρι σ’ ένα απόκρυφο τόπο στο βουνό Τατσιουνε.

26) Κάποτε ανέβηκε ο γέρο-Γεώργιος στην σκήτη Σύχλα με πολλούς πατέρες από την Συχάστρια. Ο γέροντας πήγαινε μπροστά, λέγοντας μυστικά την νοερά προσευχή. Ξαφνικά σκόνταψε και κόντεψε να πέση κάτω. Τότε στράφηκε προς τους πατέρας και τους είπε:
― Βλέπετε τι μου συνέβη; Λίγο μόνο άφησα την προσευχή και η Χάρις του Θεού αμέσως με άφησε. Κατέβηκα με την σκέψη μου εδώ κάτω στα γήινα και κινδύνευσα να πέσω. Γι’ αυτό ο νους πρέπει να είναι πάντοτε υψηλά στον Θεό.

27) Για την θαυμαστή εργασία της προσευχής δεν έλεγε τίποτε σε κανέναν. Μόνο στην μεγαλύτερη κόρη του, την Άννα, εδίδαξε την νοερά προσευχή, όταν ζούσε με την οικογένειά του. Γι’ αυτή την ευχή έλεγε η κόρη του:
― Επαναλάμβανα πάντοτε την προσευχή «Κύριε Ιησού…» όπως με είχε διδάξει ο πατέρας μου αλλά δεν μπορούσα να την λέγω με προσοχή. Ο νους μου διασκορπιζόταν πάντοτε, αλλά δεν προσευχόμουν όλη την ημέρα. Γι’ αυτό ήμουν λυπημένη και παρακαλούσα τον Θεό να μου δώση το δώρο της προσευχής. Κάποτε, περνώντας δίπλα από ένα προσκυνητάρι (troita)* προσκύνησα μπροστά της με πολλή πίστη. Εκείνη την στιγμή αισθάνθηκα ότι μια δύναμη εμπήκε μέσα στην καρδιά μου. Από τότε ο νους μου κατέβηκε στην καρδιά και προσεύχομαι πάντοτε με ανέκφραστη χαρά και θερμότητα.

28) Έλεγαν οι μαθηταί του γέροντα Γεωργίου, ότι κάποτε, όταν προσευχόταν κατά την συνήθειά του μέσα στην εκκλησία, του εμφανίστηκε ο σατανάς μπροστά του και τον ερώτησε με οργή:
― Τι κάνεις εσύ εδώ;
― Προσεύχομαι στον Θεό, απάντησε ο γέροντας ατάραχος. Καλά κάνεις, απάντησε ο εχθρός και εξαφανίσθηκε.

29) Μια άλλη φορά έλεγε ο γέροντας στους μαθητάς του:
― Κάποια Κυριακή, όταν γύριζα από την εκκλησία, είδα στην ταβέρνα του χωριού πολλούς ανθρώπους να πίνουν και μεταξύ αυτών πολλούς διαβόλους, τους οποίους είχα ίδη και άλλη φορά σε διαφορετικό μέρος.

30) Έλεγαν γι’ αυτόν ότι, εάν του έδιναν καμμιά ελεημοσύνη περισσότερη από ένα λέι, δεν ήθελε να την πάρη και με πραότητα τους έλεγε:
― Αγαπητοί, δώστε τα στους πτωχούς, διότι έτσι μας διέταξε ο Θεός.

31) Κάποτε ήλθε σ’ αυτόν μια χήρα γυναίκα, και του είπε κλαίγοντας:
― Γέρο-Γεώργιε, είμαι μια χήρα γυναίκα, έχω πέντε παιδιά στο σχολείο και δεν έχω ούτε ένα λέι.
― Πόσα έχεις ανάγκη; Την ρώτησε ο γέροντας.
― Μου χρειάζονται εκατό λέι (400 δρχ.).
Τότε αυτός της έδωσε όλα όσα είχε πάρει ελεημοσύνη από τους ανθρώπους εκείνη την ημέρα.

32) Έλεγαν οι γέροντες συμπατριώται του, ότι τον χειμώνα, οσηδήποτε παγωνιά και να είχε, ο γέρο-Γεώργιος βάδιζε αργά στον δρόμο με τους χιονοστροβίλους και τις χιονοστιβάδες απαγγέλοντας το Ψαλτήρι απέξω. Όταν περνούσε δίπλα από αρτοποιεία, έμπαινε μέσα και πλησίαζε τα πόδια του στη φωτιά για να λειώση ο πάγος από τα δάκτυλά του. Και κατόπιν αναχωρούσε προσευχόμενος.

33) Κάπου-κάπου τον ρωτούσαν οι μαθηταί του:
― Πότε θα πεθάνης, γέρο-Γεώργιε;
― Αγαπητοί, εσείς γνωρίζετε πότε; Όταν θα γίνη αναταραχή στον κόσμο, θα είναι μεγάλη εορτή και θα κτυπούν όλες οι καμπάνες της χώρας, τότε θα πεθάνω.

34) Στις 15 Αυγούστου 1916, τότε που εορτάζουμε την Κοίμηση της Θεοτόκου, την ώρα που ο καμπανάρης της ηγεμονικής εκκλησίας του αγίου Ιωάννου στο χωριό Πιάτρα-Νεάμτς ανέβαινε στο καμπαναριό να κτυπήση τις καμπάνες για την γενική επιστράτευση, ο γέρο-Γεώργιος Λαζάρ ήταν κατάκοιτος στο κελλί του με το ψαλτήρι δίπλα του. Εκείνη λοιπόν την στιγμή ο ευλαβέστατος προσκυνητής Γεώργιος παρέδωσε την ψυχή του στα χέρια του Ιησού Χριστού.

* Ξύλινο προσκυνητάρι, το οποίο στηρίζεται σ’ ένα πάσσαλο, έχει στέγη και μέσα ένα μεγάλο σταυρό.
Ιερομονάχου Ιωαννικίου Μπάλαν ''Ρουμάνικο Γεροντικό'' 

Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη"

Πέμπτη 21 Ιουνίου 2018

Τρίτη 24 Απριλίου 2018

Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου Σεληναρίου

Αποτέλεσμα εικόνας για Άγιος Γεώργιος - Σεληνάρι Κρήτης (Νομός Λασιθίου)
  Η ανδρική Μονή του Αγίου Γεωργίου του Σεληνάρη είναι κτισμένη στην καρδιά του φαραγγιού του Σεληνάρη, κοντά στο Βραχάσι Λασιθίου και στη Νεάπολη. Δίπλα από το μοναστήρι περνάει η Εθνική Οδός Ηρακλείου – Αγίου Νικολάου και γι’ αυτό το μοναστήρι δέχεται πολλούς επισκέπτες καθημερινά. Για τους Κρητικούς μάλιστα θεωρείται γρουσουζιά να περνάει κάποιος το φαράγγι, χωρίς να σταματήσει στον Άγιο Γεώργιο. Αυτό έχει επικρατήσει καθώς παλιά η μονή ήταν ένα σημείο όπου σταματούσαν για να ξεκουραστούν οι ταξιδιώτες και τα ζώα τους. Μάλιστα υπάρχει μια πασίγνωστη μαντινάδα στην Κρήτη που λέει:

Από τα Μάλια όντε περνάς
και πας για Σεληνάρι
ένα κεράκι άναψε
στ’ Αϊ – Γιωργιού τη χάρη

Η μονή κτίστηκε κατά τη δεύτερη βυζαντινή περίοδο (961-1204) και καταστράφηκε από το Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα το 1538. Λίγο αργότερα, τρία αδέλφια από τη Ρόδο εγκαταστάθηκαν στο Βραχάσι, για να αποφύγουν τον τουρκικό ζυγό. Ο ένας από αυτούς, ο Νικόλαος, οδηγήθηκε από ένα φως και βρήκε την εικόνα του Αγίου Γεωργίου στο μέρος όπου κτίστηκε το μικρό εκκλησάκι. Ο Νικόλαος εγκαταστάθηκε στο Σεληνάρι μέχρι το θάνατο του, όταν τάφηκε σε ένα μικρό σπήλαιο διαστάσεων 1,5 x 1,5 μ. στην κορυφή του Ανάβλοχου, το οποίο λάξευσε ο ίδιος.
Αποτέλεσμα εικόνας για Άγιος Γεώργιος - Σεληνάρι Κρήτης (Νομός Λασιθίου)
Χρόνια μετά το θάνατό του, ένα ροδίτικο καράβι περνούσε και οι ναύτες παρακολούθησαν την αξιοσημείωτη πορεία ενός αστεριού που σταμάτησε πάνω από το σπήλαιο και που έλαμπε σαν ήλιος. Κατάλαβαν τότε ότι ήταν θεϊκό σημάδι, πήγαν στο μέρος αυτό, πήραν τα κόκαλα του και τα πήγαν στη Ρόδο την πατρίδα του. Ο Ανάβλοχος με το σπήλαιο βρίσκεται πάνω στην ανατολική πλευρά του φαραγγιού, απέναντι από τη μονή, και μπορείτε να τον διακρίνετε αν κοιτάξετε ψηλά και δείτε το μεγάλο σταυρό. Η πρόσβαση ως τον τάφο είναι εφικτή από μονοπάτι, αλλά απαιτεί καλή φυσική κατάσταση.

Το κύριο σώμα του κεντρικού ναού της μονής είναι σύγχρονο, ενώ το παρεκκλήσι του Αγίου Γεωργίου είναι ο ναός που έκτισε ο Νικόλαος, αλλά με σύγχρονες τοιχογραφίες. Χρονολογείται στο 16ο αιώνα και είναι μικρών διαστάσεων, μονόχωρος καμαροσκέπαστος με οξυκόρυφη καμάρα. Οι μοναχοί είναι πολύ φιλικοί και πρόθυμοι να ενημερώσουν τους προσκυνητές για την ιστορία του μοναστηριού, στο οποίο λειτουργεί σύγχρονο γηροκομείο, κτισμένο πάνω στα ερείπια των παλιών κελιών της μονής.
Φωτογραφία της Μαρία Νταούλη.
Ένας θρύλος για τον Άγιο Γεώργιο στο Σεληνάρι λέει ότι κάποτε ένας βοσκός που πήρε ψεύτικο όρκο το χέρι του δεν μπορούσε να ξεκολλήσει από την εικόνα του Αγίου. Μετά που παραδέχτηκε ότι είπε ψέματα, αμέσως κατάφερε να φύγει. Μια άλλη ιστορία για την θαυματουργή εικόνα του Αγίου Γεωργίου στο Σεληνάρι, λέει ότι πήγε κάποιος και ορκίστηκε “Ορκίζομαι! (είπε!) δεν έκλεψα εγώ τα ζά (ζώα) του κουμπάρου μου!! Να βγεί το μάτι μου ανε λέω ψόματα!” Είπε και πρίν προλάβει να πατήσει το πλατύσκαλο της εκκλησιάς, κρατούσε το ίδιο του το μάτι μέσα στα δυό του χέρια!

Δευτέρα 23 Απριλίου 2018

Ο τροπαιοφόρος της αγάπης (Μνήμη Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου)

Γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστή
Αποτέλεσμα εικόνας για sfantul gheorghe biruitorul
 Σήμερα η Εκκλησία μας εορτάζει μαρτυρική εορτή. Εάν επιχειρήσομε να εκθειάσομε τον εορταζόμενο Άγιο, μάλλον θα τον μειώσομε. Ο Άγιος αυτός είναι η δόξα των Μαρτύρων, το καύχημα των Αγίων, η τιμή του ουρανού και της θριαμβευούσης Εκκλησίας. Είναι ο παμμέγιστος Γεώργιος. Δεν υπάρχει στόμα χριστιανικό από την νηπιακή ηλικία μέχρι του τελευταίου επιθανάτιου παλμού της καρδιάς, πού να μην επικαλεστεί το γλυκύτατο του όνομα. Δεν υπάρχει χώρα χριστιανική πού να μην υπάρχουν έστω και ερείπια ναού, πού εκτίσθη στην μνήμη του.

 Ο φωστήρ αυτός κρύβει ένα μεγάλο μυστήριο, πού δεν εξερευνήθη καταλλήλως. Που οφείλεται η τόση αγάπη του λάου προς αυτόν; Αλλά και η δική του αγάπη προς τον λαό είναι τόσο μεγάλη, πού μας εμποδίζει να τον ξεχνούμε, αλλά συνεχώς να τον επικαλούμεθα. Μέσα σε τρεις ή τέσσερεις χριστιανικές οικογένειες, θα υπάρχει οπωσδήποτε το όνομα Γεώργιος. Γιατί, δεν υπάρχει οικογένεια στην οποία δεν επενέβη η αγάπη αυτού του Αγίου, για να βοηθήσει. Αυτός ο ήρωας επέτυχε να ολοκληρώση την χριστιανική του ιδιότητα, όχι μόνο δια της ομολογίας της πίστεως, αλλά και δια του μαρτυρίου. Και την συνεχίζει και μετά το μαρτύριό του. Αγκάλιασε την Εκκλησία, τους πιστούς όλων των αιώνων στα τετραπέρατα της οικουμένης. Και εκεί, πού δεν υπάρχει ακόμα Ορθοδοξία, πού υπάρχει η ομίχλη της ειδωλολατρίας και εκεί προφθάνει απρόσκλητος και δίνει την παρουσία της αγάπης του. Δικαίως ωνομάσθη από την Εκκλησία, «Αθλοφόρος», «Τροπαιοφόρος» και «Μεγαλομάρτυς». 
Όλοι οι Μάρτυρες είναι μεγάλοι, διότι όλοι θυσίασαν την ζωή τους και φανέρωσαν την τελεία αγάπη τους προς τον Χριστό μας. Αλλά το «Τροπαιοφόρος» και « Μεγαλομάρτυς» δεν ανήκει τόσο στην γενναιότητα πού επέδειξε στα βασανιστήρια, αλλά κατά την γνώμη μου, στο πλήρωμα της αγάπης του, πού υπήρξε όχι μόνο στην περίοδο πού έζησε, αλλά και μετέπειτα μέχρι ακόμα της συντέλειας των αιώνων, ούτως ώστε να προλαμβάνει κάθε παλμό πόνου και να στηρίζει οποίον επικαλεστεί το όνομα του.
Για μας τους μοναχούς, ο Άγιος Γεώργιος είναι κουροτρόφος και προστάτης. Στην Θ' ωδή του κανόνος του Αγίου λέγεται: «Και συ κατ' εξαίρετον σκιρτά, το Όρος το Άγιον χόρευε νυν και αγάλλου φαιδρώς εύρες και γαρ κράτιστον τον Μέγα Γεώργιον, οροφύλακα». Μετά την Κυρία Θεοτόκο έρχεται αυτός ως προστάτης του τόπου τούτου και των μοναχών. Τέσσερα μοναστήρια και αρκετά κελλιά και καλύβες είναι αφιερωμένα στο άγιο όνομα του.
Αποτέλεσμα εικόνας για sfantul gheorghe biruitorul
 Στον βίο του αναφέρεται ότι ο πατέρας του, Γερόντιος, ήτο χριστιανός και ετελειώθη ως Μάρτυς. Και ο Γεώργιος από μικρός ήτο χριστιανός. Σε ηλικία 22 ετών αγόρασε το αξίωμα του κόμητος. Όταν επήγε να πάρει τον τίτλο για να προβιβαστεί, είδε ότι έφτιαχναν οι ανώτεροι του το διάταγμα διωγμού κατά των χριστιανών. Απόρησε γιατί τόσο αναίσχυντα διατάσσουν την καταστροφή των χριστιανών χωρίς να τους πταίσουν. Έβγαλε την ζώνη του, την επέταξε στους αρχηγούς του και φώναξε: «Είμαι χριστιανός. Δεν θα πειθαρχήσω στο διάταγμα σας». Από αυτή την στιγμή αρχίζει το μαρτύριο του. Και αυτός ο Μεγαλομάρτυς, παρ' όλο το νεαρό της ηλικίας του, υπέμεινε αγογγύστως όλες τις ύβρεις και τις ατιμώσεις, χωρίς να παραφερθεί. Με πατρική αμνησικακία και στοργή υπέμεινε τα τρομερά εκείνα μαρτύρια και εθαυματουργούσε για να τους πείσει - αν και γνώριζε ότι δεν θα πιστεύσουν - αλλά για να μην υποβιβάσει την δύναμη της Χάριτος. Έκανε το θαύμα και έλεγε: «Εγώ θα το κάνω, αλλά εσείς δεν θα πιστεύσετε». Και ανέστησε ένα νεκρό πού είχε αποθάνει πριν τριακόσια έτη.

Και εκείνο πού μας συγκινεί πραγματικά είναι το αμνησίκακο πού είχε, ενώ ημπορούσε να τους επιτίμηση. Ημπορούσε να τους φερθεί με ένα άγριο ύφος, και αυτός τους ομιλούσε με πολλή συμπάθεια.

 Εμείς σαν μοναχοί, παραδειγματιζόμεθα από την γενναιοψυχία και την αυταπάρνησί του, γιατί ενισχυόμεθα και στο ιδικό μας αναίμακτο μαρτύριο συνειδήσεως. 
Στους μάρτυρας έλεγαν: «Η αρνείσθε ή ομολογείτε». Και δεν αρνήθηκαν και απέθαναν. Σε μας τώρα δεν υπάρχει αύτη η φάση. Υπάρχει όμως ο μυστηριώδης πόλεμος του νοητού τυράννου, ο οποίος συνεχώς μας πειράζει. Είναι σαν να λέει: «Ή θα προσκύνησης το πολύμορφο είδωλο της αμαρτίας, ή θα σου φέρω πειρασμό, ή ασθένεια, ή ταραχή». 
Και εμείς απαντούμε με υψωμένη την φωνή: «Κύριον τον Θεόν μου προσκυνήσω και Αυτώ μόνω λατρεύσω. Ούτε τους θεούς σου λατρεύω, ούτε την εικόνα σου προσκυνώ». Πραγματικά αντλούμε από αυτόν τον γίγαντα μεγάλο θάρρος. Είμαστε ομοϊδεάται. Για την αγάπη του Χριστού δεν εφείσθη, όχι μόνο της περιουσίας, των αξιών, των τίτλων, της χλιδής, τα οποία ανοίγονταν μπροστά του, αλλά και αυτής της ζωής του, την οποία και εθυσίασε.

 Και εμείς στις δύσκολες ήμερες πού περνάμε, πιστεύομε ότι ο ίδιος Θεός πού ήταν τότε είναι και τώρα, με την ίδια πατρική στοργή και συμπάθεια και ενισχύει την μικρότητα μας. Και εμείς με την ιδία πρόθεση προτιμούμε την αγάπη του Χριστού μας, την πίστη και υποταγή προς Αυτόν, έναντι των υπολοίπων. Χάριν ούτου και εμείς με τις πτωχές μας δυνάμεις εδρασκελίσαμε τον βίαιο ποταμό της κοσμικής συγχύσεως και ματαιότητος. Αρνηθήκαμε τους οικογενείς και αυτήν ακομα την φύσι και ευρισκόμεθα αυτοεξόριστοι σε αυτό τον τόπο, με την ίδια προσδοκία· φεύγοντας από τας αφορμάς των αιτίων, μακράν των σκανδάλων, μέσα στα πλαίσια της ελευθερίας πού διαθέτομεν δια της Χάριτος του Χριστού μας, να αποδείξωμε πρακτικά ότι τον Χριστό μας αγαπούμε γνησίως, τον δε διάβολο και την αμαρτία βδελυσσόμεθα αξίως.
Αποτέλεσμα εικόνας για sfantul gheorghe biruitorul
 Μερικές φορές δεν επιτυγχάνουμε από απειρία, από αγνωσία, από αδυναμία αλλά ουδέποτε προδίδωμε την πρόθεσι. Συνεχώς και εμείς ομολογούμε, ότι «Κύριον τον Θεόν ημών προσκυνούμε και Αυτώ Μόνω λατρεύομεν», και ένεκα της αγάπης Του, «τα πάντα ηγούμεθα σκύβαλα», αντλούντες θάρρος και από το νέφος των Μαρτύρων, πού εβάδισαν αυτό τον δρόμο και μας τον άφησαν σαν κληρονομιά. Πιστεύομε ακράδαντα πως οπωσδήποτε θα μείνη μαζί μας η Θεία Χάρις και θα επιτύχωμε και εμείς τον σκοπό μας. Έτσι επιτυγχάνομε δυο μεγάλα καλά. 
Πρώτα την ιδική μας σωτηρία και δευτερό, αποτελούμε ένα στήριγμα στους εν Χριστώ αδελφούς μας, πού μένουν μέσα στην κοινωνία και σηκώνουν τον σκληρό και βαρύ ζυγό του κοινωνικού βίου και παλεύουν με τόσα αντίθετα και αντίξοα, με τόσες ταλαιπωρίες, για να ημπορέσουν και αυτοί να μην αρνηθούν, αλλά να ομολογήσουν στο μέτρο της δυνάμεώς τους. Φως για μας είναι οι Άγγελοι και φως για τους χριστιανούς του κόσμου είναι οι μοναχοί, διότι σήμερα δεν ημπορούν να εύρουν τον Μ. Αντώνιο, τον Παΐσιο, τον Παχώμιο, αυτοί παρήλθαν. Σήμερα στην θέση αυτή ευρισκόμεθα εμείς οι ταπεινοί, κρατούντες τα ιδια εμβλήματα, τις ίδιες γραμμές, την ίδια παράδοσι, συνεχίζοντες την ίδια πορεία.

Όλοι μας, με σωστή πρόθεση ας προσπέσωμε στην αγάπη του Αγίου Γεωργίου, διότι αυτές τις αφορμές ζητεί να προβάλη την πανίσχυρη του πρεσβεία και να ενισχύση τον αγώνα μας. «Μακάριος ός έχει γνωστούς εν Σιών και οικείους εν Ιερουσαλήμ». Ιδού και εμείς· έχομε γνωστό και οικείο τον Άγιο Γεώργιο, πού με ελάχιστα λόγια εγκωμιάσαμε, για να του δώσωμε την αφορμή και πρόφασι να πληρώση την θεοπρεπή του αγάπη και να μας χαρίση τον ουρανό.

πηγή

Τ’ ΑΗ ΓΙΩΡΓΙΟΥ-Άγιε, δος μας λίγη από την πίστη σου


Αποτέλεσμα εικόνας για sfantul gheorghe biruitorul
Τι κάνει ένα νέο παλικάρι, στολισμένο με την ομορφιά της άνοιξης να μην λογαριάζει κάθε χαρά του κόσμου ούτε τους χυμούς της ζωής μέσα του, αλλά να πάει κόντρα στον τύραννο που του ζητά να ανταλλάξει την ελευθερία της πίστης του με δόξα, δύναμη, πλούτο, γυναίκα;
Τι το κάνει να μπει στον ασβέστη, να νιώσει τις άκρες από τις λόγχες στο κορμί του, τα μαχαίρια του τροχού, τη γεύση του δηλητήριου, την αποδοκιμασία των πολλών;
Τι το κάνει οδηγό στους στρατιώτες, στη αυτοκράτειρα, σε φίλους και εχθρούς;
Τι το κάνει να ανασταίνει από την κόλαση τριακοσίων χρόνων τον νεκρό ειδωλολάτρη, αλλά και το βόδι του χωρικού, να γλιτώνει την βασιλοπούλα από τον θάνατο του φιδιού και ο ίδιος τελικά να δίνει την ζωή του, χωρίς να μπορεί να χαρεί τις νίκες του;
Δεν είναι τι. Είναι ΤΙΣ. Δεν είναι ιδέα. Είναι ΠΡΟΣΩΠΟ.
Είναι ο Θεός της Ανάστασης και της Αγάπης.
Μας ελέγχει στους καιρούς μας το παλικάρι. Όχι μόνο για όσα δεν κάνουμε, αλλά και για όσα δεν θα περνούσαν από τον νου μας ότι θα μπορούσαμε να κάνουμε.
Γιατί και μέσα στην Εκκλησία ακόμη το «τι;» ψάχνουμε.
Άγιε, βοήθησέ μας να βρούμε 
Αυτόν που εσύ συνάντησες στην κρυφή σου μαθητεία κοντά στην μάνα που ο άντρας της δεν πίστευε. 
Αυτόν που σε έκανε να απαρνηθείς τον εαυτό σου, χωρίς να πάψεις να είσαι ο εαυτός σου. 
Αυτόν που σε έκανε ΑΓΑΠΗ. 
Αυτόν που το να Τον συναντήσουμε και να αφεθούμε στον τρόπο Του μας μοιάζει αδιανόητο. Γιατί να πάμε κόντρα στο ρεύμα;
Άγιε, δος μας λίγη από την πίστη σου.
π. Θ.
Κέρκυρα, 23 Απριλίου 2018


Κυριακή 22 Απριλίου 2018

Σαν το χρυσάφι μέσα στο χωνευτήρι δοκιμάστηκε ο Άγιος Γεώργιος...

 Δεν υπάρχει διαθέσιμη περιγραφή για τη φωτογραφία.
Σαν το χρυσάφι μέσα στο χωνευτήρι δοκιμάστηκε ο Άγιος Γεώργιος και έγινε θυσία τέλεια στον Θεό. ''Καὶ ἐν καιρῷ ἐπισκοπῆς αὐτῶν ἀναλάμψουσι καὶ ὡς σπινθῆρες ἐν καλάμῃ διαδραμοῦνται'' (Σοφ.Σολομ. 3,7) Κατά τον καιρό της καθολικής ανταποδόσεως στην Φοβερά Κρίση θα λάμπει και ο Άγιος Γεώργιος σαν φωτεινή σπίθα, η οποία διατρέχει τα καλάμια. Και ήδη από τώρα παρίσταται ενώπιον του Θρόνου του Θεού.

Άγιος Λουκάς Κριμαίας

Λόγος στην ημέρα μνήμης του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του Τροπαιοφόρου, που εκφωνήθηκε στη Συμφερούπολη στις 23 Απριλίου/ 6 Μαΐου 1947.

facebook

Σάββατο 21 Απριλίου 2018

Ένας αγάς στο Μαργαρίτι θέλησε να κάμει την Εκκλησία του αγίου Γεωργίου τζαμί.

Αποτέλεσμα εικόνας για μαργαρίτι αγιος γεωργιος
Ένας αγάς στο Μαργαρίτι θέλησε να κάμει την Εκκλησία του αγίου Γεωργίου τζαμί.
Το Μαργαρίτι τότε ήταν τουρκοχώρι.
Κάλεσε λοιπόν τον παπά, του εξήγησε τον «ιερό σκοπό» του και του είπε αυστηρά:
- Πριν κλείσει μήνας, να μου έχεις παραδώσει την Εκκλησιά!
Τον έπιασε παράπονο τον παπά.
Να παραδώσει την Εκκλησία του Χριστού, να γίνει τόπος λατρείας του αντίχριστου;
Μα και τί μπορούσε να κάμει;
Τελειώνοντας ο μήνας, ο αγάς θα την έπαιρνε με το «έτσι θέλω»!
Ένα μήνα ο παπάς λειτουργούσε καθημερινά.
Την τελευταία ημέρα, αφού λειτούργησε και είπε το «Δι’ ευχών..,»,
πήγε και γονάτισε μπροστά στην εικόνα του Αγίου Γεωργίου και κλαίοντας με λυγμούς του είπε:

- Άγιέ μου Γεώργιε, δεν μπορείς εσύ να την φυλάξεις την Εκκλησία σου και καρτερείς από μένα;
Εγώ δεν το αντέχω να δω την Εκκλησία σου τζαμί!
Και άμα γίνει, θα πάω να πνιγώ!
Το ίδιο βράδυ το σπίτι του αγά είναι κυριολεκτικά ανάστατο. Το αναστάτωσαν οι φωνές του αγά,
που φωνάζει ότι τον δέρνουν με ρόπαλα!
Μαζεύτηκε κόσμος πολύς.
Και όλοι ρωτούν να μάθουν τι έπαθε ο αγάς.
Και ο αγάς απαντάει ότι τον σάπισε στο ξύλο ένας νεαρός καβαλάρης! Ποιός να ήταν άραγε;
Οι Τούρκοι δεν μπορούσαν να το υποψιαστούν.
Μα οι χριστιανοί το «άρπαξαν» αμέσως:

- Ο αφέντης ο Αϊ -Γιώργης μας!
Που ήθελε να του πάρει την Εκκλησία και να την κάμει τζαμί! Τώρα να δούμε!…

Φωτισμένος από το Θεό τρέχει ο παπάς στην Εκκλησία.
Παίρνει την εικόνα του Αγίου Γεωργίου και την πηγαίνει στον αγά.
Όταν ο αγάς είδε την εικόνα, αναστέναξε:
- Αυτός ήταν! Αυτός με έδειρε.
Και γυρίζοντας στους δικούς του και στους άλλους Τούρκους, που ήταν γύρω του, είπε:
- Να μη τολμήσει κανείς να πειράξει την Εκκλησία του Αγίου.
Και πράγματι.
Οι Τούρκοι μετά από αυτό, όχι μόνο δεν πείραξαν την Εκκλησία,
αλλά της αφιέρωσαν και χωράφια από τα δικά τους, για το καντήλι του Αγίου.
Πόσο ζωντανή είναι η πίστις μας!
Πόσο δυναμική είναι η παρουσία των Αγίων στην ζωή της Εκκλησίας μας! Πόσο οδηγητική είναι η παρουσία των αγίων ιερέων!
Εκείνων πού υπηρετούν τον Χριστό με όλο τους το είναι!
Να χαίρετε και να ευφραίνεστε, που αξιωθήκατε να είσθε Ορθόδοξοι χριστιανοί.
Γιατί η πίστις μας είναι ζωντανή.
iconandlight.wordpress

Δευτέρα 26 Μαρτίου 2018

Η Ιερά Εικόνα του Αγίου Γεωργίου του Χαλιναρά

17361850_1215478621903119_2791565446508724465_n


Η Ιερά Εικόνα του Αγίου Γεωργίου του Χαλιναρά από το κατεστραμμένο Μοναστήρι στην Αργυρούπολη του Πόντου, που βρισκόταν 5χλμ. βορειοδυτικά της Αργυρούπολης. Η ονομασία «Χαρσερά» προέρχεται από την περιοχή στην οποία βρισκόταν, ενώ για την ονομασία «Χαλιναρά» υπάρχουν διάφορες παραδόσεις, με επικρατέστερη αυτή της δωρεάς στη μονή ενός ασημένιου χαλιναριού από κάποιον αυτοκράτορα της δυναστείας των Μ.Κομνηνών.
Σύμφωνα με την παράδοση, η μονή χτίστηκε το 1220 από τον αυτοκράτορα της Τραπεζούντας Αλέξιο Α΄.

Από τις αρχές του 19ου αιώνα, η μονή διατηρούσε ιερατική σχολή, ενώ είχε προσφέρει τη συνδρομή της το 1730 στην ίδρυση της Ελληνικής Σχολής Αργυρούπολης.
Στις αρχές του 20ου αιώνα διατηρούσε πολλά παρεκκλήσια, είχε 12 δωμάτια και μόναζαν πέντε μοναχοί, ενώ είχε την πνευματική εποπτεία του χωριού Ομάλια, όπου εφημέρευαν οι μοναχοί της μονής και εξέδιδαν άδειες γάμου και διαζύγια. Το μοναστήρι εγκαταλείφθηκε το 1923.


  πηγή 

Τετάρτη 28 Φεβρουαρίου 2018

Ι. Ν. Αγίου Γεωργίου Ξιφoφόρου (Αποδούλου) Ρέθυμνο.

Αποτέλεσμα εικόνας για Ι. Ν. Αγίου Γεωργίου Ξιφοφόρου (Αποδούλου) Ρέθυμνο
Στο χωριό Αποδούλου βρίσκεται η Βυζαντινή εκκλησία του Αγίου Γεωργίου του Ξιφοφόρου με επιγραφές του 1496 και τοιχογραφίες του ιερέα Αναστάσιου. 
Φωτογραφία της Anna Argyropoulou.

Φωτογραφία της Anna Argyropoulou.
Η εκκλησία είναι μονόκλιτη με τρεις κάμαρες στην κάθε πλευρά, περισσότερο για να στηρίζουν την εκκλησία και να κάνουν πιο ελκυστικό το χώρο.
Φωτογραφία της Anna Argyropoulou.

Φωτογραφία της Anna Argyropoulou.
 Στη βόρεια πλευρά του ναού ξεχωρίζει η τοιχογραφία του Αγίου Γεωργίου που κρατάει Ξίφος
πηγή

Τρίτη 30 Ιανουαρίου 2018

Το θαύμα του Αγ.Γεωργίου στην Ζάκυνθο(1688)


Αποτέλεσμα εικόνας για Αγίου Γεωργίου των Κομούτων ή Καμαριώτης ζακυνθος
Ο Μεγαλομάρτυς του Χριστού Γεώργιος τιμάται ιδιαίτερα την ημέρα αυτή(30 Ιανουαρίου) στη Ζάκυνθο, διότι συνδέθηκε με τη σωτηρία του νησιού από την πανούκλα του έτους 1688

  Το έτος 1669 πρόσφυγες Κρήτες που ήλθαν στο νησί της Ζακύνθου, έφεραν μαζί τους αρχαία εικόνα του Αγίου Γεωργίου, την οποία κατέθεσαν στο ναό του Αγίου Δημητρίου του Κόλα.

 Ιερόσυλοι όμως, απογύμνωσαν αυτή από την αργυρή επένδυσή της. Μετά οκτώ ημέρες όλη η εκεί συνοικία προσβλήθηκε από λοιμό, που θεωρήθηκε ως θεία τιμωρία για την γενόμενη ιεροσυλία. 
Για τον εξιλασμό του ο λαός κατέφυγε σε νηστεία και προσευχή και αποφάσισε την ανέγερση ναού επ’ ονόματι του Αγίου Γεωργίου. 

Ο αναθηματικός αυτός ναός του Αγίου Γεωργίου των Κομούτων ή Καμαριώτης φέρει το εξής επίγραμμα: «Γεώργιον τε οία ναόν σοι πόλις, ανατίθησι της ξένης σωτηρίας»

Κυριακή 21 Ιανουαρίου 2018

Άγιος Γεώργιος Επίσκοπος Δεβελτού

Εικόνα του Ιερέα Μαρτύρου Γιώργου Develtsky

Οι Άγιοι Μανουήλ Επίσκοπος, Γεώργιος Επίσκοπος Δεβελτού, Πέτρος, Λέων Επίσκοπος Νικαίας, Σιώνιος, Γαβριήλ, Ιωάννης, Λέων, Πάροδος Πρεσβύτερος και άλλοι τριακόσιοι εβδομήντα επτά Μάρτυρες Οι Άγιοι κατάγονταν από διάφορες επαρχίες και κατοικούσαν στην Αδριανούπολη επί αυτοκράτορα Λέοντος του Αρμενίου (813-820 ). 

Τότε οι Βούλγαροι, με αρχηγό τον Κρούμο επιτέθηκαν εναντίων της Βυζαντινής αυτοκρατορίας και έφθασαν μέχρι την Αδριανούπολη, την οποία κυρίευσαν το έτος 813.

Επί τρεις ημέρες οι αιμοχαρείς, έσφαζαν τους Χριστιανούς. Όταν πέθανε ο Κρούμος, έγινε ηγεμόνας των Βουλγάρων ο Δούκουμος. Επειδή όμως και αυτός πέθανε αμέσως, ηγεμόνας των Βουλγάρων έγινε ο Δίτζευγος, που επέδειξε θηριώδη συμπεριφορά κατά των Χριστιανών. Τον Δίτζευγο διαδέχθηκε στην εξουσία ο Μουρτάγων (Ομουρτάγ). Ο διωγμός συνεχίστηκε και έγινε σκληρότερος. 

Ο Άγιος Γεώργιος, Επίσκοπος Δεβελτού, ο Επίσκοπος Πέτρος και πολλοί άλλοι Χριστιανοί συνελήφθησαν και μαρτύρησαν. Ο ίδιος, ο Μουρτάγων, συνέλαβε τον Επίσκοπο Μανουήλ και τον υπέβαλε σε φρικώδη βασανιστήρια. Με τα ίδια του τα χέρια τον κατασπάραξε και αφού έκοψε από του ώμους τα τίμια χέρια του Αγίου, τον έριξε στα σκυλιά. Ακόμη, ο σκληρός αυτός ηγεμόνας, θανάτωσε τους στρατηγούς των Χριστιανών Λέοντα και Ιωάννης, τον Επίσκοπο Νικαίας Λέοντα, τον Γαβριήλ και τον Σιώνιο και διά λιθοβολισμού, τον Πρεσβύτερο Πάροδο.
Η μνήμη τους τιμάται στις 22 Ιανουαρίου