Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου Σεληναρίου

  Η ανδρική Μονή του Αγίου Γεωργίου του Σεληνάρη είναι κτισμένη στην καρδιά του φαραγγιού του Σεληνάρη, κοντά στο Βραχάσι Λασιθίου και στη Νεάπολη. Δίπλα από το μοναστήρι περνάει η Εθνική Οδός Ηρακλείου – Αγίου Νικολάου και γι’ αυτό το μοναστήρι δέχεται πολλούς επισκέπτες καθημερινά. Για τους Κρητικούς μάλιστα θεωρείται γρουσουζιά να περνάει κάποιος το φαράγγι, χωρίς να σταματήσει στον Άγιο Γεώργιο. Αυτό έχει επικρατήσει καθώς παλιά η μονή ήταν ένα σημείο όπου σταματούσαν για να ξεκουραστούν οι ταξιδιώτες και τα ζώα τους. Μάλιστα υπάρχει μια πασίγνωστη μαντινάδα στην Κρήτη που λέει:

Από τα Μάλια όντε περνάς
και πας για Σεληνάρι
ένα κεράκι άναψε
στ’ Αϊ – Γιωργιού τη χάρη

Η μονή κτίστηκε κατά τη δεύτερη βυζαντινή περίοδο (961-1204) και καταστράφηκε από το Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα το 1538. Λίγο αργότερα, τρία αδέλφια από τη Ρόδο εγκαταστάθηκαν στο Βραχάσι, για να αποφύγουν τον τουρκικό ζυγό. Ο ένας από αυτούς, ο Νικόλαος, οδηγήθηκε από ένα φως και βρήκε την εικόνα του Αγίου Γεωργίου στο μέρος όπου κτίστηκε το μικρό εκκλησάκι. Ο Νικόλαος εγκαταστάθηκε στο Σεληνάρι μέχρι το θάνατο του, όταν τάφηκε σε ένα μικρό σπήλαιο διαστάσεων 1,5 x 1,5 μ. στην κορυφή του Ανάβλοχου, το οποίο λάξευσε ο ίδιος.

Χρόνια μετά το θάνατό του, ένα ροδίτικο καράβι περνούσε και οι ναύτες παρακολούθησαν την αξιοσημείωτη πορεία ενός αστεριού που σταμάτησε πάνω από το σπήλαιο και που έλαμπε σαν ήλιος. Κατάλαβαν τότε ότι ήταν θεϊκό σημάδι, πήγαν στο μέρος αυτό, πήραν τα κόκαλα του και τα πήγαν στη Ρόδο την πατρίδα του. Ο Ανάβλοχος με το σπήλαιο βρίσκεται πάνω στην ανατολική πλευρά του φαραγγιού, απέναντι από τη μονή, και μπορείτε να τον διακρίνετε αν κοιτάξετε ψηλά και δείτε το μεγάλο σταυρό. Η πρόσβαση ως τον τάφο είναι εφικτή από μονοπάτι, αλλά απαιτεί καλή φυσική κατάσταση.

Το κύριο σώμα του κεντρικού ναού της μονής είναι σύγχρονο, ενώ το παρεκκλήσι του Αγίου Γεωργίου είναι ο ναός που έκτισε ο Νικόλαος, αλλά με σύγχρονες τοιχογραφίες. Χρονολογείται στο 16ο αιώνα και είναι μικρών διαστάσεων, μονόχωρος καμαροσκέπαστος με οξυκόρυφη καμάρα. Οι μοναχοί είναι πολύ φιλικοί και πρόθυμοι να ενημερώσουν τους προσκυνητές για την ιστορία του μοναστηριού, στο οποίο λειτουργεί σύγχρονο γηροκομείο, κτισμένο πάνω στα ερείπια των παλιών κελιών της μονής.

Ένας θρύλος για τον Άγιο Γεώργιο στο Σεληνάρι λέει ότι κάποτε ένας βοσκός που πήρε ψεύτικο όρκο το χέρι του δεν μπορούσε να ξεκολλήσει από την εικόνα του Αγίου. Μετά που παραδέχτηκε ότι είπε ψέματα, αμέσως κατάφερε να φύγει. Μια άλλη ιστορία για την θαυματουργή εικόνα του Αγίου Γεωργίου στο Σεληνάρι, λέει ότι πήγε κάποιος και ορκίστηκε “Ορκίζομαι! (είπε!) δεν έκλεψα εγώ τα ζά (ζώα) του κουμπάρου μου!! Να βγεί το μάτι μου ανε λέω ψόματα!” Είπε και πρίν προλάβει να πατήσει το πλατύσκαλο της εκκλησιάς, κρατούσε το ίδιο του το μάτι μέσα στα δυό του χέρια!

πηγή

Ο τροπαιοφόρος της αγάπης (Μνήμη Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου)

Γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστή

 Σήμερα η Εκκλησία μας εορτάζει μαρτυρική εορτή. Εάν επιχειρήσομε να εκθειάσομε τον εορταζόμενο Άγιο, μάλλον θα τον μειώσομε. Ο Άγιος αυτός είναι η δόξα των Μαρτύρων, το καύχημα των Αγίων, η τιμή του ουρανού και της θριαμβευούσης Εκκλησίας. Είναι ο παμμέγιστος Γεώργιος. Δεν υπάρχει στόμα χριστιανικό από την νηπιακή ηλικία μέχρι του τελευταίου επιθανάτιου παλμού της καρδιάς, πού να μην επικαλεστεί το γλυκύτατο του όνομα. Δεν υπάρχει χώρα χριστιανική πού να μην υπάρχουν έστω και ερείπια ναού, πού εκτίσθη στην μνήμη του.

 Ο φωστήρ αυτός κρύβει ένα μεγάλο μυστήριο, πού δεν εξερευνήθη καταλλήλως. Που οφείλεται η τόση αγάπη του λάου προς αυτόν; Αλλά και η δική του αγάπη προς τον λαό είναι τόσο μεγάλη, πού μας εμποδίζει να τον ξεχνούμε, αλλά συνεχώς να τον επικαλούμεθα. Μέσα σε τρεις ή τέσσερεις χριστιανικές οικογένειες, θα υπάρχει οπωσδήποτε το όνομα Γεώργιος. Γιατί, δεν υπάρχει οικογένεια στην οποία δεν επενέβη η αγάπη αυτού του Αγίου, για να βοηθήσει. Αυτός ο ήρωας επέτυχε να ολοκληρώση την χριστιανική του ιδιότητα, όχι μόνο δια της ομολογίας της πίστεως, αλλά και δια του μαρτυρίου. Και την συνεχίζει και μετά το μαρτύριό του. Αγκάλιασε την Εκκλησία, τους πιστούς όλων των αιώνων στα τετραπέρατα της οικουμένης. Και εκεί, πού δεν υπάρχει ακόμα Ορθοδοξία, πού υπάρχει η ομίχλη της ειδωλολατρίας και εκεί προφθάνει απρόσκλητος και δίνει την παρουσία της αγάπης του. Δικαίως ωνομάσθη από την Εκκλησία, «Αθλοφόρος», «Τροπαιοφόρος» και «Μεγαλομάρτυς». 

Όλοι οι Μάρτυρες είναι μεγάλοι, διότι όλοι θυσίασαν την ζωή τους και φανέρωσαν την τελεία αγάπη τους προς τον Χριστό μας. Αλλά το «Τροπαιοφόρος» και « Μεγαλομάρτυς» δεν ανήκει τόσο στην γενναιότητα πού επέδειξε στα βασανιστήρια, αλλά κατά την γνώμη μου, στο πλήρωμα της αγάπης του, πού υπήρξε όχι μόνο στην περίοδο πού έζησε, αλλά και μετέπειτα μέχρι ακόμα της συντέλειας των αιώνων, ούτως ώστε να προλαμβάνει κάθε παλμό πόνου και να στηρίζει οποίον επικαλεστεί το όνομα του.
Για μας τους μοναχούς, ο Άγιος Γεώργιος είναι κουροτρόφος και προστάτης. Στην Θ' ωδή του κανόνος του Αγίου λέγεται: «Και συ κατ' εξαίρετον σκιρτά, το Όρος το Άγιον χόρευε νυν και αγάλλου φαιδρώς εύρες και γαρ κράτιστον τον Μέγα Γεώργιον, οροφύλακα». Μετά την Κυρία Θεοτόκο έρχεται αυτός ως προστάτης του τόπου τούτου και των μοναχών. Τέσσερα μοναστήρια και αρκετά κελλιά και καλύβες είναι αφιερωμένα στο άγιο όνομα του.

 Στον βίο του αναφέρεται ότι ο πατέρας του, Γερόντιος, ήτο χριστιανός και ετελειώθη ως Μάρτυς. Και ο Γεώργιος από μικρός ήτο χριστιανός. Σε ηλικία 22 ετών αγόρασε το αξίωμα του κόμητος. Όταν επήγε να πάρει τον τίτλο για να προβιβαστεί, είδε ότι έφτιαχναν οι ανώτεροι του το διάταγμα διωγμού κατά των χριστιανών. Απόρησε γιατί τόσο αναίσχυντα διατάσσουν την καταστροφή των χριστιανών χωρίς να τους πταίσουν. Έβγαλε την ζώνη του, την επέταξε στους αρχηγούς του και φώναξε: «Είμαι χριστιανός. Δεν θα πειθαρχήσω στο διάταγμα σας». Από αυτή την στιγμή αρχίζει το μαρτύριο του. Και αυτός ο Μεγαλομάρτυς, παρ' όλο το νεαρό της ηλικίας του, υπέμεινε αγογγύστως όλες τις ύβρεις και τις ατιμώσεις, χωρίς να παραφερθεί. Με πατρική αμνησικακία και στοργή υπέμεινε τα τρομερά εκείνα μαρτύρια και εθαυματουργούσε για να τους πείσει - αν και γνώριζε ότι δεν θα πιστεύσουν - αλλά για να μην υποβιβάσει την δύναμη της Χάριτος. Έκανε το θαύμα και έλεγε: «Εγώ θα το κάνω, αλλά εσείς δεν θα πιστεύσετε». Και ανέστησε ένα νεκρό πού είχε αποθάνει πριν τριακόσια έτη.

Και εκείνο πού μας συγκινεί πραγματικά είναι το αμνησίκακο πού είχε, ενώ ημπορούσε να τους επιτίμηση. Ημπορούσε να τους φερθεί με ένα άγριο ύφος, και αυτός τους ομιλούσε με πολλή συμπάθεια.

 Εμείς σαν μοναχοί, παραδειγματιζόμεθα από την γενναιοψυχία και την αυταπάρνησί του, γιατί ενισχυόμεθα και στο ιδικό μας αναίμακτο μαρτύριο συνειδήσεως. 

Στους μάρτυρας έλεγαν: «Η αρνείσθε ή ομολογείτε». Και δεν αρνήθηκαν και απέθαναν. Σε μας τώρα δεν υπάρχει αύτη η φάση. Υπάρχει όμως ο μυστηριώδης πόλεμος του νοητού τυράννου, ο οποίος συνεχώς μας πειράζει. Είναι σαν να λέει: «Ή θα προσκύνησης το πολύμορφο είδωλο της αμαρτίας, ή θα σου φέρω πειρασμό, ή ασθένεια, ή ταραχή». 

Και εμείς απαντούμε με υψωμένη την φωνή: «Κύριον τον Θεόν μου προσκυνήσω και Αυτώ μόνω λατρεύσω. Ούτε τους θεούς σου λατρεύω, ούτε την εικόνα σου προσκυνώ». Πραγματικά αντλούμε από αυτόν τον γίγαντα μεγάλο θάρρος. Είμαστε ομοϊδεάται. Για την αγάπη του Χριστού δεν εφείσθη, όχι μόνο της περιουσίας, των αξιών, των τίτλων, της χλιδής, τα οποία ανοίγονταν μπροστά του, αλλά και αυτής της ζωής του, την οποία και εθυσίασε.

 Και εμείς στις δύσκολες ήμερες πού περνάμε, πιστεύομε ότι ο ίδιος Θεός πού ήταν τότε είναι και τώρα, με την ίδια πατρική στοργή και συμπάθεια και ενισχύει την μικρότητα μας. Και εμείς με την ιδία πρόθεση προτιμούμε την αγάπη του Χριστού μας, την πίστη και υποταγή προς Αυτόν, έναντι των υπολοίπων. Χάριν ούτου και εμείς με τις πτωχές μας δυνάμεις εδρασκελίσαμε τον βίαιο ποταμό της κοσμικής συγχύσεως και ματαιότητος. Αρνηθήκαμε τους οικογενείς και αυτήν ακομα την φύσι και ευρισκόμεθα αυτοεξόριστοι σε αυτό τον τόπο, με την ίδια προσδοκία· φεύγοντας από τας αφορμάς των αιτίων, μακράν των σκανδάλων, μέσα στα πλαίσια της ελευθερίας πού διαθέτομεν δια της Χάριτος του Χριστού μας, να αποδείξωμε πρακτικά ότι τον Χριστό μας αγαπούμε γνησίως, τον δε διάβολο και την αμαρτία βδελυσσόμεθα αξίως.

 Μερικές φορές δεν επιτυγχάνουμε από απειρία, από αγνωσία, από αδυναμία αλλά ουδέποτε προδίδωμε την πρόθεσι. Συνεχώς και εμείς ομολογούμε, ότι «Κύριον τον Θεόν ημών προσκυνούμε και Αυτώ Μόνω λατρεύομεν», και ένεκα της αγάπης Του, «τα πάντα ηγούμεθα σκύβαλα», αντλούντες θάρρος και από το νέφος των Μαρτύρων, πού εβάδισαν αυτό τον δρόμο και μας τον άφησαν σαν κληρονομιά. Πιστεύομε ακράδαντα πως οπωσδήποτε θα μείνη μαζί μας η Θεία Χάρις και θα επιτύχωμε και εμείς τον σκοπό μας. Έτσι επιτυγχάνομε δυο μεγάλα καλά. 

Πρώτα την ιδική μας σωτηρία και δευτερό, αποτελούμε ένα στήριγμα στους εν Χριστώ αδελφούς μας, πού μένουν μέσα στην κοινωνία και σηκώνουν τον σκληρό και βαρύ ζυγό του κοινωνικού βίου και παλεύουν με τόσα αντίθετα και αντίξοα, με τόσες ταλαιπωρίες, για να ημπορέσουν και αυτοί να μην αρνηθούν, αλλά να ομολογήσουν στο μέτρο της δυνάμεώς τους. Φως για μας είναι οι Άγγελοι και φως για τους χριστιανούς του κόσμου είναι οι μοναχοί, διότι σήμερα δεν ημπορούν να εύρουν τον Μ. Αντώνιο, τον Παΐσιο, τον Παχώμιο, αυτοί παρήλθαν. Σήμερα στην θέση αυτή ευρισκόμεθα εμείς οι ταπεινοί, κρατούντες τα ιδια εμβλήματα, τις ίδιες γραμμές, την ίδια παράδοσι, συνεχίζοντες την ίδια πορεία.

Όλοι μας, με σωστή πρόθεση ας προσπέσωμε στην αγάπη του Αγίου Γεωργίου, διότι αυτές τις αφορμές ζητεί να προβάλη την πανίσχυρη του πρεσβεία και να ενισχύση τον αγώνα μας. «Μακάριος ός έχει γνωστούς εν Σιών και οικείους εν Ιερουσαλήμ». Ιδού και εμείς· έχομε γνωστό και οικείο τον Άγιο Γεώργιο, πού με ελάχιστα λόγια εγκωμιάσαμε, για να του δώσωμε την αφορμή και πρόφασι να πληρώση την θεοπρεπή του αγάπη και να μας χαρίση τον ουρανό.

πηγή

Τ’ ΑΗ ΓΙΩΡΓΙΟΥ-Άγιε, δος μας λίγη από την πίστη σου

Τι κάνει ένα νέο παλικάρι, στολισμένο με την ομορφιά της άνοιξης να μην λογαριάζει κάθε χαρά του κόσμου ούτε τους χυμούς της ζωής μέσα του, αλλά να πάει κόντρα στον τύραννο που του ζητά να ανταλλάξει την ελευθερία της πίστης του με δόξα, δύναμη, πλούτο, γυναίκα;

Τι το κάνει να μπει στον ασβέστη, να νιώσει τις άκρες από τις λόγχες στο κορμί του, τα μαχαίρια του τροχού, τη γεύση του δηλητήριου, την αποδοκιμασία των πολλών;

Τι το κάνει οδηγό στους στρατιώτες, στη αυτοκράτειρα, σε φίλους και εχθρούς;
Τι το κάνει να ανασταίνει από την κόλαση τριακοσίων χρόνων τον νεκρό ειδωλολάτρη, αλλά και το βόδι του χωρικού, να γλιτώνει την βασιλοπούλα από τον θάνατο του φιδιού και ο ίδιος τελικά να δίνει την ζωή του, χωρίς να μπορεί να χαρεί τις νίκες του;
Δεν είναι τι. Είναι ΤΙΣ. Δεν είναι ιδέα. Είναι ΠΡΟΣΩΠΟ.
Είναι ο Θεός της Ανάστασης και της Αγάπης.
Μας ελέγχει στους καιρούς μας το παλικάρι. Όχι μόνο για όσα δεν κάνουμε, αλλά και για όσα δεν θα περνούσαν από τον νου μας ότι θα μπορούσαμε να κάνουμε.
Γιατί και μέσα στην Εκκλησία ακόμη το «τι;» ψάχνουμε.
Άγιε, βοήθησέ μας να βρούμε Αυτόν που εσύ συνάντησες στην κρυφή σου μαθητεία κοντά στην μάνα που ο άντρας της δεν πίστευε. 

Αυτόν που σε έκανε να απαρνηθείς τον εαυτό σου, χωρίς να πάψεις να είσαι ο εαυτός σου. 

Αυτόν που σε έκανε ΑΓΑΠΗ. 

Αυτόν που το να Τον συναντήσουμε και να αφεθούμε στον τρόπο Του μας μοιάζει αδιανόητο. Γιατί να πάμε κόντρα στο ρεύμα;
Άγιε, δος μας λίγη από την πίστη σου.

π. Θ.

Κέρκυρα, 23 Απριλίου 2018

facebook

Σαν το χρυσάφι μέσα στο χωνευτήρι δοκιμάστηκε ο Άγιος Γεώργιος...

 

Σαν το χρυσάφι μέσα στο χωνευτήρι δοκιμάστηκε ο Άγιος Γεώργιος και έγινε θυσία τέλεια στον Θεό. ''Καὶ ἐν καιρῷ ἐπισκοπῆς αὐτῶν ἀναλάμψουσι καὶ ὡς σπινθῆρες ἐν καλάμῃ διαδραμοῦνται'' (Σοφ.Σολομ. 3,7) Κατά τον καιρό της καθολικής ανταποδόσεως στην Φοβερά Κρίση θα λάμπει και ο Άγιος Γεώργιος σαν φωτεινή σπίθα, η οποία διατρέχει τα καλάμια. Και ήδη από τώρα παρίσταται ενώπιον του Θρόνου του Θεού.

Άγιος Λουκάς Κριμαίας

Λόγος στην ημέρα μνήμης του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του Τροπαιοφόρου, που εκφωνήθηκε στη Συμφερούπολη στις 23 Απριλίου/ 6 Μαΐου 1947.

facebook

Ένας αγάς στο Μαργαρίτι θέλησε να κάμει την Εκκλησία του αγίου Γεωργίου τζαμί.

Ένας αγάς στο Μαργαρίτι θέλησε να κάμει την Εκκλησία του αγίου Γεωργίου τζαμί.
Το Μαργαρίτι τότε ήταν τουρκοχώρι.
Κάλεσε λοιπόν τον παπά, του εξήγησε τον «ιερό σκοπό» του και του είπε αυστηρά:
- Πριν κλείσει μήνας, να μου έχεις παραδώσει την Εκκλησιά!
Τον έπιασε παράπονο τον παπά.
Να παραδώσει την Εκκλησία του Χριστού, να γίνει τόπος λατρείας του αντίχριστου;
Μα και τί μπορούσε να κάμει;
Τελειώνοντας ο μήνας, ο αγάς θα την έπαιρνε με το «έτσι θέλω»!
Ένα μήνα ο παπάς λειτουργούσε καθημερινά.
Την τελευταία ημέρα, αφού λειτούργησε και είπε το «Δι’ ευχών..,»,
πήγε και γονάτισε μπροστά στην εικόνα του Αγίου Γεωργίου και κλαίοντας με λυγμούς του είπε:

- Άγιέ μου Γεώργιε, δεν μπορείς εσύ να την φυλάξεις την Εκκλησία σου και καρτερείς από μένα;
Εγώ δεν το αντέχω να δω την Εκκλησία σου τζαμί!
Και άμα γίνει, θα πάω να πνιγώ!
Το ίδιο βράδυ το σπίτι του αγά είναι κυριολεκτικά ανάστατο. Το αναστάτωσαν οι φωνές του αγά,
που φωνάζει ότι τον δέρνουν με ρόπαλα!
Μαζεύτηκε κόσμος πολύς.
Και όλοι ρωτούν να μάθουν τι έπαθε ο αγάς.
Και ο αγάς απαντάει ότι τον σάπισε στο ξύλο ένας νεαρός καβαλάρης! Ποιός να ήταν άραγε;
Οι Τούρκοι δεν μπορούσαν να το υποψιαστούν.
Μα οι χριστιανοί το «άρπαξαν» αμέσως:

- Ο αφέντης ο Αϊ -Γιώργης μας!
Που ήθελε να του πάρει την Εκκλησία και να την κάμει τζαμί! Τώρα να δούμε!…

Φωτισμένος από το Θεό τρέχει ο παπάς στην Εκκλησία.
Παίρνει την εικόνα του Αγίου Γεωργίου και την πηγαίνει στον αγά.
Όταν ο αγάς είδε την εικόνα, αναστέναξε:
- Αυτός ήταν! Αυτός με έδειρε.
Και γυρίζοντας στους δικούς του και στους άλλους Τούρκους, που ήταν γύρω του, είπε:
- Να μη τολμήσει κανείς να πειράξει την Εκκλησία του Αγίου.
Και πράγματι.
Οι Τούρκοι μετά από αυτό, όχι μόνο δεν πείραξαν την Εκκλησία,
αλλά της αφιέρωσαν και χωράφια από τα δικά τους, για το καντήλι του Αγίου.
Πόσο ζωντανή είναι η πίστις μας!
Πόσο δυναμική είναι η παρουσία των Αγίων στην ζωή της Εκκλησίας μας! Πόσο οδηγητική είναι η παρουσία των αγίων ιερέων!
Εκείνων πού υπηρετούν τον Χριστό με όλο τους το είναι!
Να χαίρετε και να ευφραίνεστε, που αξιωθήκατε να είσθε Ορθόδοξοι χριστιανοί.
Γιατί η πίστις μας είναι ζωντανή.

iconandlight.wordpress