Σάββατο 4 Νοεμβρίου 2017

Ο όσιος Γεώργιος Καρσλίδης κι ο άγιος Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος.


Ο Όσιος Γεώργιος ο Καρσλίδης γεννήθηκε το 1901, στην Αργυρούπολη (Γκιουμούς Χανέ) του Πόντου.Από πολύ μικρό παιδί έχασε τους γονείς του κι ανέλαβε να τον προστατέψει η πιστή γιαγιά του. Αυτή του ενέπνευσε την αγάπη προς τη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας μας.

Σύντομα ό­μως και η γιαγιά του ανεχώρησε για τον ουρανό. Μόνον ένας μεγαλύτερος αδελφός του έμεινε, που και αυτός τον βασάνιζε και τον τυραννούσε. Έτσι στην ηλικία των 7-8 χρονών έφυγε κρυφά, για να γλιτώσει από την περιφρόνηση και την τυραννία.Αισθάνεται μέσα του βαθιά δίψα για τον Θεό. 

Ξεκινά μια χιονισμένη νύχτα λοιπόν μόνος το μεγάλο του ταξίδι με όπλο του την πίστη, έχοντας μαζί του έκτος από την εικόνα της Παναγίας δώρο της γιαγιάς του, ένα σταυρό, ένα θυμιατό και το πιστοποιητικό της γεννήσεως του. Διήνυσε περιπετειώδη πορεία μέσα από δύσβατα μονοπάτια και χιονισμένες εκτάσεις του Καυκάσου. Ο Κύριος τον προστάτευε συνεχώς.

 Μια μέρα όπως ήταν μόνος και προσεύχοταν, του παρουσιάστηκε ένας νέος και πανέμορφος καβαλλάρης και τον πήρε μαζί του. Του μίλησε στοργικά, του είπε που θα πάει και τι να κάνει όταν τον αφήσει. Τον πήγε πράγματι πολύ μακριά, στην Τιφλίδα της Γεωργίας. Ο νέος συνοδός του ήταν ο Άγιος Γεώργιος του οποίου το όνομα θα έπαιρνε και θα γινόταν ο προστάτης του… Οδηγείται από την θεία Πρόνοια στην Ιερά Μονή της Ζωοδόχου Πηγής. Ενδύεται το τίμιο του μοναχού ένδυμα στην ηλικία μόλις των εννέα ετών. Κατά την ώρα της κουράς του λέγεται πως οι καμπάνες σήμαιναν μόνες τους. Στις 8 Σεπτεμβρίου 1925 χειροτονήθηκε ιερεύς στη Μτσχέτα κι ονομάσθηκε Γεώργιος όπως του είχε προείπει ο άγιος Γεώργιος, που τον είχε δει καβαλάρη στην παιδική του ηλικία. Με το όνομα αυτό θα δοξάσει το Θεό τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής του. Υπέμεινε μεγάλες και φρικτές κακουχίες με ελπίδα στον Θεό.
Γεώργιος Καρσλίδης_Св. Георгий Карслидис_ St George Karslides_მამა გიორგი ქარსლადისი-2255
Όλη η ζωή του κυλά μέσα σ΄ ένα συνεχές θαύμα.Συλλειτουργούσε με αγίους. «Σπάνια λειτουργώ μόνος μου», έλεγε ο Γέροντας .Είχε ιδιαίτερη ευλάβεια στην Παναγία, στον Τίμιο Πρόδρομο και τον άγιο Γεώργιο! Οι εκκλησιαζόμενοι άκουγαν διαφόρους ήχους στο ιερό βήμα από ουράνιους επισκέπτες του. Γονάτιζαν κι έψαλλαν το «Κύριε ελέησον».Ο π. Γεώργιος για να δυναμώνει την πίστη του ποιμνίου του, τους έλεγε ότι αν έχουν πίστη, και στη φωτιά να πέσουν, δε θα καούν γιατί ο Θεός θα τους γλυτώσει.
Μια Κυριακή πρωί, εθεάθη κατά την ώρα της Θείας Λειτουργίας, να μην πατάει στη γη αλλά να είναι μετάρσιος.
Οι κακουχίες της φυλακής της Γεωργίας τον είχαν αφήσει ημιπαράλυτο, πολύ αδύναμο και πολλές φορές δυσκολευόταν πολύ να περπατήσει, και σε αυτό τον βοηθούσε συχνά ο άγιος Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος. Αγαπούσε τα παιδιά. Ήταν ταπεινός κι αγαπούσε ιδιαίτερα να μιλά για την αγία ταπείνωση. Ζούσε σε μια ιερή μοναξιά. Οι πολλοί των ανθρώπων δεν τον κατανοούσαν και μερικοί μάλιστα τον παρεξηγούσαν. Λίγοι μπορούσαν να καταλάβουν καλά το βάθος της πνευματικότητος του.Ο Θεός τον χαρίτωσε με μεγάλο διορατικό και προορατικό χάρισμα. Προείδε και προείπε το μακάριο τέλος του. Κοιμήθηκε στις 4 Νεομβρίου 1959.

Η μητέρα του κ. Κωνσταντίνου Παπαδόπουλου, κατοίκου Σίψας, τα χαράματα της 4ης Νοεμβρίου 1959 βγήκε στην αυλή του σπιτιού της για κάποια δουλειά και αντίκρυσε θέαμα εξαίσιο. Φωτεινή στήλη κατέβαινε από τον ουρανό και κατέληγε πίσω από το ιερό βήμα του ναού της Αναλήψεως στο μοναστήρι. Μπήκε συγκινημένη στο σπίτι και είπε στους δικούς της: «ο Γέροντας έφυγε για τον ουρανό».

Παρασκευή 3 Νοεμβρίου 2017

ΤΟ «ΜΥΣΤΙΚΟ» ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΩΣΥΝΗΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΤΟΥ ΤΡΟΠΑΙΟΦΟΡΟΥ

Αποτέλεσμα εικόνας για sfantul gheorghe
«Ἐνίκα γάρ ὁ πόθος τήν φύσιν, διά θανάτου πείθων τόν ἐραστήν, διαβῆναι πρός τόν ποθούμενον, Χριστόν τόν Θεόν, καί Σωτῆρα τῶν ψυχῶν ἡμῶν» ο πόθος (του Γεωργίου για τον Χριστό) νικοῦσε τη φύση του, πείθοντας τον εραστή να διαβεί με τον θάνατό του προς τον ποθούμενο Χριστόν τον Θεό και Σωτήρα των ψυχών μας) (δοξαστικό αίνων).
Δεν είναι μόνον η χάρη που δίνει ο Κύριος προκειμένου κανείς να πιστέψει σ’ Αυτόν, πολύ περισσότερο να φτάσει στο όριο του μαρτυρίου («ἡμῖν ἐδόθη οὐ μόνον τό εἰς Αὐτόν πιστεύειν, ἀλλά καί τό ὑπέρ Αὐτοῦ πάσχειν»).Είναι και η ενέργεια του ίδιου του πιστού, η κατάθεση δηλαδή της δικής του βούλησης, η οποία ανταποκρίνεται καλοπροαίρετα στην προσφορά της χάρης του Κυρίου – μολονότι και αυτή η καλοπροαίρετη κίνησή του ωθείται μυστικά από τον Κύριο και πάλι («Τό θέλειν καί τό εὐδοκεῖν ὑπέρ τῆς εὐδοκίας τοῦ Θεοῦ ἐστι»). Κι αυτή η συνέργεια του πιστού φανερώνει την αγάπη πια που τρέφει αυτός πρός τον Χριστό. Με την παρατήρηση ότι η αγάπη αυτή δεν είναι ίδια για όλους. Υπάρχουν πιστοί που ανταποκρίνονται λίγο στην προσφερόμενη αγάπη Εκείνου, υπάρχουν άλλοι που ανταποκρίνονται περισσότερο. Κι ανάλογα προς την ανταπόκριση υπάρχουν και τα δωρήματα του Θεού: «Αυτός που αγαπάει λίγο παίρνει και λίγο, αυτός που αγαπάει περισσότερο παίρνει και περισσότερο».
Εν προκειμένω ο άγιος μεγαλομάρτυς Γεώργιος ανήκει σ’ εκείνους που ανταποκρίθηκαν στην αγάπη του Χριστού με τη μεγαλύτερη δυνατή ένταση. Όχι μόνο στράφηκε «οἰκείως» πρός τον Χριστό, αλλά τον πόθησε, τον ερωτεύτηκε, όπως ο εραστής ποθεί το αντικείμενο του πόθου του. Κι απέδειξε τη γνησιότητα του πόθου του με την επιλογή να πεθάνει προς χάρη του ποθουμένου Χριστού και Θεού του, πρώτα μέσα στη συνείδησή του και έπειτα και με την προσφορά του αίματός του. Αυτό είναι το σημάδι ότι όντως αγαπά κανείς τον Χριστό: η διάθεσή του να δώσει και τη ζωή του για χάρη Του. Να κάνει δηλαδή ό,τι έκανε Εκείνος για χάρη ημών. Κι είναι το όριο που φτάνει κανείς να ξεπεράσει και τη φύση του, την πεσμένη όμως στην αμαρτία, η οποία τον τραβά πάντοτε προς τα γεώδη και τα επίγεια, με τη φιληδονία, τη φιλαργυρία, τη φιλοδοξία. Με άλλα λόγια δεν μπορεί κανείς να ξεπεράσει τα πάθη του, τον κακό εαυτό του, τον νοσηρό εγωισμό του, χωρίς τη δύναμη αυτή του πόθου προς τον Χριστό. Κι εκεί δυστυχώς σκοντάφτουμε συνήθως οι πιστοί: θέλουμε τον Χριστό – έτσι λέμε – αλλά χωρίς να αφήσουμε τα ωραία της ζωής αυτής που χαϊδεύουν τα πάθη μας. Θέλουμε να συμβιβάσουμε τα ασυμβίβαστα: και τον Χριστό και τον (αμαρτωλό) κόσμο που ζει μέσα μας. Αλλά «οὐδείς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν». Οπότε: είμαστε χριστιανοί κάθε φορά που επιλέγουμε τον θάνατο του (κακού) εαυτού μας για να μπορεί να ζει μέσα μας ο λόγος του Χριστού, ο ίδιος δηλαδή ο Χριστός. Η χριστιανικότητά μας φανερώνεται κάθε ώρα και κάθε στιγμή, όταν αναμετριέται μέσα μας ο πόθος του Χριστού με τον πόθο του κόσμου. Το αποτέλεσμα δείχνει το πνευματικό ύψος που βρισκόμαστε. Όλα τα άλλα που λέμε ίσως ως λόγια, είναι ακριβώς μόνο λόγια. «Ἔπεα πτερόεντα».  

Πέμπτη 2 Νοεμβρίου 2017

ΤΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΤΟΥ ΤΡΟΠΑΙΟΦΟΡΟΥ ΕΝ ΛΥΔΔΗ, ΗΤΟΙ Η ΚΑΤΑΘΕΣΙΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΑΥΤΟΥ

Αποτέλεσμα εικόνας για Обновление (освящение) храма вмч. Георгия в Лидде (IV).
«Ο άγιος μεγαλομάρτυς Γεώργιος, Καππαδόκης από πατέρα και Παλαιστίνιος από μητέρα, με ευσεβή ανατροφή και αγαθή φύση, από νεαρός διακρίθηκε στους πολέμους και γι’ αυτό έλαβε μεγάλα αξιώματα στον στρατό. Όταν πέθαναν οι γονείς του και ήλθε σ’ αυτόν μία μεγάλη περιουσία, θέλησε να πάει στη Ρώμη, στον αυτοκράτορα Διοκλητιανό, προκειμένου να ανέβει σε ακόμη υψηλότερα αξιώματα. Διεπίστωσε όμως την εχθρική στάση του αυτοκράτορα απέναντι στους χριστιανούς, τους οποίους ήθελε να εξολοθρεύσει, γι’ αυτό και αντέδρασε, ερχόμενος «αυτόκλητος» στη Βουλή και δηλώνοντας με παρρησία τη χριστιανική του ταυτότητα, αφού προηγουμένως μοίρασε στους πτωχούς όλη την περιουσία του. Τα μαρτύρια που υπέστη λόγω της ομολογίας του και της σταθερής εμμονής του στην πίστη του Χριστού ήταν πάμπολλα και φοβερά, τα οποία οδήγησαν πολλούς στον Χριστό, ενώ ο Ίδιος του φανερώθηκε σε όνειρο, βεβαιώνοντάς τον για τα αγαθά που τον περιμένουν. 
Αποτέλεσμα εικόνας για ВЕЛИКОМУЧЕНИК ГЕОРГИЙ ПОБЕДОНОСЕЦ
Τέλος του έκοψαν το κεφάλι με ξίφος. Το άγιο σκήνος του, σύμφωνα με υπόδειξη του αγίου προ της τελευτής του, διακοσμίσθηκε στην Παλαιστίνη και ετάφη εκεί. Δεν πέρασε πολύς καιρός από τότε και έγινε αυτοκράτορας ο μέγας και ισαπόστολος Κωνσταντίνος. Βρήκαν λοιπόν την ευκαιρία οι εραστές της ευσέβειας και του αγίου μάρτυρα και του ανήγειραν στη Λύδδα ωραιότατο ναό, στον οποίο μετέφεραν τα λείψανά του από τον αφανή τόπο που βρίσκονταν. Η κατάθεση των λειψάνων έγινε στις 3 Νοεμβρίου και έκτοτε, αφού κρουνοί θαυμάτων καθημερινώς παρέχονται στους πιστούς που προσέρχονται στον άγιο ναό του, εορτάζεται η ημέρα αυτή ως εορτή της ανακομιδής του Μάρτυρα, εις δόξαν και αίνεσιν Χριστού του αληθινού Θεού ημών και του Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου».
Αποτέλεσμα εικόνας για ВЕЛИКОМУЧЕНИК ГЕОРГИЙ ПОБЕДОНОСЕЦ
Το πρώτο σημείο στο οποίο μένει ο υμνογράφος του αγίου, ήδη στην αρχή του εσπερινού, είναι το «αυτόκλητον» της παρουσίας του στη Βουλή του αυτοκράτορα. Χωρίς να τον οδηγήσουν εκεί, ο ίδιος παρουσιάζεται προκειμένου με χαρά και ανδρεία να δηλώσει ότι είναι χριστιανός.
«Χαίρων αυτοκινήτοις ορμαίς προς τους αγώνας ανδρικώς προσεχώρησας». Κι είναι ένα σημείο που χρήζει απαντήσεως, δεδομένου ότι η Εκκλησία μας γενικώς δεν δέχεται την «εισπήδησιν», δηλαδή την με πρωτοβουλία του πιστού αναζήτηση του μαρτυρίου. Το βλέπουμε όμως αυτό στον άγιο Γεώργιο, όπως και σε άλλους μεγάλους μάρτυρες. Τι εξήγηση δίνει ο εκκλησιαστικός ποιητής μέσα από την εν γένει ακολουθία; Ο ποιητής παρομοιάζει τον άγιο Γεώργιο με τον προφήτη Ηλία. Χωρίς να αναφέρει ρητά το όνομα του ζηλωτή προφήτη παραπέμπει σ’ αυτόν, προκειμένου να ερμηνεύσει τον τρόπο δράσεως του Γεωργίου.
 «Επιπαφλάζον πυρ το της απάτης ου φέρων βλέπειν, Άγιε, ως ο πυρίπνους και ζηλωτής, ανομούντας διελέγχων∙ Ουκ έστιν άλλος, έλεγες, Θεός ως ο Κύριος». (Άγιε Γεώργιε, επειδή δεν άντεχες να βλέπεις να κυριαρχεί η φωτιά της απάτης, έλεγες σαν τον πύρινο και ζηλωτή προφήτη που έλεγχε τους άνομους: Δεν υπάρχει άλλος Θεός όπως ο Κύριος). Ο ζήλος λοιπόν για την πίστη του Χριστού και η αγανάκτηση του αγίου μπροστά στο φαινόμενο της κυριαρχίας της απάτης ήταν το ποιητικό αίτιο της αυτόκλητης παρουσίας του στη Βουλή, συνεπώς και του μαρτυρίου του.