''Τρέχε Γεώργιε, να φθάσεις τον Ποθούμενο Κύριο''.

Θυμάστε εκεί που λέγει στο Μαρτύριό του ότι, όταν μεταξύ των άλλων βασανιστηρίων του φόρεσαν τα πυρακτωμένα σιδηρά υποδήματα, τα οποία από μέσα είχαν και καρφιά και τον διέταξαν να τρέχει, ο Άγιος Γεώργιος περιχαρής έτρεχε και έλεγε:
- Τρέχε Γεώργιε, να φθάσεις τον Ποθούμενο Κύριο.
Ας το κάνουμε ο καθένας για τον εαυτό του. ''Τρέχε, Νικόλαε, Βασίλειε, Δημήτριε (ο καθένας ό,τι όνομα έχει) να φθάσεις τον Ποθούμενο Κύριο''.
Τί ωραίο πράγμα όλη μας η ζωή να γίνει ένα τρέξιμο, ένας πόθος, μία ανάβαση προς τον Ποθούμενο Κύριο!

(†) Αρχ. Γεώργιος Καψάνης
Προηγούμενος Ι. Μ. Γρηγορίου Αγίου Όρους.

Xρόνια αφουγκραζόταν τον καβαλάρη να έρχεται καλπάζοντας από μακριά, από την Καππαδόκων χώρα...

  Xρόνια αφουγκραζόταν τον καβαλάρη να έρχεται καλπάζοντας από μακριά, από την Καππαδόκων χώρα, κατάφρακτο με τα όπλα του Αγίου Πνεύματος, ζωσμένο τω της πίστεως θώρακι, και ασπίδι της χάριτος και Σταυρού τω δόρατι συμφραξάμενος, χρόνια αναπαυόταν με την πίστη πως η χέρσα γη θα καρποφορούσε ζωή, αφοῦ είχε καλλιεργηθεί από τον Άγιο, πως θα ανασταινόταν και η δική του ζωὴ μέσα από την πάλη της με το κακό και το ψέμα, πως ο πόνος του θα θεραπευόταν με τις πρεσβείες εκείνου που βλυστάνει ιάματα, με εκείνον που ανεδείχθη της Τριάδος γεωργός δίκαιος και έσπειρε τον γόνιμο καρπό, σπόρον γεωργήσας εμμελώς.

Kαι ήταν αδιάλειπτος καρδιακή ευχή η αδιάλειπτη άσκησή του, η τύπωση της μορφής του Άη-Γεώργη στο χαρτί, το κάρφωμα του δράκοντα στη γη, αδιάλειπτη προσευχή στον Άγιο, με την αστείρευτη ικεσία του να τον συντρέχει σε κάθε περίσταση της απειλούμενης από το κακό ζωής του: εν θαλάσση με πλέοντα, εν οδώ με βαδίζοντα, εν νυκτί καθεύδοντα, περιφρούρησον· επαγρυπνούντα διάσωσον παμμάκαρ Γεώργιε.

Λάμπρος Kαμπερίδης:Ο ιππεύς, ο ίππος, ο δράκων Oι αη-Γεώργηδες του Πέρη Ιερεμιάδη - Για ένα συναξάρι του καιρού μας 

 Εκδόσεις Δόμος 2010

Ο ΠΟΛΕΜΙΚΟΣ ΑΓΙΟΣ ΤΗΣ ΠΟΝΕΜΕΝΗΣ ΡΩΜΙΟΣΥΝΗΣ

 Γράφει ὁ Φώτης Κόντογλου διὰ τῆς χειρὸς οὗτινος ἐζωγραφίσθη ἡ κάτωθι ὑπέροχη ἁγιογραφία 

Ὁ Ἅγιος Γεώργιος μαζὶ μὲ τὸν Ἅγιο Δημήτριο, εἶναι τὰ δυὸ παλληκάρια τῆς χριστιανοσύνης. Αὐτοὶ εἶναι κάτω στὴ γῆ, κ᾿ οἱ δυὸ ἀρχάγγελοι Μιχαὴλ καὶ Γαβριὴλ εἶναι ἀπάνω στὸν οὐρανό.
Στὰ ἀρχαῖα χρόνια τοὺς ζωγραφίζανε δίχως ἄρματα, πλὴν στὰ κατοπινὰ τὰ χρόνια τοὺς παριστάνουνε ἀρματωμένους μὲ σπαθιὰ καὶ μὲ κοντάρια καὶ ντυμένους μὲ σιδεροπουκάμισα. Στὸν ἕναν ὦμο ἔχουνε κρεμασμένη τὴν περικεφαλαία καὶ στὸν ἄλλον τὸ σκουτάρι, στὴ μέση εἶναι ζωσμένοι τὰ λουριὰ ποὺ βαστᾶνε τὸ θηκάρι τοῦ σπαθιοῦ καὶ τὸ ταρκάσι πὄχει μέσα τὶς σαγίτες καὶ τὸ δοξάρι.

Τὰ τελευταῖα χρόνια, ὕστερα ἀπὸ τὸ πάρσιμο τῆς Πόλης, οἱ δυὸ αὐτοὶ ἅγιοι καὶ πολλὲς φορὲς κι᾿ ἄλλοι στρατιωτικοὶ ἅγιοι ζωγραφίζουνται καβαλλικεμένοι ἀπάνω σὲ ἄλογα, σὲ ἄσπρο ὁ ἅγιος Γεώργης, σὲ κόκκινο ὁ ἅγιος Δημήτρης. 

Κι᾿ ὁ μὲν ἕνας κονταρίζει ἕνα θεριὸ κι᾿ ὁ ἄλλος ἕναν πολεμιστή, τὸν Λυαῖο. Αὐτὰ τὰ ἄρματα ποὺ φορᾶνε ἐτοῦτοι οἱ ἅγιοι, παριστάνουνε ὅπλα πνευματικά, σὰν καὶ κεῖνα ποὺ λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «Ντυθῆτε τὴν ἀρματωσιὰ τοῦ Θεοῦ γιὰ νὰ μπορέσετε νὰ ἀντισταθῆτε στὰ στρατηγήματα τοῦ διαβόλου.

 Γιατὶ τὸ πάλεμα τὸ δικό μας δὲν εἶναι καταπάνω σὲ αἷμα καὶ σὲ κρέας, ἀλλὰ καταπάνω στὶς ἀρχές, στὶς ἐξουσίες, καταπάνω στοὺς κοσμοκράτορες τοῦ σκοταδιοῦ σὲ τοῦτον τὸν κόσμο καὶ καταπάνω στὰ πονηρὰ πνεύματα στὸν ἄλλον κόσμο. Γιὰ τοῦτο ντυθῆτε τὴν πανοπλία τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ μπορέσετε νὰ βαστάξετε κατὰ τὴν πονηρὴ τὴν ἡμέρα, κι᾿ ἀφοῦ κάνετε ὅσα εἶναι πρεπούμενα, νὰ σταθῆτε. Τὸ λοιπόν, σταθῆτε γερά, ἔχοντας περιζωσμένη τὴ μέση σας μὲ ἀλήθεια, καὶ ντυμένοι μὲ τὸ θώρακα τῆς δικαιοσύνης καὶ μὲ τὰ πόδια σας σανταλωμένα γιὰ νὰ κηρύξετε τὸ Εὐαγγέλιο τῆς εἰρήνης κι ἀποπάνω ἀπὸ ὅλα σκεπασθῆτε μὲ τὸ σκουτάρι τῆς πίστης, ποὺ μὲ δαῦτο θὰ μπορέσετε νὰ σβήσετε ὅλες τὶς πυρωμένες σαγίτες τοῦ πονηροῦ. Καὶ φορέσετε τὴν περικεφαλαία τῆς σωτηρίας καὶ τὸ σπαθὶ τοῦ πνεύματος, ποὺ εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ».

Αὐτὸς ὁ ἡρωϊκὸς καὶ καρτερικὸς χαραχτήρας, ποὺ ἔχουνε οἱ πολεμιστὲς ὁποῦ μαρτυρήσανε γιὰ τὸν Χριστὸ σὰν ἄκακα ἀρνιά, ἀνάγεται στὰ πνευματικά.

πηγή

Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου Βουργαρελίου η Αγία Λαύρα της Ηπείρου

Η Μονή του Αγίου Γεωργίου, κτισμένη στο χωριό Βουργαρέλι των Τζουμέρκων, δίκαια χαρακτηρίσθηκε ως η Αγία Λαύρα της Ηπείρου, αφού όχι μόνο προεπαναστατικά αποτελούσε το καταφύγιο κλεφτών και αρματολών, αλλά και σ'αυτά συγκεντρωμένοι οι οπλαρχηγοί των Τζουμέρκων και των Ραδοβυζίων, υπ' τον Γεώργιο Καραϊσκάκη, κήρυξαν την επανάσταση του 1821 στην περιοχή, με τις ευλογίες του ηγουμένου Χριστοφόρου (15 Μαϊου).

Η Μονή κτίσθηκε το 1714, όπως μαρτυρείται από ημικατεστραμμένη επιγραφή. Άλλη εκδοχή δέχεται ως έτος ιδρύσεως το 1690.

Είναι η κορώνα του Βουργαρελίου στο βόρειο άκρο του και ένα απ' τα σημαντικότερα αξιοθέατα των Τζουμέρκων. Ναός και κελλιά σώζονται σε άριστη κατάσταση. Το μοναστήρι πιθανότατα ιδρύθηκε το 1690 ή λίγο αργότερα, δηλαδή στις αρχές του 18ου αιώνα. Τα σημερινά κελλιά είναι μεταγενέστερες κατασκευές. Στα μέσα του 19ου αιώνα το μοναστήρι βρισκόταν σε μεγάλη ακμή.

Απήχηση αυτής της ευημερίας του βρίσκουμε στη φιλανθρωπική δράση του, αφού επιχορηγούσε -όπως λένε οι πηγές- με μεγάλα ποσά τα σχολεία της περιοχής και βοηθούσε πεινασμένες οικογένειες.

Ο ναός παρουσιάζει μεγάλες αρχιτεκτονικές ομοιότητες με τη Χρυσοσπηλιώτισσα των Γουριανών. Είναι μονόκλιτη θολωτή βασιλική με οκταγωνικό τρούλλο και καμαροσκέπαστο νάρθηκα. Στις πλάγιες πλευρές του έχει τρίπλευρους χορούς, ανατολικά δε καταλήγει σε επίσης τρίπλευρη κόγχη. Είναι πλακοσκέπαστος με απλή τοιχοποιία και με μόνη εξωτερική διακόσμηση μια οδοντωτή ταινία στο γείσο του τρούλλου. Για ενίσχυση της αντοχής των μακρών πλευρών του κτίστηκαν ογκώδη επικλινή αντερείσματα.

Εσωτερικά ο ναός είναι κατάγραφος από τοιχογραφίες του 1714, όπως μαρτυρεί σχετική επιγραφή γραμμένη πάνω απ' τη θύρα του κυρίως ναού που οδηγεί στο νάρθηκα. Οι συνθέσεις παρουσιάζουν τη γνωστή διάταξη σε ζώνες τόσο στον κυρίως ναό όσο και στο νάρθηκα, και έγιναν από Καλαρρυτινούς ζωγράφους. Το ξυλόγλυπτο τέμπλο είναι επίσης του 18ου αιώνα και στολίζεται με ανάγλυφες παραστάσεις πτηνών και φυτών, έχει δε και πέντε φορητές εικόνες που απ' ό,τι δείχνει η τεχνοτροπία τους πρέπει να έγιναν απ' τους ίδιους ζωγράφους που έκαναν και τις τοιχογραφίες.

Από τα κειμήλια της μονής αξιολογότερο είναι μια ασημένια λειψανοθήκη του 1859 -έργο και αυτό Καλαρρυτιώτη ασημουργού- με λείψανα πολλών αγίων.

Και αυτό το μοναστήρι έχει τη δική του συμβολή στην εθνική μας ιστορία: Σ' αυτό - κατά την παράδοση - συγκεντρώθηκαν οι οπλαρχηγοί των Τζουμέρκων και Ραδοβυζίων Γεώργιος Καραϊσκάκης, Γώγος Μπακόλας, Κουτελίδας, Ίσκος, Ράγγος, Κουτσονίκας και άλλοι με τα παλικάρια τους, και ύψωσαν τη σημαία της επανάστασης του 1821 κάτω απ' τις ευλογίες του ηγούμενου της μονής, Χριστόφορου. Έτσι το μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου στο Βουργαρέλι έγινε η Αγία Λαύρα της Ηπείρου.

Η Μονή Αγίου Γεωργίου αποτελεί σήμερα μετόχι της Ιεράς Μονής Μελατών.

πηγή

Μεταξύ των Ελλήνων Νεομαρτύρων δεσπόζουσα θέσει κατέχει ο νεομάρτυς Γεώργιος

Μεταξύ των Ελλήνων Νεομαρτύρων, οι οποίοι στα δύσκολα χρόνια της σκλαβιάς έδωσαν την μαρτυρία της εθνικής και χριστιανικής τους συνειδήσεως δεσπόζουσα θέσει κατέχει ο νεομάρτυς Γεώργιος, ο οποίος μαρτύρησε με απαγχονισμό στα Ιωάννινα την 17ην Ιανουαρίου 1838.

Από την πρώτη κιόλας στιγμή του μαρτυρίου του ο Νεομάρτυς Γεώργιος κέρδισε την τιμή του μάρτυρος στη συνείδηση και την πίστη της Εκκλησίας. Αμέσως μετά το μαρτύριο οι πιστοί έτρεχαν στον τάφο του και έπαιρναν χώμα και λάδι από το κανδήλι, τα οποία χρησιμοποιούσαν ως φυλακτά. Όσοι πήραν κομμάτια από την τριχιά της αγχόνης και από το πανί του εσώβρακού του είδαν μεγάλες θεραπείες. Ήδη στις 6 Απριλίου 1839, μόλις ένα έτος από το μαρτυρικό του θάνατο, έχουμε την πρώτη βιογραφία του αγίου, την οποία υπέγραψαν δύο επίσκοποι, δεκατρείς ιερείς και ιερομόναχοι και οι δεκαεπτά σημαίνοντες πρόκριτοι των Ιωαννίνων.

 Σε επιστολή του Ζώτου – Μολοσσού στην εφημερίδα ΄΄Φωνή της Ηπείρου΄΄ αναγράφεται: «Το επιόν έτος 1839 προ μηνός, ο λαός εβίασε τον Μητροπολίτην να συντάξη ασματικήν ακολουθίαν του μάρτυρος, όπως πανηγυρίσωσιν ενδόξως την εορτήν του. Ο Ιωακείμ στενοχωρηθείς μη δυνάμενος να συντάξη ασματικήν ακολουθίαν εκάλεσε τον πρωτοψάλτην της Μητροπόλεως και ενετείλατο αυτω ν’ αντιγράψη την ακολουθίαν του Αγίου Γεωργίου μετατρέπον το Μεγαλομάρτυς εις το Νεομάρτυς Γεώργιος και ούτω επανηγυρίσθη η πρώτη επέτειος εορτή. Ταύτα γνωρίζομεν εκ στόματος του ιδίου Ιωακείμ του Β’, ακούσαντες αυτόν το 1876 και 1877 εν Κωνσταντινουπόλει (πατριαρχεύοντος ήδη), ότε εθαυμάσαμεν το μνημονικόν του …μας εφιλοδώρησε και το χειρόγραφον της ακολουθίας εκείνης με την εντολήν να την τυπώσωμεν και ότι αύτη δέον να ψάλληται εις την μνήμην του Νεομάρτυρος».

Η ακολουθία του Χρυσάνθου Λαϊνά γράφτηκε πριν από την επίσημη κατάταξη του Νεομάρτυρος Γεωργίου στο Αγιολόγιο της Εκκλησίας. Η αντιγραφή του χειρογράφου του Λαϊνά έγινε από τον Αναστάσιο, γιό του ιερέως Κων/νου, στις 25 Φεβρουαρίου 1838, δηλ. τριανταεννιά ημέρες από το μαρτύριο του Γεωργίου.

Αλλά και οι αγιογράφοι δεν περίμεναν την επίσημη κατάταξη του Γεωργίου στο Αγιολόγιο για να τον αγιογραφήσουν με το φωτοστέφανο του αγίου. 

Ο Μητροπολίτης Ιωαννίνων Ιωακείμ ο Χίος παρήγγειλε κατά την ώρα της

 κηδείας του αγίου στον Πέτρο Γεωργιάδη, ζωγράφο και πρωτοψάλτη του Μητροπολιτικού Ναού, να ιστορήσει τη μορφή του. Ο ίδιος αγιογράφος αγιογράφησε και άλλες εικόνες, που βρίσκονται σε διάφορους ναούς της πόλεως των Ιωαννίνων.

 Ο λαϊκός ζωγράφος Γεώργιος Ζήκος από το χωριό Χιονάδες Κονίτσης φιλοτέχνησε εικόνα του αγίου δεκατρείς ημέρες μετά το μαρτύριό του. Η εικόνα αυτή, η οποία σήμερα φυλάσσεται στο παρεκκλήσι της οικίας του αγίου στα Γιάννινα, ιστορήθηκε ύστερα από παραγγελία του ιερομονάχου Χρυσάνθου Λαϊνά. 

Παρόμοια εικόνα υπάρχει και στο ιδιωτικό παρεκκλήσι του Χρυσάνθου στην Κόνιτσα. Στο ίδιο παρεκκλήσι βρίσκεται και η ιστόρηση της κοιμήσεως του Νεομάρτυρος. Πρόκειται για μια χαριτωμένη εικόνα. Ο άγιος εικονίζεται νεκρός στο ξυλοκρέββατο, ενώ διακρίνονται οι τέσσερις Αρχιερείς που κήδευσαν τον Γεώργιο και ο Χρύσανθος Λαϊνάς με σχήμα μοναχού. Από αυτό συμπεραίνουμε ότι ο Χρύσανθος υπήρξε αυτόπτης του μαρτυρίου του Νεομάρτυρος. 

«Το γεγονός άλλωστε ότι ο Γεώργιος εικονογραφείται δεκατρείς μέρες μετά το μαρτύριό του από ζωγράφο που πρέπει να γνώριζε, μας κάνει να υποθέσουμε ότι παρόλη τη συμβατικότητα της μορφής θα διασώζει και στοιχεία από τα φυσιογνωμικά του χαρακτηριστικά». Ενδιαφέρουσα είναι και η εικόνα του μαρτυρίου στο ναΐδριο, δίπλα από το Μητροπολιτικό ναό, την οποία φιλοτέχνησε «ο ζωγράφος Πέτρος Γου(Γεωργίου), πρωτοψάλτης της Μητροπόλεως Ιωαννίνων, 1842 Ιουνίου 4». Δίπλα υπάρχει εικόνα, στην οποία αναγράφεται: «Δέησις του δούλου του Θεού Παναγιώτου Σακελλαρίου, 1863 Ιανουαρίου 5. Χειρ Κ.Θεοδοσίου Ιωαννίτου».

Μικρό χρονικό διάστημα από το μαρτύριο του Αγίου, στο χειρόγραφο του Χρυσάνθου Λαϊνά, υπάρχει θαυμάσια τρίχρωμη χαλκογραφία με τίτλο « Ο Άγιος Γεώργιος ο Νέος Μάρτυς εξ Ιωαννίνων» και η επιγραφή: «Εχαλκογραφήθη δια εξόδων του οσιοτάτου Χ.Παγκρατίου ΜΧ 1838. Χειρ Δανιήλ εις Άγιον Όρ(ο)ς», γραμμένη στην ελληνική και στην παλαιοσλαβική γλώσσα.

Στις σλαβικές χώρες είναι ιδιαίτερα ζωντανή η μνήμη του Νεομάρτυρος. Ενδιαφέρουσα είναι η εικόνα του στο μουσείο του ιερού ναού αγίου Κλήμεντος Αχρίδας. 

Ανάγλυφη παράστασή του σώζεται στην ανατολική πλευρά του ναού αγίας Παρασκευής Μηλόβιστας του σημερινού κρατικού μορφώματος των Σκοπίων. 

Επίσης εικόνες του Νεομάρτυρος Γεωργίου υπάρχουν και σε άλλους ναούς της βόρειας Βαλκανικής, όπως στη Jacodina (Svetozarevo), στο Kratovo, στη Fosaτης Βοσνίας, στο Rastakκοντά στα Σκόπια, στο Grabovo, στην Slepca, κοντά στο Μοναστήρι, στο ναό του αγίου Δημητρίου Μοναστηρίου και σε άλλους ναούς. 

Τοιχογραφία των μέσων του ιθ’ αι. υπάρχει στην πόλη Sredska κοντά στην πόλη Prizren.

 Δύο φορητές εικόνες του αγίου σώζονται στη Σόφια στο εκεί Αρχαιολογικό Μουσείο. Εικόνα του αγίου βρίσκεται επίσης στην Αρχιεπισκοπή Φιλιππουπόλεως. Στη Ρουμανία σώζονται τρεις εικόνες του Νεομάρτυρος. Δύο στο Μουσείο Τέχνης του Βουκουρεστίου και άλλη μία στην ελληνική Εκκλησία του Βουκουρεστίου, φιλοτεχνημένη από ρουμάνο ζωγράφο το 1839.

Στις αρχές του 1893 «επί τη βάσει εκθέσεως του από Ρεθύμνης Μητροπολίτου Ιωαννίνων Ιωαννικίου υπογεγραμμένης και υπό του πρώην Βελλάς Λεοντίου, του Περιστεράς Σεραφείμ και άλλων πολλών κληρικών και λαϊκών, βεβαιωσάντων την τέλεσιν θαυμάτων εν τω τάφω του Νεομάρτυρος», ο Οικουμενικός Πατριάρχης Γρηγόριος ο Στ’ απεφάσισε με Πατριαρχική και Συνοδική Πράξη, που εκδόθηκε στις 19 Σεπτεμβρίου 1839, όπως: «…ο υπέρ Χριστού πανδήμως το μαρτύριον αναδεξάμενος Γεώργιος ο Νεομάρτυς, γνωρίζεται τουντεύθεν παρά πάσης της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας, αληθής μάρτυς του Χριστού, συναριθμούμενος τη χορεία των πιστών, τελουμένης κανονικώς της μνήμης αυτού κατά την 17ην Ιανουαρίου». Ο Πατριάρχης Γρηγόριος, όταν έστειλε την Πατριαρχική και Συνοδική Πράξη στον Μητροπολίτη Ιωαννίνων, τον παρεκάλεσε να μη τη δημοσιεύσει για να μην προκαλέσει τους Τούρκους. Παράλληλα πρόσθεσε ότι ορίστηκε η γιορτή του Νεομάρτυρος την 17ην Ιανουαρίου, ημέρα μνήμης του αγίου Αντωνίου, για να μη φανεί ότι για τον Νεομάρτυρα έγινε νέα γιορτή. Η φήμη όμως των θαυμάτων του αγίου σε χριστιανούς και μουσουλμάνους παραμέρισε τους φόβους και έτσι η γιορτή του αγίου Γεωργίου τελούνταν πανηγυρικά.

Η ανακομιδή των λειψάνων του αγίου έγινε στις 26 Οκτωβρίου 1971 επί Αρχιερατείας Σεραφείμ, του μετέπειτα Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος. Σήμερα είναι αποθησαυρισμένα στον φερώνυμο Ιερό Ναό της πλατείας Πάργης Ιωαννίνων.

Ο άγιος γιορτάζεται πανηγυρικά στα Γιάννινα, στο χωριό Τσούρχλι (Άγιος Γεώργιος) Γρεβενών, όπου έχει ανεγερθεί λαμπρός ναός, στον Ιερό Ναό Χρυσοσπηλαιωτίσσης Αθηνών και οπουδήποτε γης διαμένουν Ηπειρώτες και Τσουχλιώτες.

pemptousia.gr

ΚΑΝΩΝ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ του Αγίου Μεγαλομάρτυρος ΓΕΩΡΓΙΟΥ του ΚΩΔΩΝΑ και τα της ευρέσεως της Αγίας αυτού εικόνος

http://repository.academyofathens.gr/document/175190.pdf

Άι Γιώργης ο αράπης του 11-12 αιώνα.Κειμηλιο από Ανατολική Θράκη

Στην Θράκη τον ονόμαζαν Αράπη ή Αρακλειανό (Ηρακλειανό), επειδή θαυματουργή εικόνα του βρισκόταν στην Ηράκλεια της Προποντίδας.

 Αράπη δε για τον λόγο ότι ο Άγιος παρουσιάζεται μαύρος σε αυτήν την εικόνα, που είναι ανάγλυφη από μαύρη πέτρα, ή από σκληρό ξύλο.

“Τοῦτο, ἅγιε, εἶναι ἀπό τά πιό μεγάλα πού μᾶς χάρισες...”.

Εἶχα τελειώσει ἀπὸ ὥρα τὸν ἑσπερινὸ καὶ εἶχα καθήσει ἐδῶ, σ’ αὐτὸ τὸ τσιμεντένιο πεζούλι.

Εἶχε πολλὲς ἀνάγκες ἀκόμα ὁ ναὸς τοῦ Ἁγίου μας. Νὰ πλακοστρωθεῖ ἡ μεγάλη του αὐλή, νὰ στηθοῦν πάγκοι, στὴ βρύση κοντὰ νὰ γίνει μικρὴ δεξαμενή, νὰ χτιστεῖ ἕνα μικρὸς ξενώνας.

Οἱ ἅγιες ἐπιθυμίες, ἡ μία κοντὰ στὴν ἄλλη ἀπασχολοῦσαν τὴ σκέψη μου καὶ μὲ γέμιζαν μὲ χαρά, μὰ καὶ ἀνήσυχη μέριμνα τὴν ψυχή μου. Ποῦ θὰ βρεθοῦν τόσα χρήματα ; Ἐκείνη τὴν ὥρα φοβήθηκα τὴν ὀλιγοπιστία μου. Σηκώθηκα, ἔκαμα τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ καὶ σιγοψιθύρισαν τὰ χείλη μου : 

 - Ἅγιέ μου Γιώργη, συγχώρα με τὸν ἀχάριστο. Πολλὰ μᾶς χάρισες μέχρι τώρα”.

Καθὼς ἤμουν ἀπορροφημένος στὴ προσευχή μου μόλις πρόφθασα καὶ εἶδα κάποιον ἄγνωστο ἡλικιωμένο κύριο, πού, ἀφοῦ ἔκαμε μιὰ ὑπόκλιση πρὸς τὸ μέρος μου, προχώρησε μὲ διστακτικὰ βήματα καὶ μπῆκε μέσα στὴν ἐκκλησία. Δὲν ἀπόρησα. Στὸν τροπαιοῦχο μας Ἅγιο δὲν ἀνάβουν μόνο τὰ κεριά τους οἱ χωριανοί μας. Σ’ ὅλη τὴν ἐπαρχία καὶ σ’ ἄλλες μακρύτερα, εἶναι γνωστὴ ἡ χάρη του. Θυμήθηκα ἐκεῖνο ποὺ ψιθύρισαν τὰ χείλη μου λίγο πιὸ μπροστά : “Πολλὰ μᾶς χάρισες μέχρι τώρα”.

Τί ἦταν ὁ Ναὸς τοῦ Ἁγίου πρὶν εἴκοσι χρόνια, ὅταν ἦρθα πρώτη φορὰ ἱερέας σ’ αὐτὸ τὸ χωριὸ τῆς Μακεδονίας ; Τί ἦταν ; Ἕνα τζαμί, ἕνα τούρκικο, μισοερειπωμένο τζαμί. Θυμᾶμαι τὶς πρῶτες ἡμέρες, ὅταν εἶδα τοὺς χωρικοὺς νὰ μπαίνουν μέσα πρωί - πρωί, καθὼς ξεκινοῦσαν γιὰ τὶς δουλειές τους καὶ βράδυ, ὅταν γυρνοῦσαν ἤ νὰ σταυροκοπιοῦνται μὲ σεβασμὸ ἀπ’ ἔξω ἀκόμα, τὰ ἔχασα. Φοβήθηκα μήπως εἶχα νὰ κάμω μὲ χριστιανοὺς ποὺ ἀλλαξοπίστησαν.

Ὁ γερο - δάσκαλος, γιὸς παλιοῦ ἱερέα, μοῦ ἔδωσε τὴν ἐξήγηση : “- Παππούλη, τοῦτο τὸ τζαμὶ ἦταν στὰ πολὺ παλιὰ χρόνια τοῦ τροπαιούχου μας ἡ ἐκκλησία. Ἔτσι ξεύραμε ἐμεῖς, ἔτσι μάθαμε ἀπὸ γενιὰ σὲ γενιά. Ὅταν ἦρθαν οἰ Τοῦρκοι, τὴν ἔκαψαν, τὴν γκρέμισαν, δὲν ἔμεινε οὔτε σημάδι, ποὺ νὰ δείχνει τό τόπο της. Ἔπιασαν τότε οἱ Ἕλληνες ἀπὸ τὸ φόβο τους τὴν πάνω γειτονιά, νὰ αὐτὴ ποὺ χάνεται μέσα στὸ δάσος, κι ἤρθανε οἱ Τοῦρκοι στὸν κάτω μαχαλά. Κάποτε βάλθηκαν οἱ ἐχθροὶ νὰ χτίσουνε τζαμί. Δὲν πρόκοβε τὸ χτίσιμό τους. Κι ὅταν ἐκεῖ ποὺ ἔσκαβαν βαθύτερα θεμέλια βρῆκαν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τὴν εἰκόνα, τὰ ἔχασαν. Φοβήθηκαν, δίστασαν νὰ προχωρήσουν. Μὰ ἕνας ἀπ’ αὐτούς, φανατικός, πῆρε τὴν ἅγια εἰκόνα καὶ τὴν ἔκαψε. Νὰ βγεῖ ἀπὸ τὴ μέση ὁ Ἅγιος τῶν χριστιανῶν, ποὺ τοὺς ἔφερε ἐμπόδιο στὸ χτίσιμο.

Κάτι θυμήθηκε ὁ γερο-δάσκαλος κι ἀνάστέναξε : “- Οἱ χριστιανοὶ ποὺ τ’ ἄκουσαν, θαύμασαν, χάρηκαν, γιατὶ βρέθηκε ὁ τόπος τοῦ παλιοῦ ναοῦ τους, μὰ πόνεσαν βαθιὰ γιὰ τὴ βεβήλωση τῆς εἰκόνας τοῦ Ἁγίου. Καὶ φοβήθηκαν τὴν τιμωρία. Τὸ ἴδιο βράδυ σείστηκε τὸ χωριὸ ἀπὸ τὸν ἀπρόσμενο καὶ καταστρεπτικὸ σεισμό. Τραντάχτηκε καὶ τὸ πάνω χωριό, μὰ πιὸ πολὺ τὸ κάτω. Καὶ τὴν ἄλλη μέρα οἱ ἄπιστοι, ἐκεῖ ποὺ βρῆκαν τὴν εἰκόνα ἔχτισαν ἕνα πρόχειρο εἰκονοστάσι, ἀγόρασαν τὴν εἰκόνα τοῦ Τροπαιούχου, τοῦ ἄναψαν καντήλα καὶ κερί, καὶ σιγά-σιγά ἔχτισαν τὸ τζαμί τους”.

Ὁ γερο - δάσκαλος ἔσκυψε στὸ αὐτί μου καὶ μοῦ σιγοψιθύρισε : 

 - Σ’ αὐτὴ τὴν εἰκόνα, πάτερ, ἀνάβουμε τὸ κερί μας ὅλοι, κι ὄχι στὸ τούρκικο τζαμί”.

Συγκλονίστηκε τότε ἡ ψυχή μου καὶ εἶπα μὲ αὐστηρὴ φωνὴ στὸ φίλο μου δάσκαλο : 

 - Καὶ τὸν ἀφήνετε τὸν Ἅγιό μας μέσα στὸ τούρκικο τζαμὶ τόσα χρόνια, εὐλογημένοι ; Ὄχι, ἀπόψε κι ὅλας θὰ γκρεμισθεῖ τὸ τζαμὶ καὶ θὰ τοῦ χτίσουμε τοῦ Τροπαιούχου μας καινούργιο Ναό. Ἀκοῦς δάσκαλε ; μὲ τὸ δικό μας ὑστέρημα. Ἄς εἶναι φτωχὸ τὸ χωριό μας”.

Πόσες πολλὲς ἦταν ἀλήθεια καὶ πόσο συγκινητικὲς οἱ προσφορὲς μικρῶν καὶ μεγάλων, γνωστῶν καὶ ἀγνώστων. Νά, τοῦτο τὸ μεγάλο κωδωνοστάσι χτίστηκε ἀπὸ τὰ λεφτὰ ποὺ ἔστειλαν ξενητεμένοι ἀπὸ τὸν Καναδά. Ψιθύρισαν πάλι τὰ χείλη μου “πόσα μᾶς χάρισες μέχρι τώρα Ἅγιε !” καὶ προχώρησα νὰ μπῶ στὴν Ἐκκλησία.

Ὁ ἄγνωστος ἐπισκέπτης, σκέφτηκα, θὰ τέλειωσε τὸ εὐλαβικὸ προσκύνημά του καὶ ἴσως θὰ ἤθελε πληροφορίες γιὰ τὸν τόπο, γιὰ τὸ Ναό. Μὰ ἐκεῖ στὴ θύρα κοντοστάθηκα. Ὁ ἄγνωστος ἡλικιωμένος κύριος ἦταν μπροστὰ στὴν παλιὰ εἰκόνα τοῦ Τροπαιούχου, ἐκεῖ στὸν τόπο τῆς πιὸ παλιᾶς, ποὺ τὴν εἶχαν κάψει οἱ Τοῦρκοι. Κάτι συγκλονιστικὸ ζοῦσε σκυμμένος, γονατιστὸς ἐκεῖ, γιατὶ οἱ ὦμοι του συνταράσσονταν. Δίστασα γιὰ λίγο. Νὰ τὸν ἀφήσω στὴν προσευχή του ; Νὰ τὸν πλησιάσω μήπως καὶ τὸν βοηθήσω ; Προτίμησα νὰ μείνω ἐκεῖ στὴν πόρτα, στὸ τελευταῖο στασίδι καὶ νὰ παρακαλέσω τὸν Ἅγιο γιὰ τὸν ἄγνωστο προσκυνητή του. Ὅταν κάποτε ὁ σκυμμένος ἄνδρας σηκώθηκε, εἶχε ἠρεμήσει. Δὲν ξαφνιάστηκε ποὺ εἶδε νὰ τὸν παρακολουθῶ μὲ πατρικὴ ἀγάπη. Τὸν πλησίασα καὶ τὸν χαιρέτησα.

 - Ἔρχόμουν νὰ βρῶ τὸν Ἅγιο Γεώργιο μέσα στὸ τζαμί, παππούλη, καὶ εἶδα τὴ χάρη του μέσα στὴν ὄμορφη ἐκκλησιά, ποὺ χτίσατε. Κάποιος παιδικὸς φίλος, ποὺ βρῆκα, μοῦ τὰ εἶπε ὅλα...

Ἡ βαριὰ προφορά, ποὺ δὲν μοῦ ἦταν ἄγνωστη, μ’ ἀνησύχησε.

- Ἀπὸ ποῦ εἶσαι παιδί μου, ἀπὸ ποῦ μᾶς ἔρχεσαι ;” , ρώτησα ταραγμένος.

- Τοῦρκος εἶμαι κι ἔρχομαι ἀπὸ μακρυά”, τόνισε ἐπίτηδες τὶς λέξεις του καὶ μὲ κοίταζε ἐπίμονα.

Εἶναι ἀλήθεια πὼς δοκίμασα ἐκείνη τὴν ὥρα τὰ ἴδια ἐκεῖνα συναισθήματα, ὅπως ὅταν ἔβλεπα τοὺς χωριανοὺς νὰ κάνουν τὸ σταυρό τους μπροστὰ στὸ τούρκικο τζαμὶ κι ἡ φωνή μου ἦταν τὸ ἴδιο αὐστηρή, ὅπως τότε, στὸ δάσκαλο.

- Εἶσαι μωαμεθανὸς κι ἔρχεσαι νὰ προσκυνήσεις ἕναν Ἅγιο τῆς Χριστιανοσύνης ;”

- Ναί, παππούλη, ὅταν πιστέψεις στὸν Ἅγιο τῶν Χριστιανῶν, στὴ δύναμη καὶ στὴ χάρη ποὺ τοῦ χαρίζει ὁ Χριστὸς νὰ κάνει θαύματα, ἔρχεσαι ἀπὸ μακρυὰ νὰ τὸν προσκυνήσεις, νὰ τοῦ ζητήσεις ἄλλη μιὰ φορὰ νὰ σὲ συγχωρέσει...”

Ἔσκυψε τὸ κεφάλι γιὰ λίγο. Τὸν παρακολουθοῦσα ἄφωνος. Σκούπισε κάποιο δάκρυ ὁ ξένος καὶ συνέχισε :

- Παππούλη, τὴν ξεύρεις καλὰ τὴν ἱστορία τοῦ χωριοῦ μας, τοῦ Τροπαιούχου μας... Σοῦ μίλησαν ποτὲ γιὰ κεῖνον τὸν Τοῦρκο... ποὺ ἔκαψε τὴν παλιὰ εἰκόνα του ; Μακρινός μου πρόγονος ἦταν. Τὸ ἴδιο μ’ ἐκεῖνον ἐπίθετο ἔχω... Ἦταν ἀπὸ τοὺς πρώτους τοῦ χωριοῦ ἐκεῖνος ὁ μακρινός μου συγγενής, μὰ ὕστερα ἀπὸ τὸ θαῦμα τοῦ Ἁγίου τὸν περιφρόνησαν ὅλοι, τὸν φοβήθηκαν, δὲν τὸν πλησίασαν μὴ μολυνθοῦν. Καὶ ἡ κατάρα τούτη καὶ τ’ ἀνάθεμα ἔφθασε μέχρι καὶ τὴ δική μου τὴ γενιά...”

Τὰ ἔχασα σὰν εἶδα τὸν Τοῦρκο νὰ κάνει τὸ σταυρό του. Ἐκεῖνος μὲ καθησύχασε μὲ τὸ βλέμμα του καὶ συνέχισε :

- Μὴ φοβᾶσαι, παππούλη, εἶμαι βαφτισμένος, ἔχω τ’ ὄνομα τοῦ Τροπαιούχου μας... Τὸ πιὸ μεγάλο θαῦμα ἦταν αὐτό. Τῶν συμπατριωτῶν μας τὸ ἀνάθεμα ἔγινε γιὰ τὸ σόϊ μας εὐλογία ἐδῶ καὶ ἑκατὸ χρόνια. Ὁ παππούς μου πῆρε γυναῖκα ἀπὸ τὸ πάνω χωριὸ καὶ τούτη ἡ ἅγια γυναῖκα τὸν ἔκαμε χριστιανὸ κι αὐτὸν καὶ τὰ παιδιά του. Ἤμασταν οἱ κρυφοὶ χριστιανοὶ Τοῦρκοι τούτου τοῦ χωριοῦ, παππούλη. Τὸν ξεύρεις τὸ γερο - δάσκαλο ; Μόνο ὁ ἱερέας πατέρας του ἤξερε τὸ μυστικό.Ἔμαθες τώρα τὶ εἶναι γιὰ μένα ὁ Τροπαιοῦχος; Ἔκαμα μακρινὸ ταξίδι νὰ ἔρθω στὴ χάρη Του, νὰ γονατίσω στὴ χρυσὴ εἰκόνα μπροστά, ὅπως καὶ τότε νὰ τοῦ ζητήσω νὰ συγχωρήσει τὸ μακρινό μου πρόγονο, νὰ σοῦ δώσω τὶς λίγες οἰκονομίες μου γιὰ τὶς ἀνάγκες τοῦ Ναοῦ...”

Ἔσπασε ἡ φωνή τοῦ ξένου. Βούρκωσαν καὶ τὰ δικά μου τὰ μάτια.

“- Ὅταν κάποτε ζωγραφίσεις τὰ θαύματά του, γέροντα, βάλε δυὸ παιδιά, ἕνα ἑλληνόπουλο κι ἕνα τουρκόπουλο - πιὸ πίσω αὐτό - νὰ προσκυνοῦν τὴ χρυσή του εἰκόνα, τὸ γέρο δάσκαλο καὶ τὸν κρυφὸ χριστιανό... Κι ὅταν προσεύχεσαι λέγε, ἄν θυμᾶσαι, τοῦτα τὰ λόγια : - Κράτησέ τον μέχρι τὸ τέλος πιστό...”

Ἔσκυψε, μοῦ φίλησε τὸ χέρι, ἀκούμπησε πάνω στὸ παγκάρι τὴν προσφορά του, ἀσπάστηκε ἄλλη μιὰ φορὰ τὴν εἰκόνα τοῦ Ἁγίου κι ἀπομακρύνθηκε.

Κοίταξα τὴν εἰκόνα τοῦ θαυματουργοῦ μας Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Τροπαιούχου καὶ καθὼς οἱ τελευταῖες ἀκτίνες τοῦ ἥλιου ἔπεφταν πάνω του, τὸ πρόσωπό του μοῦ φάνηκε, ὅσο ποτὲ ἄλλοτε, ἱκανοποιημένο.

Τὰ χείλη μου, τόσα μόνο ψιθύρισαν : “Τοῦτο, ἅγιε, εἶναι ἀπὸ τὰ πιὸ μεγάλα ποὺ μᾶς χάρισες...”.

(Ἀπὸ τὸ βιβλίο “Ἀξέχαστες ἱστορίες” Δ. Χορτιάτη, σελ. 139-144, Ἐκδόσεως Χριστιανικῆς Ἑνώσεως “Η ΕΛΠΙΣ”).

πηγή

Ο Άγιος Γεώργιος είναι ο προστάτης Άγιος της Αιθιοπίας

 Ο Άγιος Γεώργιος είναι ο προστάτης Άγιος της Αιθιοπίας. Ο Μενελικ Β' της Αιθιοπίας, νίκησε τους Ιταλούς τον Μάρτιο του 1896 ημέρα της γιορτής του Αγίου Γεωργίου στην Μάχη της Adwa , βάζοντας τέλος στις Ευρωπαϊκές επεκτατικές φιλοδοξίες

Η Γερόντισσα Γαλακτία θυμάται την θαυμαστή εμφάνιση του Άη Γιώργη κατά την διάρκεια της γερμανικής κατοχής!

«Στην Γερμανική κατοχή ο πατέρας μου ήταν όμηρος των Γερμανών μαζί με άλλους επίλεκτους Πομπιανούς. Δεν έπρεπε να απομακρύνονται πολύ από το χωριό και κάθε Σάββατο μεσημέρι έδιναν «παρών» στην κομαντατούρ. Ήταν εκεί που ήταν η αστυνομία, δίπλα στον παλαιό ναό του Αγίου Γεωργίου. Εκεί είναι σήμερα κτισμένη η μεγάλη Εκκλησία.

 Όταν καθυστερούσαν να επιστρέψουν, η μάνα μου με έστελνε ανήσυχη: “πήγαινε παιδί μου να δεις με τρόπο απ’ έξω γιατί αργούν”.

 Εγώ πήγαινα και γονάτιζα στον Άη Γιώργη. Με δάκρυα τον παρακαλούσα για τον αγαπημένο μου πατέρα και όλους τους άλλους. 

Κάποτε ένα διακριτικό άγγιγμα στο κεφάλι με ξάφνιασε. Σήκωσα τα μάτια μου και είδα έκπληκτη ένα νεαρό στρατιώτη με αρχαία στολή. Μου χαμογέλασε και μου είπε: 

“Mη φοβάσαι! Η Πόμπια και ο πατέρας σου είναι στα χέρια μου!” έπειτα χάθηκε. Ήταν ο Άγιος Γεώργιος! Δεν το είπα ποτέ. Το λέω τώρα για δόξα δική Του».

Πηγή: “Γερόντισσα Γαλακτία – Ένα αστέρι πολύφωτο μέσα στο νεοεποχίτικο σκοτάδι” μέρος Β, εκδόσεις Αγαθός Λόγος, Αθήνα 2021, σελ. 20-21

Ο Άγιος Μάρτυς Γλυκέριος που αναφέρεται στο Συναξάρι του Μεγαλομάρτυρα Γεωργίου.

Ο Άγιος Μάρτυς Γλυκέριος αναφέρεται στο Συναξάρι του Μεγαλομάρτυρα Γεωργίου.

Όταν ο Άγιος Γεώργιος ήταν κλεισμένος στη φυλακή, η φήμη των θαυμάτων του είχε φθάσει σε όλη την πόλη και τα περίχωρα. Έτσι πλήθος κόσμου κάθε νύχτα γέμιζε τη φυλακή, δίδοντας μεγάλα δώρα στους δεσμοφύλακες για να δει τον Άγιο και να λάβει πνεύμα δυνάμεως, πνεύμα χαράς, πνεύμα πίστεως και αγάπης. 

Ανάμεσα σε αυτούς ήταν και ο πτωχός Γλυκέριος. Είχε στην κατοχή του ένα μόνο βόδι, το οποίο ψόφησε την ώρα που όργωνε το χωράφι του. 

 Έπεσε λοιπόν στα γόνατα του Αγίου Γεωργίου και τον ικέτευε να τον βοηθήσει. Στην ειλικρινή ομολογία του ότι πιστεύει στον Θεό, ο Άγιος τον προέπεμψε λέγοντάς του ότι το βόδι του ήταν ζωντανό. Όταν το διαπίστωσε ο Γλυκέριος, επέστρεψε στον Άγιο για να τον ευχαριστήσει και κραύγαζε: «Μέγας ο Θεός του Γεωργίου». Για τον λόγο αυτό συνελήφθη και υπέστη τον διά ξίφους θάνατο.

Η μνήμη του τιμάται στις 23 Απριλίου

Γερόντισσα Γαλακτία: «Ο αϊ Γιώργης έχει μεγάλη δύναμη και όπου του φωνάζουνε πάει… Τρέχει συνέχεια…»

Ανακομιδή των Ιερών Λειψάνων του Αγίου Γεωργίου του Μεγαλομάρτυρα και Τροπαιοφόρου και Ανάμνηση εγκαινίων του Ναού του στη Λύδδα της Ιόππης – Εορτάζει 3 Νοεμβρίου

Μητροπολίτης Μόρφου: Ο αϊ Γιώργης γιατί αγαπιέται τόσο;

Γερόντισσα: Γιατί παιδί μου έχει μεγάλη δύναμη και όπου του φωνάζουνε πάει… Τρέχει συνέχεια… Δεν σταματά καθόλου…Έρχονται κάθε βράδυ άγιοι… Μπουλούκι καμιά φορά… Τι ωραία νοιώθω… Κουβεντιάζουμε… τους ασπάζομαι… … Έρχεται αναμπουμπούλα. Ξεγυμνωσια και βρομιά στον κόσμο. Κανείς δεν μιλάει. Έρχεται η θεία δικαιοσύνη. Λίγο θα κρατήσει το κακό στην Ελλάδα. Μετά δόξα. Παντού ο Θεός. Μετά κάθε μέρα δοξολογία στον Θεό. Κάθε μέρα… και μια μέρα οι πιο πολλοί θα γονατίσουνε ενώπιον Του…

Οι καβαλάρηδες. Αυτός ο Μέγας Γεώργιος. Ο Νικήτας! Ο Δημήτριος! Ο μαυριδερός Μηνάς, το θηρίο, ο πλαταράς! Ξέρετε τι δύναμη έχει αυτός. Μεγάλη και φοβερή δύναμη ο Μηνάς. Αυτός είναι ψαρός λιγάκι πιο μεγάλος από τους άλλους. Τώρα- μου λένε- τρέχουνε προς τα μέσα… ανατολικά… Μάχονται τους γραντισμένους (δαιμονισμένους) που σφάζουνε τους χριστιανούς.. Εκεί θα ξεβγάλουνε όλα τα παράσιτα του σατανά…Έχουνε οι καβαλάρηδες ξεσηκωθεί με πολλές Ουράνιες Δυνάμεις…

Κάθε μέρα! Κάθε πρωί έπρεπε με πολύ ευλάβεια να περιμενω να περάσει από όλες τις εικόνες. Προσκυνούσε και κουβεντιαζε στους Αγίους… Πριν το φαγητό, πήγαινε και προσκυνούσε τις πολλές εικόνες που ήταν κολλημένες στο ψυγείο της. Εκεί συνομιλούσε συνήθως με τον αϊ- Γιώργη… 

Έβλεπε τους Αγίους και τους περιέγραφε με κάθε λεπτομέρεια. Ειδικά τα τελευταία χρόνια της ζωής της που ήταν τελείως κοπελάκι στην καρδιά και δεν καταλάβαινε ότι την θαυμάζαμε. Ειδικά παρίστανε το άλογο του αϊ Γιώργη. 

“Ανεβαίνω- έλεγε- σ’ αυτό και με γυρίζει, αλλά δεν υπάρχει τρόπος να σας μεταφέρω εικόνες και φωτογραφίες από τους μυστηριώδεις κόσμους που με πάει…”. 

Διήγηση κ. Ριρίκας

Από το βιβλίο: Ἡ ὁσία Γερόντισσα Γαλακτία τῆς Κρήτης,σελ 226, ἐκδ. “Θεομόρφου” της Ἱ. Μ. Μόρφου

πηγή

ΤΟ ΚΡΥΦΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΚΑΙ Η ΠΥΡΟΒΟΛΗΘΕΙΣΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΝΑΖΙ ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ

Σε αγροτική τοποθεσία στο Βατόλακκο Χανίων συναντάμε το ξωκλήσι του Αγίου Γεωργίου. Όπως διηγούνται οι κάτοικοι της περιοχής ο ναός αυτός έχει ιστορία που ξεκινά από πολύ παλιά, ίσως και από την περίοδο της Ενετοκρατίας. Υπήρξε, λένε, καθολικό μικρής μονής που λειτουργούσε στο σημείο και μάλιστα σώζονται ακόμα κάποια ερείπια από τις εγκαταστάσεις του μοναστηριού.

25 Μαΐου 1941 – Αξιωματικός μπαίνει στο εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου στό χωριό Bατόλακκο Κυδωνίας όπου τελείται λειτουργία και με το γερμανικό πολυβόλο mp 40 ρίχνει μία ριπή στην εικόνα του Αγίου φωνάζοντας αυτοί περιμένετε να σας σώσουν; Αποτέλεσμα τα βλήματα του πολύ δυνατού πολυβόλου να σταματήσουν στην πρόσοψη της εικόνας μόλις 2 εκατοστών πάχους ξύλου. Ο αξιωματικός άναυδος για αυτό το θαύμα μέχρι τα τέλη της ζωής του κατόπιν του πολέμου επισκεπτόταν τη χάρη του Αγίου !

Βέβαια ο ναός έχει υποστεί στην πορεία των ετών τόσες ανθρώπινες επεμβάσεις που έχει χάσει τα στοιχεία που θα βοηθούσαν στην ακριβή χρονολόγηση του.

Στο εσωτερικό του ξεχωρίζει, πάνω στο σύγχρονο, λιτό, ξύλινο τέμπλο, μια εικόνα του Αγίου Γεωργίου που πυροβολήθηκε από τους Γερμανούς κατακτητές την περίοδο της Κατοχής, στις 25 Μαίου 1941 για την ακρίβεια, και μάλιστα φέρει στην κάτω πλευρά της τα σημάδια από τις σφαίρες.

Οι κάτοικοι του Βατόλακκου έλαβαν μέρος σ’ όλους τους απελευθερωτικούς αγώνες του Έθνους. Στην περίοδο της Γερμανικής Κατοχής οι Γερμανοί πολιόρκησαν το χωριό και συνέλαβαν τους κατοίκους, την 1η Αυγούστου 1941. Μεταξύ αυτών ήταν γυναικόπαιδα καθώς και ανάπηροι. Στον ποταμό Κερίτη του Αλικιανού εξετέλεσαν 20 χωριανούς. Οι νέοι, επειδή ήξεραν ότι ήταν ύποπτοι και φοβόντουσαν τα αντίποινα των Γερμανών έμεναν τα βράδια στα βουνό. Οι ναζί σκότωσαν σποραδικά άλλους επτά. Στο χωριό στήθηκε ηρώο στη μνήμη των πεσόντων σε όλους τους πολέμους με έξοδα της κοινότητας.

Οι Γερμανοί στρατιώτες πυροβόλησαν εκτός από την εικόνα κι ένα δέντρο, τον κορμό του οποίου βλέπουμε στην αυλή της εκκλησίας καθώς τα κλαδιά του σήμερα έχει κοπεί.

Λίγο πιο πάνω η τοπική παράδοση θέλει να λειτούργησε την περίοδο της Τουρκοκρατίας κρυφό σχολείο όπου μάθαιναν γράμματα τα παιδιά κοντινού χωριού του οποίου σήμερα τα ίχνη έχουν χαθεί.

πηγή

Facebook

Βατόλακκος Χανίων – ellinismos.gr | Κόμβος Διασύνδεσης του Ελληνισμού

Βατόλακκος: Ο Άγιος Γεώργιος με την πυροβολημένη από τους Γερμανούς εικόνα και το κρυφό σχολείο – Ιστορίες, Ρεπορτάζ, Σχολιασμός Κρήτης Blog | e-storieskritis.gr

Ο Άγιος Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος με εξοπλισμό αξιωματικού του Βυζαντινού στρατού.

Ο άγιος εκτός από το κοντάρι του το οποίο το κρατά με το δεξί χέρι, στο αριστερό του χέρι κρατά ανάστροφα και μέσα στην θήκη ένα μακρύ σπαθί δύο χεριών. Πάνω από το χιτώνα μπλε χρώματος φέρει παραδοσιακή Βυζαντινή πανοπλία με πλακίδια ( πιθανών δερμάτινα ή επιχρυσωμένα μεταλλικά πλακίδια ). Τα χέρια του και οι μηροί του προστατεύονται από την ίδια θωράκιση. Τα πόδια του προστατεύονται από ποδοψελα ( περικνημίδες ) πλακών.
Η περιοχή του άνω θώρακα έχει επί πλέον θωράκιση. Πάνω από την πανοπλία ο Άγιος Γεώργιος έχει ταμπαρο / χλαμύδα ( Αγγλικά : tabard ) και φυσικά μπέρτα η οποία είναι δεμένη στην αριστερή πλευρά όπως συνηθίζεται από τους πολεμιστές.
Η αγιογραφία του Αγίου μας δίνει εικόνα για το πώς ήταν οι Βυζαντινοί πολεμιστές του 14ου μΧ αιώνα. Βλέπουμε ότι υπάρχει μια μίξη εξοπλισμού ανάμεσα στον παραδοσιακό και τον δυτικό.
Η αγιογραφία βρίσκεται στο Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου στο Staro Nagoricimo των Σκοπίων. 

Κτίστηκε όταν η περιοχή ανήκε στην Αυτοκρατορία της Σερβίας ενώ οι αγιογραφίες ζωγραφίστηκαν από διάσημους Έλληνες αγιογράφους ,τους αδελφούς Μιχαήλ και Ευγένιο Αστραπα από την Θεσσαλονίκη. Τα αδέλφια μετέφεραν την Παλαιολόγεια Βυζαντινή τέχνη στην επικράτεια της Σερβίας, έτσι μπορούμε να πούμε σχεδόν σίγουρα όρο οι Έλληνες αγιογράφοι απεικόνισαν στη μορφή του Αγίου Γεωργίου έναν Έλληνα αξιωματικό της Αυτοκρατορίας.

Ευχαριστώ τον αγαπητό φίλο Χρήστο Χατζηλια για το φωτογραφικό υλικό
Κείμενο του Γεώργιου Ε. Γεωργά

Θαύμα του Αγίου Γεωργίου. Άνθρωπος που ανήμερα της γιορτής του σάρκαζε τον Άγιο τυφλώθηκε και στη συνέχεια μετά τη μετάνοια του ξαναβρήκε την όραση του!

  Γύρω στο έτος 1951, ανήμερα του Αγίου Γεωργίου, γινόταν γιορτή στο ναό του Αγίου Γεωργίου στην πόλη Mahis στη σημερινή Ιορδανία…Παρευρέθηκε ο κ. Musa al-Amarin, ο οποίος εργαζόταν ως τελώνης στην πόλη Fuhais, και άρχισε να κοροϊδεύει το ιερό του Αγ. Γεωργίου…
«Είθε ο Θεός να σε καθοδηγήσει, ω Φουχαϊσίγια, προσευχήσου για τις πέτρες».
Μόλις τελείωσε την ομιλία του, τυφλώθηκε και μετά άρχισε να φωνάζει: «Κύριε, είμαι αμαρτωλός.» 

Στη συνέχεια ζήτησε από τον αείμνηστο πατέρα Eid Afshin/Sweiss να προσευχηθεί γι ‘αυτόν με την ελπίδα να αναρρώσει.
Έτσι ο π.Afshin προσευχήθηκε γι ‘αυτόν μετά τη μετάνοιά του και την ομολογία της αμαρτίας του
Με τη χάρη του Θεού και την αληθινή του μετάνοια, το άτομο αυτό θεραπεύτηκε από την τύφλωση του και απέκτησε όραση, γονάτισε μπροστά στην εικόνα του αγίου και έκλαψε για να εξομολογηθεί την ενοχή του.
Ευχαρίστησε τον Θεό για την μακροθυμία του.
Αυτό συνέβη μπροστά σε εκατοντάδες πιστούς από τους ανθρώπους του Φουχέις και άλλους πιστούς
Αυτή την ιστορία μας μετέφεραν οι ιερείς και οι άνθρωποι του Φουχέις
(Πηγή / Περιοδικό Noor Al-Masih έκδοση του Ιερού Ελληνορθόδοξου Πατριαρχείου Ιεροσολύμων)


Το Mahis είναι μια πόλη στο Κυβερνείο Balqa βορειοδυτικά από την πρωτεύουσα του κυβερνείου Salt, και 10 χιλιόμετρα (6,2 μίλια) δυτικά του Αμμάν.
To Mahis πιστεύεται ότι εμφανίστηκε κατά τη ρωμαϊκή περίοδο, όταν συνόρευε με την Περαία και την επικράτεια Φιλαδέλφειας – Αμμάν της Δεκάπολης, και στη Βυζαντινή περίοδο μεταξύ της επικράτειας των επισκοπών Γαδάρας και Φιλαδέλφειας.

dimpenews.com