Σάββατο 23 Δεκεμβρίου 2017

Το μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου Μυροφύλλου Τρικάλων

Αποτέλεσμα εικόνας για Το μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου Μυροφύλλου Τρικάλων
Το μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου βρίσκεται στα ΝΔ της κοινότητας Μυροφύλλου και στα όρια των νομών Τρικάλων και Άρτας.
 Είναι χτισμένο σε ένα φυσικό άνδηρο ανάμεσα σε δύο παραποτάμους του Αχελώου. Η ακριβής χρονολογία ίδρυσης της μονής είναι άγνωστη. Κατά μια άποψη πρόκειται για τη μονή που ως « μονή της Υπεραγίας Θεοτόκου εις Ασπροπόταμον? αναφέρεται σε χρυσόβουλο του έτους 1336, όπου και η αναφορά του Μυροφύλλου ως « Μυρόκοβο?. 

Αποτέλεσμα εικόνας για Το μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου Μυροφύλλου Τρικάλων

Η ιστορία του μοναστηριού αρχίζει επίσημα το 1618. Το έτος αυτό κτίστηκε ο ναός της Θεοτόκου στη θέση παλιότερου ναού που κάηκε και η ύπαρξη του οποίου τεκμηριώνεται από σωζόμενα λειτουργικά βιβλία του που τυπώθηκαν στα ενετικά τυπογραφεία του 16ου αιώνα. 
Ο ναός της Θεοτόκου με το παρεκκλήσιο των Ταξιαρχών, που προστέθηκε σε αυτόν σε μεταγενέστερη οικοδομική φάση, αποτελούσε το καθολικό της μονής ως το 1815, οπότε και χτίστηκε το νέο καθολικό. Η ανέγερση του νέου καθολικού, αφιερωμένου στον Άγιο Γεώργιο, σηματοδοτεί μια νέα ιστορική περίοδο για τη μονή κατά την οποία επεκτείνεται ολόκληρο το μοναστηριακό συγκρότημα. 
Αποτέλεσμα εικόνας για Το μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου Μυροφύλλου Τρικάλων
Κτήτορας της νέας μονής, της οποίας η οικοδομική της ανάπτυξη ολοκληρώθηκε το 1836, φέρεται ο παπα-Κοσμάς από το Καρπενήσι. Ο παπα-Κοσμάς ήταν όπως φαίνεται από επιγραφές μέλος της ήδη υπάρχουσας μοναστικής κοινότητας, αν και άλλες πηγές τον αναφέρουν και ως αρχηγό ομάδας κλεφτών της περιοχής. 
Σχετική εικόνα
Στην προσωπικότητα και την επαναστατική δράση του παπα-Κοσμά, στην ανεπιβεβαίωτη πληροφορία ότι η μονή κατά τη δεύτερή της φάση τουλάχιστον χτίστηκε με χρήματα της Φιλικής Εταιρείας και κυρίως στη γεωγραφική της θέση οφείλεται η εκτίμηση ότι το μοναστήρι αποτελούσε πολεμικό καταφύγιο των κλεφτών κατά του Αλή Πασά των Ιωαννίνων. Η μονή που στην απογραφή του 1881 καταγράφεται με οκτώ μοναχούς διαλύθηκε την δεκαετία του 1930, τα κτήματά της πουλήθηκαν και υπήχθη στη μονή Γκούρας. Η κατολίσθηση του 1963 και ο σεισμός του 1967 επέφεραν καταστροφές στα κτίρια μονής και στον κεντρικό οικισμό του Μυροφύλλου.

Μυρόφυλλο - (38).JPG

Το μοναστηριακό συγκρότημα αποτελείται από ένα μεγάλο τετράπλευρο οχυρωματικό περίβολο, στον οποίο εισέρχεται κανείς μέσω ενός πυλώνα. Εσωτερικά του περιβόλου αναπτύσσονται, διαδοχικά, τα κτίσματα του ναού του Αγίου Γεωργίου και του ναού της Θεοτόκου με το παρεκκλήσιο των Ταξιαρχών.


 Ο ναός του Αγίου Γεωργίου είναι ένα μονόχωρο καμαροσκέπαστο κτίσμα, κατάγραφο με τοιχογραφίες, οι οποίες φιλοτεχνήθηκαν το 1869/70 από τους Σαμαριναίους ζωγράφους Αθανάσιο και Γεώργιο. Ο ναός του Γενεσίου της Θεοτόκου με το παρεκκλήσιο των Ταξιαρχών βρίσκεται προσκολλημένος στη δυτική πτέρυγα της μονής. Είναι μονόχωρος και καλύπτεται με ημικυκλική καμάρα. Καταλαμβάνει το ισόγειο του κτίσματος ενώ πάνω από αυτόν διαμορφώνεται το μικρό παρεκκλήσιο των Ταξιαρχών. Και οι δύο χώροι κοσμούνται με τοιχογραφίες που χρονολογούνται στα 1614/1622 και 1738 αντίστοιχα. 

Στη δυτική πτέρυγα της μονής διαμορφώνεται η τραπεζαρία, το αρχονταρίκι και άλλοι βοηθητικοί χώροι. Τελευταίες ανασκαφικές έρευνες σε θέση κοντά στη μονή έφεραν στο φώς θεμέλια ναού και νεκροταφείο της υστεροβυζαντινής περιόδου. Η τελευταία μελέτη κατασκευής του άνω ρού του Αχελώου προβλέπει τη διάσωση της μονής από την κατάκλιση.

Συντάκτης
Κρυστάλλω Μαντζανά, αρχαιολόγος

Σάββατο 16 Δεκεμβρίου 2017

Η ανακομιδή των ιερών λειψάνων του Αγ.Γεωργίου Καρσλίδη

Ο Άγιος Γεώργιος κοιμήθηκε στις 4 Νοεμβρίου 1959. Στις 9 Φεβρουαρίου 2006 έγινε η ανακομιδή των ιερών λειψάνων του από τον Μητροπολίτη Δράμας κ. Παύλο Αποστολίδη. Η αγιοκατάταξή του έγινε το 2008 από τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο.

Αποτέλεσμα εικόνας για ανακομιδη λειψανων αγιου γεωργιου καρσλιδη
Παράσταση με την εκταφή και ανακομιδή των λειψάνων του αγ. Γεωργίου

Image may contain: 1 person, smiling

No automatic alt text available.

Image may contain: tree, sky and outdoor
Λεγεται πως οταν εκταφηκε ειχε πανω της ενα ολοκαθαρο σταυρο!Βοηθεια μας,παντα διπλα μας ο μεγαλος Αγιος!
(Τα δυο κυπαρίσσια την ημερα της ταφης διπλωθηκανε στα δυο πανω απο τον ταφο σαν να κλαιγανε και μετα ξαναγυρισανε κανονικα)πηγή

Σχετική εικόνα



Σάββατο 4 Νοεμβρίου 2017

Ο όσιος Γεώργιος Καρσλίδης κι ο άγιος Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος.


Ο Όσιος Γεώργιος ο Καρσλίδης γεννήθηκε το 1901, στην Αργυρούπολη (Γκιουμούς Χανέ) του Πόντου.Από πολύ μικρό παιδί έχασε τους γονείς του κι ανέλαβε να τον προστατέψει η πιστή γιαγιά του. Αυτή του ενέπνευσε την αγάπη προς τη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας μας.

Σύντομα ό­μως και η γιαγιά του ανεχώρησε για τον ουρανό. Μόνον ένας μεγαλύτερος αδελφός του έμεινε, που και αυτός τον βασάνιζε και τον τυραννούσε. Έτσι στην ηλικία των 7-8 χρονών έφυγε κρυφά, για να γλιτώσει από την περιφρόνηση και την τυραννία.Αισθάνεται μέσα του βαθιά δίψα για τον Θεό. 

Ξεκινά μια χιονισμένη νύχτα λοιπόν μόνος το μεγάλο του ταξίδι με όπλο του την πίστη, έχοντας μαζί του έκτος από την εικόνα της Παναγίας δώρο της γιαγιάς του, ένα σταυρό, ένα θυμιατό και το πιστοποιητικό της γεννήσεως του. Διήνυσε περιπετειώδη πορεία μέσα από δύσβατα μονοπάτια και χιονισμένες εκτάσεις του Καυκάσου. Ο Κύριος τον προστάτευε συνεχώς.

 Μια μέρα όπως ήταν μόνος και προσεύχοταν, του παρουσιάστηκε ένας νέος και πανέμορφος καβαλλάρης και τον πήρε μαζί του. Του μίλησε στοργικά, του είπε που θα πάει και τι να κάνει όταν τον αφήσει. Τον πήγε πράγματι πολύ μακριά, στην Τιφλίδα της Γεωργίας. Ο νέος συνοδός του ήταν ο Άγιος Γεώργιος του οποίου το όνομα θα έπαιρνε και θα γινόταν ο προστάτης του… Οδηγείται από την θεία Πρόνοια στην Ιερά Μονή της Ζωοδόχου Πηγής. Ενδύεται το τίμιο του μοναχού ένδυμα στην ηλικία μόλις των εννέα ετών. Κατά την ώρα της κουράς του λέγεται πως οι καμπάνες σήμαιναν μόνες τους. Στις 8 Σεπτεμβρίου 1925 χειροτονήθηκε ιερεύς στη Μτσχέτα κι ονομάσθηκε Γεώργιος όπως του είχε προείπει ο άγιος Γεώργιος, που τον είχε δει καβαλάρη στην παιδική του ηλικία. Με το όνομα αυτό θα δοξάσει το Θεό τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής του. Υπέμεινε μεγάλες και φρικτές κακουχίες με ελπίδα στον Θεό.
Γεώργιος Καρσλίδης_Св. Георгий Карслидис_ St George Karslides_მამა გიორგი ქარსლადისი-2255
Όλη η ζωή του κυλά μέσα σ΄ ένα συνεχές θαύμα.Συλλειτουργούσε με αγίους. «Σπάνια λειτουργώ μόνος μου», έλεγε ο Γέροντας .Είχε ιδιαίτερη ευλάβεια στην Παναγία, στον Τίμιο Πρόδρομο και τον άγιο Γεώργιο! Οι εκκλησιαζόμενοι άκουγαν διαφόρους ήχους στο ιερό βήμα από ουράνιους επισκέπτες του. Γονάτιζαν κι έψαλλαν το «Κύριε ελέησον».Ο π. Γεώργιος για να δυναμώνει την πίστη του ποιμνίου του, τους έλεγε ότι αν έχουν πίστη, και στη φωτιά να πέσουν, δε θα καούν γιατί ο Θεός θα τους γλυτώσει.
Μια Κυριακή πρωί, εθεάθη κατά την ώρα της Θείας Λειτουργίας, να μην πατάει στη γη αλλά να είναι μετάρσιος.
Οι κακουχίες της φυλακής της Γεωργίας τον είχαν αφήσει ημιπαράλυτο, πολύ αδύναμο και πολλές φορές δυσκολευόταν πολύ να περπατήσει, και σε αυτό τον βοηθούσε συχνά ο άγιος Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος. Αγαπούσε τα παιδιά. Ήταν ταπεινός κι αγαπούσε ιδιαίτερα να μιλά για την αγία ταπείνωση. Ζούσε σε μια ιερή μοναξιά. Οι πολλοί των ανθρώπων δεν τον κατανοούσαν και μερικοί μάλιστα τον παρεξηγούσαν. Λίγοι μπορούσαν να καταλάβουν καλά το βάθος της πνευματικότητος του.Ο Θεός τον χαρίτωσε με μεγάλο διορατικό και προορατικό χάρισμα. Προείδε και προείπε το μακάριο τέλος του. Κοιμήθηκε στις 4 Νεομβρίου 1959.

Η μητέρα του κ. Κωνσταντίνου Παπαδόπουλου, κατοίκου Σίψας, τα χαράματα της 4ης Νοεμβρίου 1959 βγήκε στην αυλή του σπιτιού της για κάποια δουλειά και αντίκρυσε θέαμα εξαίσιο. Φωτεινή στήλη κατέβαινε από τον ουρανό και κατέληγε πίσω από το ιερό βήμα του ναού της Αναλήψεως στο μοναστήρι. Μπήκε συγκινημένη στο σπίτι και είπε στους δικούς της: «ο Γέροντας έφυγε για τον ουρανό».

Παρασκευή 3 Νοεμβρίου 2017

ΤΟ «ΜΥΣΤΙΚΟ» ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΩΣΥΝΗΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΤΟΥ ΤΡΟΠΑΙΟΦΟΡΟΥ

Αποτέλεσμα εικόνας για sfantul gheorghe
«Ἐνίκα γάρ ὁ πόθος τήν φύσιν, διά θανάτου πείθων τόν ἐραστήν, διαβῆναι πρός τόν ποθούμενον, Χριστόν τόν Θεόν, καί Σωτῆρα τῶν ψυχῶν ἡμῶν» ο πόθος (του Γεωργίου για τον Χριστό) νικοῦσε τη φύση του, πείθοντας τον εραστή να διαβεί με τον θάνατό του προς τον ποθούμενο Χριστόν τον Θεό και Σωτήρα των ψυχών μας) (δοξαστικό αίνων).
Δεν είναι μόνον η χάρη που δίνει ο Κύριος προκειμένου κανείς να πιστέψει σ’ Αυτόν, πολύ περισσότερο να φτάσει στο όριο του μαρτυρίου («ἡμῖν ἐδόθη οὐ μόνον τό εἰς Αὐτόν πιστεύειν, ἀλλά καί τό ὑπέρ Αὐτοῦ πάσχειν»).Είναι και η ενέργεια του ίδιου του πιστού, η κατάθεση δηλαδή της δικής του βούλησης, η οποία ανταποκρίνεται καλοπροαίρετα στην προσφορά της χάρης του Κυρίου – μολονότι και αυτή η καλοπροαίρετη κίνησή του ωθείται μυστικά από τον Κύριο και πάλι («Τό θέλειν καί τό εὐδοκεῖν ὑπέρ τῆς εὐδοκίας τοῦ Θεοῦ ἐστι»). Κι αυτή η συνέργεια του πιστού φανερώνει την αγάπη πια που τρέφει αυτός πρός τον Χριστό. Με την παρατήρηση ότι η αγάπη αυτή δεν είναι ίδια για όλους. Υπάρχουν πιστοί που ανταποκρίνονται λίγο στην προσφερόμενη αγάπη Εκείνου, υπάρχουν άλλοι που ανταποκρίνονται περισσότερο. Κι ανάλογα προς την ανταπόκριση υπάρχουν και τα δωρήματα του Θεού: «Αυτός που αγαπάει λίγο παίρνει και λίγο, αυτός που αγαπάει περισσότερο παίρνει και περισσότερο».
Εν προκειμένω ο άγιος μεγαλομάρτυς Γεώργιος ανήκει σ’ εκείνους που ανταποκρίθηκαν στην αγάπη του Χριστού με τη μεγαλύτερη δυνατή ένταση. Όχι μόνο στράφηκε «οἰκείως» πρός τον Χριστό, αλλά τον πόθησε, τον ερωτεύτηκε, όπως ο εραστής ποθεί το αντικείμενο του πόθου του. Κι απέδειξε τη γνησιότητα του πόθου του με την επιλογή να πεθάνει προς χάρη του ποθουμένου Χριστού και Θεού του, πρώτα μέσα στη συνείδησή του και έπειτα και με την προσφορά του αίματός του. Αυτό είναι το σημάδι ότι όντως αγαπά κανείς τον Χριστό: η διάθεσή του να δώσει και τη ζωή του για χάρη Του. Να κάνει δηλαδή ό,τι έκανε Εκείνος για χάρη ημών. Κι είναι το όριο που φτάνει κανείς να ξεπεράσει και τη φύση του, την πεσμένη όμως στην αμαρτία, η οποία τον τραβά πάντοτε προς τα γεώδη και τα επίγεια, με τη φιληδονία, τη φιλαργυρία, τη φιλοδοξία. Με άλλα λόγια δεν μπορεί κανείς να ξεπεράσει τα πάθη του, τον κακό εαυτό του, τον νοσηρό εγωισμό του, χωρίς τη δύναμη αυτή του πόθου προς τον Χριστό. Κι εκεί δυστυχώς σκοντάφτουμε συνήθως οι πιστοί: θέλουμε τον Χριστό – έτσι λέμε – αλλά χωρίς να αφήσουμε τα ωραία της ζωής αυτής που χαϊδεύουν τα πάθη μας. Θέλουμε να συμβιβάσουμε τα ασυμβίβαστα: και τον Χριστό και τον (αμαρτωλό) κόσμο που ζει μέσα μας. Αλλά «οὐδείς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν». Οπότε: είμαστε χριστιανοί κάθε φορά που επιλέγουμε τον θάνατο του (κακού) εαυτού μας για να μπορεί να ζει μέσα μας ο λόγος του Χριστού, ο ίδιος δηλαδή ο Χριστός. Η χριστιανικότητά μας φανερώνεται κάθε ώρα και κάθε στιγμή, όταν αναμετριέται μέσα μας ο πόθος του Χριστού με τον πόθο του κόσμου. Το αποτέλεσμα δείχνει το πνευματικό ύψος που βρισκόμαστε. Όλα τα άλλα που λέμε ίσως ως λόγια, είναι ακριβώς μόνο λόγια. «Ἔπεα πτερόεντα».  

Πέμπτη 2 Νοεμβρίου 2017

ΤΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΤΟΥ ΤΡΟΠΑΙΟΦΟΡΟΥ ΕΝ ΛΥΔΔΗ, ΗΤΟΙ Η ΚΑΤΑΘΕΣΙΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΑΥΤΟΥ

Αποτέλεσμα εικόνας για Обновление (освящение) храма вмч. Георгия в Лидде (IV).
«Ο άγιος μεγαλομάρτυς Γεώργιος, Καππαδόκης από πατέρα και Παλαιστίνιος από μητέρα, με ευσεβή ανατροφή και αγαθή φύση, από νεαρός διακρίθηκε στους πολέμους και γι’ αυτό έλαβε μεγάλα αξιώματα στον στρατό. Όταν πέθαναν οι γονείς του και ήλθε σ’ αυτόν μία μεγάλη περιουσία, θέλησε να πάει στη Ρώμη, στον αυτοκράτορα Διοκλητιανό, προκειμένου να ανέβει σε ακόμη υψηλότερα αξιώματα. Διεπίστωσε όμως την εχθρική στάση του αυτοκράτορα απέναντι στους χριστιανούς, τους οποίους ήθελε να εξολοθρεύσει, γι’ αυτό και αντέδρασε, ερχόμενος «αυτόκλητος» στη Βουλή και δηλώνοντας με παρρησία τη χριστιανική του ταυτότητα, αφού προηγουμένως μοίρασε στους πτωχούς όλη την περιουσία του. Τα μαρτύρια που υπέστη λόγω της ομολογίας του και της σταθερής εμμονής του στην πίστη του Χριστού ήταν πάμπολλα και φοβερά, τα οποία οδήγησαν πολλούς στον Χριστό, ενώ ο Ίδιος του φανερώθηκε σε όνειρο, βεβαιώνοντάς τον για τα αγαθά που τον περιμένουν. 
Αποτέλεσμα εικόνας για ВЕЛИКОМУЧЕНИК ГЕОРГИЙ ПОБЕДОНОСЕЦ
Τέλος του έκοψαν το κεφάλι με ξίφος. Το άγιο σκήνος του, σύμφωνα με υπόδειξη του αγίου προ της τελευτής του, διακοσμίσθηκε στην Παλαιστίνη και ετάφη εκεί. Δεν πέρασε πολύς καιρός από τότε και έγινε αυτοκράτορας ο μέγας και ισαπόστολος Κωνσταντίνος. Βρήκαν λοιπόν την ευκαιρία οι εραστές της ευσέβειας και του αγίου μάρτυρα και του ανήγειραν στη Λύδδα ωραιότατο ναό, στον οποίο μετέφεραν τα λείψανά του από τον αφανή τόπο που βρίσκονταν. Η κατάθεση των λειψάνων έγινε στις 3 Νοεμβρίου και έκτοτε, αφού κρουνοί θαυμάτων καθημερινώς παρέχονται στους πιστούς που προσέρχονται στον άγιο ναό του, εορτάζεται η ημέρα αυτή ως εορτή της ανακομιδής του Μάρτυρα, εις δόξαν και αίνεσιν Χριστού του αληθινού Θεού ημών και του Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου».
Αποτέλεσμα εικόνας για ВЕЛИКОМУЧЕНИК ГЕОРГИЙ ПОБЕДОНОСЕЦ
Το πρώτο σημείο στο οποίο μένει ο υμνογράφος του αγίου, ήδη στην αρχή του εσπερινού, είναι το «αυτόκλητον» της παρουσίας του στη Βουλή του αυτοκράτορα. Χωρίς να τον οδηγήσουν εκεί, ο ίδιος παρουσιάζεται προκειμένου με χαρά και ανδρεία να δηλώσει ότι είναι χριστιανός.
«Χαίρων αυτοκινήτοις ορμαίς προς τους αγώνας ανδρικώς προσεχώρησας». Κι είναι ένα σημείο που χρήζει απαντήσεως, δεδομένου ότι η Εκκλησία μας γενικώς δεν δέχεται την «εισπήδησιν», δηλαδή την με πρωτοβουλία του πιστού αναζήτηση του μαρτυρίου. Το βλέπουμε όμως αυτό στον άγιο Γεώργιο, όπως και σε άλλους μεγάλους μάρτυρες. Τι εξήγηση δίνει ο εκκλησιαστικός ποιητής μέσα από την εν γένει ακολουθία; Ο ποιητής παρομοιάζει τον άγιο Γεώργιο με τον προφήτη Ηλία. Χωρίς να αναφέρει ρητά το όνομα του ζηλωτή προφήτη παραπέμπει σ’ αυτόν, προκειμένου να ερμηνεύσει τον τρόπο δράσεως του Γεωργίου.
 «Επιπαφλάζον πυρ το της απάτης ου φέρων βλέπειν, Άγιε, ως ο πυρίπνους και ζηλωτής, ανομούντας διελέγχων∙ Ουκ έστιν άλλος, έλεγες, Θεός ως ο Κύριος». (Άγιε Γεώργιε, επειδή δεν άντεχες να βλέπεις να κυριαρχεί η φωτιά της απάτης, έλεγες σαν τον πύρινο και ζηλωτή προφήτη που έλεγχε τους άνομους: Δεν υπάρχει άλλος Θεός όπως ο Κύριος). Ο ζήλος λοιπόν για την πίστη του Χριστού και η αγανάκτηση του αγίου μπροστά στο φαινόμενο της κυριαρχίας της απάτης ήταν το ποιητικό αίτιο της αυτόκλητης παρουσίας του στη Βουλή, συνεπώς και του μαρτυρίου του.

Σάββατο 7 Οκτωβρίου 2017

Σχόλιο στον βίο του Αγίου νεομάρτυρος Γεωργίου

Η πρώτη φορητή εικόνα του Αγίου Γεωργίου του εξ Ιωαννίνων, η οποία έγινε στις 30 Ιανουαρίου 1838 – 13 ημέρες μετά το μαρτύριο του Αγίου – «δια χειρός Ζήκου Χιοναδίτου» και με έξοδα του ιερομόναχου Χρύσανθου Λαϊνά.


«Τὸν πανεύφημον
Μάρτυν Χριστοῦ Γεώργιον…»

του Γιάννη Σαΐνη από το Άρδην τ. 107-8

Γεννήθηκε στο χωριό Τσούρχλι Γρεβενών το 1808. Σε νεαρή ηλικία έμεινε ορφανός και από τους δύο γονείς και έτσι για να επιβιώσει μπαίνει στην υπηρεσία ενός Τούρκου αγά ως ιπποκόμος. Ο συγχρωτισμός με τους Τούρκους έχει ως αποτέλεσμα να του δώσουν το όνομα Χασάν. Όχι και τόσο ασυνήθιστο ακόμη και στις μέρες μας. Σκεφτείτε πώς αποκαλούσαμε και εμείς τους ξένους εργάτες στη χώρα μας, την εποχή που υπήρχαν ακόμη δουλειές. Μέχρις εδώ ο βίος του είναι τυπικός ενός φτωχού παιδιού της εποχής του.

Όμως τα πράγματα αλλάζουν άρδην λίγα χρόνια μετά. Κάποια στιγμή υποπίπτει στην αντίληψη κάποιου Τούρκου ότι ο «Χασάν» είναι Χριστιανός και τον κατηγορεί δημόσια ότι αλλαξοπίστησε. Στην «ανεκτική» Οθωμανική Αυτοκρατορία η αλλαξοπιστία μουσουλμάνου σε χριστιανό επισύρει τη θανατική καταδίκη. Η παρεξήγηση δεν αργεί να λυθεί καθώς οι αρχές κάνουν καλά τη δουλειά τους. Ο Γεώργιος προσάγεται βιαίως στον κατή, ο οποίος διαπιστώνει ιδίοις όμμασι ότι ο Γεώργιος δεν είναι περιτετμημένος. Ως αποτέλεσμα, η κατηγορία καταπίπτει και αφήνεται ελεύθερος.

Το περιστατικό αυτό στο βίο του Αγίου δεν υπακούει στο γενικά επαναλαμβανόμενο μοτίβο των βίων των νεομαρτύρων. Η πλειοψηφία των νεομαρτύρων πράγματι είχε αλλαξοπιστήσει και είχε μεταστραφεί στον μωαμεθανισμό, είτε οικειοθελώς είτε μετά από πιέσεις. Ακολούθως, οι μάρτυρες αυτοί μετανιώνουν για την επιλογή τους και επιστρέφουν στον χριστιανισμό. Και ενώ στις περισσότερες των περιπτώσεων η μεταστροφή δεν γίνεται αντιληπτή από τους Οθωμανούς, αυτοί οι ίδιοι επιλέγουν να διατρανώσουν δημόσια την επιστροφή τους στην Ορθοδοξία, επιδιώκοντας το μαρτύριο.

Η διαφορά στον βίο του Αγίου Γεωργίου είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Η ιστορία μπορεί να τελείωνε εδώ και με τη λήξη της παρεξήγησης να αποτελούσε απλώς μια ψυχωφελή διήγηση στα πλαίσια μιας ρομαντικής αντίληψης περί πολυπολιτισμικότητας της μικρής μας πόλης. Όμως τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν έτσι. Λίγα χρόνια μετά παντρεύεται μια χριστιανή, η οποία του χαρίζει και ένα παιδί. Λίγους μήνες μετά τη γέννα το βαφτίζει και λίγες μέρες μετά κατηγορείται πάλι ως μουσουλμάνος που μεταστράφηκε στον χριστιανισμό. Γιατί συκοφαντείται για δεύτερη φορά; Τι μεσολάβησε; Αυτό ίσως δεν θα το μάθουμε ποτέ. Για καλή του όμως τύχη, θα μπορούσε να πει κάποιος, ο κατής που τον ανακρίνει είναι ο ίδιος που τον ανέκρινε και την πρώτη φορά. Ο Άγιος επιμένει ότι ήταν πάντα χριστιανός και τονίζει στον κατή ότι τον απάλλαξε πριν από μερικά χρόνια, αφού δεν τον βρήκε περιτετμημένο. Παραδόξως, ο κατής τώρα είναι ανένδοτος. Γιατί; Μεγάλη αναταραχή ξεσπάει στο κουρμανιό (αγορά). Οι Τούρκοι της πόλης διαπληκτίζονται με τους χριστιανούς. Η απόφαση όμως έχει παρθεί και είναι τελεσίδικη: O Γεώργιος πρέπει να ομολογήσει δημόσια ότι είναι μουσουλμάνος ή αλλιώς θα θανατωθεί. Γιατί; Τι εξυπηρετεί μια τόσο οφθαλμοφανής διαστρέβλωση της αλήθειας; Θα επιχειρήσουμε μια απόπειρα εξήγησης.

«Ἰωαννίνων τὸ κλέος καὶ πολιοῦχον λαμπρόν»

Ποιοί είναι αυτοί οι Τούρκοι που διαπληκτίζονται με τους χριστιανούς στο κουρμανιό; Το συναξάρι δεν αναφέρεται καθόλου σε αυτούς. Δε χρειάζεται, είναι γνωστό σε όλους ότι Τούρκοι δεν υπήρχαν στην Ήπειρο και ιδιαίτερα στα Γιάννενα, ούτε τότε ούτε πριν. Όλοι οι «Τούρκοι» των Ιωαννίνων είναι Έλληνες εξισλαμισθέντες. Μιλούν ελληνικά και εξισλαμίσθηκαν με μοναδικό σκοπό να διατηρήσουν τα χωράφια τους, τα σπίτια τους και τα υπάρχοντά τους. Είναι οι πρόγονοι αυτών που σήμερα συνηθίζουμε να αποκαλούμε Τουρκογιαννιώτες. Είναι αυτοί που με μαύρο δάκρυ αποχωρίστηκαν τα πάτρια εδάφη και στάλθηκαν πεσκέσι στην Τουρκία με την ανταλλαγή πληθυσμών μετά το 1922. Όχι μόνο οι Τουρκογιαννιώτες, αλλά και οι Τουρκοκονιτσιώτες και οι Τουρκοπαργινοί.

Το συναξάρι του Αγίου σιωπά, δεν αναφέρεται καθόλου σε Τουρκογιαννιώτες παρά μόνο σε Τούρκους. Η ιστορία ήταν άλλωστε σε όλους γνωστή, δεν υπάρχει λόγος να το κάνει. Η μακραίωνη παράδοση της ρωμιοσύνης δεν κάνει φυλετικούς διαχωρισμούς, ούτε αναγνωρίζει την ενότητα με βάση την εθνική καταγωγή ή τη μητρική γλώσσα. Η ενότητα είναι πρωτίστως ενότητα Πίστεως. Στα πλαίσια αυτά έγιναν και οι ανταλλαγές πληθυσμών μετά το 1922. Στην Ελλάδα κατέφτασαν τόσο ελληνόφωνοι της Μ. Ασίας όσο και τουρκόφωνοι. Όλοι τους όμως ήταν χριστιανοί ορθόδοξοι. Τουρκόφωνοι και ελληνόφωνοι ορθόδοξοι πρόσφυγες ταύτιζαν τη μοίρα τους με τη μοίρα της ρωμιοσύνης και δεν είχαν καμία αμφιβολία για το πού ανήκουν. Η αμφιβολία ένταξης είναι πρόβλημα για τους ελληνόφωνους εξισλαμισθέντες.
Και το πρόβλημα ξεκινάει από τη στιγμή που εξισλαμίσθηκαν. Εξισλαμίσθηκαν γιατί μελέτησαν το κοράνι και φωτίσθηκαν; Εξισλαμίσθηκαν γιατί στη νέα θρησκεία αναγνώρισαν τη δυνατότητα σωτηρίας της ψυχής τους; Όχι βέβαια. 

Οι εξισλαμισμοί έγιναν από φόβο για τη ζωή τους, από συμφέρον ή και από τα δύο. Το 1430 η πόλη των Ιωαννίνων παραδίδεται αμαχητί και σε αντάλλαγμα οι χριστιανοί της πόλης, άρχοντες και λαός, διατηρούν τα υπάρχοντά τους και την πίστη τους. Μόνο μια μικρή ομάδα Τούρκων εγκαθίσταται έξω από τα τείχη της πόλης. Ήταν όλοι άντρες και, σύμφωνα με τις πηγές λιγότεροι από είκοσι. Αυτοί κάποια στιγμή άρπαξαν Γιαννιωτοπούλες για γυναίκες. Ξέσπασε ταραχή που γρήγορα κατευνάσθηκε, μιας και οι γονείς των κοριτσιών έδωσαν την ευχή τους (τελικά) και βεβαίως την προβλεπόμενη προίκα. Έτσι απλά και καθαρά διατηρήθηκαν τα προνόμια των χριστιανών στην πόλη. Η ζωή στη μικρή χριστιανική μας πόλη κυλούσε ήρεμα, χωρίς να ταράζει τα νερά της μεγάλης πολυπολιτισμικής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Βέβαια, από καιρού εις καιρόν όλο και κάτι συνέβαινε, αλλά οι κλυδωνισμοί δεν ήταν μεγάλοι, μέχρις ότου το 1611 εκείνος ο τρισκατάρατος Σκυλόσοφος (που ήθελε να τον φωνάζουν και φιλόσοφο) επέδραμε στην περιοχή σφάζοντας Τούρκους και ρημάζοντας τουρκοχώρια, από την Παραμυθιά μέχρι τα Γιάννενα. 
Ο τρισκατάρατος απέτυχε και συνελήφθη λίγο έξω από τα Γιάννενα. Ακολούθησε σφαγή χριστιανών στην περιοχή, αλλά η λύση βρέθηκε πάλι. Πολλοί εξισλαμίσθηκαν γλιτώνοντας όχι μόνο τη ζωή τους, αλλά και τις περιουσίες τους. Για τους άλλους ούτε λόγος. Είναι τότε που για πρώτη φορά το κάστρο «τουρκεύει» και είναι τότε που οι Τουρκογιαννιώτες εμφανίζονται στην ιστορία.

Ο φόβος και το συμφέρον λοιπόν οδηγούν στους εξισλαμισμούς και όχι η θεία φώτιση. Συνεπώς, πολλοί από αυτούς, όπως είναι λογικό, μπορεί να παραμένουν κρυπτοχριστιανοί, κάποιοι θρησκευτικά αδιάφοροι, πάντως σίγουρα φοβισμένοι και συμφεροντολόγοι. Αυτοί κάνουν κουμάντο στην πόλη μέχρι την απελευθέρωσή της το 1913. Και είναι αυτοί που το ελληνικό κράτος τους ανταλλάσει χωρίς ενδοιασμό ακόμη και με τουρκόφωνους ορθοδόξους (οι οποίοι έχασαν μεν τη γλώσσα τους, αλλά διατήρησαν τη σπίθα της ρωμιοσύνης, την ορθόδοξη πίστη τους) το 1922. Η Ιστορία κάποιες φορές αποδίδει δικαιοσύνη ακόμη και μετά από μεγάλη καταστροφή.

“ἐν ᾠδαῖς πνευματικαῖς ἀνευφημήσωμεν· ὅτι ἐνήθλησε στερρῶς,…”

  Έχοντας υπόψη αυτά, μπορούμε να επιστρέψουμε στη μελέτη του μαρτυρίου του Αγίου. Το μαρτύριο τοποθετείται χρονικά στις 17 Ιανουαρίου του 1838, ανήμερα του Αγίου Αντωνίου. Έχει κάτι ιδιαίτερο η χρονολογία του μαρτυρίου;
 Το 1838, η Eπανάσταση έχει εδραιωθεί στη νότια Ελλάδα, το νεοσύστατο ελληνικό κράτος έχει αναγνωρισθεί από το 1830 και τα σύνορα που του αναγνωρίζονται από τη Συνθήκη του Λονδίνου ακολουθούν τη γραμμή Σπερχειού-Αχελώου. Το 1832 τα σύνορα διευρύνονται και στην Ελλάδα παραχωρούνται εδάφη βορειότερα. Η νέα συνοριακή γραμμή ορίζεται νοτίως της γραμμής Αμβρακικού-Παγασητικού κόλπου. Το ελληνικό κράτος φτάνει μια ανάσα από την Ήπειρο. Οι τουρκεμένοι πλησίον της συνοριακής γραμμής θορυβούνται. Περιμένουν τη σειρά τους, πιστεύοντας πως δεν αργεί. Οι Τουρκεμένοι που βρέθηκαν εντός του ελλαδικού κρατιδίου θρηνούν και οδύρονται για την κακή τους τύχη σε άπταιστα ελληνικά:


Κατακαημένη Κάρυστο με τα κρύα τα νερά σου,
φύγαν τα παλληκάρια σου τσε καίγεται η καρδιά σου
κατακαημένη Κάρυστο, πούσουν μισό Μισίρι
τσε τώρα εκατάντησες να γίνεις Ρωμηοσύνη.
(Δημώδες των Τουρκοκαρυστινών Ευβοίας).


 Φοβισμένοι και συμφεροντολόγοι καθώς ήταν, μόνο από φόβο και από συμφέρον μπορούσαν να κινηθούν. Και ενώ το κίνητρο του συμφέροντος οδηγεί σε προβλέψιμη συμπεριφορά, ο φόβος πολλές φορές τυφλώνει. Ο φόβος μπορεί να οδηγήσει στην ηττοπάθεια, μπορεί όμως να εκδηλωθεί επιθετικά. Στην περίπτωσή τους ισχύει το δεύτερο. Η απόφαση για τον Γιώργη τον φουστανελά είχε παρθεί. Δημόσια ομολογία ότι είναι μουσουλμάνος ή θάνατος. Πώς αλλιώς; Έτσι δεν είναι το έθος των μουσουλμάνων; 
Ποιος είναι αυτός που δεν υπολογίζει τη ζωή του; Είναι μήπως καλύτερος από αυτούς που από φόβο αλλαξοπίστησαν; Τι θέλει να τους πει ο φτωχο-Γιώργης, ότι αυτοί αλλαξοπίστησαν μόνο και μόνο για να κρατήσουν την περιουσία τους; Τους τονίζει πόσο συμφεροντολόγοι είναι; Και ποιος είναι αυτός που συνεχώς επαναλαμβάνει ότι είναι χριστιανός όπως ήταν πάντα; Αυτό το δεύτερο τι το θέλει; Ήταν πάντα και θα είναι πάντα χριστιανός. Δεν καταλαβαίνει ότι τους πατάει τον κάλο; 
Ομολόγησε Γιώργη, να σωθείς εσύ να ησυχάσουμε και μεις. Σώσε τώρα τη δική σου ζωή και πήγαινε στη γυναίκα σου και στο παιδί σου και άσε μας εμάς, θα βρούμε τον τρόπο μας. Αν, ο μη γένοιτο, έρθει το ρωμαίικο θα βρούμε τον τρόπο μας-παλιά μας τέχνη κόσκινο. Βέβαια καλύτερα να μην έρθει. Ό,τι όμως και να γίνει, εμείς θα παραμείνουμε ενωμένοι. Κανείς μας δεν θα επιστρέψει στην πίστη των πατέρων μας. Μη μας ανακατεύεις και μας αναστατώνεις. Φαντάζεσαι να αρχίσουν κάποιοι δικοί μας να το γυρίζουν; 
Τι δηλαδή, αυτοί είναι πιο έξυπνοι από εμάς ή μήπως δεν καταλαβαίνουμε γιατί το κάνουν. Εσύ, Γιώργη, με το θάνατό σου θα τους παραδειγματίσεις. Καταλαβαίνεις πως, ό,τι και να αποφασίσεις, εμείς κερδισμένοι θα βγούμε; Αν ομολογήσεις και σωθείς, σημαίνει ότι η δική μας στάση είναι ανώτερη από τη δική σου. Αν θελήσεις να πεθάνεις, θα τρομάξουν τόσο πολύ αυτοί που σκέπτονται να το γυρίσουν, ώστε δεν θα βγάλουν κιχ στον αιώνα τον άπαντα!!!


«καὶ κατήνεγκεν ἐχθρόν, τοῦ Πνεύματος τῇ δυνάμει·
καὶ νῦν ἀπαύστως πρεσβεύει, ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.»

 Αλλά ο Άγιος δεν ποντάρει σε αυτούς που κυριαρχούνται από τον φόβο. Ποντάρει μόνο στη βασιλεία των Oυρανών γνωρίζοντας ότι: ‘’από δε των ημερών Ιωάννου του βαπτιστού έως άρτι η βασιλεία των Oυρανών βιάζεται και βιασταί αρπάζουσιν αυτήν’’ (Ματθ. 11:12). Έτσι, αρπάζοντας την ευκαιρία και χωρίς δεύτερη σκέψη οδηγείται εκουσίως στο μαρτύριο. Σύμφωνα με το συναξάρι, την ημέρα που επρόκειτο να συλληφθεί, ξύπνησε πρωί- πρωί και ντύθηκε με τα καλά του ρούχα. Χαιρέτησε παιδί και γυναίκα και ξεκίνησε για την αγορά.

 Προείδε το μέλλον του; Το συναξάρι αυτό υπονοεί. Ό,τι και αν συνέβη, δεν ζώστηκε τα φυσεκλίκια, δεν πήρε τα βουνά σαν κλέφτης, δεν ανατινάχτηκε μετά των αλλοθρήσκων και όποιον πάρει ο χάρος. Πήγε εκεί στην αγορά να δηλώσει δημόσια την πίστη του, γνωρίζοντας τις συνέπειες. Αφού γνώριζε τι θα συμβεί γιατί δεν διάλεξε το δρόμο της αντίστασης στον Τούρκο; Γιατί δεν ακολούθησε το παράδειγμα του Παπαφλέσσα ή του Διάκου;

 Μα ο Γεώργιος δεν είναι εθνικός ήρωας, ούτε εθνικός ήρωας ήθελε να γίνει. Ο Γεώργιος την αγιότητα επιζητούσε, την αγιότητα κέρδισε. Με τη θυσία του τονίζει την ετερότητα του χριστιανού έναντι της θρησκείας του Μωάμεθ. Διασώζει δηλαδή τον βαθύτερο πυρήνα της πίστης μας, την Aγάπη. Την Aγάπη απέναντι σε όλους. Τι δηλαδή, ο δρόμος του Παπαφλέσσα, ή του Διάκου, είναι κατακριτέος; Όχι, κατακριτέος δεν είναι, είναι όμως διαφορετικός. Ο Γεώργιος είναι η ΟΥΣΙΑ του Γένους. Οι ήρωες είναι τα μέσα που διασώζουν το Γένος, ώστε να μείνει η ΟΥΣΙΑ που αυτό το Γένος κουβαλά. Αν πάψουν να υπάρχουν Άι Γιώργηδες, τότε δεν χρειάζονται και ήρωες.

ΠΗΓΗ: http://ardin-rixi.gr

Τετάρτη 4 Οκτωβρίου 2017

Ρώσικο κελί Αγ.Γεωργίου-Άγιον Όρος

Image may contain: plant, tree and outdoor
Κελλί Αγίου Γεωργίου

Από τη σκήτη των Καυσοκάλυβων, σε απόσταση δύο ωρών πορείας, στου πρόποδες του Άθωνα , βρίσκεται το ρώσικο κελλί του Αγίου Γεωργίου

Κυριακή 24 Σεπτεμβρίου 2017

Άγιος Γεώργιος ο Βαλσαμίτης - Αμοργός

Σχετική εικόνα
Κινούμενοι νοτιοανατολικά απο την Χώρα , με κατεύθυνση την Κάτω Μεριά και σε απόσταση λίγων χιλιομέτρων προβάλει στο δεξί μας χέρι η μονή του Αγίου Γεωργίου του Bαλσαμίτη. Πρόκειται για Μετόχι της Χοζοβιώτισσας .
Αποτέλεσμα εικόνας για αγιος γεωργιος βαλσαμιτης
Ξεχωριστό ενδιαφέρον παρουσιάζει ο ναός, τρίκλιτη καμαροσκέπαστη βα­σιλική του 16ου αι., χτισμένη πάνω στις βάσεις παλαιότερων βυζαντινών ναών. Ενδεικτική είναι η παρουσία ψηλότερων τόξων (βυζαντινών) μετα­ξύ των κλιτών που εναλλάσσονται με χαμηλότερα (περιόδου Τουρκοκρα­τίας). Τοιχογραφίες του 17ου αι. κο­σμούν τους πεσσούς του Ιερού Βήμα­τος και τους τοίχους του κουβουκλίου του αγιάσματος.
Η αρχική προέλευση του ναού -είναι- πιθανότατα παλαιοχριστιανική βασι­λική.
Αποτέλεσμα εικόνας για αγιος γεωργιος βαλσαμιτης
Εδώ και λίγα χρόνια φιλοξενεί μια μοναχή πού θα χαρεί να σας ξεναγήσει στον χώρο. Οι φημισμένες πηγές του Bαλσαμίτη έχουν μετατρέψει το τοπίο σε μια μικρή ‘όαση’ ενώ σε κοντινή απόσταση, πάνω σε ύψωμα, συναντάμε τα ερείπια ενετικού πύργου.
Σχετική εικόνα

Αποτέλεσμα εικόνας για αγιος γεωργιος βαλσαμιτης
Στην περιοχή φυτρώνει ο βάρσαμος ή αγριοδυόσμος (mentha longifolia), υδροχαρές αρωματικό και φαρμα­κευτικό φυτό με αντισηπτική δράση. Απ’ αυτόν πήρε το προσωνύμιο του ο τιμώμενος Άγιος.

Τετάρτη 23 Αυγούστου 2017

Eικόνα με τους έφιππους στρατιωτικούς αγίους

Image may contain: 2 people, outdoor
Eικόνα με τους έφιππους στρατιωτικούς αγίους Γεώργιο, Δημήτριο, Θεόδωρο Tήρωνα και Θεόδωρο Στρατηλάτη του φημισμένου ζωγράφου Mιχαήλ Δαμασκηνού (δεύτερο μισό του 16ου αι.).

Πέμπτη 20 Ιουλίου 2017

Να ξέρετε όμως Πατέρες, ότι ο Άγιος Γεώργιος ο Τροπαι­οφόρος έχει ένα κοντάρι τρία μέτρα!

Image may contain: 1 person
Να ξέρετε όμως Πατέρες, ότι ο Άγιος Γεώργιος ο Τροπαι­οφόρος έχει ένα κοντάρι τρία μέτρα! Και όσους του πάνε ενάντια, θα τους αρχίσει με αυτό το κοντάρι!
Αποτέλεσμα εικόνας για Γερο-Χαράλαμπος ο κομποσχοινάς

Γερο-Χαράλαμπος ο κομποσχοινάς(†18-2-1998)

Τρίτη 13 Ιουνίου 2017

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ - Χωριό Μπετζαλλά - Ελ Χάντερ


ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ - Χωριό Μπετζαλλά - Ελ Χάντερ.
ΕΛΛ.ΟΡΘ. ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ.
Ηγούμενος: αρχιμανδρίτης Ανανίας, εκ Κρήτης.


Η Μονή αυτή του Αγίου Γεωργίου του Τροπαιοφόρου, βρίσκεται νοτιοδυτικά, μετά από την Βηθλεέμ της Ιουδαίας, στο δρόμο προς τη πόλη της Χεβρώνας.
Η περιοχή ονομάζεται "Αλ Χάντερ", που είναι ένα αραβικό προσωνύμιο του Άη Γιώργη. Το χωριό αυτό κατοικείται εξ ολοκλήρου μόνον από μουσουλμάνους. Δεν έχει ούτε έναν χριστιανό η περιοχή. Η μονή αυτή κτίστηκε γύρω στα 1400 μ.Χ. Στο χώρο αυτό που είναι το μοναστήρι, ήταν τα κτήματα και υποστατικά της Αγίας Πολυχρονίας, μητέρας του Αγίου Γεωργίου.

Η περιοχή ήταν γεμάτη αμπέλια και ελιές, και συνεχίζει να έχει μέχρι σήμερα. Το λυπηρό είναι ότι ελάχιστοι, μην πω καθόλου, προσκυνητές επισκέπτονται το Προσκύνημα αυτό. Είναι κρίμα στο ότι δεν φαίνεται εκεί η χριστιανική παρουσία, με εξαίρεση μόνον τις Κυριακές, όπου αραβόφωνοι χριστιανοί ορθόδοξοι, από τη Βηθλεέμ, από τη πόλη της Μπετζάλλας, και μερικοί από το Μπετ Σαχούρ - Χωριό των Ποιμένων, εκκλησιάζονται εκεί. Όλες τις άλλες μέρες κανείς δεν φαίνεται στο μοναστήρι αυτό, ούτε Έλληνες προσκυνητές, ούτε Ρώσοι, ούτε Ρουμάνοι, ούτε καμία άλλη εθνικότητα.

Οπότε οι αλλόπιστοι/αλλόθρησκοι παίρνουν το δικαίωμα να θεωρούν μόνον δικό τους το μέρος αυτό. Είναι αδικημένο το συγκεκριμμένο προσκύνημα, όπως επίσης και η Μονή του Οσίου Ονουφρίου στον Αγρό του Κεραμέως, στα Ιεροσόλυμα. Είναι δύο σπουδαία μοναστήρια, που οι προσκυνητές δεν πάνε. Δεν το έχουν στο πρόγραμμά τους τα ταξιδιωτικά πρακτορεία που έρχονται στους Αγίους Τόπους.


Φωτογραφία
Στις δύο αυτές μονές υπάρχει και χώρος στάθμευσης, αλλά και κανένας κίνδυνος ή πρόβλημα. Αν συνεχιστεί να μην παρουσιάζεται ούτε ψυχή πιστού, τότε ναι, στο μέλλον θα έχουμε δυσκολία να έχουμε πρόσβαση σε αυτά τα δύο ιερά μέρη. Θα λέμε ότι τα χάσαμε κι αυτά μέσα στο χρόνο...
Πρέπει να φαίνεται η χριστιανο-ορθόδοξη παρουσία. Αυτή είναι που δίνει στήριξη μεγάλη στην Αγιοταφίτικη αδελφότητα και στα Πανάγια Προσκυνήματα των Αγίων Τόπων. Αμήν γένοιτο.


π.Ιγνάτιος Καζάκος

Παρασκευή 9 Ιουνίου 2017

Οι Αη-Γιώργηδες της Γαράσαρης

Ο Άγιος Γεώργιος ήταν πολύ αγαπητός στους χριστιανούς της Γαράσαρης (όπως σε όλους τους ακρίτες του μεσαιωνικού ελληνισμού) και εξακολουθεί να είναι αγαπητός, αφού σε πολλούς προσφυγικούς συνοικισμούς της Ελλάδας που κατοικήθηκαν από Νικοπολίτες, χτίστηκαν εκκλησίες και παρεκκλήσια στο όνομά του. (Στο νομό Καβάλας που εγκαταστάθηκαν πολλοί Γαρασαρέτες, η πρώτη προσφυγική εκκλησία που χτίστηκε, ήταν ο Άγιος Γεώργιος του Αμυγδαλεώνα). 

   Στη Γαράσαρη είναι πολλά τα χωριά που είχαν τιμήσει τον αη-Γιώργη δίνοντας το όνομά του στην κεντρική τους εκκλησία (η Λίτσασα μάλιστα είχε δύο εκκλησίες στο όνομα του Αγίου Γεωργίου!!), αλλά και σε πολλά παρεκκλήσια όπου γίνονταν πανηγύρια με τη συμμετοχή και μουσουλμάνων κατοίκων της περιοχής. Άλλωστε είναι γνωστό ότι μια μερίδα μουσουλμάνων (θα μιλήσουμε άλλη φορά γι’ αυτό το θέμα εκτενώς) τιμά ιδιαιτέρως τον αη-Γιώργη, την ημέρα του Χιντιρελέζ (πάντα με το παλιό ημερολόγιο). 

   Ακολουθώντας την παράδοση των προγόνων μας, τον τιμούμε κι εμείς σήμερα, παρουσιάζοντας όλες τις τοποθεσίες που υπήρχαν εκκλησίες και παρεκκλήσια του Αγίου Γεωργίου, στη Μητρόπολη Κολωνίας και Νικοπόλεως.

1) Παρεκκλήσι στην κορυφή του Γιοκσουρούκτας, απέναντι από τη Νικόπολη. Εκεί γινόταν μεγάλο πανηγύρι, με τη συμμετοχή και μουσουλμάνων κατά το Χιντιρελέζ. Ο Προκόπιος αναφέρει ότι εκεί υπήρχε παρεκκλήσι από τα βυζαντινά χρόνια και μέχρι τις αρχές του προηγούμενου αιώνα υπήρχαν ακόμη τα ερείπιά του.
2) Παρεκκλήσι μέσα στη Χάχαβλα.
3) Παρεκκλήσι μέσα στο Ισπαχή-μαχαλεσή.
4) Παρεκκλήσι στα νεκροταφεία του Ισπαχή-μαχαλεσή.

5) Παρεκκλήσι μέσα στο Αλησάρ.

6) Παρεκκλήσι στο λόφο της Τζεπετζή, νοτιοανατολικά της Τρουπτσής, εκεί που ήταν η πρώτη τοποθεσία του χωριού.
7) Παρεκκλήσι στην κορυφή Πουγιούκ-αλάν, ανατολικά της Φέϊλερες.
8) Παρεκκλήσι στην κορυφή του λόφου του Αγίου Γεωργίου, πάνω από την Έσολα. Μέχρι σήμερα ο λόφος ονομάζεται Χιντιρελέζ-τεπεσί, δηλαδή λόφος του Αγίου Γεωργίου.
9) Εκκλησία στη Μπάλτζανα, έτος κτίσης 1894.
10) Εκκλησία στο μαχαλά Χουπανάντων, στο Καρακεβεζήτ, χτίστηκε περίπου το 1855-1860.
11) Εκκλησία μέσα στην Κόρατζα, χτίστηκε περίπου το 1870. Στο χωριό υπήρχε και ένα παρεκκλήσι του Αγίου Γεωργίου.
12) Η παλαιότερη εκκλησία του Καταχώρ. Η καμπάνα της μεταφέρθηκε στην Ευκαρπία του Κιλκίς.
13) Η νέα και μεγαλοπρεπής εκκλησία του αη-Γιώργη, στην περιοχή Ναύλε της Λίτσασας, δίπλα στον τότε δημόσιο δρόμο. Μέχρι σήμερα στέκει εκεί (χωρίς τη στέγη δυστυχώς τα τελευταία χρόνια) για να θυμίζει το πέρασμα των προγόνων μας. Πολλά κειμήλια (εικόνες, σκεύη κλπ) μεταφέρθηκαν στα Κασσιτερά Ροδόπης και στην Ολυμπιάδα Ελασσόνας.

14) Η παλιά εκκλησία της Λίτσασας, στο μαχαλά των Ταμουράντων.

15) Η πιο παλιά από τις τρεις εκκλησίες του Ασαρτζούχ, στο μαχαλά Πετράντων/Τζανάντων.
16) Παρεκκλήσι στο Κιογνιούκ.
17) Παρεκκλήσι στην Καϊλούκα.
18) Παρεκκλήσι στο Όβατζουχ.

19) Παρεκκλήσι στο Χατζήκιοϊ.

20) Εκκλησία στο Έσκιονε.
21) Εκκλησία στο μαχαλά Γαραγόλ του Σουπάχ.
22) Εκκλησία στην Άμελη.
23) Εκκλησία στο Ματέν, με έτος κτίσης το 1840.
24) Εκκλησία στο Ινονού (Ινογή).
25) Εκκλησία στην Καγιά-τιπή του Επές.
26) Εκκλησία στο Οβατζούκ (ή Καβατζούκ) του Επές.
27) Παρεκκλήσι του Κούλαλη και του Τσαμλή-καλέ, πάνω στο Κιοσέ-νταγ.
28) Εκκλησία του Τσελέπ.
29) Εκκλησία του Κιόβ-τεπε.
30) Εκκλησία του Αρμούτ-τσαϊρ.
31) Εκκλησία στο κέντρο της Κούρβαγης.
32) Εκκλησία στο Κεμίν Κονάκ, χτίστηκε το 1908.
33) Εκκλησία στο Πουλάχ, όπου γινόταν μεγάλο πανηγύρι του Αγίου Γεωργίου.
34) Παρεκκλήσι στο ύψωμα πάνω από το Σιογιούτ-πελή, με μεγάλο πανηγύρι.
35) Εκκλησία στο Ουλού-τσουχούρ.
36) Παρεκκλήσι στο Αλατζά-χαν.
37) Εκκλησία μέσα στη Ρεφαγιέ.
38) Εκκλησία μέσα στο Πισιούρ.

39) Εκκλησία στο Χίντζιρι.

40) Εκκλησία στο Γάμισλη, χτίστηκε περίπου το 1900.
41) Εκκλησία στο Σιούλιου. Γκρεμίστηκε το 1916 μαζί με άλλες τρεις εκκλησίες της περιοχής και με τις πέτρες τους έχτισαν τουρκικό σπουδαστήριο που υπάρχει μέχρι σήμερα.
42) Εκκλησία στον πάνω μαχαλά του Κάγιαλαν.
43) Εκκλησία στο Γιατμούς.
44) Εκκλησία στο Ιναγέτ.
45) Εκκλησία στο Αχουρλού, με έτος κτίσης το 1880.
46) Παρεκκλήσι πάνω στο λόφο του Πέγιαλαν.
47) Εκκλησία στην Καβάκλιτζα, με έτος κτίσης το 1890.


 Πηγή: http://garasari.blogspot.gr/αντιγραφή

Η Βυζαντινή Εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στον Καλαμά.

Η Βυζαντινή εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στον Καλαμά
Στον Καλαμά Μυλοποτάμου(Ρεθυμνο) βρίσκεται η Βυζαντινή εκκλησία του Αγίου Γεωργίου.Χρονολογείται τον 11ο-12ο αιώνα Η εκκλησία έχει σταυροειδή σε ορθογώνιο αρχιτεκτονική με δύο νάρθηκες μπροστά, στη δεξιά γωνιά του κεντρικού άξονα. 
Μια τοιχογραφία στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στον Καλαμά

Η τοιχογραφία του μαρτυρίου στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στον Καλαμά
Έχει επίσης ένα μεγάλο θόλο στο κέντρο του σταυρού και καμάρες στα πλάγια της εκκλησίας.
Η Βυζαντινή εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στον Καλαμά
 Ο νάρθηκας την κάνει να μοιάζει με τρίκλιτη. Στο εξωτερικό της υπάρχουν καμάρες και πλίνθινες διακοσμήσεις. Υπάρχει ακόμα ένας παλιός τάφος στο εσωτερικό και μερικές τοιχογραφίες που διατηρούνται.
πηγή

Δευτέρα 8 Μαΐου 2017

«Ο Νεομάρτυρας Αγιος Γεώργιος Ιωαννίνων (1808 – 1838). Προσευχητική μαρτυρία»

Του Χάρη Ανδρεόπουλου 

«Ο Νεομάρτυρας Αγιος Γεώργιος Ιωαννίνων
(1808 – 1838). Προσευχητική μαρτυρία»
  Το νέο βιβλίο του Μητροπολίτου Αρκαλοχωρίου κ. Ανδρέα (Νανάκη). Μια έκδοση
αφιερωμένη στη προσευχή και εις μνήμην του μακαριστού Μητροπολίτου Ιωαννίνων κυρού Θεοκλήτου (Σετάκη)


Αφιερωμένο στο προσευχητικό μαρτύριο του Αγίου Γεωργίου του εξ Ιωαννίνων (1808 – 1838), είναι το νέο βιβλίο του Μητροπολίτου Αρκαλοχωρίου και καθηγητού της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. κ. Ανδρέα (Νανάκη). Πρόκειται για μια θεολογική προσέγγιση για την αξία της προσευχής, την οποία ο συγγραφέας περιγράφει ως μια «διασωλήνωση με τον αόρατο πνευματικό κόσμο, με τις πνευματικές δυνάμεις του ουρανού». Ως μια «προσευχητική επικοινωνία», η οποία, όπως με την χάρη του Θεού  βοήθησε τον Νεομάρτυρα Γεώργιο να αντιμετωπίσει καρτερικά και με θαυμαστή γενναιότητα το δι΄ απαγχονισμού από τους Τούρκους μαρτύριό του, έτσι μπορεί να βοηθήσει πνευματικά τον σημερινό άνθρωπο ν΄ αντιμετωπίσει το σύγχρονο πρόβλημα του πολιτισμού μας, το οποίο, όπως εξηγεί ο συγγραφέας, είναι στην ουσία του πρόβλημα πνευματικό.

Ο Νεομάρτυς Αγιος Γεώργιος απαγχονίστηκε στην αγορά του χάνδακος του μεγάλου Φρουρίου των Ιωαννίνων στις 17 Ιανουαρίου (ημέρα κατά την οποία τιμάται  και η ιερά μνήμη του) του 1938  αναφωνώντας μέχρι τέλους «Χριστιανός ειμί, ποιήσατέ μοι ει τι δεινόν οίδατε». Το σώμα του έμεινε κρεμασμένο τρείς ολόκληρες ημέρες φρουρούμενο και καλυπτόμενο τις νύκτες από θείο φως προς έκπληξη και θαυμασμό όλων, χριστιανών και αλλοπίστων. Μάλιστα η χάρις του αγίου Πνεύματος θαυμαστώς εδόξασε και αυτόν τον Αγιο  με πολλά θαύματα, αφού, όπως μαρτυρείται, όσοι πήραν κομμάτι από την αγχόνη του ή τα ρούχα του είδαν μεγάλες θεραπείες. Το επόμενο έτος του μαρτυρίου του, δηλαδή το 1839, ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο ΣΤ’ ανεκήρυξε επίσημα το φουστανελοφόρο νεομάρτυρα Γεώργιο «αληθή μάρτυρα του Χριστού». Πανηγυρικώς και με ευλάβεια τα ιερά και θαυματόβρυτα  λείψανά  του ανακομίσθηκαν στις 26 Οκτωβρίου του 1971, επί αρχιερατείας του τότε Ιωαννίνων και μετέπειτα Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος (1974 – 1998), Σεραφείμ και κατατέθηκαν στο φερώνυμο του νεομάρτυρος Αγίου ναό, ο όποιος κοσμεί την πόλη των Ιωαννίνων. Στη τελετή ανακομιδής των ιερών λειψάνων - περί της οποίας παρατίθεται στο βιβλίο εκτενής ιστορική αναφορά, συνοδευομένη μάλιστα από  φωτογραφικό παράρτημα -  είχαν λάβει μέρος, κατόπιν προσκλήσεως του τότε Ιωαννίνων Σεραφείμ, και οι όμοροι Μητροπολίτες Αρτης Ιγνάτιος, Πρεβέζης Στυλιανός, Δρυϊνουπόλεως Σεβαστιανός, Παραμυθίας Παύλος, Κερκύρας Πολύκαρπος, ο τότε Επίσκοπος Δωδώνης (και μετέπειτα Ν. Σμύρνης) Χρυσόστομος και ο τότε Πρωτοσύγκελλος της Ι.Μ. Ιωαννίνων και μετάπειτα Μητροπολίτης αυτής, Θεόκλητος, ο οποίος ήταν αυτός ο οποίος εκ του τάφου ανέσυρε τα ιερά λείψανα. 
 
Στο βιβλίο περιέχεται ο κορμός του κηρύγματος  - ομιλίας που είχε αναπτύξει ο Μητροπολίτης Αρκαλοχωρίου, τον Οκτώβριο του 2015, μετά από πρόσκληση του οικείου ιεράρχου, Μητροπολίτου Ιωαννίνων κ. Μαξίμου, κατά την ημέρα της εορτής της ανακομιδής των ιερών λειψάνων του Αγίου (26η Οκτωβρίου) και η έκδοσή του είναι αφιερωμένη στον μακαριστό Μητροπολίτη, «τω Ιωαννίνων Θεοκλήτω, τω εν ευθύτητι διαγαγόντι», όπως με σεβασμό και αγάπη αναφέρει στην εισαγωγή του βιβλίου του για τον αοίδιμο Θεόκλητο, ο Μητροπολίτης Αρκαλοχωρίου κ. Ανδρέας.

Επισημαίνοντας ο Σεβ. Αρκαλοχωρίου την απουσία της προσευχής απ΄ τη ζωή του σύγχρονου ανθρώπου - ως γεγονός απότοκο του φαινομένου της ατομοκεντρικής αυτάρκειας που προέκυψε ως καρπός και δημιούργημα των αντιεκκλησιαστικών και αντιθρησκευτικών ιδεολογιών – και προσεγγίζοντας θεολογικά το ζήτημα από την πλευρά της ορθόδοξης χριστιανικής και πολιτιστικής παραδόσεως, γράφει για την αξία της προσευχής: «Ο φωτισμός του νοός είναι καρπός προσευχής. Το φως που φώτισε το σώμα του Νεομάρτυρα Αγίου Γεωργίου των Ιωαννίνων είναι το άκτιστο φως της Τριαδικής Θεότητος, που το γνωρίζουν όσοι με την προσευχή υπερβούν τα πάθη και τις αδυναμίες τους και εισέλθουν στον κόσμο της νοεράς προσευχής, στο κόσμο της καθαρής προσευχής. Για κάθαρση, φωτισμό και θέωση ωμίλησαν οι Πατέρες της Εκκλησίας που είχαν καθαρή εμπειρία της προσευχής. Οι άγιοι, οι όσιοι, οι ομολογητές, οι εγκρατευτές, οι μάρτυρες, οι νεομάρτυρες, αλλά και απλοί άνθρωποι που έχουν φθάσει σε τέτοια υψηλά μήκη και μέτρα προσευχής, σε αξιοζήλευτες πνευματικές καταστάσεις. Ευφραίνονται στη θέα και τη βίωση της χάριτος του Θεού και έχουν από τον κόσμο τον επίγειο εμπειρίες αποκαλυπτικές, θεοσημείες και θεοφάνειες μοναδικές…».  
 Η έκδοση κοσμείται με την εικόνα του Αγίου την οποία φιλοτέχνησε για το εξώφυλλο ο ιερομόναχος π. Αναστάσιος, του κελλίου Αγ. Ιωάννου του Προδρόμου (Αγ. Διονυσίου του εκ Φουρνά) Καρυών Αγ. Ορους. Στα περιεχόμενα του βιβλίου συμπεριλαμβάνονται αποσπάσματα από το Συναξάρι του Αγίου (για τον μαρτυρικό θάνατο και τα θαύματα που επιτελεί), ο Παρακλητικός Κανόνας εις τον Αγιον και οι «Οίκοι Εικοσιτέσσερες» (ύμνοι αποτελούμενοι από ένα προοίμιο και 24 «στροφές» σε ελληνική αλφαβητική ακροστιχίδα, από το Α έως το Ω) «εις τον Αγιον και Πανένδοξον   Νεομάρτυρα Γεώργιον, Πολιούχον των Ιωαννίνων, τον Θαυματουργόν», τους οποίους έχει γράψει ο υμνογράφος, μοναχός Γεράσιμος Μικραγιαναννίτης. Η κεντρική διάθεση του βιβλίου έχει ανατεθεί στις εκδόσεις Μπαρμπουνάκη της Θεσσαλονίκης (http://barbounakis.blogspot.gr).
 

 

Στα δεξιά  ο Μητροπολίτης Παραμυθίαςκαι στο κέντρο, ως πρωτοσύγκελλος τότε,  ο Ιωαννίνων Θεόκλητος.


Από την τελετή ανακομιδής των λειψάνων του Αγ. Γεωργίου Ιωαννίνων (1971). Διακρίνονται (από αριστερά και σε πρώτο πλάνο) οι Μητροπολίτες Δρυϊνουπόλεως Σεβαστιανός και Ιωαννίνων Σεραφείμ

 Ο Χάρης Ανδρεόπουλος είναι Θεολόγος καθηγητής Β/θμιας Εκπαίδευσης, Δρ. Εκκλησιαστικής Ιστορίας ΑΠΘ. 
 ΠΗΓΗ/Το είδα εδώ