Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2012

Άγιος Γεώργιος ο Θαυματουργός ο λεγόμενος μαχαιρωμένος(+31 Δεκεμβρίου)

Άγιος Γεώργιος ο Μαχαιρωμένος
Ο Άγιος Γεώργιος ο Θαυματουργός ο λεγόμενος μαχαιρωμένος είναι άγνωστος στους Συναξαριστές, γνωστός όμως τοπικός Άγιος της Εκκλησίας της Κύπρου στον Αναλιόντα (Πατμιακός Κώδικας 266).
Σύμφωνα με αυτήν την ΠΗΓΗ υπάρχει ερειπωμένος ναός στο χωριό Καταλιότας, Λευκωσία.
Εορτάζεται στις 31 Δεκεμβρίου

Όσιος Γεώργιος επίσκοπος Νικομήδειας ποιητής ασματικών Κανόνων και Τροπαρίων

Ο Όσιος Γεώργιος έζησε στη θορυβώδη και μεγάλη για την Ορθοδοξία εποχή του Πατριάρχη Κωνσταντινούπολης Φωτίου (857 - 891 μ.Χ.), με τον οποίο και διατηρούσε αλληλογραφία. Σύνθεσε δύο εγκώμια στη γιορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου και μελοποίησε την Ακολουθία τους. Μελοποίησε επίσης τον προεόρτιο Κανόνα στον Ευαγγελισμό, καθώς και άλλους Κανόνες στη Θεοτόκο. Συνέγραψε μάλιστα και πανηγυρικούς λόγους, όπως στα Εισόδια, στη σύλληψη της Αγίας Άννας και στο «Ειστήκεισαν παρά τω Σταυρώ του Ιησού». (Στοιχεία της βιογραφίας του, συγχέονται μ' αυτά του Αγίου Γεωργίου Επισκόπου Αμάστριδος, κυρίως όσον αφορά την ποίηση των ασματικών Κανόνων. Ίσως βέβαια, να συμβαίνει και το αντίθετο).Η μνήμη του τιμάται στις 29 Δεκεμβρίου

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012

Η πέτρα που μαρτύρησε ο Άγιος Γεώργιος ο Χιοπολίτης - Απ’ τα ματωμένα χώματα της Μ. Ασίας στη γειτονική Μυτιλήνη


ΜΕ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΤΟΥ ΑΡΧΙΜ. ΚΥΡΙΛΛΟΥ ΣΥΚΗ
Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ είναι κομμάτι της ιστορίας μας, όποιος δεν το βλέπει είναι τυφλός. Μπορεί οι Φαναριώτες να συχνωτίστηκαν με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, μπορεί ο Πατριάρχης να αφόρισε με το μαχαίρι στο λαιμό την Επανάσταση του 1821 αλλά ο Ρωμιός κρατήθηκε όρθιος χάρη και στην Ορθοδοξία.  Ο π. Κύριλλος Συκής πήγε στη Μυτιλήνη και μετέφερε εκεί την πέτρα που μαρτύρησε ο Άγιος του Αϊβαλιού, ο Άγιος Γιώργης ο Πυτιανός, ονομαζόμενος ως Χιοπολίτης...
Κύκλοι ζωής που κλείνουν, θαρρείς και τούτο γίνεται υπερφυσικά. Απορημένος θωρείς μέσα στην πρωινή παγωμένη άχνα της μικρής εκκλησιάς στο λόφο πάνω από την πόλη της Μυτιλήνης ετούτη την κόκκινη πέτρα από το αντικρινό Αϊβαλιώτικο Σαρμουσάκ και λες πώς γίνονται όλα ετούτα στις μέρες μας, πώς μπορεί να γίνονται ακόμα, κι εσύ να ασχολιέσαι με δαύτα έτσι σαν από γινάτι, σαν χρέος έναντι του που χάθηκε για πάντα, σαν ανασαμιά που πρέπει να συνεχίσει για να ζήσεις... Χουχουλιάζεις τα χέρια, παγωνιά όξω και μέσα, χειμώνας, καιρός Δεκεμβριανός και μονολογείς κοιτώντας μιας στη Σαρμουσακόπετρα που έχεις μπροστά σου, μια τα καρσινά βουνά... «Κληρονομία ημών μετεστράφη αλλοτρίοις, οι οίκοι ημών ξένοις. Ορφανοί εγενήθημεν, ουχ υπάρχει πατήρ, μητέρες ημών ως αι χήραι».
Στις 26 του Νοέμβρη του 1807 στην πλατεία του Αϊβαλιού, πάνω σε μια παραλληλεπίπεδη όρθια πέτρα, πάνω στην οποία «σφάζονταν οι Γκιαούρηδες» μαρτύρησε ο Άγιος Γιώργης από το Πιτυός της Χίου που ‘χε αλλαξοπιστήσει σαν ήταν πιότερο νιός και είχε γίνει Αχμέτ. Μετάνιωσε για ετούτο, ξανάγινε χριστιανός και πήγε και κρύφτηκε στο Αϊβαλί. Μα κει τον γνώρισαν, μάτι αλλιώτικο ζήλεψε τη χαρά του και το αποτέλεσμα ήταν να ομολογήσει στον Τούρκο καδή πως «Γιώργης γεννήθηκε και Γιώργης θα πεθάνει.». Κάπως έτσι κατέληξε στην σαρμουσακόπετρα εκείνο το βράδυ της 25ης Νοεμβρίου προς 26 σημαδεύοντας για πάντα τη ζωή εκείνων των ανθρώπων της πολιτείας που τους έμελλε να εξοριστούν τρεις φορές από τα σπίτια τους, μια στα 1821, μια στα 1917 και μια στα 1922.
Κι ο Άγιος τους; Ο Άγιος, εξόριστος κι αυτός γιορτάζει στα χνάρια των εξόριστων Αϊβαλιωτών που τους βλέπει να τρανεύουν στις Νέες Κυδωνίες, στον Άη Γιώργη της Μυτιλήνης, στην Παναγιούδα, στο Πιτυός της Χίου, όπου ακόμα τον θυμούνται... Από την περασμένη Κυριακή και στο Μοναστήρι του Προφήτη Ηλία στις Καμάρες της Μυτιλήνης, όπου κι έφτασε βράδυ παγωμένο την περασμένη Κυριακή, σαν τότες πριν 200 ακριβώς χρόνια η σαρμουσακόπετρα πάνω στην οποία ο Άη Γιώργης, μαρτύρησε...
Πού βρισκόταν...
Χρόνια πολλά τώρα, ο π. Κύριλλος Συκής, Ηγούμενος σήμερα της Μονής του Προφήτη Ηλία «ακουμπούσε» με τα ταξίδια του στο Αϊβαλί στην ιστορία του Άη Γιώργη του Χιοπολίτη. Έτσι κι αλλιώς η ιστορία του Αγίου αλλά και τα όσα άφησε πίσω της από δαύτον η Μικρασιατική Καταστροφή είναι από μόνα τους μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία. Τα λείψανα του Αγίου στην Αγία Τράπεζα του Ταξιάρχη τα έφερε στην Παναγιούδα της Μυτιλήνης ο π. Θεολόγος κι η ασημένια θήκη της κάρας του από τα πατώματα της καταστραμμένης Αϊβαλιώτικης Μητρόπολης κατέληξε στα παζάρια της Κωνσταντινούπολης, στη συνέχεια στην Ελβετία για να καταλήξει «πρωταγωνιστής» σε μυθιστόρημα σωστός στο Μουσείο Μπενάκη της Αθήνας.
Για χρόνια ο π. Κύριλλος προσδιόριζε την ιστορία της πέτρας του Αγίου μέσα από τις αφηγήσεις του Αϊβαλιώτη καθηγητή της Θεολογικής Σχολή Γιάννης Φουντούλη και του μισού Αϊβαλιώτη και μισού Περγαμηνού φιλόλογου Θανάση Τσερνόγλου. 
Κι οι δυο, μακαρίτες πια, τοποθετούσαν την ύπαρξη της πέτρας όπου μαρτύρησε ο Άγιος στην περιοχή της πλατείας που σχηματίζεται εκεί απ’ όπου ξεκινά το σοκάκι όπου είναι η εκκλησιά του Άη Γιάννη της Αγοράς, το σημερινό Σαατλί τζαμί, τη γνωστή εκκλησιά στους επισκέπτες του Αϊβαλιού όπου στέκει ακόμα το καμπαναριό με το ρολόι. 
Και την περιέγραφαν κι οι δυο σοφοί δάσκαλοι σαν μια παραλληλεπίπεδη κοκκινόπετρα από το λατομείο του Σαρμουσάκ, στενότερη στο κάτω της σημείο απ’ ότι στο πάνω της, που έστεκε στο πλάι μιας βρύσης σε εκείνο το σημείο της Αϊβαλιώτικης Αγοράς και στην οποία κατά παράδοση στις 26 του Νοέμβρη οι Αϊβαλιώτες ανάβανε κεριά και όπου το γειτονικό ζαχαροπλαστείο κερνούσε κυρίως μπουσταλευριά με σταφίδες, ρόδια κι άλλους καρπούς...
Πριν λίγα χρόνια η πέτρα αυτή εντοπίστηκε. Μέσα σε ένα μαγαζί εκεί δίπλα στην παλιά βρύση που γκρεμίστηκε για τη δημιουργία της σύγχρονης εικόνας της πολιτείας, και την οποία ο παππούς του σημερινού ιδιοκτήτη κουβάλησε για να χρησιμοποιείται για πάγκος. Ήταν η πέτρα πάνω στην οποία λεγόταν στην τούρκικη παράδοση πως «σφάζονταν οι Γκιαούρηδες». Για ετούτο το λόγο πάντα μέσα στο μαγαζί κάποια στιγμή η πέτρα σκάφτηκε στο πάνω της σημείο για να χρησιμοποιηθεί σαν γλάστρα αλλά και πάλι άλλαξε απόφαση ο ιδιοκτήτης της και την κράτησε μέσα στο μαγαζί. Σαν να έπρεπε να μείνει εκεί, δίπλα από το σημείο του μαρτυρίου του Αγίου περιμένοντας ένας Θεός ήξερε τι...
Ήρθε...
Την περασμένη Κυριακή η Σαρμουσακόπετρα τ’ Άη Γιώργη από τους καλογέρους του Προφήτη Ηλία με τη σύμφωνη γνώμη του Μητροπολίτη Μυτιλήνης - που άκουσε τα στοιχεία που είχαν συμμαζευτεί και ευλόγησε την όλη διαδικασία φορτώθηκε στην καρότσα του αυτοκινήτου με το οποίο επέστρεφαν από την Κωνσταντινούπολη όπου βρέθηκαν στη θρονική γιορτή του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Σαρμουσακόπετρα τ’ Αγίου για πάντα την Αϊβαλιώτικη γη, Κυριακή 2 του Δεκέμβρη 2007, 200 χρόνια κι έξι μέρες μετά από τη μέρα που απάνω της άφησε την τελευταία του πνοή ο νεαρός Γιώργης από το Πιτυός της Χίου αρνούμενος να αλλαξοπιστήσει ξανά...
Στον Προφήτη Ηλία πρόχειρα τοποθετήθηκε στο πλάι της εικόνας της Παναγιάς από τους καλογέρους που την ξεφόρτωσαν με τα πετραχήλια, νιώθοντας πως ακουμπούν ένα κομμάτι όχι μόνο της Ορθοδοξίας αλλά της ιστορίας των απέναντι πατρίδων...
Προσευχητάρι για την ειρήνη
«Θεού θέλοντος και με τις ευλογίες του Μητροπολίτη μας», είπε χθες στο «Ε» ο π. Κύριλλος, θα φτιάξουμε εδώ απέναντι από το Αϊβαλί ένα προσευχητάρι που να θυμίζει το μαρτύριο του Αγίου στο οποίο θα τοποθετήσουμε και την πλάκα τ’ Αγίου... Να βλέπει θαρρείς από ετούτη τη θέση την πολιτεία του ο Άγιος, να την ευλογεί και να προσεύχεται στο Θεό που δεν αρνήθηκε για την ειρήνη ανάμεσα στους δυο λαούς».
Σκέφτεσαι εκεί πάνω στον Προφήτη Ηλία με την πόλη πιάτο στα πόδια σου, το στενό θαλασσινό ποτάμι ανάμεσα Λέσβου και Μικρασίας και τα Άγια βουνά καρσί να λάμπουν αυτά από τον ήλιο που φωτίζει τις χιονισμένες κορφές τους...
Κύκλοι ζωής που κλείνουν θαρρείς και τούτο γίνεται υπερφυσικά. Η πέτρα τ’ Άη Γιώργη του Χιοπολίτη που πέρασε στην από εδώ μεριά του Αιγαίου, κομμάτι της ιστορίας, της ράτσας, ιστορία που δε χωρά σε βιβλία μοναχά με συναίσθημα, μαθαίνετε από καρδιά σε καρδιά αναμεταξύ σε ανθρώπους που πεισματώνουν σαν κοιτούν καρσί. Κατηφορίζεις... Τι να πεις... Μια τελευταία ματιά στα αντικρινά βουνά, μια ακόμα σκέψη στον Άη Γιώργη που ξεχάστηκε μα δε μας ξέχασε κι οι στίχοι για το που χάθηκε μα δεν ξεχνιέται. «Αμαρτίαν ήμαρτεν Ιερουσαλήμ, δια τούτο εις σάλον εγένετο. Πάντες οι δοξάζοντες αυτήν, εταπείνωσαν αυτήν».
Καλώς ήρθες στο νησί, πρόσφυγα Άγιε. Και από κει πάνω που στέκεις έχε στο νου σου λίγο τους σύγχρονους πρόσφυγες που περνούν το μπουγάζι φοβισμένοι και πεινασμένοι σαν τους πατεράδες μας, που ξεχάσαμε πως και δαύτοι πρόσφυγες ήρταν στον τόπο ετούτον...
Του ΣΤΡΑΤΗ ΜΠΑΛΑΣΚΑ (απ’ την εφημερίδα της Λέσβου «ΕΜΠΡΟΣ»)

Ναοί Αγίου Γεωργίου Χιοπολίτου

Ο ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΤΟΥ ΧΙΟΠΟΛΙΤΟΥ ΣΤΟΝ ΔΙΟΝΥΣΟ/Πηγή

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΤΟΥ ΧΙΟΠΟΛΙΤΟΥ ΣΤΟΝ ΠΙΤΥΟ ΧΙΟΥ/Πηγή

Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2012

ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ Ο ΧΙΟΠΟΛΙΤΗΣ(26 Νοεμβρίου)

Ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ Ο ΧΙΟΠΟΛΙΤΗΣ
Ο άγιος Γεώργιος γεννήθηκε στο χωριό Πιθυός της Χίου το έτος 1785. Έμεινε ορφανός σε ηλικία εννέα μηνών και μεγάλωσε σε χέρια μητριάς. Μικρό παιδί ακόμα τον παρέδωκε ο πατέρας του σε κάποιον τεχνίτη ονομαζόμενον Βισεντζή να μάθει την ξυλογλυπτική. Αυτός τον πήρε μαζί του στα Ψαρά, όπου ανέλαβε να φτιάξει το τέμπλο του ναού του Αγίου Νικολάου. Από τα Ψαρά με συντροφιά άλλων παιδιών έφυγαν για την Καβάλα, όπου έκλεψαν καρπούζια. Τότε για να ξεφύγει, όπως είπε αργότερα, το ξύλο και την τιμωρία, αρνήθηκε την πίστη του, έγινε μωαμεθανός και περνούσε τον καιρό του με αγαρηνούς. Ο πατέρας του και οι συγγενείς του δεν είχαν μάθει τίποτα από αυτά, είχαν χάσει τα ίχνη του παιδιού.

Κάποτε έφτασε ένα καΐκι με καρπούζια στη Χίο από την Καβάλα. Μέσα σ’ αυτό είχαν πάρει σαν μούτσο τον Γεώργιο. Κάποιος συγγενής του που βρέθηκε στο λιμάνι τον γνώρισε και έτρεξε κοντά του με χαρά και τον χαιρέτησε, όμως άκουσε κάποιον απ’ το πλήρωμα του καϊκιού που τον φώναξε με το τούρκικο όνομα Αχμέτ! Ακούοντας το όνομα αυτό, ξαφνιάστηκε, πάγωσε ο άνθρωπος. Έτρεξε κοντά στο παιδί - θα ήταν τότε περίπου δέκα χρόνων και του λέγει: «Γιώργο, τι ακούω: Γιατί αυτός σε φώναξε Αχμέτ;» Και ο μικρός, μη δίνοντας απάντηση, έτρεξε στο καΐκι. Μέχρι να ειδοποιήσουν τον πατέρα του, το πλοίο σήκωσε πανιά και έφυγε από τη Χίο.

Δεν πέρασε πολύς καιρός και ξανάρθε στη Χίο ο Γεώργιος με χριστιανικά φορέματα. Πήγε στον πατέρα του με δάκρυα. Διηγήθηκε πως τον απείλησαν τότε που έκλεψε καρπούζια στην Καβάλα, πως θα τον κρέμαζαν αν δεν άλλαζε την πίστη του, και τον ονόμασαν Αχμέτ, και παρακαλούσε τον πατέρα του να τον συγχωρέσει και να τον δεχθεί κοντά του σαν χριστιανό.
Η συγκίνηση του πατέρα δεν περιγράφεται. Λίγες μέρες τον κράτησε κοντά του, γιατί ήταν επικίνδυνο να ζήσει ο Γεώργιος ανάμεσα σε γνωστούς χριστιανούς και κυρίως Τούρκους που θα προσπαθούσαν να τον επαναφέρουν στον ισλαμισμό και σε περίπτωση αρνησίς του, θα τον θανάτωναν. Σκέφτηκε ο πατέρας του να τον στείλει σε ξένο τόπο να ζήσει άγνωστος μεταξύ άγνωστων. Σαν ναυτικός που ήταν και γνώριζε τον κάθε τόπο, βρήκε κατάλληλο το Αϊβαλί.

Στο Αϊβαλί τον εμπιστεύθηκε σε κάποιον φίλο του που είχε αγροκτήματα έξω από το Αϊβαλί. Εκεί δουλεύοντας τίμια και αποδοτικά ο Γεώργιος πέρασε πολύ καλά μέχρι που έφτασε στην ηλικία των είκοσι χρόνων. Τότε ξεθάρρεψε και κατέβηκε στην πόλη των Κυδωνιών (Αϊβαλί). Εκεί νοίκιασε ένα δωμάτιο στο σπίτι μιας γερόντισσας, που τον φρόντιζε σαν παιδί της. Όταν πέρασαν χρόνια ήρθε ο πατέρας του και του πρότεινε να τον βάλει σε μοσχοβίτικο καράβι, να γίνει ναυτικός, όμως αυτός δεν δέχτηκε. Ήταν ευχαριστημένος από τη ζωή με τους Αϊβαλιώτες, που τον αγάπησαν. Μόνο στη γερόντισσα νοικοκυρά του είχε φανερώσει το μυστικό, πως είχε κάποτε αρνηθεί την πίστη του Χριστού.

Ήρθε καιρός να φτιάξει οικογένεια. Βρέθηκε και καλή καπέλα που τον ήθελε. Πριν γίνουν οι αρραβώνες, οι συγγενείς της κόρης θεώρησαν καλό να ζητήσουν και τη γνώμη της γερόντισσας. Αυτή είπε τόσο καλά λόγια για το παλικάρι, αλλά με την ειλικρίνεια που μίλησε, φανέρωσε και το μυστικό, ότι στα παιδικά του χρόνια ο Γεώργιος είχε γίνει μωαμεθανός. Όμως ήταν τόσο καλή η συμπεριφορά του Γεωργίου και τόσο καλά τα λόγια της γερόντισσας, που οι συγγενείς της κόρης αποφάσισαν το συνοικέσιο και έγινε ο αρραβώνας. Και όμως άλλη τροπή πήραν τα πράγματα. Ο Γεώργιος είχε δανείσει πριν χρόνια χρήματα στον αδελφό της κοπέλας και τώρα, για την προετοιμασία του γάμου, τα χρειάστηκε και του τα ζήτησε. Αυτός αρνήθηκε να τα δώσει και όχι μόνο αρνήθηκε, αλλά έφτασε στο σημείο να καταγγείλει τον μέλλοντα γαμπρό του στις τουρκικές αρχές για εξωμότη. Φίλοι του Γεωργίου, που έμαθαν την καταγγελία, τον ειδοποίησαν και του συνέστησαν να κρυφτεί, να φύγει, αλλά αυτός παρέμεινε εκεί άφοβος, αποφασισμένος, αν ήταν θέλημα Θεού, και να μαρτυρήσει για την πίστη του.
Σε λίγες μέρες τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν στον κριτή του τόπου. «Πως ετόλμησες, του λέγει ο κριτής, να αρνηθείς την πίστη στον Αλάχ! Δεν ξέρεις ότι θα σε κρεμάσω αν ξαναπείς πως είσαι χριστιανός;» Και ο Γεώργιος απάντησε με θάρρος ότι ήταν, είναι, και χριστιανός θα πεθάνει. Βλέποντας τη σταθερότητα του νεαρού χριστιανού ο κριτής άλλαξε ύφος και άρχισε τις υποσχέσεις. Έπειτα με θυμό και οργή ξεστόμισε πάλι απειλές. Όμως όλες τις προτάσεις, υποσχέσεις, απειλές τις απέκρουσε με περιφρόνηση ο άγιος.

Η 8η Νοεμβρίου ήταν η ημέρα που τον έκλεισαν στη φυλακή, όπου έμεινε δεκαεπτά ημέρες υποφέροντας τα πάνδεινα απ’ τους αγαρηνούς. Στη φυλακή τον συντρόφεψε ένας καλός χριστιανός, που τον παρηγορούσε και τον εστήριζε στην πίστη. Παράλληλα, ο πιστός λαός του Αϊβαλιού ξεσηκώθηκε σε θρησκευτικό συναγερμό προσευχές. Μέρα και νύχτα όλες αυτές τις ήμερες γινότανε στους ναούς παρακλήσεις και αγρυπνίες για να ενισχύσει η θεία χάρη τον βασανιζόμενο Γεώργιο να μείνει σταθερός στην πίστη του και να αξιωθεί το μαρτυρικό στεφάνι.
Στις 24 Νοεμβρίου βγήκε η απόφαση να θανατωθεί ο άγιος. Αμέσως οι χριστιανοί τον ειδοποίησαν να προετοιμασθεί ψυχικά και του έκαμαν γνωστό ότι μπορούσαν να στείλουν στη φυλακή ιερέα να εξομολογηθεί και να κοινωνήσει των άχραντων μυστηρίων. Μαθαίνοντας αυτά ο άγιος δόξασε τον Θεό και ευχαρίστησε τους καλούς Αϊβαλιώτες, που φρόντισαν να τον ειδοποιήσουν και να στείλουν ιερέα να του φέρει τη θεία κοινωνία. Πραγματικά την ίδια μέρα εξομολογήθηκε και κοινώνησε. Τη νύχτα εκείνη, όπως είπε στον συγκροτούμενο του χριστιανό, ένοιωθε ήρεμος και τόσο ατάραχος και με χαρά περίμενε τον μαρτυρικό θάνατο, για να επανορθώσει το αμάρτημα της αρνησιθρησκείας και να έλθει κοντά στον πρωτομάρτυρα του Γολγοθά Ιησού Χριστό.

Το βράδυ της ίδιας ημέρας, 25 Νοεμβρίου, μαθεύτηκε σ’ όλο το Αϊβαλί ότι θα αποκεφάλιζαν τον Άγιο.

Όλοι οι Αϊβαλιώτες έτρεξαν στην Εκκλησία για αγρυπνία. Άλλοι πάλι, είχαν συγκεντρωθεί στην αγορά. Οι Τούρκοι, βλέποντας το πλήθος και για να μη γίνει καμιά ταραχή, θέλησαν να διαλύσουν τη συγκέντρωση. Έβγαλαν δυο ζαπτιέδες (χωροφύλακες) που επετέθηκαν με τα σπαθιά στα πλήθη.

Η αγρυπνία προχωρούσε με κατάνυξη. Την ώρα που οι ιερείς εσκέπτοντο πως να μνημονεύσουν το όνομα του Γεωργίου, δηλαδή σαν ζωντανό χριστιανό ή σαν άγιο μάρτυρα, έφτασε κάποιος τρέχοντας στο ναό, και έφερε την είδηση:
«Ο Άγιος μαρτύρησε».

Ποιος μπορεί να εκφράσει την συγκίνηση των πιστών, τα δάκρυα, τη χαρά, για το νέο άγιο της Εκκλησίας.

Κανείς δεν έκλεισε μάτι αύτη τη νύχτα. Πρωί - πρωί με αγωνία, με λαχτάρα προσπαθούσαν όλοι να μάθουν λεπτομέρειες για το μαρτυρικό θάνατο του αγίου, να τρέξουν στην αγορά, να ιδούν τη μεγάλη πέτρα που πάνω σ’ αύτη έσφαξαν τον άγιο, ακόμη με τα αίματα του αγίου, να αγγίξουν πάνω της ένα κομματάκι ύφασμα ή βαμβάκι και να την ασπασθούν.

Και να πως έγινε:
Ο Κριτής διέταξε να τον βγάλουν άπ’ τη φυλακή και να τον οδηγήσουν στον τόπο της εκτελέσεως, στην αγορά, στο κεντρικώτερο μέρος, κοντά στο λεγόμενο Μπεζεστένι. Συνώδευαν τον Γεώργιο δυο υπηρέτες του κριτή, ένας αγαρηνός και ένας χριστιανός. Ο χριστιανός για να δώσει περισσότερο θάρρος στον άγιο του λέγει μυστικά, καθώς εβάδιζαν : «Αδελφέ μου, είμαι πρόθυμος να βγάλω τα άρματα μου και να σου τα δώσω. Να τα φορέσεις και να μείνεις στην υπηρεσία του κριτή και να έρθω εγώ στη θέση σου, να μαρτυρήσω για την πίστη μας».
- «Όχι, αδελφέ μου, του άπαντα ο Γεώργιος. Εγώ έφταιξα, εγώ πρόδωσα την πίστη μου, εγώ πρέπει να πληρώσω», και τάχυνε το βήμα του αν και δεμένος πισθάγκωνα και λέγοντας συνεχώς την προσευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με τον αμαρτωλόν».

Στον τόπο της εκτελέσεως ήρθε ο κριτής και άλλοι Τούρκοι άρχοντες. Ο κριτής πρόσταξε τον άγιο να γονατίσει. Και γονάτισε. Έρχεται μπροστά του ο δήμιος, ένας άγριος μισόγυμνος, Χασάν λεγόμενος, από τα μέρη της Προύσσας, που δούλευε στο Σαλαχανά (σφαγείο). Στάθηκε μπροστά στον άγιο απειλητικά, έχοντας στα δόντια του τεράστιο μαχαίρι και στα χέρια του τουφέκι. Οι αγαρηνοί φώναζαν επιτακτικά και απειλητικά στον άγιο να αρνηθεί την πίστη του Χρίστου και εκείνος απαντούσε: «Είμαι χριστιανός και θα πεθάνω χριστιανός». Ο δήμιος πήγε πίσω απ’ τον άγιο που ήταν γονατιστός και του έριξε μια τουφεκιά στην πλάτη και άρχισε να βγαίνει αίμα πολύ. Αφήνοντας το τουφέκι, έπιασε το μαχαίρι και λέγει στον άγιο να σκύψει το κεφάλι του. Έδωκε με ορμή το πρώτο χτύπημα και το μαχαίρι σφηνώθηκε στον τράχηλο. Ο δήμιος το έβγαλε με κόπο και έδωκε δεύτερο χτύπημα και τρίτο. Κατόπιν πήρε απ’ το ζωνάρι του μικρότερο μαχαίρι και απέκοψε τελείως τον λαιμό. Σήκωσε το κεφάλι του αγίου ψηλά όσο μπορούσε να το ιδούν οι άρχοντες και ο λαός·· χριστιανοί και μωαμεθανοί.

Γράφει ο Αϊβαλιώτης Φώτης Κόντογλου: «Τότε ούλος κείνος ο κόσμος χύθηκε έξω φρενών απάνου στο ζεστό κορμί. Κι άλλος σφούγγιζε το αίμα, άλλος ασπαζότανε τ’ άγιο λείψανο ή την πλάκα, άλλος ξέσκιζε ένα κομμάτι απ’ το ρούχο του, άλλος δόξαζε το Θεό. Μάταια τα τουρκιά τους χτυπούσανε με τα ραβδιά και τους κλωτσούσανε. Ο αγάς πρόσταξε να τους βαρέσουνε στα καλά, κι οι τούρκοι βάνανε τις φωνές και πέσανε με γυμνά σπαθιά απάνου στους χριστιανούς. Οι κακόμοιροι οι χριστιανοί σκορπίσανε φωνάζοντας «Κύριε ελέησον. Κύριε ελέησον» κι άλλος έχασε το φανάρι του, άλλος το ραβδί του, άλλος τα παπούτσια του, άλλος το καλπάκι του...».

Μαρτύρησε ο άγιος στις 26 Νοεμβρίου 1807.

Το λείψανό του διέταξε ο αγάς να το ρίξουν σ’ ένα από τα ξερονήσια της περιοχής, τη Νησοπούλα, όπου το έθαψαν οι χριστιανοί. Μετά από χρόνια έγινε, η ανακομιδή των λειψάνων του και κατατέθηκαν στο ναό του Αγίου Γεωργίου.

Κάθε χρόνο γινόταν μεγάλη πανήγυρις την ημέρα αυτή στο Αϊβαλί μέχρι τη Μικρασιατική καταστροφή (1922). Από τότε σαν πρόσφυγας ο άγιος Γεώργιος γιορτάζεται από τους Αϊβαλιώτες στη Μυτιλήνη στους δυο προσφυγικούς ναούς του Άγιου Νικολάου, του Αγίου Γεωργίου και στην Κοινότητα των Νέων Κυδωνιών, όπου ο ναός έγινε στο όνομα του Αγίου Γεωργίου του Χιοπολίτου, και συγκαταλέγεται μετά των εν Λέσβω Αγίων. Αργότερα ο ευλαβέστατος ιερομόναχος Θεολόγος Σακαλής μπόρεσε και έφερε από το Αϊβαλί μικρό τεμάχιο λειψάνου του Αγ. Γεωργίου.
Το ασημένιο περικάλυμμα της άγιας κάρας του αγίου πουλήθηκε απ' τους Τούρκους σε κάποιο Γερμανό και αυτός το μεταπούλησε σε χριστιανό, που το δώρησε στο Μουσείο Μπενάκη, όπου και βρίσκεται σήμερα.


ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ

Πληθύς Κυδωνιαίων εν ωδαίς ευφημήσωμεν
ημών τον πολιούχον και της Χίου το καύχημα,
της πίστεως πρόμαχον θερμόν,
Γεώργιον οπλίτην τον στερρόν
επλάκη γαρ γενναίως τω δυσμενή
και τούτον κατηκόντισεν·
όθεν εν ουρανοίς στεφηφορών
μάρτυσι συναγάλλεται
και ημίν εξευμενίζεται τον μόνον φιλάνθρωπον.


ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΓΕΝΙΚΗ ΑΔΕΙΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΣ Γ. Π. ΣΩΤΗΡΙΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ,
τ. ΔΙΕΥΘΥΝΤΟΥ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ

 πηγή


Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2012

ΘΑΥΜΑΤΑ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΝΕΑΠΟΛΙΤΟΥ


1. Διαβάζουμε στη Βιογραφία του: "...Ανήσυχοι οι Νεαπολίτες (που περίμεναν να επιστρέψει ο άγιος απο γειτονικό χωριο που είχε παει και δεν επέστρεφε-τον είχαν σκοτώσει οι Τουρκοι) βγήκαν σε αναζήτησή του.Βρήκαν το άγιο σώμα του άψυχο στο δρόμο μεταξύ των δυο χωριών και την τιμία κεφαλή και θρηνώντας και κλαίγοντας για τον σκληρό θάνατο του ποιμένα τους τον κήδευσαν επιτόπου βιαστικά, φοβούμενοι τη μανία των Αγαρηνών. Πάνω στον τάφο μια πέτρα έφερε την απλή επιγραφή : «Ιερεύς Γεώργιος»

Πέρασε έτσι αρκετός καιρός, όταν μια νύκτα ο άγιος ιερομάρτυς εμφανίζεται σε όραμα σε μια ευλαβή χήρα διηγούμενος τα όσα συνέβησαν και προτρέποντάς την να ενημερώσει τη Δημογεροντία, για να φροντίσουν να τον βρουν στην τοποθεσία όπου είχε ταφεί. Η γυναίκα δεν έδωσε σημασία, όταν όμως έπειτα από λίγες μέρες το όνειρο επαναλήφθηκε, έντρομη έπραξε όσα της ζήτησε ο άγιος.

Δίχως αναβολή οι ευσεβείς Νεαπολίτες με επικεφαλής τον ιερέα τους, ονόματι Νεόφυτο, γιο του επίσης ιερέα Βασιλείου, συνεφημερίου του αγίου, σπεύδουν και ανασκάπτουν τον πρόχειρο εκείνο τάφο. Ω, του θαύματος! Το λείψανο του Αγίου υπάρχει σώο και ακέραιο διαχέοντας ουράνια ευωδία και Χάρη! Αφού το προσκύνησαν με ευλάβεια και δέος, το τοποθέτησαν σε ξύλινη λάρνακα και το μετέφεραν στην οικία του π. Νεοφύτου όπου, κατά την επιθυμία του ίδιου του Αγίου, φυλασσόταν σε ένα κελί. Εκεί προσέρχονταν πάρα πολλοί, ντόπιοι και ξένοι, για να προσκυνήσουν τον Άγιο και να λάβουν αγιασμό από το σεπτό λείψανό του.

Αρχίζουν να τελούνται θαύματα. Ασθένειες και αναπηρίες θεραπεύονται, άτεκνοι αποκτούν παιδιά, ψυχικά νοσήματα εξαφανίζονται, ακόμη και για ανομβρία καταφεύγουν στον Άγιο οι Νεαπολίτες, για να δουν σε λίγη ώρα την ευλογημένη βροχή να πέφτει δυνατή. Όλοι ομολογούσαν πόσο θαυματουργός αναδείχτηκε ο Άγιος Γεώργιος!

Το 1924, με την ανταλλαγή των πληθυσμών, αναχώρησαν και οι Έλληνες της Καππαδοκίας για την ελεύθερη Ελλάδα παίρνοντας ο καθένας μαζί του ό,τι θεωρούσε πολυτιμότερο. Ο τότε εφημέριος του Ναού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου αρχιμανδρίτης Ιγνάτιος, θεωρώντας πρώτο του καθήκον την ασφαλή μεταφορά του θαυματουργού και άφθαρτου λειψάνου του Αγίου Γεωργίου, το μετέφερε από την παραλία της Μερσίνης με ατμόπλοιο στην Αττική. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού είχε μεγάλη θαλασσοταραχή, η οποία όμως κόπασε με θαύμα του Αγίου (Το θαυμα είναι πως επι κάποιες συνεχόμενες μέρες κάθε βράδυ εμφανιζόταν στο πλοίο ένας Ιερωμένος και θυμίαζε το χωρο που φυλλασόταν το σκήνωμα του Αγίου. Ο Κυβερνήτης νομίζοντας πως είναι ο πατηρ Ιγνάντιος του εκανε παρατηρησεις να μην θυμιατιζει το βραδυ γιατι φοβοτουσαν οι ναυτες. Ο πατηρ Ιγνάντιος απάντησε - και έτσι ήταν-πως όλα αυτα τα βραδυα κοιμόταν γιατι ήταν κουρασμενος απο την ταλαιπωρία.Του είπε ομως πως στο πλοίο φυλλάσοταν το λείψανο του Αγιου Γεωργίου του Νεαπολίτου οπότε και άναψαν καντήλι στο χώρο. Κάποια στιγμη, κατα τη διαρκεια του ταξιδιού έγινε φοβερη θαλασσοταραχή κατα την οποία αναποδογύρισε το λείψανο του αγίου. Μόλις το εβαλαν στη θέση του, αμεσως η θάλασσα γαλήνεψε).

Στην Αττική το ιερό λείψανο παραδόθηκε στους Νεαπολίτες, οι οποίοι το τοποθέτησαν με ευλάβεια στον Ιερό Ναό του Αγίου Ευσταθίου στη Νέα Νεάπολη του Περισσού. Από τότε άπειρα είναι τα θαύματα και οι ιάσεις που ενεργεί ο Άγιος Γεώργιος σε όσους με πίστη επικαλούνται το όνομά του."

2. Νεοκόρος στην εκκλησία του αγίυ Ευσταθίου μου είχε πει εμένα όταν τον ρώτησα για τον άγιο (το 2000) πως πρόσφατα τότε (ίσως και μεσα στο 2000) δικηγόρος που δεν είχε παιδιά ερχόταν κάθε μέρα στην εκκλησία και αναβε κάθε φορά μια λαμπάδα στον άγιο για να πετυχει το ποθούμενο, πράγμα που γρήγορα εκπληρωθηκε.

Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2012

Ιερά Μονή Συμβούλου Χριστού ή Αγίου Γεωργίου Σύμβουλα

Η Ιερά Μονή Συμβούλου Χριστού είναι μια από τις αρχαιότερες Μονές της Κύπρου εφόσον ανάγεται περίπου τον 6o με 7o αιώνα μΧ. Κατά μια εκδοχή η Μονή πήρε το όνομα της από το αγιογραφικό χωρίο του προφήτη Ησαΐα «και καλείται το όνομα αυτού μεγάλης βουλής Άγγελος θαυμαστός Σύμβουλος». (Ησ. θ'. 6). Μια άλλη εκδοχή για την ονομασία της Μονής είναι το γεγονός ότι στο χώρο αυτό γίνονταν συμβούλια των επισκόπων των τοπικών Εκκλησιών της Κύπρου. Οι συχνές όμως αραβικές επιδρομές κατά τον 9ο αιώνα έπληξαν σοβαρά την μονή με αποτέλεσμα την λεηλασία και καταστροφή της μονής και την απάνθρωπη σφαγή των ενασκούμενων μοναχών.
Η θαυμαστή και δυναμική παρουσία του αγίου ένδόξου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του Τροπαιοφόρου τα τελευταία χρόνια, στο όνομα του οποίου ήταν αφιερωμένη μία από τις εκκλησίες της αρχαίας μονής, έφερε και πάλι στην επιφάνεια τον ερειπωμένο και ξεχασμένο αυτό χώρο. Δια μέσου πολλών αποκαλύψεων και θαυμάτων, ο άγιος Γεώργιος ανακαινίζει και καθιστά το ιερό προσκύνημα, πηγή πνευματικής οικοδομής για πλήθη πιστών, που συρρέων από κάθε γωνιά της νήσου και αποκομίζουν υγεία ψυχής και σώματος.
Με τη βοήθεια του Θεού και την πατρική καθοδήγηση και επίβλεψη του πνευματικού πατρός της μονής Μητροπολίτου Λεμεσού Κ. Αθανασίου, έχει κατορθωθεί η αποπεράτωση της πρώτης πτέρυγας της μονής και η επάνδρωσή της από μία ομάδα μοναχών εκ της μονής Παναγίας του Μαχαιρά. Με αυτό τον τρόπο, ο θαυμαστός Σύμβουλος Ιησούς Χριστός, αποκαθιστά και πάλι το μοναστήρι Του ως τόπον αδιαλείπτου λατρείας και δοξολογίας του αγίου ονόματός Του, αλλά και ως τόπο θεραπείας, αγιασμού και σωτηρίας όχι μόνο των ενασκουμένων στη μονή μοναχών, αλλά και όλων των προσερχομένων ευλαβών χριστιανών.





Ενθύμιον Ενθρονίσεως Καθηγουμένου Αρχιμανδρίτου Νείλου

25 Απριλίου 2010 

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2012

Τί είπε ὁ Άγιος Γεώργιος στον Κατηχητή!

 
Μοναχοῦ Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου

Τό Lubudi εἶναι μία πόλις 60 χιλιάδων κατοίκων καί ἀπέχει ἀπό τό Κολουέζι τοῦ Κογκό 300 καί πλέον χιλιόμετρα. Ἐκεῖ εἶναι καί τό ἐργοστάσιο παραγωγῆς τσιμέντων.
Στήν πόλι αὐτή ὑπάρχει ἐνορία πρός τιμήν τοῦ ἁγίου Βασιλείου, ὅπου τώρα (2006) ἔχει μεταβεῖ συνεργεῖο οἰκοδόμων γιά τήν ἵδρυσι ἐκκλησίας, δημοτικοῦ σχολείου, βαπτιστηρίου καί οἰκίας ἱερέως, τοῦ π. Συμεών.
Ἐδῶ Κατηχητής τῶν Χριστιανῶν καί κατηχουμένων εἶναι ὁ Εἰρηναῖος Kyabu, ὁ ὁποῖος καί μοῦ διηγήθηκε τήν παρακάτω θαυμαστή ἱστορία.
Συνήθειά τους εἶναι, ὅπως διδάχθηκαν ἀπό τό Κλιμάκιο τοῦ Κολουέζι, κάθε ἡμέρα νά πηγαίνουν στήν ἐκκλησία γιά τήν ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου καί τοῦ Ἑσπερινοῦ.


Κάποια περίοδο δέν εἶχαν σχεδόν τίποτε νά φᾶνε στό σπίτι τους. Ἡ γυναῖκα του ἕνα πρωϊνό τοῦ εἶπε δέν θά ἔλθη στήν ἐκκλησία, διότι δέν μπορεῖ νά περπατήσει ἀπό τήν ἐξάντλησι, λόγω πείνας. Ἐκεῖνος τῆς εἶπε: «Πᾶμε στήν ἐκκλησία καί ὁ Θεός θά μᾶς δώσει ὅλες τίς εὐλογίες του».
Ξεκίνησε ὁ Εἰρηναῖος μόνος του γιά τήν ἐκκλησία γιά τήν πρωϊνή ἀκολουθία καί τόν ἀκολούθησε μετά ἀπό λίγο σιγά-σιγά καί ἡ σύζυγός του.

«Ὅταν ὁ ἱερεύς εἶχε διαβάσει τό Εὐαγγέλιο τοῦ ὄρθρου καί τά παιδιά ἔψαλλαν τό ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, αἰσθάνθηκα, μοῦ εἶπε ὁ Εἰρηναῖος, ὅτι σάν νά ξεκίνησε μιά φωνή ἀπό τόν Ἅγιο καί μοῦ ἔλεγε: Πήγαινε τώρα στό σπίτι σου, ἄνοιξε τό βιβλίο Συναξάριο τῶν Ἁγίων καί μέσα θά βρεῖς χρήματα...».
Ἐγώ ταράχθηκα καί ἀπόρησα. Τί φωνή ἦταν αὐτή μέσα στ᾿ αὐτιά μου;
Ὅταν ἐγύρισα στό σπίτι μέ τήν γυναῖκα μου καί ἄνοιξα τό βιβλίο ἐκεῖνο, πράγματι βρῆκα μέσα 1000 κογκολλέζικα ἀληθινά φράγκα. Χαρήκαμε μέ τήν σύζυγό μου καί εὐχαριστήσαμε τόν Ἅγιο Γεώργιο καί τόν Θεό πού μᾶς ἔδωσαν τήν τροφή μας γιά ἐκείνη τήν ἡμέρα.

Ἐπιμέλεια κειμένου   Αναβάσεις

Παρεκκλήσι του Αγίου Γεωργίου στην Μονή Ζίροβιτς

Το ξύλινο εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου του Τροπαιοφόρου στο νεκροταφείο της Μονής Ζίροβιτς (Λευκορωσία)που φυλάσσεται η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας του Ζίροβιτς.Ο αρχικός ναός καταστράφηκε το 1710 μετά από σκληρές μάχες με τους Σουηδούς και τους Πολωνούς
1.jpg

Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2012

Συμβουλες (Οσιου Γεωργιου Καρσλίδου του ομολογητου)


Εικόνα
«Μάνα, τα μαλλιά σου άσπρισαν, γέρασες, θα φύγεις απ'  αυτή τη γη, τι θα πας να βρεις στον άλλο κόσμο; Το πιάτο σου είναι άδειο κι η καντήλα σου σβησμένη».
***
-Μάνα, Ταμάμα, που ήσουνα εσύ και σε βλέπω τώρα;
-Καλά Γέροντα, δε με είδες; Εχθές στον εσπερινό ήμουνα, σήμερα στη λειτουργία. Δε με είδες;
-Δε σε είδα στην Εκκλησία. Τα ρούχα σου έβλεπα. Εσένα δε σε έβλεπα.
-Πάτερ άφησα μια κλώσα με δώδεκα πουλάκια στο σπίτι κι ο νους μου ήταν εκεί!
***
«Παιδί μου, Ευθυμία, δε θα πεις τίποτε εις βάρος της πεθεράς σου. Γιατι, ό,τι σ' έλεγε η πεθερά σου, τα είχε στα χείλη».
***
Παραμονή Χριστουγέννων ο άντρας μου ήθελε να κοιμηθούμε μαζί. Εγώ τον απέτρεπα. Μετά δυο χρόνια που βρέθηκα στο Μοναστήρι, ο Γέροντας μόλις με είδε, μου είπε: «Μάνα μου, τέτοιο χάλι δεν είδα. Παραμονή Χριστουγέννων να σμίγουν τ' ανδρόγυνα. Κάνουν παράλυτα παιδιά κι ύστερα τρέχουν να τα σώσουν».
***
Μια μέρα καθόταν ο Γέροντας έξω από το σπίτι μου. Ήρθε μια γυναίκα και συζήτησε αρκετή ώρα μαζί του. Ο Γέροντας επαίνεσε κάποια γνωστή της. Τότε η γυναίκα του λέει:
          -Γιατί, πάτερ, την επαινείς τόσο;
          -Αυτή, μάνα μου, και τι δεν έκανε. Πεθαμένους ξημέρωσε (δηλαδή ξενυχτούσε στα σπίτια που είχαν νεκρό), ορφανά βοήθησε, γεφύρια έχτισε, ελεημοσύνες έκανε.
          -Πάτερ, γι' αυτήν δεν άκουσα καλά λόγια.
          -Τα κακά λόγια άκουσες και τα καλά δεν άκουσες; Αυτής τα στραβά άκουσες, τα δικά σου δεν τα ξέρεις;
          -Πάτερ, τι έκανα η κακομοίρα;
          - Όταν ζυγίζεις τη μισή οκά για μια κι έκλεβες στη ζυγαριά, δεν το σκεφτόσουν; Δούλεψες για τον διάβολο. Εκείνα λογάριασες και τα δικά σου δε λογάριασες;
          Η γυναίκα σιώπησε και κατέβασε το κεφάλι της.
***
Την ημέρα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου ήλθαν να τον δουν 4-5 γυναίκες επιστρέφοντας από μία βάπτιση, που είχε γίνει στο χωριό. Μόλις τις είδε, είπε: «Πήγατε στη βάπτιση και φεύγοντας κουτσομπολεύατε το φαγητό που σας παρέθεσαν, αν ήταν καλό ή όχι ...;».Εκείνες τον κοιτούσαν και χαμογελούσαν. Ο Γέροντας τότε είπε αυστηρά: «Μη γελάτε ...; Είναι πολύ κακό να σε ταϊζει ο άλλος και συ να τον κατηγορείς για ό,τι σου προσφέρει».
***
«Ο Θεός φροντίζει για όλους. Η απελπισία είναι σχεδόν απιστία».
***
«Να μην κάθεσθε την ώρα της θ. Λειτουργίας. Ο νους σας να μην πετάει εδώ κι εκεί. Όσο θα είσθε στην εκκλησία να το πάρετε απόφαση, να διαθέσετε όλο τον χρόνο στην προσευχή».
***
Σε μια γυναίκα που άφησε αβοήθητη μια μητέρα που γεννούσε και πέθανε το παιδί της στάθηκε πολύ αυστηρός στην ασπλαχνία της. Μετά την εξομολόγηση της είπε: «Για να συγχωρεθείς, θα πας στο σπίτι σου, και θα παρακαλέσεις πολύ την Παναγία να σε βοηθήσει να κάνεις τον κανόνα σου. Θα πας να ζητιανέψεις σε εφτά χωριά. Από το πρωί ως το βράδυ θα ζητιανεύεις στο ένα χωριό και ότι μαζεύεις θα το μοιράζεις σε φτωχούς και ορφανά. Αυτό θα το κάνεις επί μία εβδομάδα». Η γυναίκα ρώτησε αν μπορεί να μοιράσει χρήματα δικά της, για μην εκθέσει την οικογένειά της. Ο Γέροντας όμως επέμενε: «Το αμάρτημα αυτό δεν συγχωρείται με χρήματα, αλλά με ζητιάνεμα, για να ταπεινωθείς, για να φύγει ο εγωισμός, για να πέσει η μύτη ως το χώμα».
***
Σε κάποιον που αποφάσισε να διαλύσει τον γάμο του επειδή η πεθερά του επενέβαινε αδιακρίτως στα του οίκου του, τον συμβούλευσε ο Γέροντας: «Την γυναίκα δεν την χωρίζουν εύκολα. Αυτή σου την έδωσε εσένα ο Θεός, να υποφέρεις μαζί της».
***
Είπε σε κάποιον προσκυνητή για την αντιδικία: «Σου έκανε εκείνο, του έκανες εσύ, σου έκανε εκείνος, πάλι του έκανες εσύ ...; Αυτά δεν τελειώνουν. Εσύ δεν έπρεπε να συνεχίσεις την ανταπόδοση του κακού».
***
«Οι υποσχέσεις στον Θεό δεν πρέπει να αθετούνται».
***
«Να μη σκέπτεσθε μόνο τι θα φάτε, τι θα φορέσετε, τι μεγάλο σπίτι θα χτίσετε. Να κτυπάτε τις πόρτες των φτωχών, των αρρώστων, των ορφανών. Περισσότερο να προτιμάτε τα σπίτια των θλιμμένων παρά των χαρούμενων. Εάν κάνετε καλά έργα, θα έχετε μεγάλο μισθό από τον Θεό. Θ' αξιωθείτε να δείτε θαύματα, και στην άλλη ζωή θα έχετε απέραντη αγαλλίαση».
***
«Πάντα να ζείτε σεμνά και ταπεινά, δίχως εγωισμό ...; Πάντα να φροντίζετε ν' αγαπάτε τους γέρους, τα ορφανά, τους αρρώστους. Να συναναστρέφεστε με φτωχούς και με ανθρώπους που οι άλλοι τους ταπεινώνουν».
***
Είπε ο Γέροντας σε προσκυνήτρια της μονής: «Στον φτωχό που σου ζήτησε να του δώσεις ψωμί δεν του έδωσες και τώρα ήρθες να κάνεις σαρανταλείτουργο για να επιδειχθείς;»
***
«Η Παναγία δεν θέλει μεγάλες λαμπάδες, ελεημοσύνη στους φτωχούς θέλει».
***
Είπε σε μια γυναίκα που τον συνάντησε στο μοναστήρι: «Τι; πηγαίνεις κάθε ημέρα στην Εκκλησία και δεν έχεις συγχωρεθεί με τα παιδιά σου;».
***
Σε μια νέα γυναίκα είπε: «Εσύ για την αγάπη που έδειξες στην κατάκοιτη μητέρα σου έκανες πολύ καλά. Ο Θεός σου τα συγχώρεσε όλα».
***
«Ο γεωργός όταν αρχίσει να οργώνει για να σπείρει, βλέπει πάντα εμπρός και προχωρεί, δεν γυρίζει να δει πίσω του και ο Θεός τον προστατεύει».
***
Έλεγε ο Γέροντας ότι αυτά που σώζουν τον άνθρωπο είναι «τα έργα τα καλά του Θεού, η ταπείνωση, η υπακοή, η αγάπη, η ελεημοσύνη».
***
Ο Γέροντας παρ' ότι περιστοιχιζόταν από τόσο πολύ κόσμο, που τον εκτιμούσε και τον υπεραγαπούσε, αισθανόταν μόνος του. Δεν είχε ανθρώπους να τον καταλάβουν καλά, να τον μιμηθούν, να τον διαδεχθούν. Αναπαυόταν  στο θέλημα του Κυρίου. Σε στιγμές ειλικρίνειας και πόνου αναφωνούσε: «Πολλά τα πρόβατα, αλλά πολύ λίγο το γάλα».
***
«Δεν αντέχω να βλέπω το κακό. Όλοι είμαστε αμαρτωλοί. Και μόνο που στη γη πατάμε και σάρκα φοράμε κάθε βήμα μας είναι και αμαρτία».
***
«Μέσα στην αμαρτία κυλιέται ο κόσμος και δεν το καταλαβαίνει. Αυτά με κουράζουν, δεν αντέχω».
***
«Όλοι θα φύγουμε από αυτή τη ζωή. Είμαστε περαστικοί από εδώ. Εδώ ήλθαμε να δείξουμε τα έργα μας και να φύγουμε».
***
Πριν κοιμηθεί, είπε σε πνευματικό του τέκνο: «Γιαβρούμ (=παιδί μου), εγώ άσπρα-μαύρα, πέρασα τη ζωή. Εσύ να δούμε τι θα κάνεις; πως θα τα περάσετε;».
***
«Οι άνδρες πρέπει ν' αποφεύγουν να έρχονται σε ερωτική επαφή τις Κυριακές και τις γιορτές για να μη γεννιούνται ανάπηρα παιδιά».
***
Αν αγαπούσε κάποιον, ο Γέροντας, του έστριβε τ' αυτί. Τον χορό δεν τον θεωρούσε αμαρτία. Χόρευε κι ο ίδιος ποντιακούς χορούς.
***
Λίγες μέρες πριν την οσιακή κοίμησή του, έβλεπε τα βουνά και έλεγε: «Ευλογημένα βουνά, μόνα σας θα μείνετε». Σαν να τ'αποχαιρετούσε.



Μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτου, Ο Μακαριστός Γέροντας Γεώργιος Καρσλίδης.
Γ.Κ. Χατζόπουλου, Θαύματα και Προφητείες του οσίου πατρός Γεωργίου Καρσλίδη.
πηγή

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΠΕΡΙΣΤΕΡΕΩΤΑ


Η Ιερά Μονή του Αγίου Γεωργίου Περιστερεώτα ιδρύθηκε το 752 μ.Χ. στο όρος Πυργί στην περιοχή Γαλλίαινα της Ματσούκας, 30 χλμ. Ν.Α. από την Τραπεζούντα. Ονομάστηκε Περιστερεώτα, γιατί κατά την παράδοση τρία περιστέρια οδήγησαν τους ισάριθμους ιδρυτές μοναχούς από τα δάση των Σουρμένων, απόσταση 50 χλμ. από την τοποθεσία της Μονής. Στην ίδια περιοχή εξάλλου ήταν χτισμένες και οι άλλες δυο μεγάλες Μονές του Πόντου, η Παναγία Σουμελά (386 μ.Χ.) και ο Άγιος Ιωάννης ο Βαζελών (270 μ.Χ.) και οι οποίες έμελλε στα επόμενα χρόνια να διαδραματήσουν σημαντικότατο ρόλο στην ιστορία των Ελλήνων στην περιοχή. Το 1203, ένα χρόνο πριν από την ίδρυση της αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας από τους Δαυίδ και Αλέξιο Μ.Κ., η Μονή ερημώνεται από περσικές επιδρομές. Μόλις το 1388 ανασυστήνεται από το Θεοφάνη, προήγουμενο της Μονής Σουμελά, ο οποίος αφού ανακαίνισε τα κελιά και το ναό, κάλεσε μοναχούς και ιερομόναχους και ο ίδιος έγινε Ηγούμενος. Κατάφερε και εξασφάλισε και τη βοήθεια του αυτοκράτορα της Τραπεζούντας Αλέξιου Γ' Μ.Κομνηνό (1349 - 1390) ο οποίος εξέδωσε και χρυσόβουλο για τη Μονή. Το 1461 το Μοναστήρι έπαθε νέες ζημιές από επιθέσεις και διαρπαγές ενώ το 1483 κάηκε το Άγιο Βήμα του Καθολικού της Μονής από απροσεξία του εκκλησιάρχου Ιωαννίκιου. Από την πυρκαγιά αυτή καταστράφηκαν διάφορα έγγραφα,κώδικες και το Χρυσόβουλο του αυτοκράτορα της Τραπεζούντας Αλέξιου Γ' Μεγάλου Κομνηνού. Το 1493 η Μονή ξαναχτίστηκε με άδεια και προνόμια του Σουλτάνου Βαγιαζίτ Β' (1481-1512). Τα προνόμια αυτά της Μονής ενίσχυσε με ιδιαίτερο Χρυσόβουλο και ο διάδοχος του Βαγιαζίτ, Σουλτάνος Σελίμ Α' (1512-1520). Ο Μητροπολίτης Τραπεζούντος Γεννάδιος για να ενισχύσει τη Μονή, με "εκδοτήριο γράμμα" του το 1501 αύξησε την κτηματική περιουσία της Μονής, με την προσθήκη της "τοποθεσίας της εξαρχίας Γαλίαινας". Το 1701 ο πατριάρχης Καλλίνικος Β΄εξέδωσε σιγίλλιο με το οποίο αναγνωρίζει το μοναστήρι αυτό ως σταυροπηγιακό. Το σιγίλλιο αυτό επικυρώθηκε πέντε χρόνια αργότερα (1706) και από τον Πατριάρχη Γαβριήλ Γ΄. Στην εξαρχία της Γαλίαινας υπάγονταν 953 οικογένειες (στέφανα) και 4000 ψυχές. Κάθε οικογένεια υποχρεωνόταν να καταβάλει στη Μονή 5 οκάδες καλαμπόκι ως ετήσια προσφορά, αντ'αυτού το μοναστήρι εκτός από ιερέα συντηρούσε σε κάθε χωριό ένα δάσκαλο. Επίσης ο Ηγούμενος ως έξαρχος των γύρω χωριών χειροτονεί ιερείς, εκδίδει άδειες γάμων και διαζυγίων και γενικά ασκεί το πνευματικό του έργο ως αναγνωρισμένος ποιμενάρχης. Συνολικά η μονή είχε 392 πολυτελή δωμάτια και πλούσια βιβλιοθήκη αποτελούμενη από 7500 τόμους βιβλίων. Με δικές της ενέργειες, εκτός των άλλων σχολείων που συντηρούσε, συστήθηκε το 1909 η Κεντρική Σχολή της Γαλλίαινας, που ήταν πλήρες τετρατάξιο Ημιγυμνάσιο. Εξάλλου σ'ένα από τα δυο μετόχια του Μοναστηριού στην Τραπεζούντα στεγαζόταν στις αρχές του 19ου αιώνα το Φροντιστήριο της Τραπεζούντας πριν στεγαστεί σε δικό του διδακτήριο (1845) απ'όπου μεταστεγάστηκε οριστικά στο μεγαλεπήβολο σημερινό κτήριο που εγκαινιάστηκε το 1902. Πολλές μεγάλες προσωπικότητς του Γένους, όπως Πατριάρχες, Μητροπολίτες, καθηγητές και δάσκαλοι είχαν ως πρωταρχική βάση μόρφωσης και εξόρμησης την Μονή του Περιστερεώτα. Χιλιάδες ήταν κατ'έτος οι οικονομικές ενισχύσεις πτωχών και αναξιοπαθούντων οι οποίοι προσέτρεχαν στην Μονή μη έχοντας άλλη ελπίδα για βοήθεια. Η σημαντικότερη όμως προσφορά της Μονής του Περιστερεώτα, όπως και άλλων μεγάλων Μονών του Πόντου, ήταν η διατήρηση της ελληνοχριστιανικής συνείδησης στους Έλληνες. Αποτελούσαν την πνευματική, διοικητική και εθνικοκοινωνική ποδηγέτηση των υποδούλων. Το μοναστήρι είχε πολλά κειμήλια αμύθητης αξίας, εκ των οποίων τα περισσότερα χάθηκαν στην Ανταλλαγή. Το 1903 η Μονή είχε 15 μοναχούς. Τα παλαιότερα κτίσματα του Μοναστηριού κάηκαν τον Ιανουάριο του 1904 από πυρκαγιά. Ξαναχτίστηκαν έπειτα από τον Ηγουμενεύοντα αρχιμανδρίτη Γρηγόριο, με βοηθούς τους μοναχούς Ιλαρίωνα και Θεοδόσιο. Η Μονή λειτούργησε για έντεκα και πλέον αιώνες διαδραματίζοντας πολύ σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση και διατήρηση της ελληνοχριστιανικής συνείδησης και ερημώθηκε στις 17 Ιανουαρίου 1923 και οι εναπομείναντες μοναχοί, ακολουθώντας τη μοίρα του υπολοίπου ελληνισμού πέρασαν στην Ελλάδα.

Η Ιστορία της Μονής στην Ελλάδα

Το 1965 ιδρύθηκε στη Θεσσαλονίκη το Σωματείο με την ονομασία "Άγιος Γεώργιος Περιστερεώτα". Οραματιστής και πρωτεργάτης της ιδέας ήταν ο δικηγόρος Χαράλαμπος Κιαγχίδης, ο οποίος και σημάδεψε με τους αγώνες του το μέλλον του σωματείου. Εξάλλου μέχρι και το 1983 ήταν πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου.Το 1968 ο σύλλογος ανιστόρησε την Ιερά Μονή του Αγίου Γεωργίου Περιστερεώτα στους πρόποδες του όρους Βερμίου, στο Ροδοχώρι Ναούσης, σε μια ειδυλλιακή καταπράσινη τοποθεσία, εκτάσεως 200 στρεμμάτων, την οποία παραχώρησαν οι κάτοικοι του Ροδοχωρίου από την ιδιοκτησία τους. Τα επίσημα εγκαίνεια της Ι.Μονής έγιναν στις 16 Ιουνίου 1978,χοροστατούντος του Μητροπολίτου Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας, Καλλίνικου. Το 1983 διαδέχεται τον Χαράλαμπο Κιαγχίδη στην προεδρία ο δικηγόρος Κωνσταντίνος Κυριακίδης με σημαντική προσφορά για 14 χρόνια. Ακολουθεί ο εκδότης Αναστάσιος Κυριακίδης, ο οποίος έδωσε ιδιαίτερη ώθηση στο πνευματικό και ερευνητικό κέντρο, ενώ από το ΣΕπτέμβριο του 2000 μέχρι και σήμερα πρόεδρος είναι ο Αριστείδης Κυριακίδης. Στο Ροδοχώρι Ναούσης παράλληλα με το Ναό λειτουργεί τριώροφος ξενώνας, στον οποίο υπάρχει χώρος για πολιτιστικές εκδηλώσεις, καθώς και το ένα μέρος της βιβλιοθήκης. Στο Ροδοχώρι φυλάσσονται και τα κειμήλια, όπως η εικόνα του Αγίου Γεωργίου, δυο μαρμάρινα περιστύλια από το Ιερό Βήμα της Μονής καθώς και λείψανα πέντε αγίων. Επίσης σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο φυλάσσονται τα ιερά οστά των Ιερομονάχων της παλιάς Μονής του Αγίου Γεωργίου στον Πόντο. Από το 1984 σε συνεργασία με την Χριστιανική Αδελφότητα "Η ΟΣΙΑ ΞΕΝΗ" καθιέρωσε και συνεχίζει να λειτουργεί μέχρι σήμερα, μαθητικές κατασκηνώσεις, κατά τους θερινούς μήνες, στους χώρους της Μονής.Από το 1990 βοηθά συστηματικά ομογενείς από τις πρώην ανατολικές χώρες, χορηγεί υποτροφίες για άπορους φοιτητές και μαθητές και από κοινού με τη Μέριμνα Ποντίων Κυριών και το Σύλλογο Κρωμναίων Καλαμαριάς αποστέλλει χρηματική βοήθεια για τη λειτουργία ελληνικού σχολείου στην Τυφλίδα. Το 1995 πραγματοποιούνται τα εγκαίνια του πνευματικού κέντρου στη Θεσσαλονίκη. Ο σύλλογος διαθέτει ιδιόκτητες εγκαταστάσεις συνολικού εμβαδού πλέον των 500 τ.μ. στην οδό Ολυμπίου Γεωργάκη 4 στην Θεσσαλονίκη όπου στεγάζονται τα γραφεία του, το πνευματικό και ερευνητικό κέντρο, καθώς και η αίθουσα εκδηλώσεων.Οι χώροι διαθέτουν υλικοτεχνική υποδομή κατάλληλη για πραγματοποίηση συνεδρίων, σεμιναρίων, εκθέσεων και για ερευνητικό επιστημονικό έργο.Από το 1995 λειτουργεί το "Κέντρο Ερευνών και Τεκμηρίωσης για τον Ελληνισμό των Βαλκανικών και Παρευξείνιων χωρών". Το 1998 γιορτάστηκαν με μεγάλη επισημότητα και με πολύ μεγάλη επιτυχία στην Αίθουσα τελετών του ΑΠΘ τα 1200 χρόνια συνεχούς λειτουργίας της Ιεράς Μονής.

Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2012

Ιερά Μονή Αναλήψεως του Σωτήρος.Όσιος Γεώργιος Ομολογητής

Εικόνα
Στο συνοικισμό των Ταξιαρχών Δράμας (Σίψα) πρώτος «οικιστής» κατά το έτος 1930 υπήρξε ο μακαριστός πατήρ Γεώργιος Καρσλίδης (1901 - 1959), ο αποκτήσας την φήμη οσίου ανδρός. Σήμερα στο σημείο αυτό ανθεί μια πολυπληθής γυναικεία αδελφότης μοναζουσών που αποτελεί την Ιερά Μονή Αναλήψεως του Σωτήρος. 

Παραθέτουμε στην συνέχεια ιστορικά στοιχεία για την αδελφότητα, όπως έχουν καταχωρηθεί ως επίλογος στο βιβλίο «ο μακάριος Γέροντας Γεώργιος Καρσλίδης, 1901 - 1959», που συνέγραψε ο Μονάχος Μωϋσής Αγιορείτης κι εξέδωσε η Ι. Μονή το 1989. Στην έκθεση των στοιχείων αυτών φαίνεται και η συμβολή της ταπεινότητος μου στην ίδρυση, ανάπτυξη και πρόοδο της λαμπρής σήμερα Ιεράς Μονής : 

Θεού ευδοκία, από ετών μικρά τις αδελφότης αφιερωμένων νεανίδων εγκαταβιούσε και ησκείτο εις ιδιόκτητων οίκημα εντός της πόλεως Δράμας, υπό την πνευματικήν καθοδήγησιν της νύν ηγουμένης Ακυλίνης Παρμαξίδου, αναπτύσσουσα και δράσιν ιεραποστολικήν, παραλλήλως προς την επιμέλειαν δια την εσωτερικήν καλλιέργειαν της ψυχής και την εν Χριστό τελείωσιν των. Η επιθυμία δε αυτή διαρκώς αυξανομένη ωδήγησεν αυτάς εις την ομόφωνον απόφασιν να εγκαταλείψουν δια παντός τον κόσμον και να ενταχθούν εις τας τάξεις των μοναχών. Όθεν το 1968 ήρχισεν η αναζήτησις δια την εξεύρεσιν τόπου καταλλήλου δια την ίδρυσιν Ιεράς Κοινοβιακής Μονής. 

Κινούμενοι υπό του ενθέου ζήλου όπως βιώσουν την «ξενιτείαν» καθώς συνιστούν οι άγιοι Πατέρες της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τους επιθυμούντας να ζήσουν την αγγελικήν πολιτείαν, ηρνήθησαν κατ΄ αρχήν να δεχθούν πρότασιν του Σεβασμιώτατου Μητροπολίτου Δράμας κ.κ. Διονυσίου, κατά πάντα σεβαστού και ευυπολήπτου ιεράρχου, δια του οποίου το ορθοδοξότατον και φιλομόναχον φρόνημα ουδόλως αμφέβαλον. 

Ο Σεβασμιώτατος παρώτρυνεν αυτάς όπως επανδρώσωσι την μικράν Ι Μονή Αναλήψεως του Σωτήρος εν τω συνοικισμώ των Ταξιαρχών Δράμας (Σίψα), περιοχή ήτις κατωκήθη το πρώτον κατά το 1930 υπό του μακαριστού Οσίου Πατρός Γεωργίου Καρσλίδη εξ Αργυρουπόλεως Πόντου, ζήσαντος εν ασκήσει και αναδειχθέντος χαρισματούχου πνευματικού πατρός του πληρώματος της Ορθοδόξου ημών Εκκλησίας, κοιμηθέντος δε ενταύθα κατά το σωτήριον έτος 1959. 

Αλλεπάλληλα εν τούτοις γεγονότα απέδειξαν τελικώς ότι η πρότασις του Σεβασμιωτάτου ήτο η έκφρασις του θελήματος του Θεού, καθώς και η επιθυμία του Όσιου Πατρός Γεωργίου, όστις έτι ζών ηυλόγει συχνάκις τον τόπον, διότι - καθώς έλεγε - επρόκειτο να γίνη μεγάλη Μονή ενταύθα, και δια τούτο υπετάγησαν. . . 

Με την χάριν του Αναληφθέντος Χριστού, την ευλογίαν του μακαριστού Γέροντος Γεωργίου και την πατρικήν επίβλεψιν και προστασίαν του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Δράμας κ.κ. Διονυσίου, τον Απρίλιον του 1970 εζωογονήθη η από του 1959 ( έτος κοιμήσεως του μακαριστού Γέροντος) εγκαταλελειμμένη περιοχή, ήτις περιέβαλεν ναϋδριον επ΄ ονόματι της Αναλήψεως του Σωτήρος, ανεγερθέν μεν υπό του μακαριστού Οσίου Γέροντος Γεωργίου, ανακαινισθέν δε υπό του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Δράμας κ.κ. Διονυσίου. 

'μα τη ενταύθα εγκαταστάσει της πρώτης μοναστικής αδελφότητος έσπευσε μετά πολλής χαράς να υποταγή και συγκαταριθμημή εν αυτή η μονή χειροθετηθείσα μοναχή υπό του μακαριστού Γέροντος, 'ννα Μακκαβαίου, άξιον τέκνον αυτού κατά πάντα. 

Εις τη δυτικήν πλευρά του ναού, εκατέρωθεν εις της εισόδου αυτού, ένθα και το καμπαναριό, υπάρχουν δύο κελλία. Το εν εξ αυτών εχρησίμευεν ως κελλίον του Γέροντος. Εκεί εδέχετο και τους προσκυνητάς, όταν ήτο χειμών ή ήτο ασθενής. Και ταύτα ανεκαινίσθησαν και κατοικούνται. 

Με την βοήθειαν αποσταλέντων στρατιωτών - τη παρακλήσει του Σεβασμιωτάτου - κατηδαφίσθη παράπηγμα βορείως του ναού ευρισκόμενον και χρησιμεύον ως στοχειώδης ξένων δια τους προσερχομένους προσκυνητάς, και ήρχισαν αι εγρασίαι ανεγάρσεως των κτιριακών εγκαταστάσεων της Ι. Μονής. 

Με την άοκνον προσπάθειαν των πρώτων αδερφών και την ενεργόν παρουσίαν της πρώτης και νύν Καθηγουμένης Ακυλίνης καθώς και την άγρυπνον και επίμονον παρακολούθησιν τοθ Σεβασμιωτάτου, αποπερατώθη το πρώτον κτίσμα με κελλία, τράπεζαν και λοιπούς βοηθητικούς χώρους, όπου εγκατεστάθησαν αι αδελφαί, και το οποίον σήμερον αποτελεί τον ξενώνα της μονής, ανηγέρθη δε εις τον τόπον του παλαιού ξενώνος. 

Ούτο την 25ην του μηνός Απριλίου του σωτήριου έτος 1971 εγένοντο τα εγκαίνια της Ιεράς Μονής. 

Συντόμως ανοικωδομήθη αίθουσα μεγάλη νοτιοανατολικώς του ξενώνος, ήτις και σήμερον χρησιμεύει ως τράπεζα των προσκυνητών και ως αίθουσα μνημοσύνων. 

Εν τω μεταξύ τα μέλη της αδελφότητος επληθύνοντο και αι ανάγκαι απήτουν την ανέγερσιν μεγαλυτέρου οικοδομήματος δια την εγκατάστασιν των αδερφών. 

Δια την νεοσύστατον αδελφότητα, παρ΄ όλην την συνεισφοράν των ατομικών των κτημάτων, που προσεκόμισεν εκάστη, είτε εκ της πατρικής της περιουσίας είτε εκ του μόχθου της εργασίας των εν τω κόσμω, αλλά προσέτι και του καθημερινού κόπου και ιδρώτος των εν τη Μονή, δεν ήτο εν τούτοις ασήμαντον το οικονομικόν πρόβλημα, καθώς και πλείστα άλλα προβλήματα, ως ήτο η ανεπάρκεια ύδατος κ.τ.λ. Τοιουτοτρόπως όμως κατέστη κατ΄ επανάληψιν εμφανής και η φροντίς και ευλογία του Θεού, δια πρεσβειών του Οσίου Γέροντος Γεωργίου, ήτις ανεπτέρωνεν το ηθικόν των αδελφών και ασυνέχιζον τον σκληρόν, αλλα ωραίον αγώνα των κτιτόρων, τη πρωτοπόρω πάντοτε και εμπνευσμένη παρουσία της ακαμάτου πνευματικής ημών Ακυλίνης. 

Ούτω τον Μάρτιον του 1975 ετέθησαν τα θεμέλια και την 21ην Νοεμβρίου του 1976 εγκατεστάθησαν εις την νεόδμητον διώροφον πτέρυγα, ήτις εις μεν τον άνω όροφον περιλαμβάνει τα κελλία των μοναζουσών, εν μέσω δε αυτών τον ναΐσκων της Αγίας Ακυλίνης, εις δε τον πρώτον όροφον τέσσερα κελλία, το ηγουμένειον, το νοσοκομείον, την βιβλιοθήκην και την τράπεζαν των αδελφών. Νοτιοανατολικώς το επικλινές έδαφος επέτρεψε την κατασκευήν και ετέρου ορόφου, όπου στεγάζονται τα εργαστήρια των μοναχών και άλλοι απαραίτητοι βοηθητικοί χώροι. 

Κατά το αυτό σωτήριον έτος, 1976, την 5ην Νοεμβρίου, εγένετο και η επίσημος αναγνώρισης της Ι. Μονής, κατόπιν εισηγήσεως του οικείου Μητροπολίτου, δια της υπ΄ αριθ. 4321/2067/17-9-1976 αποφάσεως της Αγίας και Ιεράς Συνόδου Εκκλησίας της Ελλάδος δημοσιευθείσης εις το υπ΄ αριθ.1391/5-11-76, Β΄ Φ.Ε.Κ. «Περί ιδρύσεως Γυναικείας Κοινοβιακής Μονής» και αποτελεί έκτοτε Νομικόν Πρόσωπον Δημοσίου Δικαίου, κατά την διέταξιν του άρθρου 1, παράγρ. 4 του Νόμου 590/1977. 

Η ως άνω πτέρυξ των κελλίων επεικτεινομένη νύν εις σχήμα Π περιλαμβάνει το καθολικόν της Ι. Μονής, ναόν νεόδμητον, μαρμάρινον και περικαλλή, σταυροειδή μετά τρούλλου, όστις θεμελιωθείς ενεκαινιάσθη την 3ην Μαΐου του σωτήριου έτος 1987(Κυριακή των Μυροφόρων), αφιερώθη δε εις την Υπαπαντήν της Θεοτόκου και του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού. 

Αμέσως μετά τα εγκαίνια ο ιερός ούτος ναός ήρχισε να αγιογραφήται υπό των διακεκριμένων αγιογράφων, Αγιορειτών πατέρων, Θεόφιλου και Χρυσοστόμου, των Παχωμαίων, πιστών συνεχιστών της βυζαντινής αγιογραφικής παραδόσεως, τη συνδρομή ευλαβών δωρητών, ήδη συνεπληρώθη η ανιστόρησις της κόγχης του Ιερού, της αγίας Προθέσεως, καθώς και του τρούλλου. 

Βορειοανατολικώς των κτιριακών εγκαταστάσεων της Ι. Μονής συναντά κανείς τον λαχανόκηπον, τον οπωρώνα, τον αμπελώνα και διασχίζων στοάν επιμηκεστάτην σκεπομένην υπό κλημάτων οδηγείται εις το κοιμητήριον της μονής, όπου ο χαριτωμένος ναός των Αρχαγγέλων και ο τάφος, όπου αναπαύεται από την 12ην Ιανουαρίου του 1981 η μακαριστή Γερόντισσα Άννα, η πρώτη κοιμηθείσα εν Κυρίω Αδελφή της μοναστικής αδελφότητος, «το πιστόν τέκνον» του μακαριστού Γέροντος Γεωργίου, καθώς του ήρεσκε να την αποκαλή. 

Εις την βορειοδυτικήν πλευράν υπάρχει αμυγδαλεών και εντός αυτού ο ορνιθών της μονής, ενώ νοτίως του κτιριακού συγκροτήματος και εντός του περιβόλου της μάνδρας ευρίσκεται ο ελαιών με τον σταύλον και τον αχυρώνα. 

Η κατανομή των διακονημάτων γίνεται υπό της καθηγουμένης, ήτις ως πνευματική μήτηρ της αδελφότητος, εν φόβου Θεού και αγάπη ασκεί πάσαν πνευματικήν εξουσίαν εφ΄ όλων των αδελφών, διακονεί και επιμελείται την ευόδωσιν του όλου έργου της αδελφότητος, αναλόγως δε της ικανότητος και δυνάμεως εκάστης μετά διακρίσεως, αναθέτει εις όλας τας αδελφάς «ως ευλογίαν» τα διάφορα διακονήματα. 

Από της ιδρύσεως της Ι. Μονής τινές των αδελφών ασχολούνται με την αγιογραφίαν φορητών εικόνων, ακολουθούσαι την βυζαντινήν παράδοσιν. Έργα των είναι και αι εικόνες του τέμπλου του καθολικού και των παρεκκλησίων της Ι. Μονής, πολλαί δε εικόνες αυτών κοσμούν τους ιερούς ναούς της πόλεως Δράμας, της περιφερείας αυτής και αλλαχού της Ελλάδος. 

'λλαι αδελφαί προσπαθούν να συνεχίσουν την παράδοσιν του χρυσοκεντήματος τις χειρός, αντιγράφουσαι παλαιά πρότυπα, έτεραι δε ασχολούνται με χρυσοκέντητα της μηχανής. 

Εις το ιερορραφείον αδελφαί ράπτουσιν ιερά άμφια και καλύμματα αγίας τραπέζης, ιερών σκευών κ.λ.π., ενώ εις το εργαστήριον της εκθέσεως αι αδελφαί ετοιμάζουν διάφορα εργόχειρα και εκκλησιαστικά αντικείμενα. 

Το πλεκτήριον εξωπλισμένον με ηλεκτροκίνητους μηχανάς καλύπτει τας ανάγκας της αδελφότητος και πλουτίζει την έκθεσιν με διάφορα πλεκτά, εις δε το κηροπλαστείον ετοιμάζονται τα κεριά δια τους ναούς και τα παρεκκλήσια της μονής. 

Αδελφαί προσέτι καλλιεργούν τους κήπους, περιποιούνται τα ζώα της Ι. Μονής, φροντίζουν δια την καθαριότητα αυτής, καθώς και δια την φιλοξενίαν των ευλαβών προσκυνητών. 

Η Ι. Μονή Αναλήψεως του Σωτήρος ευρίσκεται βορείως της πόλεως Δράμας εις τον 13ον χιλιόμετρον επί της αμαξιτής οδού Δράμας - Σιδηρόνερου. Έμπροσθεν της υψούται το όρος Φαλακρόν, λευκοντυμένον από του φθινοπώρου μέχρι τας αρχάς του θέρους. Εις υψόμετρον πεντακοσίων μέτρων από της επιφάνειας της θαλάσσης στέκει αυτή ως φύλαξ άγγελος της μικράς κώμης, ήτις σήμερον φέρει το όνομα Ταξιάρχαι, είναι δε εις όλους γνωστή με το όνομα Σίψα. Δια τούτου και η Ιερά ημών Μονή είναι πλέον γνωστή ως μοναστήρι της Σίψας ή του Γέροντος Γεωργίου Καρσλιδή.

Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2012

Ο μακαριστός ιερομόναχος Eφραίμ Κατουνακιώτης για τον Άγιο Γεώργιο Καρσλίδη



Ο μακαριστός ιερομόναχος Eφραίμ Κατουνακιώτης είχε πληροφορία ότι ο όσιος Γεώργιος είναι μεγάλος άγιος. Έτσι παρά την ηλικία και την ασθένειά του πήγε ταπεινός προσκυνητής στο μοναστήρι του οσίου και γονάτισε για να προσευχηθεί στον τάφο του. Ήταν μάλιστα ο πρώτος που ζήτησε να του φτιάξουν εικόνα του οσίου με φωτοστέφανο. Φεύγοντας από τον τάφο πήρε χώμα ως φυλαχτό. Όταν ένας ιερεύς επισκέφθηκε τον παπα-Εφραίμ στα Κατουνάκια και του είπε πώς έχει κάποια προβλήματα με την οικογένειά του, τού υπέδειξε ότι τον ιατρό τον έχει πλησίον του, εννοώντας τον όσιο Γεώργιο. Μάλιστα τού έδειξε το χώμα, το οποίο είχε πάρει από τον τάφο του, το οποίο έβγαζε ένα λαμπερό φώς, ως να καιγόταν βαμβάκι βουτηγμένο σε οινόπνευμα. Ο ιερεύς αυτός ειχε διατελέσει προ ετών εφημέριος στη μονή του οσίου.
Πηγή: Μοναχού Μωυσύεως Αγιορείτου, Όσιος Γεώργιος της Δράμας (1901-1959), Έκδοσις Ιεράς Μονής Αναλἠψεως του Σωτήρος Ταξιάρχες (Σίψα), Δράμα.