Κυριακή 30 Ιουνίου 2013

Ὅσιος Γεώργιος ὁ Ἁγιορείτης ἐξ Ἰβηρίας

Ὁ Ὅσιος Γεώργιος, βλαστὸς ἀρχοντικῆς οἰκογένειας, ὑπῆρξε κτίτορας τῆς ἱερᾶς μονῆς Ἰβήρων τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Ἐπισκέφθηκε τὴν Ἀντιόχεια, ὕστερα ἀπὸ παράκληση τοῦ Πατριάρχου Ἀντιοχείας Ἰωάννου (1051 – 1062), πρὸς παραμυθία αὐτοῦ καὶ τοῦ ποιμνίου του γιὰ τὴν καταστροφὴ ποὺ ἔπαθε ἀπὸ πυρκαγιὰ ὁ ἐκεῖ μεγάλος ναὸς τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου. Προσκλήθηκε ἐπίσης, ἀπὸ τὴ βασίλισσα Μαριὰμ στὴ Γεωργία, γιὰ νὰ ἀναλάβει σπουδαῖες ἀποστολές. Μία πενταετία παρέμεινε ἐκεῖ καὶ ἐστάθηκε ἱκανὴ γιὰ νὰ ἐξυψώσει τὰ ἤθη τῆς κοινωνίας. Ἐκοιμήθηκε ὁσιακά, τὸ 1066, στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ τὰ ἱερὰ λείψανά του μετεκομίσθησαν στὴ μονὴ τῶν Ἰβήρων καὶ ἐνταφιάσθηκαν στὴ Λιτὴ τῆς μονῆς.Η μνήμη του τιμάται στις30 Ιουνίου.

Τετάρτη 26 Ιουνίου 2013

Παρεκκλήσι Αγίου Γεωργίου Λυκαβηττού

 Ο Άγιος Γεώργιος είναι μεσαιωνική εκκλησία στην Αττική. Ανήκει στην Μητροπολιτική περιοχή Αθηνών - Πειραιώς.Είναι το λευκό ασβεστωμένο παρεκκλήσι που διακρίνεται από μακριά στην κορυφή του Λυκαβηττού. Χρονολογείται στο 1870 και είναι μονόκλιτος ναός, κυκλαδίτικης αρχιτεκτονικής με τρούλο. Λέγεται πως κατά την αρχαιότητα, στο ίδιο σημείο βρισκόταν ο ναός του Ακραίου Δία. 
     Στις απεικονίσεις των περιηγητών (π.χ. του Laborde του 1672) φαίνεται ότι στην περιοχή αυτή υπήρχε από παλιά κάποιος ναός. Επίσης, χάρη σε δύο επιγραφές που βρέθηκαν γνωρίζουμε ότι αρχικά εκεί ήταν το «κοιμητήριο Αναστασίου Χαρκέως και Ευ. Ωράντας» καθώς και «Κοιμητήριον διαφέρον». Όταν ο πρώτος ναός ερειπώθηκε, κτίστηκε πάνω στα ίδια θεμέλια νέος ναός, μονόκλιτος, βασιλικού ρυθμού, για τον Άγιο Γεώργιο. Στο δάπεδο υπάρχει επιγραφή που αναδεικνύει ότι το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου καθιερώθηκε από τον μητροπολίτη Αθηνών Βενέδικτο (1782-1785). Αργότερα ο ναός επεκτάθηκε με την πρόσθεση δύο παρεκκλησίων, του Προφήτη Ηλία και Αγίου Κωνσταντίνου. Το κωδωνοστάσιο είναι δώρο της Βασίλισσας Όλγας.
     Στο χώρο έξω από το παρεκκλήσι, θα μείνετε άφωνοι από τη θέα της πόλης, του υπαίθριου αμφιθεάτρου, της Ακροπόλεως και των βουνών που περικλείουν την Αθήνα.
    Εδώ σας παραθέτουμε φωτογραφίες του:

Το παρεκκλήσι του Άι Γιώργη την Νύχτα.

Το παρεκκλήσι του Άι Γιώργη την μέρα.

Το παρεκκλήσι του Άι Γιώργη από την πίσω μεριά του.

Το κωδωνοστάσιο του Αγίου Γεωργίου ,δώρο της βασίλισσας Όλγας. 

Το παρεκκλήσι του Άι Γιώργη από άλλη πλευρά.

Ο τρούλος του Αγίου Γεωργίου. 

Νυχτερινή άποψη του λόφου,όπου στην κορυφή του
διακρίνεται ο Άγιος Γεώργιος.

Άγιος Γεώργιος

Ο άγιος Γεώργιος ο νεομάρτυς, ο εξ Ατταλείας της Μικράς Ασίας(+25 Ιουνίου)

Απέναντι από τη Χίο στα μικρα­σιατικά παράλια, στην Κρήνη (σημ. Τσεσμέ) κάποιο Σάββατο του έτους 1823, στις 25 Ιουνίου, ο Νεομάρτυς του Χριστού Γεώργιος από την Αττάλεια παρέδιδε γαλήνια το πνεύμα του στον Κύριο Ιησού Χριστό. Σε μια καλοκαιρινή εποχή κατά την οποία η φύση μας προσφέρει τους γλυκείς και ώριμους καρπούς της, ο Γεώργιος προσέφερε στον Χριστό τον εύχυμο καρπό της αρετής του, της θερμής πίστεως και αγάπης σ’ Αυτόν. Και από την υψωμένη αγχόνη του μαρτυρίου του έγερνε ειρηνικός για να σπαρεί και να ασφαλι­σθεί στην ουράνια γη του Παραδείσου.
Ο Νεομάρτυς μας αυτός, ο Γεώργι­ος, που είναι από τους τελευταίους της Τουρκοκρατίας, γεννήθηκε στην περιοχή της Αττάλειας της Παμφυλίας της Μι­κράς Ασίας από εύπορους και πιστούς γονείς, οι οποίοι μάλιστα είχαν και ιδιό­κτητη εκκλησία της αγίας Αικατερίνης. Τα ανέμελα παιδικά του χρόνια δεν τα χάρηκε για πολύ. Γιατί κάποια μέρα καθώς έπαιζε με άλλα παιδιά μακριά από το σπίτι του, τον είδε ο πασάς της περιοχής, ο Προύσαλης, τον ξεχώρισε για την καλοσύνη του και τον άρπαξε για το αρχοντικό του. Παιδί έξυπνο και χαριτωμένο ο Γεώργιος, «ποτισμένο» με τις χριστιανικές συμβουλές των γονέων του, διακρινόταν πάντα για το σεμνό του ήθος μέσα στην οθωμανική οικογένεια. Δεν άργησε όμως να επηρεασθεί από το αλλόθρησκο περιβάλλον μέσα στο όποιο ζούσε. Το άπειρο παιδί το είλκυ­σαν και το έπεισαν και έγινε Μουσουλ­μάνος. Του έδωσαν και νέο πλέον άνομα:  «Μεχμέτης». Και ο πασάς σύντομα τον νύμφευσε με την κόρη του.
Οι πιστοί γονείς του Γεωργίου δεν ήξεραν τίποτε γι’ αυτόν. Αναζητούσαν ε­πίμονα να μάθουν «τι συμβαίνει». Όταν έμαθαν μετά από μεγάλο χρονικό διά­στημα την είδηση για τη θλιβερή αυτή εξέλιξη της ζωής του καλού τους παι­διού, στέναζαν και έκλαιγαν. Όχι τόσο γιατί το έχασαν από κοντά τους, αλλά γιατί είχε εγκαταλείψει την αγκαλιά της Εκκλησίας του Χριστού. Με χαρά όμως πληροφορήθηκαν ότι στο πλουσιόσπι­το του πασά υπηρετούσε μια Χριστιανή γυναίκα, η Μαρία. Κατέφυγαν λοιπόν κρυφά σ’ αυτήν και την παρακάλεσαν να αφυπνίσει τον αποστάτη γιό τους.
Η Μαρία έσπευσε – όπως άλλοτε το έκανε ο Νάθαν για τον Δαβίδ – να ξυπνήσει τη συνείδηση του νέου αυτού. Με λόγια στοργής του υπενθύμισε τις ρίζες του, την πίστη του, διαβιβάζοντας και τον αβάστακτο πόνο των γονέων του. Η καρδιά του Γεωργίου τότε ράγισε. Συνετρίβη. Ο ίδιος έκλαψε πικρά. Μέσα του έγινε σεισμός. Η ψυχή του μπήκε σε πο­ρεία μετανοίας. Και το σχέδιο καταστρώ­θηκε αμέσως. Ο ίδιος προσποιήθηκε ότι επιθυμούσε να πάει για προσκύνημα στη Μέκκα, στην πραγματικότητα όμως θα πήγαινε στους Αγίους Τόπους. Αλλά και η Μαρία και αυτή θα έφευγε μόνη της για τον ίδιο προορισμό, την Αγία Γη. Και θα αντάμωναν εκεί. Η άδεια από τον πασά τούς δόθηκε. Το σχέδιο φυγής ολοκληρώθηκε. Έφθασαν στον προορι­σμό τους με επιτυχία και ασφάλεια. Με ιερή συγκίνηση ο αποστάτης Γεώργιος (Μεχμέτης) προσκύνησε τα θεοβάδιστα εκείνα άγια μέρη, τον Πανάγιο και Ζωοδόχο τάφο, τον φρικτό Γολγοθά, το τα­πεινό σπήλαιο της Γεννήσεως του Χριστού μας και άλλα. Στην ιερά Μονή του Αγίου Σάββα εξομολογήθηκε με συν­τριβή το αμάρτημά του…
Δύο χρόνια παρέμεινε στους Αγίους Τόπους προσευχόμενος, αγνιζόμενος και αγιαζόμενος από την Χάρη των θεί­ων Μυστηρίων. Η πιστή Μαρία έγινε γι’ αυτόν πλέον «θετή μητέρα» του, οδη­γός του και πολύτιμος σύμβουλος.
Κάποτε ήρθαν προσκυνητές στην Α­γία Γη ευσεβείς πιστοί από την Κρήνη της Μικρασίας. Οι Κρηναίοι (Τσεσμελή­δες) είχαν φήμη καλοσυνάτων και φιλό­ξενων ανθρώπων. Τους παρακάλεσαν λοιπόν να επιστρέψουν μαζί τους. Και αυτοί τους δέχθηκαν με χαρά. Έτσι ό Γε­ώργιος και η θετή μητέρα του, η Μαρία, έφθασαν και εγκαταστάθηκαν μόνιμα στην Κρήνη. Ο Άγιος διάλεξε το ήσυχο επάγγελμα του καφεπώλη και νυμφεύ­θηκε την Ελένη Μαυρογιάννη.
Είχε πλέον ξεσπάσει η επανάσταση του 1821. Η Χίος απέναντι από την Κρήνη ήταν το νησί που συγκέντρωνε το µίσος των Αγαρηνών. Εκεί κατά καιρούς στέλνονταν από τις οθωμανικές αρχές στίφη Ασιατών και Τούρκων για να τιμωρούν παραδειγματικά τα κινήματα της επαναστάσεως των ραγιάδων Ελλήνων. Τον Γεώργιο, επειδή ήξερε άριστα την τουρκική διάλεκτο, τον προσέλαβαν ιπποκόμο στο Διοικητήριο της Κρήνης την περίοδο του Σουλεϊμάν αγά.
Συνέβη δε εκείνες τις ημέρες να διέρχεται από την Κρήνη πορευόμενος για τη Χίο ο πασάς της Ατταλείας, ο Προύσαλης, ο πρώην πεθερός του Γεωργίου. Η Μαρία και η Ελένη συμβούλευσαν τον Γεώργιο να απομακρυνθεί για την ασφάλειά του.
Εκείνος όμως τους απάντησε ότι ήθελε «κάτι να επωφεληθεί από την περίσταση». Μια δύναμη εσωτερική τον παρακινούσε να αποκαλυφθεί και να ομολογήσει στον πασά ποιος ήταν και να ξεπλύνει το ανόμημα της αποστασίας του.
Γι’ αυτό όταν ο πασάς έφθασε στο διοικητήριο της Κρήνης, έτρεξε ο ιπποκόμος Γεώργιος για να τον βοηθήσει να αφιππεύσει. Η αναγνώριση δεν άργησε να γίνει. Έκπληκτος ο πασάς στρέφεται προς τον Γεώργιο και του λέει: «Γιατί έφυγες, Μεχµέτ, με απάτη και δολιότητα από το σπίτι σου αφήνοντας γυναίκα και παιδί; Εγώ δεν σε ανέθρεψα, δεν σ’ έκανα παιδί µου δίνοντάς σου για γυναίκα την κόρη µου και τόσα άλλα καλά;» Και τότε ο Γεώργιος θαρραλέα απάντησε: «Έχεις λάθος, πασά, ούτε εσύ µε εγέννησες, ούτε εγώ σε γνώρισα πατέρα, ούτε Μεχµέτης ονομάζομαι, αλλά είμαι Χριστιανός. Ονομάζομαι Γεώργιος και Χριστιανός θα αποθάνω».
Ο πασάς της Ατταλείας ντροπιάστηκε. Και γεμάτος οργή διέταξε να τον φυλακίσουν και να τον δείρουν χωρίς έλεος. Ένας Τούρκος αξιωματικός προσπάθησε με γλυκόλογα και υποσχέσεις να τον μεταπείσει να αρνηθεί την πίστη του. Ο Γεώργιος όμως με χαροποιό πρόσωπο σταθερά και λιτά απαντούσε: «Όχι! Δεν αλλάζω γνώμη». Στη φυλακή τον ακινητοποίησαν δένοντάς του τα πόδια στο τιμωρητικό ξύλο, στον «ποδοκάκη». Και ο Άγιος δόξαζε τον Θεό, γιατί αξιωνόταν για την αγάπη του να πάσχει. Ο δραστήριος ιερεύς και ιεροκήρυκας της περιοχής Γρηγόριος θέλοντας να ενισχύσει τον έγκλειστο Γεώργιο, παρακίνησε τους δημογέροντες και φυλάκισαν δύο ευσεβείς Χριστιανούς με την πρόφαση ότι χρωστούσαν χρήματα. Αυτοί όμως θα παρέμεναν φυλακισμένοι δίπλα του για να ενισχύουν τον υποψήφιο μάρτυρα του Χριστού. Ο Γεώργιος παρέμεινε σταθερός στην απόφασή του. Δεν τον έκαμψαν ούτε οι απειλές των δικαστών ούτε οι κολακείες και τα ταξίµατά τους.
Δέχθηκε και ήπιε πικρό ποτήριο φρικτών πόνων από μαρτύρια σαν και εκείνα των αγίων μαρτύρων της πρώτης Εκκλησίας. Του τοποθέτησαν στο κεφάλι πυρακτωμένο σκεύος, «αγγείο», και περιέλουσαν το σώμα του με καυτό λάδι. Ο Άγιος δόξαζε τον Θεό. Και απαντούσε στους δημίους του: «Όσα βάσανα και τιμωρίες μου βάζετε, τόσα βραβεία και στεφάνους μου ετοιμάζετε στην αιώνια ζωή».
Τελικά εξεδόθη και η διαταγή: Ο περιφρονητής του Αλλάχ Γεώργιος να κρεμασθεί όπως οι κακούργοι. Ο μάρτυρας επιθυμούσε βαθιά να ενωθεί με τον Χριστό πριν αναχωρήσει για τον ουρανό. Γι’ αυτό ευσεβείς Χριστιανοί του έφεραν κρυφά τα Άχραντα Μυστήρια και κοινώνησε με πολλή ευλάβεια. Την παραμονή του θανάτου του ο Γεώργιος ξαγρύπνησε προσευχόμενος και παρακαλώντας τον Θεό να τον αξιώσει να «τελειώσει καλά» τον δρόμο του μαρτυρίου.
Και την επόμενη ημέρα, Σάββατο 25 Ιουνίου 1823, οδήγησαν τον μάρτυρα σε κεντρικό μέρος της Κρήνης, στη συνοικία Λαζούµη. Εκεί κάτω από την υψωμένη αγχόνη στον τοίχο της οικίας του ευγενούς Φαρµακέως Παντελάκη, οι αλλόθρησκοι προσπάθησαν για τελευταία φορά να κάμψουν το φρόνημα του Αγίου με νέες υποσχέσεις και ταξίματα. Μάταια όμως. Ο μάρτυρας αφού ύψωσε το βλέµµα του προς την Ανατολή, βύθισε τη σκέψη του στον κόσμο του Παραδείσου και ψελλίζοντας την τελευταία του προσευχή — «Μνήσθητί µου, Κύριε…» — παρέδωσε με ειρήνη την ψυχή του στον Κύριο.
Τρεις συνεχόμενες νύχτες οι φύλακες Αγαρηνοί έβλεπαν το αιωρούμενο νεκρό σώμα του μάρτυρος πλημμυρισμένο από φως και έναν ιερέα όρθιο να το θυμιατίζει. Το θέαμα αυτό δημιούργησε νέα έκρηξη θυμού και οργής. Με νέα εντολή του Τούρκου δικαστή το σώμα το παρέλαβαν φανατισμένοι Εβραίοι, για να το σύρουν στους δρόμους της πόλεως. Και έπειτα αργά τη νύχτα το καταπόντισαν στη θάλασσα στα ανοικτά του λιμανιού.
Το τίμιο λείψανο του μάρτυρος το περισυνέλλεξε ο Ηλίας Σκλαβούνος, κυβερνήτης ενός πλοιαρίου. Το έφερε στη Ρωσία, όπου και κηδεύθηκε ο νεομάρτυς Γεώργιος με τιμές.
Η ζωή του Νεοµάρτυρός µας Γεωργίου πέρασε από περιπέτεια, κλυδωνισμό και άρνηση της πίστεως. Η αγάπη όμως του Θεού τον κατεδίωξε και τελικά τον έσωσε. Τον ανέδειξε άγιό του, τιμημένο και ένδοξο Νεομάρτυρα της Τουρκοκρατίας. Ας δοξάσουμε τον πάνσοφο Θεό µας για τους τρόπους που χρησιμοποιεί προκειμένου να οδηγήσει κοντά του τα αποστατημένα παιδιά του. Ας αγρυπνούμε και ας προσέχουμε… Και αν κάποιος από µας κάποτε — από αδυναμία — απομακρυνθεί λίγο ή πολύ από κοντά του, ας μην αντιδρά στις επισκέψεις της αγάπης του. Όλοι ας επιστρέφουμε το γρηγορότερο πίσω στην αγκάλη του βαδίζοντας τον δρόμο της μετανοίας μένοντας «πιστοί άχρι θανάτου», όπως ο άγιος Γεώργιος ο Νεοµάρτυς από την Αττάλεια.
Ο Σωτήρ, 1980, 1981/ΠΗΓΗ

Κυριακή 16 Ιουνίου 2013

Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου στη Νεράϊδα Φθιώτιδας

Τo Μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου είναι κτισμένο στο όρος Όρθυς πιο ψηλά από το Μοναστήρι του Αγίου Βλασίου κοντά στο χωριό Νεράϊδα. Το πότε ακριβώς είναι κτισμένο δεν μας είναι γνωστό. Από μια επιγραφή πληροφορούμεθα ότι κτίσθηκε και ιστορήθηκε ηγουμενεύοντος Παρθενίου ιερομονάχου και Ανανίου ιερομονάχου, επισκοπεύοντος κυρίου Ανθίμου, δι΄ εξόδων Ιωάννου, Δημητρίου, Νικολάου, το έτος 1753.Το καθολικό απο αρχιτεκτονικής απόψεως, είναι αγιορείτικου τύπου, τρίκογχος, μέ τρούλλους στόν κυρίως ναό και στον νάρθηκα. Έχει παρεκκλήσιο αφιερωμένο στον άγιο Ανδρέα Κρήτης, το οποίο κτίσθηκε και αυτό κατά το 1753 όπως μαρτυρεί η επιγραφή:
" Ανηγέρθη ουτος ο θειος 
οικος του εν Αγίοις Πατρός ημων Ανδρέου
Κρήτης του Ιεροσολυμίτου διά εξόδων του εντιμότατου κυρίου Δημητρίου υιού του Χατζηοικονόμου εκ χώρας Γούρας και Ηγουμενεύοντος Παρθενίου Ιερομονάχου ΑΨΝΓ (1753).
Ναός και παρεκκλήσιο είναι αγιογραφημένοι.Το τέμπλο του ναού είναι ξυλόγλυπτο και καλής τέχνης.Το 1996 η Μονή ανακαινίστηκε εκ βάθρων και σήμερα λειτουργεί ως Ανδρώα Μονή.Με την Φροντίδα των Ηγουμένων και των Πατέρων κτίστηκαν κελλιά, αρχονταρίκι και κωδωνοστάσιο και άλλοι χώροι.Το Μοναστήρι από μακρυά μοιάζει σαν Βυζαντινό Κάστρο.Φυλάσσονται τίμια λείψανα πολλών Αγίων.Εορτάζει την 23η Απριλίου.

Δευτέρα 10 Ιουνίου 2013

Αι-Γιώργης στον Πόντο-Η ιστορία του Άι-Γιώργη και του σφουγγάτου

Της Λένας Σαββίδου 

Ο Άγιος Γεώργιος από την Οινόη στον Εύξεινο Πόντο. Το όνομα του Αγίου έχει συνδεθεί με πολλούς μύθους και ιστορίες, τι σχέση όμως μπορεί να έχει με το σφογγάτο, μια παραλλαγή της γνωστής μας ομελέτας;

Κατ εξοχήν σύμβολο της πάλης του Ανθρώπου με τον κατώτερο εαυτό του, ο δρακοκτόνος Άι Γιώργης, έχει σπείρει απ άκρη σ άκρη του Χριστιανικού κόσμου μύθους και ιστορίες που σχετίζονται με το πρόσωπο του, μα όχι κατ ανάγκη και με την εν ζωή θαυματοποιό δράση και βίο του. Μέσα από αυτές τις ιστορίες αναδεικνύονται πανανθρώπινα ιδεατά σχήματα υψηλών αξιών και συναισθημάτων όπως είναι η Δικαιοσύνη και η Ευγνωμοσύνη. 
Το σφογγάτο από την άλλη, δεν είναι παρά μια παραλλαγή πάνω στην γνωστή μας ομελέτα. Το επιτυγχάνουμε με τον εμπλουτισμό της δεύτερης με ψιλοκομμένο κρεμμύδι κι αλεύρι που είναι η αρχική εκδοχή και στη συνέχεια με υλικά που άπτονται της όρεξης της στιγμής.

Την ιστορία του Άι Γιώργη και του σφογγάτου που χρέωσε πολύ ακριβά σε καλοφαγάδες καπεταναίους την απαντούμε σε πολλές περιοχές της Ελλάδας.  Έτσι υπάρχει τόσο στον Πόντο όσο και στην Κρήτη και στη Ρόδο, σε πολύ κοντινές, μεταξύ τους, παραλλαγές. Αναζητώντας τις ρίζες της, εύκολα τις βρίσκουμε στα κείμενα του Αγίου και στο συναξάρι. Ο δε Πολίτης στα Λαογραφικά Σύμμεικτα μας πληροφορεί και για το πέρασμα της στην Αγιογραφία.

Η παραλλαγή από την Οινόη καταγράφηκε από τον Παμπουκη στην εξαιρετική εργασία του «Νιώτικος Αϊ Γιώργης» και δημοσιεύτηκε στο πρώτο τεύχος του λαογραφικού περιοδικού «Χρονικά του Πόντου», που εξέδωσε τον Σεπτέμβρη του 1943 ο σύλλογος Ποντίων «Αργοναύται-Κομνηνοί».

Από λαογραφικής απόψεως ενδιαφέρον παρουσιάζει το τάμα που γίνεται στον Άγιο. Σε αυτόν δίδεται ανθρώπινη τροφή. Κάτι πολύ συνηθισμένο παλαιότερα, ως απομεινάρι αρχαίων τελετών προσφοράς γεννημάτων και βλαστημάτων της Γης στο Θείο και που σήμερα το απαντούμε στις γνωστές μας Φανουρόπιττες.

Λαογραφικό ενδιαφέρον παρουσιάζει επίσης και η μελέτη του Ποντιακού ιδιώματος της περιοχής της Οινόης, όπως αυτό απαντάται στην παρούσα καταγραφή.

Τ’αι Γιώργη το σφογγάτο

« Ετάλαιβανε κάτι παιδία τς εγλεσίας τον αύλόϋρο κ΄έναν παιδί όλο ενικίουτουνε.

Καί είπε: Αι Γιώργη μου, ας νικώ και να φτάω σ’  ένα σφογγάτο.

Καθώς εδίβεν επάλαιψεν πάλι, ένίκησε.

Κι’ οτιότοτες, έτρεξε ση μάναν ατου, εγιαπτίρεψεν το σφογγάτο κ’ έφερεν ατο σην εγκλεσία.

Έβαλεν ατ’ έμπρου σον αι Γιώργη κ’είπεν ατόνα: Φα τ΄, αι Γιώργη μου. Καί έφυε.

Να και τρείοι καπιτανέοι, έβγαιναν ασ΄ έναν καράβι και πάνε να προσκυνούνε σην έγκλεσία.

Σαν είδαν το σφουγγάτο, είπανε: Αβούτο για εμάς θε να ένι, ας κα(θ)ομεστιν’ τρωμ’ ατο.

Σαν εξέφααν’ κ’ εθέλησαν’ να σηκούντανε να φέουνε, επιάστανε τα κόλους άτουν αχαμαιλά και ‘κ’επόρειναν’ να σηκούντανε.

Είπανε: αι Γιώργη θέλει να πλερώνομ’ ατον το σφογγάτο.

Και έβγαλαν απ’έναν πεντάρι.

Άμα πάλι ΄κ΄επορησαν’ να φέουνε.

Έβγαλαν απ΄ ένα μετσητιέ και πάλι ΄κ΄επορησανε.

Σαν έβγαλαν απ’ ένα λίρα, οτιότοτες έσηκώθανε.

Κι’ αφοτ’ εφειναν’, είπανε: «Ε αι Γιώργη, άκριβά πουλείς τα σφογγάτα σου!»


Μετάφραση:

Του Άι Γιώργη το σφογγάτο.

Παλεύανε κάτι παιδιά στης εκκλησίας τον αυλόγυρο κι ένα παιδί όλο νικιόταν.

Και είπε: «Άι Γιώργη μου, ας νικήσω και να σου φτιάξω ένα σφογγάτο.
Καθώς πήγε και πάλαιψε πάλι, νίκησε.

Και τότε, έτρεξε στη μάνα του, ετοίμασε το σφογγάτο και το έφερε στην εκκλησία.

Το έβαλε μπροστά στον Άι Γιώργη και του πε: Φάε το Άι Γιώργη μου. Και έφυγε.

Να και τρεις καπεταναίοι, που έβγαιναν από ένα καράβι και πάνε να προσκυνήσουν στην εκκλησία.

Σαν είδαν το σφογγάτο, είπανε: Αυτό για εμάς θα είναι, ας κάτσουμε να το φάμε.

Αφού απόφαγαν και θέλησαν να σηκωθούν να φύγουν, έμειναν κολλημένοι κάτω και δεν μπορούσαν να σηκωθούν.

Είπανε: Ο άι Γιώργης θέλει να του πληρώσουμε το σφογγάτο.

Κι έβγαλαν από ένα πεντάρι.

Αλλά και πάλι δεν μπόρεσαν να φύγουνε.

Έβγαλαν από ένα μετζίτ* και πάλι δεν μπόρεσαν.

Όταν έβγαλαν από μία λίρα, τότε σηκωθήκανε.

Κι αφού έφευγαν, είπαν: «Ε άι Γιώργη, ακριβά πουλάς τα σφογγάτα σου!».

Στην ιστορία του Αι Γιώργη της Οινόης ο άνθρωπος παρουσιάζεται μέσα από το δίπολο του ευγνώμονα και του αγνώμονα χαρακτήρα. Το νεαρό παλληκάρι εμφανίζεται ανήμπορο να νικήσει στους αγώνες με τους φίλους του, τα καταφέρνει με τη βοήθεια της εσωτερικής δύναμης της ψυχής του, το κατ εξοχήν θεϊκό κομμάτι μας και αποδίδει ευχαριστίες στον Άγιο Γεώργιο, απτή απόδειξη της ευγνωμοσύνης του, το σφογγάτο που του ετοιμάζει η μητέρα του.

Στον αντίποδα του νεαρού, οι καπεταναίοι, ενώ αναγνωρίζουν το τάμα, γιατί η εκκλησία δεν είναι χώρος εστίασης και σαφώς ότι βρίσκεται μπροστά στην εικόνα ενός αγίου, τάμα προς αυτόν αποτελεί, ψεύδονται τόσο μεταξύ τους, όσο και στον εαυτό τους και θεωρούν το σφογγάτο, κέρασμα τους. Τραβούν το ψέμα τους ως το τέλος και καταναλώνουν το έδεσμα δείχνοντας αγνωμοσύνη στον άγιο στον οποίο προσέτρεξαν να προσευχηθούν και να αιτηθούν της βοήθειας του. Σε άμεση ανταπόδοση στην αντικρουόμενης της εσώτερης ηθικής τάξης της ψυχής, συμπεριφορά τους, έρχεται η τιμωρία. Καθηλώνονται στο σημείο όπου και εκάθησαν να φάνε. Συνειρμικά οδηγούμαστε στην έγερση των τύψεων και στην καθήλωση του ανθρώπου μέσω αυτών σε κατώτερα επίπεδα πνευματικής και ψυχικής κατάστασης.

Και στο σημείο αυτό ξεκινά το παζάρεμα με τον Άγιο και η συμβολική απεικόνιση του ευθυνόφοβου μέρους του εγώ μας, που κατά την πληρωμή των λανθασμένων συμπεριφορών μας, αιτείται, της χαμηλότερης πληρωμής. Τον τελευταίο όμως λόγο έχει ο Άγιος, η εσώτερη ηθική μας, που καθορίζει το ακριβές τίμημα, το οποίο συχνά είναι πολύ υψηλό. 

*Το μετζίτιον (μετζίτ,μετζίτι ή μεζίτθι) ήταν νόμισμα, το οποίο έκοψε κι έθεσε στην κυκλοφορία ο Σουλτάνος Αβδούλ Μετζίτ το 1844. Υπήρχε το χρυσό μετζίτι που ισούταν με μία χρυσή οθωμανική λίρα, 100 γρόσια δηλαδή και το πιο συνηθισμένο, το ασημένιο μετζίτι με αξίας ίση προς το 1/5 της χρυσής οθωμανικής λίρας, 20 γρόσια.

agioritikovima

Τετάρτη 5 Ιουνίου 2013

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΜΥΛΩΝ(Μητρόπολη Φθιώτιδος)

Βρίσκεται κοντά στό χωριό Μύλοι Πελασγίας, σέ υψόμετρο 600 μ. μέ μαγευτική θέα πρός τό Μαλλιακό κόλπο. Ο χρόνος ιδρύσεως της Μονής δέν είναι ακριβής, ανάγεται πάντως από έμμεσες παρατηρήσεις στούς μεσαιωνικούς χρόνους. Ο κτίτορας της Μονής είναι καί αυτός άγνωστος. Τό καθολικό πού σώζεται έχει υποστεί κατά καιρούς εξωτερικά καί εσωτερικά προσθήκες καί αφαιρέσεις. Μερικές από τίς τοιχογραφίες είναι του 17ου αιώνα, ενω εντοιχισμένο ανάγλυφο από λευκόλιθο ανάγεται στόν 12ο η 13ο αιώνα καί μας δίνει κάποια ιδέα της παλαιότητας του Μονυδρίου.
Οι σπόνδυλοι των κιόνων πού βρίσκονται στήν αυλή γεννούν τό ερώτημα ύπαρξης παλαιών κτισμάτων στό σημείο αυτό η κοντά σ΄ αυτό. Η ακμή της Μονής κατά τήν επανάσταση του 1821 τήν βοήθησε στό νά συνεισφέρει στόν αγώνα των ελλήνων τροφοδοτώντας τούς μαχόμενους καί παρέχοντας άσυλο στούς χριστιανούς. Μέ τό διάταγμα περί των μοναστηρίων της 25ης Σεπτεμβρίου του 1833 διαλύθηκε καί παρέμεινε γιά 160 περίπου χρόνια εγκαταλειμμένο.
Τό 1837 έγινε προσπάθεια εκ μέρους της Διοικήσεως νά κατεδαφισθεί η Μονή καί νά μετατραπεί σέ στρατώνα· αντιτάχθηκε όμως ο κόσμος μέ επικεφαλης τό Δημοτικό Συμβούλιο Γαρδικίου.
Τό Μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου Κρεμαστής Λαρίσης, έτσι ελέγετο, είχε πολλά κειμήλια τά οποία δυστυχώς εκλάπησαν. Μόνο μερικές εικόνες του 19ου αιώνος υπάρχουν καί ελάχιστα παλαιά Λειτουργικά βιβλία.
Η συμβολή του στόν αγώνα του 1821 ήταν πολύ μεγάλη όπως αναφέρουν πολλά έγγραφα των Γενικών Αρχείων του Κράτους.
Τό 1991 μέ Προεδρικό Διάταγμα έγινε η επανασύστασή του. Η μικρή αδελφότητα των μοναζουσών πού κατοικεί σήμερα έχει καταφέρει νά ανακαινίσει τό Μοναστήρι καί νά τό κάνει πόλο έλξεως γιά τούς προσκυνητές. Στό Μοναστήρι φυλάσσονται τεμάχια τιμίων Λειψάνων αγίων πού εκτίθενται γιά προσκύνηση.
Εορτάζει τήν 23η Απριλίου.
Υπεύθυνη: Ἡγουμ. Θεοπίστη Μπούρβα­ρη (μον. 4)
Τηλέφωνο επικοινωνίας: 2238051393

Ο εορτασμός του Νεομάρτυρος Γεωργίου στη Σάμο.



Στις 2 Ιουνίου ( Κυριακή της Σαμαρείτιδος ) 
τιμήθηκε με λαμπρότητα στον ομώνυμο Ιερό Ναό η
 μνήμη του Αγίου Νεομάρτυρος Γεωργίου του εκ 
Χώρας Σάμου (ΕΔΩ) και εν Εφέσω αθλήσαντος. Κατά το 
πρόγραμμα τόσο στον πανηγυρικό εσπερινό 
(01/06) όσο και στη Θεία Λειτουργία (02/06) 
προέστη ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ.κ 
Ευσέβιος συμπαραστατούμενος από ιερείς και 
διακόνους ενώ έψαλλε η χορωδία της Εκκλησιαστικής Σχολής Βυζαντινής Μουσικής της Ιεράς 
Μητροπόλεώς μας. Μετά τον εσπερινό λιτανεύθηκε η Τιμία Κάρα και η ιερά Εικόνα του Αγίου Νεομάρτυρος 
πέριξ του Ιερού Ναού. Τον Άγιο Νεομάρτυρα 
τίμησαν οι τοπικές Αρχές και πλήθος χριστιανών.




















Δευτέρα 3 Ιουνίου 2013

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΜΑΛΕΣΣΙΝΗΣ(Ι.Μ.Φθιώτιδος)

Στήν χερσόνησο της Αετολίμνης, ένα χιλιόμετρο έξω από τήν κωμόπολη της Μαλεσίνας, βρίσκεται τό Μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου. Αφιερωμένο αρχικά στήν Παναγία καί από τόν 17ο αι. στόν Άγιο Γεώργιο. Τό Καθολικό έπαθε σημαντικές ζημιές μέ τούς σεισμούς του 1894. Διασώθηκε τό ιερό μ΄ έναν πλούτο άριστα διατηρημένων τοιχογραφιών, οι οποίες υπέστησαν νέες ζημιές τό 1950 μετά τήν κατάρρευση της στέγης. Από τό θαυμαστό τέμπλο του ιερού τό οποίο ήταν ξυλόγλυπτο, διασώθηκαν ορισμένα τμήματα. Ο ναός είναι ένα από τά μεγαλύτερα σέ μέγεθος μνημεία της μεσοβυζαντινής περιόδου. Η χρονολόγηση του μνημείου κατατάσσεται από τούς ειδικούς τόν 11ο μέ 12ο αιώνα. Τό Καθολικό ανιστορήθη από τόν Δημήτριο Κακαβα εκ Ναυπλίου τό 1599 όπως μαρτυρεί η εξής επιγραφή:
"Ανιστορήθη καί εκαλωπίσθη τό παρόν σταυροπήγιον της Υπεραγίας Θεοτόκου φέρον πρός επωνυμίαν Μελινίτζες διά χειρός καμου Δημητρίου ζωγράφου, του επονομαζομένου Καρκαβας, του εν τη πολιτεία Ναυπλίου καί ετελιώθη εις μηνας ΙΔ μέ αρτηκα, μέ τέμπλο, μέ σταυρόν μηνί Δεκεμβρίου ΚΑ ετους ΖΡΖ, ιδικτιωνος ΙΒ"

Τό έτος 7101 από κτίσεως κόσμου είναι τό έτος 1599 μ.Χ. Ο Π. Λαζαρίδης κατατάσσει χρονικά τό ζωγραφικό διάκοσμο σέ τρεις περιόδους, ήτοι στούς Παλαιολόγειους χρόνους, στά τέλη του 16ου αιώνα καί στίς αρχές του 17ου αιώνα.
Η παράδοση αναφέρει ότι η ανέγερση της Μονής έγινε από δύο αγιορείτες μοναχούς, πού η εμφάνιση φωτεινού σημείου τούς έκανε νά μείνουν καί νά ιδρύσουν εκεί Μοναστήρι.
Κατά τά χρόνια της Οθωμανικής σκλαβιάς παρέσχε σημαντική βοήθεια στούς χριστιανούς, ενω καί στά χρόνια του άγωνος του 1821 συνέβαλε γιά τήν απελευθέρωση του Έθνους. Συνέχισε τήν προσφορά του καί στήν Γερμανική κατοχή σώζοντας από τήν πείνα πολλούς κατοίκους γιά νά δεχθει τήν αρπακτική μανία των κατακτητών.
Η βιβλιοθήκη της Μονής αποτελουμένη από 42 χειρόγραφα παραχωρήθηκε στήν Εθνική Βιβλιοθήκη, ενω η περιουσία της απαλλοτριώθηκε από τό κράτος τό 1931. Η νέα Μονή κτίσθηκε μετά τό 1894. Η νέα περίοδος της ιστορίας της άρχισε από τό 1988 όπου στελεχώθηκε από μορφωμένες μοναχές, δίνοντας αίγλη στήν παλαίφατη μονή.
Στό Μοναστήρι γίνονται έργα αναστηλώσεως μέ τήν φροντίδα της 7ης Εφορείας Βυζαντινών Αρχαιοτήτων. Ο Όμιλος γιά τή διάσωση του Βυζαντινού Ναού της Ιεράς Μονής Αγίου Γεωργίου Μαλεσίνας προέβη τό 1993 στόν καθαρισμό του χώρου του παλαιού Μοναστηριού από τά μπάζα του σεισμού του 1894 καί απεκάλυψε όλους τούς χώρους πού περιβάλλουν τό Καθολικό όπως νάρθηκα, παρεκκλήσιο, φωτάναμμα, τράπεζα, εστία, κελλάρια, κελλιά, τέσσερις πέτρινες σκάλες, κ.λ.π.
Εορτάζει τήν 23η Απριλίου καί τήν 2α Ιουνίου.
Υπεύθυνη: Ἡγουμ. Θεολογία Κράλλη (μον. 2)
Τηλέφωνο επικοινωνίας: 2233051293