«Ανέτειλεν ιδού το της Χάριτος έαρ, επέλαμψε Χριστού η Ανάστασις πάσι και ταύτη συνεκλάμπει νυν Γεωργίου του Μάρτυρος η πανέορτος και φωτοφόρος ημέρα».

Κάθε άνοιξη, μαζί με την «εορτή των εορτών και την πανήγυρη των πανηγύρεων», την λαμπροφόρο Ανάσταση που είναι η πνευματική άνοιξη, «τό έαρ της Χάριτος», εορτάζουμε οι ορθόδοξοι Χριστιανοί όλου του κόσμου και την μνήμη ενός μεγάλου μάρτυρος της Εκκλησίας μας, του Αγίου Γεωργίου του Τροπαιοφόρου (23 Απριλίου ή την δεύτερη ημέρα του Πάσχα, εάν αυτό τύχη μετά την ως άνω ημερομηνία).
«Ανέτειλεν ιδού το της Χάριτος έαρ, επέλαμψε Χριστού η Ανάστασις πάσι και ταύτη συνεκλάμπει νυν Γεωργίου του Μάρτυρος η πανέορτος και φωτοφόρος ημέρα». 

Όπως είναι γνωστό, ο Άγιος Γεώργιος κατάγεται από την αγιογεννήτρα Καππαδοκία και έζησε στα τέλη του τρίτου και τις αρχές του τετάρτου αιώνα μ.Χ.

Ανώτερος αξιωματικός του ρωμαϊκού στρατού διακρίθηκε και τιμήθηκε για την ανδρεία και την παλικαριά του. Πάνω από όλα όμως υπήρξε «γενναίος στρατιώτης Ιησού Χριστού, ο οποίος καταντρόπιασε τους τυράννους και έγινε μιμητής του πάθους Του». Με την Χάρη του Θεού που “ενοικούσε” στην αγιασμένη του ύπαρξη έκανε, αλλά και εξακολουθεί να κάνη, πολλά θαύματα. Όταν συνελήφθη από τους ειδωλολάτρες, ο σύνεδρος του βασιλέως Μαγνέντιος του ζήτησε να αναστήση κάποιο νεκρό, ο οποίος είχε πεθάνει πολλά χρόνια πριν, για να φανή αν η πίστη του είναι αληθινή. Ο άγιος με την προσευχή του τον ανέστησε και τότε αυτός προσκύνησε τον άγιο, δόξασε την θεότητα του Χριστού και ταυτόχρονα έκανε και μια φοβερή ομολογία.

Είπε ότι έζησε προ Χριστού και επειδή λάτρευε τα είδωλα υπέφερε στην κόλαση. Πολλοί από τους ειδωλολάτρες που είδαν το θαύμα και άκουσαν την ομολογία πίστευσαν στον Χριστό. Για τους ανθρώπους του Θεού όμως το θαύμα δεν είναι κάτι το εκπληκτικό και παράδοξο, αλλά κάτι πολύ φυσικό, αφού για τον Θεό τίποτε δεν είναι αδύνατο και δεν είναι το θαύμα το ζητούμενο στην ζωή. Οι Άγιοι δεν παρακαλούσαν τον Θεό να τους δείξη κάποιο θαύμα, αλλά να τους χαρίση μετάνοια. Το ζητούμενο είναι η θέωση που είναι και ο σκοπός της ζωής μας.

Η κοινωνία με τον Θεό, η θεωρία του Θεού, στην οποία οδηγούμαστε με την μετάνοια και την κάθαρση από τα πάθη. «Καθαρθώμεν τας αισθήσεις και οψόμεθα τω απροσίτω φωτί της Αναστάσεως Χριστόν εξαστράπτοντα και χαίρετε φάσκοντα τρανώς ακουσόμεθα επινίκειον άδοντες». Ο αγώνας και η προσπάθεια του ανθρώπου που γίνεται μέσα στον χώρο της Εκκλησίας, με την «εν χάριτι άσκησιν», να μεταμορφώση τα πάθη του και να ζήση την κοινωνία με τον Θεό, να γευτή την θεία Χάρη, νοηματοδοτεί την ζωή του. Η ζωή του αποκτά νόημα και σκοπό και όλα όσα κάνει, το βιοποριστικό του επάγγελμα και τα όποια άλλα έργα του, εντάσσονται σε αυτό τον σκοπό και σε αυτή την προοπτική.

Σήμερα πολλοί, κυρίως νέοι άνθρωποι, ξεστρατίζουν και μπαίνουν στο περιθώριο της ζωής, επειδή δεν βρίσκουν κανένα νόημα και κανένα σκοπό στην ζωή τους. Κάθε μέρα τα ναρκωτικά κόβουν το νήμα της ζωής νέων ανθρώπων που έπερεπε να σφίζουν από ζωή και όρεξη για δημιουργία. Πολλές μπορεί να είναι οι αιτίες γι’ αυτό το ξεστράτισμα, η κυριότερη όμως, σύμφωνα και με την ομολογία πολλών νέων που έχουν μπλέξει με τα ναρκωτικά, είναι η έλλειψη σκοπού και νοήματος για την ζωή. Μεγάλη είναι η συμβολή της Εκκλησίας στην πρόληψη, αλλά και την καταστολή των ναρκωτικών, αφού δίνει νόημα και περιεχόμενο στην ζωή. Κάθε Ενορία, αλλά και κάθε Μοναστήρι, όταν λειτουργούν στα ορθόδοξα πλαίσια αποτελούν και μια θεραπευτική κοινότητα.

Γνωρίζω περιπτώσεις νέων ανθρώπων που είχαν μπλεχτεί με ναρκωτικά, και ψυχοναρκωτικά, (διάφορες συνήθειες που δημιουργούν εξάρτηση, αλλά και οι αιρέσεις) και μπόρεσαν να απαγκιστρωθούν και να βρουν και πάλι τον δρόμο τους με την βοήθεια αγιασμένων μορφών του Αγίου Όρους, αλλά και πολλών άλλων πνευματικών ανθρώπων που ζουν και εργάζονται στον χώρο της Εκκλησίας. Η σύνδεση των παιδιών με την Εκκλησία δεν είναι σκοταδισμός και οπισθοδρόμηση, αλλά αγάπη για την ζωή. Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι προοδευτική και μοντέρνα και πάντα επίκαιρη. Προσφέρει νόημα ζωής, αγάπη για την ζωή, την παρούσα και την αιώνιο, αφού η ζωή δεν τελειώνει στην ψυχρή πλάκα του τάφου.

Προσφέρει «ζωήν και περισσόν ζωής». Ο Άγιος Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος συγκαταλέγεται στους Μεγαλομάρτυρες και είναι από τους πιο λαοφιλείς Αγίους της Εκκλησίας μας. Έζησε στα τέλη του 3ου - αρχές του 4ου αιώνα , στην διάρκεια της βασιλείας του Διοκλητιανού. Η εποχή του υπήρξε εποχή σκληρών διωγμών εναντίον της Χριστιανικής πίστης .Ο Γεώργιος είχε μεγάλο αξίωμα . ήτανε κόμης και διακρινόταν σε όλες τις στρατιωτικές επιχειρήσεις για την γενναιότητα και την ανδρεία του .Παρ' όλη όμως την δόξα και τις τιμές δεν αρνήθηκε να θυσιάσει τα πάντα και να ομολογήσει με παρρησία μπροστά στον αυτοκράτορα και σε πολλούς άρχοντες τη Χριστιανική του πίστη . Υπέμεινε πολλά και φρικτά βασανιστήρια και στο τέλος αναδείχτηκε Μεγαλομάρτυρας.

Είναι πολλά τα θαύματα του Αγίου Γεωργίου, και ακόμη και σήμερα κάνει σ’ όσους προσφεύγουν με πίστη στις πρεσβείες του. Δείγμα τιμής από μέρους μας προς τον Άγιο, είναι βέβαια και ο εορτασμός της μνήμης του και τα πανηγύρια, αλλά πιο μεγάλο δείγμα τιμής ας είναι η μίμηση της αγίας ζωής του, γιατί «τιμή μάρτυρος»είναι η «μίμηση μάρτυρος». Μίμηση της ομολογίας, της μαρτυρικής και αγίας ζωής του.

π.Χρίστος Πιτυρίνης